Neville Marriner

Sir Neville Marriner (15 April 1924 – 2 Oktober 2016) was 'n Engelse violis en dirigent. Hy was die stigter van die Academy of St Martin in the Fields.

Marriner in 1982

Marriner dirigeer in die 1980s

Vroeë Lewe

Marriner is in Lincoln, Engeland, gebore. Hy was die seun van Herbert Marriner, 'n timmerman, en sy vrou Ethel (née Roberts). Hy ontvang sy opvoeding by Lincoln Christ's Hospital School waar hy in 'n jazz-groep gespeel het saam met die komponis Steve Race. Hy het aanvanklik die viool bestudeer sowel as klavier by sy vader. Hy sou later vioolstudies opneem met Frederick Mountney. In 1939 is hy na die Koninklike Kollege van Musiek in Londen, waar hy die geleentheid gekry het om in die groep tweede-violiste van die Londen Simfonieorkes te speel (wat toe deur Henry Wood gedirigeer is) omrede baie van die orkes se lede en veral die vioolspelers by die militêre owerhede aangesluit het na die uitbreek van die Tweede Wêreldoorlog. Hy het self ook in 1941 aangesluit en in 'n verkenningshoedanigheid in die Britse Leër gedien. Hy was egter as gevolg van nierprobleme ontslaan. Hy het na die Koninklike Kollege teruggekeer waar hy sy studies met die violis René Benedetti hervat het.

Loopbaan

Marriner was vir 'n kort ruk 'n musiekonderwyser by Eton College. Hy het in 1948 'n professor by die Koninklike Kollege van Musiek geword. In 1948 of 1949 het hy die posisie opgeneem van tweede violis van die Martin Strykkwartet, en sou hy voortgaan om vir die volgende dertien jaar saam met hulle te speel. Hy het die klavesimbelspeler Thurston Dart ontmoet terwyl hy herstel het van nierskade wat hy gedurende die oorlog opgedoen het, en hulle het saam 'n duo gevorm wat weldra uitgebrei het tot die Virtuoso Stryktrio met Peter Gibbs. Dit was die voorganger tot Dart's Jacobean Ensemble, waarin Marriner van 1951 af gespeel het. Hy het die viool in twee Londense orkeste gespeel naamlik die Philharmonia Orkes in die vroeë 1950s, en die Londen Simfonieorkes (LSO) as hoof-tweedeviool (1954–69). Hy het ook saam met die kamerorkeste van Reginald Jacques en Boyd Neel gespeel, sowel as die London Mozart Players.

In 1958 het hy die Academy of St Martin in the Fields gestig; welke aanvanklik 'n twaalf-lid kamerensemble was maar gou uitgebrei het tot 'n kamerorkes; en musikante van 'n hoë kaliber aangetrek het, insluitende name soos Dart, Iona Brown, Christopher Hogwood en Alan Loveday. Marriner het baie opnames saam met die orkes gemaak. Die eerste opnames in die vroeë 1960's, met Marriner wat beide gedirigeer en opgetree het as hoofviool, was uiters suksesvol en het Pierre Monteux, toe die LSO se dirigent, daartoe beweeg om Marriner aan te moedig om sy fokus op dirigeer te rig. Marriner het die onderwerp by Monteux by sy skool in Hancock, Maine in die Verenigde State studeer vanaf 1950.

Marriner was die stigter, en vanaf 1969 tot 1978, die eerste musikale direkteur van die Los Angeles Kamerorkes. Hy was vanaf 1979 tot 1986 die musikale direkteur van die Minnesota Simfonieorkes. Hy was vanaf 1986 tot 1989 die hoofdirigent van die Stuttgart Radio-simfonieorkes. Behalwe vir 1974 tot 1980 (waartydens Iona Brown die direkteur was) het hy tot 2011 die musikale direkteur van die Academy of St Martin in the Fields gebly, toe hy opgevolg is deur Joshua Bell. Hy sou tot sy dood die titel van President van die orkes hou. Hy het ook baie ander orkeste gedirigeer insluitende die New York Kamerorkes, Gulbenkian Orchestra, Israel Kamerorkes, Australiese Kamerorkes en die Weense Filharmoniese Orkes. Hy het voortgegaan om tot in sy negentigerjare te dirigeer en in 2014 op negentigjarige leeftyd die oudste dirigent van 'n Promskonsert geword.

Sy sterfkennis in The Telegraph prys die Academy of St Martin in the Fields se interpretasies van barokmusiek en klassieke musiek as "vars, tegnies briljant", en beskryf hulle as 'n "openbaring". Marriner het moderne instrumente en effekte verkies, en dus is sy werk in kontras met die groeiende neiging om instrumente en tegnieke van daardie tydperk te gebruik. Hy het later die Academy of St. Martin in the Fields se repertoire uitgebrei om Romantiese musiek en vroeëre moderne musiek in te sluit.

Marriner het oor die 600 opnames gemaak wat 2,000 verskillende werke dek - meer as enige ander dirigent behalwe Herbert von Karajan. Hy het vir verskeie plaatetikette opnames gemaak, insluitende Argo, L'Oiseau Lyre, Philips en EMI Classics. Sy repertoire dek werke uit van die barok-era tot 20ste eeuse Britse musiek sowel as opera. Hy het beheer uitgeoefen oor die Mozartseleksies vir die klankbaan van die Oscarbekroonde 1984 rolprent Amadeus; dit sou een van die gewildste klassieke opnames van alle tye word met oor die 6,5 miljoen eksemplare wat verkoop is.

Eksterne skakels

• Neville Marriner in die Internet-rolprentdatabasis
• Lincoln Christ's Hospital School
• Neville Marriner at Yarlung Artists

Kulturele poste
Voorafgegaan deur Sergiu Celibidache	Hoofdirigent, Stuttgart Radio-simfonieorkes 1986–1989	Opgevolg deur Gianluigi Gelmetti