Luuk Gruwez
Luuk Gruwez (9 Augustus 1953, Kortrijk) is 'n Vlaamse digter, prosaïs en essayis.
Luuk Gruwez | |
|---|---|
 Luuk Gruwez tydens geleentheid van die Nacht van de Poëzie | |
| Gebore | 9 Augustus 1953 |
| Beroep | digter |
Wat sy hoërskool opvoeding betref woon hy Damiaancollege by, en studeer Germaanse filologie aan die KU Leuven Campus Kulak Kortrijk, kortweg 'Kulak'. Hy verwerf sy licentiaat [1] in Germaanse tale aan die K.U.Leuven.
In 1976 verruil hy die Wes-Vlaamse Kortrijk vir Hasselt in België. Daar verdien hy 'n bestaan as onderwyser tot sy loopbaan in 1995 onderbreek word na die verkryging van 'n skrywersbeurs.
Hy werk hierna as voltydse skrywer en skryf digbundels en prosabundels en ook rubrieke, aanvanklik op 'n weeklikse grondslag in De Standaard, en vanaf 2001 tot 2003 maandeliks in De Morgen.
Gruwez se werk word soms beskou as Nieu-romanties, 'n beweging wat in antwoord op die Nuwe Realisme van die 1960's verrys het en handel met kwessies soos die lewe, liefde, siekte, verganklikheid en dood. By Luuk Gruwez verskyn hierdie vorm van die romantiek altyd saam met 'n redelike porsie (self) ironie.
In sy latere poësie is dit opvallend dat die keuse van onderwerp wyer en die vorm meer verhalend word.
In 2009 ontvang hy die Herman de Coninck-prys vir sy gedig Moeders. As erkenning vir die prestasie ontvang hy ook op 11 Julie 2010 die kulturele trofee van die Deerlijk-munisipaliteit, waar hy sy kinderjare deurgebring het. Tuur Florizoone en Jessa Wildemeersch het die benoemde gedigte getoonset.
Sedert 2004 is Luuk Gruwez - net soos die geneesheer Yves Benoit en die voormalige fietsryer Dirk Baert - 'n ereburger van die gemeente Deerlijk[2].
Publikasies
wysig- Stofzuigergedichten (1973), debuut
- Ach, wat zacht geliefkoos om een mild verdriet (1977), poësie
- Een huis om dakloos in te zijn (1981), poësie
- De feestelijke verliezer (1985), poësie (bekroon met die Dirk Martensprijs)
- Dikke mensen (1990), poësie (bekroon met die Prijs van de Vlaamse poëziedagen)
- Onder vier ogen en Siamees dagboek, prosa (1992) saam met Eriek Verpale
- Het bal van opa Bing (1994), prosa (Geertjan Lubberhuizenprijs 1994)
- Vuile manieren (1994), poësie (bekroon met die Hugues C. Pernath-prijs 1995)
- Bandeloze gedichten (1996), bloemlesing uit sy poësie. In Afrikaans vertaal deur H.P. van Coller as Bandelose gedigte.
- Het land van de wangen (1998), briewe
- Slechte gedachten (1999), rubrieke
- Dieven en geliefden (2000), poësie
- De maand van Marie. Vier vrouwenvertellingen (2002), prosa
- Een stenen moeder (2004), rubrieke
- Allemansgek, insl. CD (2005), poësie
- Psilo (2007), verhale
- Lagerwal (2008), poësie
- Garderobe (2010), bloemlesing uit sy poësie
- Cosas perdidas (2010), poësie
- Krombeke Retour/ Deerlijk Retour (2011), verhale.
- Wijvenheide (2012), poësie
- De eindelozen (2015), poësie
- Garderobe (2015), 'n keuse uit sy poësie
- Ik wil de hemel en ik wil de straat. Poëzie en trawanten(2016), essays, briewe en verhale
- Bakermat (2018), poësie
Literatuur
wysig- Jan STUYCK, Het ongemaak van het schrijven volgens Luuk Gruwez, in: Zuurvrij, 2009.
Eksterne skakels
wysig
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Nederlandse Wikipedia vertaal. |
Verwysings
wysig- ↑ Afrikaans: lisensiaat. 'n Licentiaat is 'n graad wat toegeken word en wat net onder 'n PhD val. Dit word net deur universiteite in 'n beperkte aantal lande verleen. In byna al die lande wat deel vorm van die Europese Unie, is die tydsduur van 'n licentiaat 3 tot 4 jaar, d.w.s. gelykstaande aan 'n baccalaureusgraad. Die term word ook gebruik vir 'n persoon wat hierdie graad behaal. Die term is afgelei van die Latynse licentia, wat "vryheid" beteken (uit Latyn: "licere", "om toe te laat"), en wat voorkom in die frases "licentia docendi" wat toestemming om onderrig te gee beteken, en "licentia ad practicandum", wat iemand aandui wat oor 'n sertifikaat van bevoegdheid beskik om 'n spesifieke beroep te beoefen. Baie lande het grade met hierdie titel, maar dit kan verskillende opvoedkundige vlakke verteenwoordig.
- ↑ Ereburgers van Deerlijk