Konsilie van Chalcedon
| Eerste 7 ekumeniese konsilies
|
|---|
| 1. Nicea I (325) |
| 2. Konstantinopel I (381) |
| 3. Efese (431) |
| 4. Chalcedon (451) |
| 5. Konstantinopel II (553) |
| 6. Konstantinopel III (680–681) |
| 7. Nicea II (787) |
| Aanvaarding deur kerke 1-2: Assiriese Kerk; |
Die Konsilie van Chalcedon van die Christelike kerk in die Romeinse Ryk was ’n kerkkonferensie wat van 8 Oktober tot 1 November 451 n.C. gehou is in Chalcedon (’n stad in Klein-Asië) aan die Asiese kant van die Bosporus. Dit is die huidige Kadıköy, ’n deel van Istanboel. Die konsilie was ’n groot keerpunt in die debat wat gelei het tot die skeuring van die kerk van die Wes-Romeinse Ryk in die 5de eeu.[1]
Op die konsilie is die opperab Eutyches se leerstelling van monofisitisme verwerp en die Chalcedoniese geloofsbelydenis uitgereik waarvolgens Jesus, as die tweede persoon in die Heilige Drie-eenheid, in twee nature erken word: menslik en goddelik.
Agtergrond
wysig
In November 448 is Eutyches in Konstantinopel afgesit deur patriarg Flavianus omdat Eutyches nie wou instem met ’n teologiese formulering wat benadruk het dat Christus twee nature, een goddelik en een menslik, het nie. Eutyches was ’n aanhanger van monofisitisme, die opvatting dat Christus slegs een, goddelike natuur het.
Keiser Theodosius II van Bisantium het toe in 449 die Tweede Konsilie van Efese byeengeroep onder voorsitterskap van die monofisitiese biskop Dioscorus van Alexandrië. Dit was veronderstel om ’n ekumeniese konsilie te wees, maar het die bynaam "Rowersinode" van pous Leo I gekry omdat ’n paar van die besluite afgedwing is deur die teenwoordigheid van gewapende soldate. Die meeste van die afgevaardigdes op die konsilie was monofisiete.
Eutyches se afsetting is op die konsilie ongedaan gemaak en Flavianus is self afgesit. Die keiser het die besluite van die konsilie goedgekeur, maar pous Leo I het die gebeure ongeldig verklaar.
Chalcedon
wysig
Theodosius II is kort daarna oorlede en is opgevolg deur Marcianus. Hy het ’n nuwe konsilie by Chalcedon byeengeroep, met die teensinnige instemming van pous Leo I, om die 449-konsilie van Efese tersyde te stel.
Benewens die Chalcedoniese geloofsbelydenis wat bevestig het dat Jesus, as die tweede persoon in die Heilige Drie-eenheid, in twee nature erken word, is 27 dissiplinêre kanons uitgevaardig betreffende kerkadministrasie en -gesag. In nog ’n besluit, wat later as kanon 28 bekend geraak het, het die biskoppe verklaar dat die Aartsbisdom van Konstantinopel (Nuwe Rome) gelyke aansien en gesag as Rome het, bo die aartsbisdomme van Alexandrië en Antiogië.
Die konsilie word deur die Oosters-Ortodokse Kerk en die Rooms-Katolieke Kerk, wat toe een kerk was, asook talle ander Westerse kerkgroepe as die vierde ekumeniese konsilie aanvaar. Die meeste Protestante beskou ook die begrippe van die Drie-eenheid en menswording wat (in 325) in Nicea en in Chalcedon gedefinieer is, as ware leerstellings.
Gevolg
wysigDie besluite van die Konsilie van Chalcedon het die grondslag van die Romeinse geloof geword, maar het gelei tot ’n groot skeuring in die kerk. Kerke wat die besluite van Chalcedon verwerp en die leerstelling van 449 van Efese voorgestaan het, het weggebreek, insluitende talle van die antieke Oosterse kerke, soos die Oriëntaal-Ortodokse kerke van Egipte, Sirië en Armenië, en die Assiriese Kerk van die Ooste. Volgens die Oriëntale Ortodoksie het Christus een natuur, wat ’n samestelling van goddelikheid en menslikheid is.
Die belangrikste van die kerke wat afgestig het, was die Kerk van Alexandrië, wat vandag bekend staan as die Kopties-Ortodokse Kerk van Alexandrië.
Verwysings
wysig- ↑ The acts of the Council of Chalcedon by Council of Chalcedon, Richard Price, Michael Gaddis 2006 ISBN 0-85323-039-0 pages 1–5 [1]
Eksterne skakels
wysig- Catholic Encyclopedia: Konsilie van Chalcedon
- Koptiese interpretasie van die Vierde Ekumeniese Konsilie
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
