Herman van den Bergh

Herman van den Bergh (gebore op 30 Januarie 1897 in Amsterdam; sterf op 1 Augustus 1967 in Rome) was 'n Joodse en Nederlandse digter, joernalis en uitgewer. Tussen 1918 en 1921 was hy die redakteur van Het Getij (1916-1924), en in 1924 mede oprigter en redakteur van De Vrije Bladen, waaruit die Forum literêre tydskrif in 1932 ontwikkel het. Van den Bergh word gesien as die eerste vitalis..

Herman van den Bergh

Lewensloop

Van den Bergh is gebore in 'n Joodse gesin. Na sy studies in die regte in Amsterdam waar hy in 1919 gepromoveer het, neem van den Bergh musieklesse en speel hy viool in die Koninklike Concertgebouw-orkes. Hy was as joernalis van De Telegraaf, waar hy tot 1941 in diens was, tussen 1930 en 1936 werksaam in Rome en Parys. Hy het ook rondgereis in Suidoos-Europa, Klein-Asië en Noord-Afrika. In April 1938 het hy 'n toekenning van die Italiaanse Ministerie van Buitelandse Sake ontvang vir dienste aan die Italiaanse kultuur. Na die Tweede Wêreldoorlog het Van den Bergh (eind)redakteur van die Winkler Prins Ensiklopedie geword. In 1951 het hy aan die Rijks-Universiteit te Utrecht in lettere en wysbegeerte gepromoveer met 'n verhandeling oor Giambattista Casti. Daarna het hy teruggekeer na die Universiteit van Amsterdam waar hy in 1952 aangestel is as privaatdosent in Italiaanse kultuurgeskiedenis. In 1962 het hy aldaar 'n lektor in Italiaanse letterkunde geword.

Nadat die aandag in 1950 opnuut op die vitale styl van sy vroeë digkuns gevestig is, het sy Verzamelde gedichten in 1954 verskyn. Slegs die gedigte uit sy De Boog en De Spiegel is egter daarin opgeneem. Daarna het 'n nuwe tydperk van digterlike werksaamheid begin, met poësie van 'n gans ander karakter as die uit sy eerste tydperk. In 1958 het van den Bergh die eerste Boekenmarkt-prijs vir sy gehele oeuvre ontvang.

Plagiaat

In 1961 is Van den Bergh gedwing om in die De Gids tydskrif 'n ‘Verklaring’ te laat opneem wat 'n erkenning bevat het dat hy in 1959 in dieselfde tydskrif vertalings en gedigte van Wallace Stevens en Stephen Crane onder sy eie naam gepubliseer het. Hy het as rede vir die mistasting gesê dat hy die tekste uit 'n laai met allerlei kennisgewings gehaal het, en nooit eers van die genoemde digters gehoor het nie. Verder meer het hy gesê dat sy beheer oor Engels so swak is dat hy nouliks daaruit sou kon vertaal.

In 1965 het daar 'n artikel van Kees Helsloot in die tydskrif Maatstaf oor die aangeleentheid, sowel as oor toe nog onbekende gevalle van plagiaat, verskyn. In 1982 het August Willemsen in dieselfde tydskrif nog enkele gevalle aan Van den Bergh toegeskryf: naamlik dat hy die gedigte van Fernando Pessoa en Carlos Drummond de Andrade as sy eie werk aangebied het.

Lys van verdere werke

Poësie

• De boog (1917)
• De spiegel (1925)
• Nieuwe tucht (1928) (poëtiese beskouinge)
• Het litteken van Odysseus (1956)
• Kansen op een wrak (1957)
• Verstandhouding met de vijand (1958)
• Stenen tijdperk (1960)
• Niet hier, niet heden (1962)

Letterkundige kritiek en Wetenskap

• Nieuwe tucht. Studiën, Amsterdam 1928
• Schip achter het boegbeeld. Over het werk van Jan Jacob Slauerhoff (1898-1936), Den Haag 1958, Utrecht 1979
• Pruiken, schelmen en koketten. Italië in de 18de eeuw, Amsterdam 1959
• (Hrsg.) Repertorium van de moderne talen, Amsterdam 1960–1961

Reisberigte

• Een lente in de Levant, Amsterdam 1929
• Urlaub zwischen Brenner und Adria. Ein Reiseführer für Menschen von heute, Gütersloh 1962
• Urlaub zwischen Florenz und Neapel. Ein Reiseführer für Menschen von heute, Gütersloh 1963
• Urlaub in Süditalien und Sizilien. Ein Reiseführer für Menschen von heute, Gütersloh 1964

Literatuur

• Herman van den Bergh bij zijn zeventigste verjaardag, hrsg. von J. J. M. Bakker, Utrecht 1967
• Jaap Meijer, Waar wij ballingen zijn. Essays over joodse letterkundigen in Nederland, Den Haag 1968

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Nederlandse Wikipedia vertaal.

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Duitse Wikipedia vertaal.