Georg Tintner
Georg Tintner, (22 Mei 1917 - 2 Oktober 1999) was 'n Oostenryks-gebore dirigent wie hoofsaaklik in Nieu-Seeland, Australië en Kanada bedrywig was. Alhoewel hy hoofsaaklik bekend was as dirigent was hy ook 'n komponis (hy het homself beskou as 'n komponis wat dirigeer). As kind was hy 'n sanger in die Weense Seunskoor wat deur Franz Schalk gelei is. Hy het by die Weense Staatsakademie lesse in komposisie vanaf Joseph Marx ontvang asook dirigeerlesse vanaf Felix Weingartner. Nie lank daarna nie is hy aangestel as assistent-dirigent van die Weense Volksoper. As gevolg van die vervolging van Jode in Oostenryk het Tintner in 1938 uit Wene verhuis en in 1940 in Nieu-Seeland aangekom. Op pad daarna is hy valslik daarvan beskuldig dat hy 'n Duitse spioen sou wees en in Australië gearresteer.[1]
Georg Tintner | |
|---|---|
| Gebore | 22 Mei 1917 |
| Sterf | 2 Oktober 1999 (op 82) Halifax, Nova Scotia, Kanada |
| Beroep | Dirigent |
Hy het tot na die oorlog 'n kerkkoor gelei, toe hy die Auckland Korale-genootskap en Auckland Strykinstrument-ensemble in onderskeidelik 1947 en 1948 oorgeneem het. Hy het in 1946 'n Nieu-Seelandse burger geword. In 1954 het hy na Australië verhuis en inwonende dirigent van die Nasionale Opera van Australië ('n privaat maatskappy) geword, voordat hy by die Australiese Elizabethan Theatre Trust-opera in 1957 aangesluit het.
Tintner word daarmee gekrediteer dat hy 'n pionier was met betrekking tot die aanbied van opera op Australiese televisieskerms. Hy het 'n jaar saam met die Kaapstadse munisipale orkes spandeer (1966–67) en drie jaar by Sadler's Wells Opera (1967–70), voordat hy na Australië terugkeer het as musiekdirekteur van die Wes-Australiese opera. In 1974 het hy weer by die Australiese Theatre Trust-opera aangesluit, wat toe reeds bekend gestaan het as die Australiese Opera. Hy het in 1976 musiekdirekteur van die Queensland Theatre Orchestra geword. In 1987 het hy na Kanada verhuis waar hy direkteur geword het van Symphony Nova Scotia. In 1998 het hy 'n lid van die Orde van Kanada geword.
Hy het na 'n ses jaar lange stryd met kanker op 2 Oktober 1999 van die 11de verdieping balkon van sy woonstel in Halifax, Nova Scotia na sy dood gespring. [2]
Tintner is beskryf as "een van die grootste lewende Bruckner dirigente." Hy het kort voor die einde van sy lewe 'n prysenswaardige siklus van die volledige simfonieë van Bruckner vir Naxos opgeneem (opname sessies: 1995-1998). [3] Benewens die elf simfonieë, sluit hierdie siklus Bruckner se 1876 Adagio en die 1878 Volksfest Finale in.[4]
Naxos het ook 'n spesiale "Tintner Gedenkuitgawe" vrygestel wat bestaan uit heruitgawes van sommige van sy vroeëre opnames van die werke van ander komponiste as Bruckner. 'n Album van Tintner se klaviermusiek is ook deur dieselfde etiket vrygestel, welke 'n kant van hom onthul het wat sedert sy studentedae lank reeds vergete was. Van sy eie vroeë komposisies is opgeneem die vioolsonate, klaviersonate, Trauermusik, die Chopin-variasies en die Prelude.
Sy dogter was die danser Hephzibah Tintner (1971–2001), wat hy na die pianis Hephzibah Menuhin vernoem het. [5] Sy was die minnares van die destydse burgemeester van Sydney en latere staatspolitikus van die Nieu-Suid-Wallis Arbeidersparty, Frank Sartor. [6]
Komposisies (keur)
wysig- Sonate vir viool
- Variasies op 'n Chopin-tema
- Präludium „Sehnsucht“
- Auf den Tod eines Freundes
- Sonate vir klavier in F mineur
- Fuga in G majeur
- Fuga in C mineur
- Trauermusik (Musica Tragica)
Verwysings
wysig- ↑ Tintner, Tanya Buchdahl (2013). Out of Time. The Vexed Life of Georg Tintner. Wilfrid Laurier University Press.
- ↑ "Wife says symphony conductor took his own life" (in Engels). CBC News. 4 Oktober 1999. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Februarie 2010. Besoek op 22 April 2009.
- ↑ Georg Tintner's Bruckner CD box - Classical Net review
- ↑ Diskografie van Bruckner se simfonieë deur Georg Tintner
- ↑ "Hephzibah Tintner-stigting". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Maart 2019. Besoek op 21 Januarie 2020.
- ↑ Miranda Devine, Cancer fight gets personal for Sartor, Sydney Morning Herald, 2 Junie 2002