James Caan
James Edmund Caan[1] (26 Maart 1940 - 6 Julie 2022) was ’n Amerikaanse akteur. Ná vroeë rolle in rolprente soos El Dorado (1966), het Caan in die 1970's meer bekend geraak in groot rolle in prente soos Brian's Song (1971), The Godfather (1972), The Gambler (1974), Rollerball (1975) en A Bridge Too Far (1977).
| James Caan | |
| |
Caan in 1976.
| |
| Geboortenaam | James Edmund Caan |
|---|---|
| Geboorte | 26 Maart 1940 Bronx, New York, Verenigde State |
| Sterfte | 6 Julie 2022 (op 82) Manhattan, New York, Verenigde State |
| Nasionaliteit | Amerikaner |
| Beroep(e) | Akteur |
| Aktiewe jare | 1961 - 2022 |
Van sy latere noemenswaardige prente sluit in Thief (1981), Misery (1990), For the Boys (1991), Bottle Rocket (1996) en Elf (2003), sowel as die rol van "Big Ed" Deline in die televisiereeks Las Vegas (2003–2008). Vir sy rol in The Godfather was hy vir ’n Oscar vir beste manlike byspeler benoem.
Loopbaan
wysigCaan het in Off-Broadway-produksies verskyn voordat hy in 1961 sy Broadway-debuut in Blood, Sweat and Stanley Poole gemaak het.[2] Hy was ook in TV-reekse soos The Untouchables (1959), The Alfred Hitchcock Hour (1955-'60), Kraft Suspense Theatre (1963-'65), Combat! (1962-'67), Ben Casey (1961-'66), Dr. Kildare (1961-'66), Route 66 (1960-'64) en Naked City (1958-'63).
Sy eerste noemenswaardige rolprentrol was in die 1964-riller Lady in a Cage.[3] In 1965 het hy sy eerste hoofrol in Red Line 7000 gekry.[4] In 1966 het hy in El Dorado gespeel saam met John Wayne en Robert Mitchum en in 1968 in Countdown.
In 1972 was Caan die humeurige Sonny Corleone in The Godfather.[5] Hy is vir ’n Oscar vir beste manlike byspeler benoem vir sy spel.[3] Daarna was hy tot in 1982 in verskeie prente, soos T.R. Baskin, Cinderella Liberty, Freebie and the Bean, The Godfather Part II, Rollerball, A Bridge Too Far, Comes A Horseman en Neil Simon se outobiografiese toneelstuk Chapter Two.
Die volgende jaar het hy in die neo-noir-prent Thief gespeel, met Michael Mann as regisseur. Hoewel die prent destyds nie suksesvol was nie, is Caan se spel geprys en die prent het ’n soort kultusfliek geword. Caan het self gesê naas The Godfather was Thief die prent waarop hy die trotsste is.[3]
Hy het nee dankie gesê vir ’n paar prente wat vir ander akteurs sukses gebring het, soos The French Connection, One Flew Over the Cuckoo's Nest, Close Encounters of the Third Kind, Kramer vs. Kramer, Apocalypse Now, Blade Runner en Superman (1978).[6][7]
Van 1982 tot 1987 het hy aan depressie gely weens sy suster se dood aan leukemie, ’n groeiende probleem met kokaïen en wat hy as "Hollywood burnout" beskryf het, en hy het vir ’n ruk nie in rolprente verskyn nie. Caan het in dié tyd kinders in sport afgerig en later gesê dit het vrede in sy gemoed gebring.
In 1987 het hy ’n terugkeer gemaak in Gardens of Stone, ’n prent oor die uitwerking van die Viëtnamoorlog op Amerika.[8] In 1988 en 1990 was hy in die prente Alien Nation, Dick Tracy en Misery. Laasgenoemde was ’n treffer.[3] In 1992 was Caan in Honeymoon in Vegas en in 1993 in The Program. In 1996 het hy in Bottle Rocket gespeel en saam met Arnold Schwarzenegger in Eraser. Van sy mees onlangse verskynings was in Mickey Blue Eyes (1999), The Way of the Gun (2000), The Yards (2000),[3] City of Ghosts (2002), Night at the Golden Eagle (2002), Dogville (2003) en Elf (2003).
In 2003 het Caan die rol van die casinobaas "Big Ed" Deline in die TV-reeks Las Vegas losgeslaan.[9] Op 27 Februarie 2007 het hy aangekondig dat hy nie na die reeks gaan terugkeer vir die vyfde seisoen nie omdat hy hom op rolprentwerk wil toespits. Hy is deur Tom Selleck vervang.
Caan het in 2008 die rol van die Amerikaanse president in Get Smart vertolk. In 2012 was hy ’n gasspeler in Hawaii Five-0, saam met sy seun Scott Caan. In 2014 het hy in die dramakomedie Preggoland verskyn.[10]
Verwysings
wysig- ↑ "James Caan" (in Engels). TV Guide. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Mei 2019. Besoek op 12 Junie 2013.
- ↑ James Caan: Hollywood's Jock of All Trades Haber, Joyce. Los Angeles Times. 27 Mei 1973: o11.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Uit Inside the Actors Studio, 2000
- ↑ Harford, Margaret (30 September 1965). "Career's the Thing for James Caan". Los Angeles Times. p. A10.
- ↑ Maggie Van Ostrand. "'Leave the Gun. Take the Cannoli,' and Other Godfather Stories". Film School Rejects. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Januarie 2014. Besoek op 28 Februarie 2016.
- ↑ "James Caan | Caan Rues The Bad Choices That Prompted Him To Turn Down Movies" (in Engels). Contactmusic.com. 12 September 2005. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 Januarie 2014. Besoek op 31 Oktober 2012.
- ↑ Bernard Weinraub (17 November 1991). "James Caan Rises From the Ashes of His Career". The New York Times. p. H13.
It wasn't that I did bad pictures. I just banished myself for a while.
- ↑ Siskel, Gene (3 Mei 1987). "Film: A star is reborn James Caan acts his way out of a deep slump". Chicago Tribune. p. L6.
- ↑ Weinraub, Bernard (17 Mei 2004). "James Caan Takes a Gamble 'On Las Vegas,' and Scores". The New York Times. p. E1.
- ↑ "TIFF 14 – Preggoland" (in Engels). Toronto International Film Festival. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Junie 2015. Besoek op 25 Januarie 2015.
Eksterne skakels
wysig- James Caan by AllMovie
- James Caan in die Internet-rolprentdatabasis
- Bright Lights Film Journal-onderhoud
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie James Caan.
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
