Picenum
Picenum was 'n streek van Italië. Die naam is toegewys deur die Romeine, wat die streek verower het en dit geïnkorporeer het as deel van die Romeinse Ryk. Picenum het in Augustus se gebiedsafbakening van Romeinse Italië Regio V geword. Dit is vandag geleë in Marche en die noordelike deel van Abruzze.
Die Piceni of Picente was die oorspronklike bevolking van Picenum, maar hulle was nie van dieselfde of soortgelyke etniese afkoms nie. Hulle het 'n heiligdom aan die Sabyn-godin Cupra in Cupra Marittima gehad.
Picenum was ook die geboorteplek van die Romeine Pompeius en sy vader Pompeius Strabo.
Historiese geografie
wysigPicenum en die Picente is in detail beskryf deur die Romeinse geograwe:
Strabo
wysigStrabo plaas Picenum tussen die Apennyne en die Adriatiese See vanaf die mond van die Aesis-rivier suidwaarts tot by Castrum by die monding van die Truentinus- rivier, ongeveer 800 stadia ('n Stadion. [Meervoud: stadia, Grieks: στάδιον; verlatyns as stadion] was 'n antieke Griekse lengte-eenheid wat uit 600 antieke Griekse voet (podes) bestaan het. Die lengte daarvan is vandag onbekend; historici skat dit op tussen 150 m en 210 m.), wat neerkom op 148 km, met gebruikmaking van 185 m/stadion. Vir kusstede sluit hy van noord na suid in Ancona, Auxumum, Septempeda (San Severino Marche), Pneuentia, die antieke stad Potentia, Firmum Picenum met sy hawe by Castellum (Porto di Fermo), Cupra Maritima (Cupra Marittima en Grottammare), Truentum op die Truentinus (Tronto) en uiteindelik Castrum Novum en Matrinum op die Matrinus (Piomba), suid van Silvi in Abruzze. Strabo noem ook Adria (Atri, Italië) en Asculum Picenum (Ascoli Piceno) in die binneland. Die breedte van Picenum in die binneland wissel onreëlmatig, sê hy.[1]
Geskiedenis
wysigDie vroegste bewyse van setlaars wat hulle in Picenum gevestig het dateer uit die begin van die Ystertydperk (1200 v.C.).[2]
Die Liburniërs het kolonies aan die westelike Adriatiese kus in Picenum gehad vanaf die begin van die Ystertydperk, en tot die 6de eeu v.C. het die Liburniërs se maritieme oppermag beide politieke en ekonomiese gesag in die Adriatiese See voortgebring.
In 390 v.C. het die Senoni-Galliërs Italië vanuit die noorde binnegeval en Picenum noord van die Esino-rivier beset. Die argeologiese bewyse toon dat groepe Senone hulle heelwat verder suid van hierdie rivier gevestig het in die Macerata-omgewing, en selfs in die Ascoli-gebied, by plekke soos Filottrano, San Genesio, Matelica en Offida. In 283 v.C. het die Romeine die Senone verdryf en Picenum geannekseer tot so ver as Ancona toe dit Ager Gallicus geword het, deel van die Ager publicus (Romeinse staatsgrond) ).
In 268 v.C. het die Romeine die Picente verslaan nadat hulle gerebelleer het.[3] 'n Deel van die bevolking is gedeporteer en ander het Romeinse burgerskap gekry sonder stemreg. Picenum is dus geannekseer, behalwe vir die stad Asculum, wat as 'n geallieerde stad beskou is. Om dit te beheer, is die kolonie Firmum in 264 v.C. daar naby gevestig.
Volgens Polubios[4] het "die Romeine", tydens die konsulskap van Marcus Aemilius Lepidus (232 v.C.), "die gebied in Gallië, bekend as Picenum, waaruit hulle kort tevore die Senone verdryf het toe hulle hul onderwerp het, onder hulle burgers verdeel".
Picenum het Rome se kant gekies teen Hannibal tydens die Puniese Oorloë. Dit het ook 'n Romeinse basis geword gedurende die Bellum soci(or)um of Marsicum bellum van 91 tot 88 v.C.[5] Na die oorlog is volle burgerskap toegeken aan die Picente.
In die Edictum de pretiis rerum venalium (Die edictum de pretiis rerum venalium [Latyn vir "edik oor die pryse van koopware". Ook bekend as die "Pryse-edik" of "Edik van Diocletianus"] is 'n edik wat in November 301 uitgevaardig is deur keiser Diocletianus.) word daar genoem dat die wyn uit Picenum beskou is as die duurste wyn, saam met dié van Falerno.[6] Vinum Hadrianum is verbou in Picenum,[7] in die stad Hatria of Hadria, die ou naam van Atri. Dit is die einste wyn wat Plinius beskou het as een van die beste wyne, saam met 'n paar ander.[8]
Kultuur
wysigOpgrawings in Picenum het baie insig in die streek gegee soos dit daaruit moes gesien het in die Ystertydperk. Uitgegrawe grafte in Novilara van die Molaroni- en Servici-begraafplase toon aan dat die Piceni gestorwe persone in die grond gelê het, toegedraai in die klere wat hulle tydens hulle leeftyd gedra het.[9]
Krygers is begrawe saam met 'n helm, wapens en eet- en drinkware vir kos en drank. Krale, been, fibulae en amber wat opgegrawe is gee blyke daarvan dat handels in die negende en miskien tiende eeu aan die Adriatiese kus plaasgevind het, veral wat betref amber en krale van glaspasta. In vrouegrafte is daar 'n groot aantal ornamente van brons en yster gevind.[10]
Die oorsprong van hierdie items kan ook daarop wys dat die Piceni moontlik na die suide en ooste gekyk het vir ontwikkeling.[11]
Die krygers se grafte wys blykbaar dat die Piceni 'n oorlogsagtige volk was. Elke man se graf het min of meer 'n volledige uitrusting vir 'n vegter bevat, en die mees algemene wapen was blykbaar 'n spies. Piceni-swaarde is klaarblyklik uit die Balkan ingevoer.[12]
Tale
wysigSuid-Piceens, geskryf in 'n ongewone weergawe van die Oud-Italiese alfabette, is geïdentifiseer as 'n Sabelliese taal (Die Osko-Umbriese, Sabellies of Sabelliese tale is 'n uitgestorwe groep Italiese tale. Dit was die Indo-Europese tale wat in Sentraal- en Suid-Italië deur die Osko-Umbriërs gebesig is, voordat dit vervang is deur Latyn, soos wat Rome se mag uitgebrei het. Die skrif het ontwikkel vanaf die middel van die 1ste millennium v.C. tot die vroeë eeue van die 1ste millennium n.C. Die tale is feitlik uitsluitlik bekend uit inskripsies en is hoofsaaklik van Oskiese en Umbriese herkoms. Daar is egter ook 'n paar Osko-Umbriese leenwoorde in Latyn. Behalwe die twee hoofvertakkings van Oskies en Umbries (en hul dialekte), kan Suid-Piceens 'n derde vertakking van Sabellies verteenwoordig.[13] Die hele linguistiese Sabelliese area kan egter as 'n dialekkontinuum beskou word. 'n Gebrek aan bewyse betreffende die meeste van die "klein dialekte" dra by tot die moeilikheid om hierdie bepalings te maak.) wat nóg Oskies nóg Umbries is.
Die onontsyferde Noord-Piceens, ook geskryf in 'n vorm van die Oud-Italiese alfabette, is waarskynlik verwant aan Suid-Piceens. Tans word daar algemeen aanvaar dat dit nie 'n Italiese taal is nie (hoewel dit moontlik aan 'n ander tak van die Indo-Europese tale behoort het).
Stede van die Regio V
wysigSoos gerapporteer deur Plinius in sy Naturalis Historia, was 24 stede deel van Regio V:[14]
| Latynse naam | Moderne naam | Moderne streek | Tribù |
|---|---|---|---|
| Ancona | Ancona | Marche | Lemonia |
| Asculum | Ascoli Piceno | Marche | Fabia |
| Auximum | Osimo | Marche | Velina |
| Beregra | naby Civitella del Tronto of Montorio al Vomano | Abruzze | |
| Castrum Novum | naby Giulianova | Abruzze | Papiria |
| Castrum Truentinum | Martinsicuro | Abruzze | |
| Cingulum | Cingoli | Marche | Velina |
| Cluana | Civitanova Marche | Marche | |
| Cupra Maritima | naby Cupra Marittima (Grottammare) | Marche | Velina |
| Cupra Montana | naby Sant'Eleuterio of Cupramontana | Marche | Velina |
| Falerio | naby Falerone | Marche | Velina |
| Firmum Picenum [15] | Fermo | Marche | Velina |
| Hadria | Atri | Abruzze | Maecia |
| Interamnia | Teramo | Abruzze | Velina |
| Novana | onbekend, waarskynlik in die Aso-vallei | Marche | |
| Numana | Numana | Marche | |
| Pausulae | naby San Claudio al Chienti, Corridonia | Marche | Velina |
| Planina | naby San Vittore di Cingoli | Marche | Velina |
| Potentia | naby Santa Maria a Potenza, Porto Recanati | Marche | Velina |
| Ricina | Villa Potenza, Macerata | Marche | Velina |
| Septempeda | San Severino Marche | Marche | Velina |
| Tolentinum | Tolentino | Marche | Velina |
| Trea | naby Treia | Marche | Velina |
| Urbs Salvia | naby Urbisaglia | Marche | Velina |
Verwysings
wysig- ↑ Strabo, Boek 5, Hoofstuk 4, Afdelings 1–2.
- ↑ Vermeulen, F.: "The contribution of aerial photography and field survey to the study of urbanization in the Potenza valley.", pp. 57–82. L'Annee Philologique records.
- ↑ Florus, Epitome of Roman History, I.19
- ↑ Geskiednisse 2:21
- ↑ Scullard, HH (1970), From the Gracchi to Nero, Londen: Methuen & Co. Ltd
- ↑ Abbott, Frank Frost. "The Common People of Ancient Rome". www.gutenberg.org. Besoek op 18 Maart 2020.
- ↑ Dalby, Andrew (2013). Food in the Ancient World from A to Z (in Engels). Routledge. p. 171. ISBN 978-1-135-95422-2.
- ↑ Sandler, Merton; Pinder, Roger (2002). Wine: A Scientific Exploration (in Engels). CRC Press. p. 66. ISBN 978-0-203-36138-2.
- ↑ Randall-MacIver 1927, p. 105.
- ↑ Randall-MacIver 1927, p. 130.
- ↑ Randall-MacIver 1927, p. 120.
- ↑ Randall-MacIver 1927, p. 122.
- ↑ Helmut Rix Sabellische Texte: Die Texte des Oskischen, Umbrischen und Südpikenischen. Heidelberg: Drukpers van Carl Winter-universiteit, 2002 pp4f
- ↑ Archeologia nelle Marche, Mario Luni, 2003, p. 136, ISBN 88-392-0744-9.
- ↑ Φίρμον Πικενόν, in STRABONE, Chr. estomathiae, 241 (citato in ROCCI, Vocabolario Greco-Italiano, Città di Castello, 1974, pag. 1969)
Bronnelys
wysig- Federica Boschi, Enrico Giorgi, Frank Vermeulen, Picenum and the Ager Gallicus at the Dawn of the Roman Conquest, Landscape Archaeology and Material Culture, Archaeopress 2020 ISBN 978-1-78969-699-8
- Strabo. Geographica.
- Randall-MacIver, David (1927). The Iron Age in Italy. A Study of Those Aspects of the Early Civilizations Which Are Neither Villanovan or Etruscan. Oxford: Clarendon Press.
Eksterne skakels
wysig- Pastore, Paolo. "Piceni" (in Italiaans). Inwind. Besoek op 28 Augustus 2010.