Papegaaiduiker
Papegaaiduiker verwys na enige van die Alkespesies in die genus Fratercula (Latyn: klein broer). Die voël het 'n kenmerkende gekleurde snawel tydens die broeiseisoen. Hulle broei in groot kolonies by kuslangse afgronde of op eilande naby die kus, waar hulle hul neste in gate in die rotse of in die grond maak.
Papegaaiduiker | |
---|---|
'n Atlantiese papegaaiduiker | |
Wetenskaplike klassifikasie | |
Domein: | |
Koninkryk: | |
Filum: | |
Klas: | |
Orde: | |
Familie: | |
Genus: | Fratercula Brisson, 1760
|
Al drie spesies pagegaaiduikers het groot snawels. Na die broeiseisoen wissel die voëls die kleurryke buitenste laag van hul snawels en bly daar 'n kleiner en minder kleurryke snawel agter. Hulle kort vlerke is aangepas om met 'n vliegaksie onderwater te swem. In die lug klap hulle hulle vlerke uiters vinnig (tot 100 keer per minuut) en vlieg gereeld baie laag oor die see-oppervlak.
Hulle is tot die Noordelike Halfrond beperk. Die bekendste papegaaiduiker is Fratereula arctica, 'n voël wat aan die kuste van Wes-Engeland, Skotland, Ierland, Skandinawië, Ysland en Bretagne broei, maar soms ook deur stormwinde verder suid gedryf.
Papegaaiduikers is betreklik nou verwant aan seemeeue en is die noordelike eweknie van die pikkewyne van die Suidelike Halfrond. Hulle maak meestal nes in gate of onder uitstaande rotse en lê wit eiers, wat deur sowel die mannetjies as die wyfies uitgebroei word.
Soos die ander lede van die seekoetfamilie is papegaaiduikers uitstekende swemmers wat tot 2 minute lank op 'n diepte van 10 m onder die water kan bly. Die vere van hierdie voëls lê baie styf teen die liggaam en die gewebte pote lê ver agtertoe. Wanneer hulle swem, word die pote as stuurorgane gebruik.
Daar word tans drie spesies erken:
- Fratercula arctica
- Fratercula cirrhata
- Fratercula corniculata
Fratercula dowi is 'n uitgestorwe spesie in hierdie genus, waarvan die subfossiele in die Kanaaleilande van Kalifornië gevind is.
Bron
wysig- Wêreldspektrum, 1982, ISBN 090840963X, volume 22, bl. 89