Pinksterbidure

Die Pinksterbidure in die NG Kerk is uniek in die gereformeerde kerke in die wêreld.

In die tweede helfte van die 19de eeu was daar ‘n groot geestelike oplewing in die VSA. Dit het vinnig na Wes-Europa en Suider-Afrika versprei. Op 18 en 19 April 1860 was daar ‘n konferensie in Worcester wat deur 16 NG-dominees bygewoon is. Die daaropvolgende jaar het ‘n soortelyke vergadering op Graaff-Reinet plaasgevind. Oplewings oor die land heen lei tot bidgroepe by privaat huise waar gesprekke gevoer is oor die geestelike lewe. In die Strooidakkerk in die Paarl (in die destydse Kaapkolonie) lei dit onder leiding van ds. Gottlieb Wilhelm Anthonie van der Lingen tot Pinksterbidure. Hy het sy gemeente versoek om in navolging van die eerste Christen-gemeente die 10 dae tussen Hemelvaartsdag en Pinkster vir gebed af te sonder. Dit het byval gevind by sy gemeente en tussen 9 en 19 Mei 1861 is elke aand ‘n bidstond in sy gemeente gehou. Dit was die eerste Pinksterbidure in die NG kerk.

Van der Lingen se persoonlike ondervinding op daardie Pinksterdag 19 Mei het wye opspraak verwek en bygedra om die gebruik van Pinksterbidure te laat posvat. Daardie dag by die biduur sien hy ‘n gesig van sneeuvlokkies wat hemelwaarts styg, maar afgeweer word deur bliksemstrale. Totdat ‘n krygsman met bloedbevlekte klere tussenbeide tree. Van der Lingen het die Held herken as die Verlosser deur wie se tussenkoms die gelowiges se gebede (die sneeuvlokkies) die genadetroon van God bereik.

Hierdie gebeurtenis lei in Van der Lingen se gemeente tot die jaarlikse bidure tussen Hemelvaartsdag en Pinkstersondag. Die gebruik het deurgewerk na al die gemeentes van die NG Kerk en selfs na soortgelyke kerkgenootskappe. In 1862 het die Kaapse sinode van die kerk die herlewing erken as die werk van die Heilige Gees.

Bibliografie

• Standard Encyclopaedia of Southern Africa, deel 8. Kaapstad: Nasou, 1973. ISBN 0-625-00324-1