Wikipedia

Igor Markewitsj

Igor Borisowitsj Markewitsj (Russies:Игорь Борисович Маркевич, Igor Borisowitsj Markewitsj, Oekraïens: Ігор Борисович Маркевич, Ihor Borysovych Markevych; 27 Julie 1912 – 7 Maart 1983) was 'n avant-garde Oekraïense komponis en vooraanstaande dirigent wat in Parys gestudeer en gewerk het. Hy het in respektiewelik 1947 en 1982 'n genaturaliseerde Italiaanse en Franse burger geword. In 1929 het die impresario Serge Diaghilef 'n klavierkonsert van hom aangevra vir die Ballet Russe de Monte Carlo. Markewitsj het hom tydens die Tweede Wêreldoorlog in Italië gevestig, maar het ná die oorlog na Switserland verhuis. Hy was twee keer getroud en het drie seuns en twee dogters gehad.

Igor Markewitsj

Oorsprong wysig

Markewitsj is in Kiëf, (tans die hoofstad van Oekraïne, maar destyds deel van die Russiese Ryk), gebore in 'n ou familie van starshyna wat in die 18de eeu veradellik is. Sy oupagrootjie, Andrey Markewitsj, was tydens die bewind van Alexander II van Rusland 'n staatsekretaris, asook raadslid en medestigter van die Russiese Musikale genootskap. Igor was die seun van die pianis Boris Markewitsj en Zoia Pokhitonova (dogter van die skilder Ivan Pokhitonov). Die gesin het in 1914 na Parys getrek toe Markewitsj twee jaar oud was. Hulle het weer in 1916 gedurende die Eerste Wêreldoorlog as gevolg van sy vader se ylende gesondheid (hy het later aan tuberkulose beswyk) na neutrale gebied in Switserland getrek. Die pianis Alfred Cortot, miskien die grootste Franse pianis van sy era, het die seun se talent herken. Hy het Markewitsj in 1926 op 14-jarige ouderdom aangeraai om na Parys te gaan ten einde opleiding in beide komposisie en klavier by die École Normale de Musique de Paris te ontvang; waar hy klavier onder Cortot en komposisie onder Nadia Boulanger studeer het.

Loopbaan wysig

Markewitsj het in 1929 erkenning verkry toe die choreograaf-impresario Serge Diaghilef hom ontdek het en 'n klavierconcerto van hom aangevra het. Bykomend hiertoe het Diaghilef hom uitgenooi om saam te werk op 'n ballet met Boris Kochno, te wete 'n danser en librettis. In 'n skrywe aan die London Times, het Diaghilef Markewitsj geprys as die komponis wat 'n einde sou bring aan ' 'n skandalige tydperk van musiek... van sinies-sentimentele eenvoud'.[1] Die balletprojek het met Diaghilef se afsterwe op 19 Augustus 1929 tot 'n einde gekom, maar Markewitsj se komposisies was deur die musiekuitgewer Schott aanvaar.

Markewitsj het ten minste een groot werk per jaar gedurende die 1930's geproduseer. Hy was as een van die voorste kontemporêre komponiste van die era gereken, en is selfs as "die tweede Igor", na Igor Strawinski, geprys. Markewitsj het in 1931 saamgewerk met Leonid Massine op die balletmusiek van Rébus; en weer in 1932 met Serge Lifar op L'envol d'Icare. Nie een van die twee werke was egter opgevoer nie, maar beide stelle musiek was is in konsertvorm uitgevoer. L'envol d'Icare, gebaseer op die legende van die val van Ikaros, wat Markewitsj in 1938 opgeneem het saam met die Belgiese Nasionale-orkes, was veral radikaal, in die opsig dat dit kwartnote in beide die blaasinstrument en strykinstrument afdeling bekendgestel het.[2] (In 1943 het hy die werk hersien onder die titel Icare, en daarmee saam die kwartnote verwyder en die ritmes en orkestrasie vereenvoudig.) Béla Bartók het Markewitsj eens op 'n keer beskryf as "...die mees treffendste persoonlikheid in hedendaagse musiek..." en hom as invloed genoem op sy eie kreatiewe werk.[3] Daar word geglo dat 'n onafhanklike weergawe van L'envol d'Icare vir twee klavier en perkussie wat Bartók aangehoor het laasgenoemde se eie latere Sonate vir 2 Klaviere en Perkussie beïnvloed het.[4]

Markewitsj het voortgegaan om te komponeer soos wat die oorlog gedreig het, maar in Oktober 1941, nie lank nadat hy sy laaste oorspronklike werk; die Variasies, Fuga en Envoi op 'n Tema van Händel vir klavier voltooi het, het hy ernstig ongesteld geraak. Nadat hy herstel het, het hy besluit om komposisie vaarwel te roep en uitsluitlik op dirigeer te fokus. Sy laaste komposisieprojekte was sy hersiening van L'envol d'Icare en rangskikkings van ander komponiste se musiek. Sy weergawe van J. S. Bach se Musikalisches Opfer (Musikale Offer) is veral noemenswaardig.

Hy het op 18-jarige leeftyd sy buiging as dirigent gemaak met die Koninklike Concertgebouw-orkes. Nadat hy aan die hoof gestaan het van die Nederlandse buiging van Rébus het Markewitsj dirigeer gestudeer onder Pierre Monteux en Hermann Scherchen.[5] Hy is as dirigent wyd bewonder vir sy interpretasies van die Franse, Russiese en Oostenryks-Duitse repertorium, en van twintigste eeuse musiek in die algemeen.

Hy het hom in Switserland gevestig en was gedurende die Tweede Wêreldoorlog aktief gewees in die Italiaanse Weerstandsbeweging. Hy het in die huwelik getree en hom na die oorlog in 1947 in Switserland gevestig. Hy het sy loopbaan as dirigent nagejaag en in die 1950's 'n permanente dirigent van die Orchestre Lamoureux in Parys geword. Hy het ook die Spaanse RTVE Orkes in 1965 gedirigeer, die Londen Simfonieorkes in 1966 en was ook permanente dirigent van die Monte-Carlo Filharmoniese Orkes gewees.

In 1970 het hy, nadat hy vir byna dertig jaar sy eie komposisie geïgnoreer het, begin om gereeld sy eie musiek te dirigeer, wat 'n geleidelike herlewing daarvan teweeggebring het. Sy laaste konsert het in Kiëf, sy geboorteplek, plaasgevind. Hy is skielik op 7 Maart 1983 ná 'n konserttoer van Japan en Rusland aan 'n hartaanval in Antibes oorlede.

Familie wysig

Een van sy voorouers, Mykola Markewitsj, was 'n Oekraïense geskiedkundige, etnograaf, komponis en digter. 'n Oupagrootjie, Andriy Markewitsj, was 'n etnograaf, prokureur, filantroop en musikant. Sy oupa aan moederskant was die bekende skilder Ivan Pokhitonov (1850-1923). Sy broer Dimitri Markewitsj het 'n gerekende musikoloog en tjellis geword.

Daar word geglo dat die Oekraïense Markewitsj (ook in Pools gespel as Markewiscz) familie driehonderd jaar gelede ontstaan het van 'n gemeenskaplike voorouer aan vaderskant en sy vrou. Daar word verskil oor wat hul werklike etnisiteit is, met Pools, Oekraïens of Serwies, aangesien die patroniem of vadersnaam wydverspreid voorkom tussen sentraal-Europese mense.[6][7]

Markewitsj het met Kyra Nijinsky (1913-1998), dogter van die balletdanser Vaslav Nijinsky en sy vrou Romola de Pulszky, getrou[8][9] en hulle het 'n seun genaamd Vaslav Markewitsj (g. 1936) gehad voordat hulle geskei is.

Markewitsj was ook getroud met Donna Topazia Caetani (1921-1990), te wete die enigste kind van Don Michelangelo Caetani dei Duchi di Sermoneta en sy vrou, die voormalige Cora Antinori.[10] Cora Caetani het die boetiek van Jansen, die Paryse dekoreer-firma, bedryf. Hulle seun, Oleg Caetani Markewitsj, het hoofdirigent en artistieke direkteur van die Melbourne Simfonieorkes in Australië geword. Hulle het ook twee dogters gehad: Allegra (geb. 1950) en Nathalie (geb. 1951), en nog 'n seun genaamd Timour Markewitsj (1960-1962).

Teen die einde van sy lewe het Markewitsj en die Spaanse pianis Carlota Garriga metgeselle geword.

Werke wysig

Komposisies wysig

  • Noces, suite vir klavier (1925)
  • Sinfonietta in F majeur (1928-9)
  • Klavierconcerto (1929)
  • Kantate vir sopraan, manlike koor en orkes (1929–30) (teks deur Jean Cocteau)
  • Concerto Grosso (1930)
  • Partita vir klavier en klein orkes (1930–31)
  • Serenade vir viool, klarinet en fagot (1931)
  • Rébus, ballet (1931)
  • Cinéma-Ouverture (1931)
  • Galop vir 8 of 9 spelers (1932)
  • L'envol d'Icare, ballet (1932); her-komponeer as Icare (1943)
  • Himne vir orkes (1932–33) (hersiene weergawe 1980 met ad lib kontralto en ekstra beweging georkestreer van No. 3 van Trois poèmes van 1935)
  • Petite suite d’apres Schumann vir klein orkes (1933)
  • Psaume vir sopraan en klein orkes (1933)
  • Le paradis perdu, oratorio (1934–35) (teks deur Markewitsj na aanleiding van John Milton)
  • Trois poèmes vir hoë stem en klavier (1935) (tekste deur Cocteau, Plato, Goethe); No.3 in 1936 georkestreer as Hymne à la mort, in 1980 geïnkorporeer as Himne vir orkes
  • Cantique d’amour vir orkes (1936)
  • Le nouvel âge, sinfonia concertante vir orkes met twee klaviere (1937)
  • La Taille de l’homme, 'concert inachevée' vir sopraan en 12 instrumente (1938–39, onvoltooid, maar Deel I voltooi en uitvoerbaar)
  • Stefan le poète, 'impressions d’enfance' pour piano (1939–40)
  • Lorenzo il magnifico, sinfonia concertante vir sopraan en orkes (1940) (tekste deur Lorenzo de Medici)
  • Variasies, Fuga en Envoi op 'n Tema van Händel vir klavier (1941)
  • Le Bleu Danube, valse de concert op temas deur Johann Strauss (1944)
  • 6 Liedere van Moessorgski gerangskik vir stem en orkes (1945)
  • Die Musikale Offer, BWV 1079 deur Johann Sebastian Bach gerangskik vir trippelorkes (1949–50)

Teorie wysig

  • Historiese, analitiese en praktiese studies van die Beethoven simfonieë (Die Sinfonien von Ludwig van Beethoven: historische, analytische und praktische Studien; gepubliseer deur Edition Peters, Leipzig, 1982) - populêre literatuur vir dirigente, alhoewel in dispuut geplaas.

Bronne wysig

  • The New York Times
  • Tempo 133/4 (September 1980) Igor Markewitsj dubbele uitgawe.
  • Geboorteherdenkingsuitstalling - "Igor Markevitch compositeur et chef d'orchestre 1912/2012" Château de Chillon, Switzerland. Catalogue.

Verwysings wysig

  1. ↑ 'Igor Markevitch: A Chronology', Tempo 133/4, bl. 10.
  2. ↑ 'Icare' by Clive Bennett in Tempo No. 133/134 (September 1980), p. 45.
  3. ↑ "Igor Markevitch Biografie". Naxos. Besoek op 7 September 2007.
  4. ↑ Bennett, 1980, bl. 4.
  5. ↑ Lyndon-Gee, C. voëlnotas vir Marco Polo CD 8.223666 Complete Orchestral Music Vol 2, 1996; geneem van navorsing deur die musiekkritikus David Drew, Tempo (joernal) 133-134, September 1980.
  6. ↑ [1] Geargiveer 24 Oktober 2019 op Wayback Machine, Muzeysheremetievyh (uk)
  7. ↑ [2] Geargiveer op Wayback Machine
  8. ↑ Nadine Meisner (22 Oktober 1998). "Obituary: Kyra Nijinsky - Arts & Entertainment" (in Engels). The Independent. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Oktober 2019. Besoek op 7 Mei 2013.
  9. ↑ "Kyra Nijinsky" (in Nederlands). Mijnstambomen.nl. 24 April 1936. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 Oktober 2019. Besoek op 7 Mei 2013.
  10. ↑ Inligting met betrekking tot die vraag of Villa Caetani 'n betekenisvolle rol gespeel het in die ontvoering van Aldo Moro, het nou bo die blote vlak van beweringe beweeg.

Eksterne skakels wysig

Kulturele poste
Voorafgegaan deur
Jean Martinon 		Hoofdirigent, Orchestre Lamoureux
1957–1961 		Opgevolg deur
Jean-Baptiste Mari
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Igor_Markewitsj&oldid=2448293"