Kaapse bosbontrokkie

Die Kaapse bosbontrokkie, ook genoem die Kaapse vlieëvanger, (Batis capensis) is 'n standvoël wat endemies aan Suider-Afrika is.

Kaapse bosbontrokkie
'n Vroulike bosbontrokkie met haar kenmerkende rooibruin borsband
Bewaringstatus
Veilig  (IUCN 3.1)
Wetenskaplike klassifikasie
Domein:	Eukaryota
Koninkryk:	Animalia
Filum:	Chordata
Klas:	Aves
Orde:	Passeriformes
Familie:	Platysteiridae
Genus:	Batis
Spesie:	B. capensis
Binomiale naam
Batis capensis (Linnaeus, 1766)

Die volwasse voëls van hierdie spesie is tussen 11 en 13 cm lank. Die mannetjie se kop en agterkop is donkergrys, terwyl sy mantel en kruis meer olyfkleurig-grys is. Die vlerkdekvere is rooibruin en vertoon as 'n rooibruin kol wanneer die vlerke gevou is. Die mannetjie is ook die enigste bosbontrokkie in Suider-Afrika waarvan die vlerke en sye geheel en al 'n rooibruin tint het. Die onderdekvlerke is wit en die stertvere swart met wit puntjies. Die sye van die Kaapse bosbontrokkie is swart, so ook sy oordekvere en streep, wat byna aan die agterkant van sy nek ontmoet. Mannetjies het ook 'n duidelike breë swart borsband. Die voëls se oë is geel-oranje, met 'n swart snawel en pote. Die wyfie lyk baie op die mannetjie, behalwe dat sy nie 'n swart borsband het nie, maar eerder 'n rooibruin een. Sy het ook 'n rooibruin vlek op haar ken, terwyl die mannetjie s'n wit is. Jong voëls lyk op die wyfies, maar het lig-geelbruin strepe op hul bo-sy, in plaas van rooibruin strepe.

'n Mannetjie

Die Kaapse bosbontrokkie word al langs die kus (of naby daaraan) van die suidweste van Suid-Afrika aangetref, tot aan die kus in die suidooste, vanwaar dit tot in Zimbabwe ook meer binnelands gevind word. Hierdie voëls verkies die rande van klam immergroen woude en dig beboste klowe in bergreekse. Hulle word gewoonlik in pare aangetref, maar dikwels ook as lede van 'n groep gemengde voëlspesies.

Soos ander bosbontrokkies vreet hulle ook insekte, maar vang hulle eerder in die lug en in die lower van bome as op die grond. Opgewonde voëls vlieg rond met 'n hoorbare gons van die vlerke. Veral in broeityd duld hulle mense se teenwoordigheid meer, maar sal gewoonlik wegvlieg voor hulle aangeraak word.

Hierdie voëltjies se alarmroep is 'n lae, sagte "whie-wharra-wharra". Ander roepe is 'n deurdringende, eentonige "riep-riep-riep" wat gewoonlik 'n paar keer herhaal word, of "foe-foe-foe".

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (gegroepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bronnelys

• Voëls van Suider-Afrika, deur O.P.M. Prozesky (1975). Perskor: Doornfontein, Johannesburg.
• Sasol Voëls van Suider-Afrika, deur Phil Hockey, Ian Sinclair, Warwick Tarboton (2002). Derde uitgawe. Struik-uitgewers. ISBN 9781868727223.