Florence Phillips: Verskil tussen weergawes

[[Beeld:Florence Phillips01.jpg||duimnael|links|200px|Dié portret van ladyFlorence Phillips, in 1910 geskilder deur Mancini, is deel van die kunsmuseum se versameling.]]

Die [[Johannesburgse Kunsmuseum]] is die [[Johannesburg|Goudstad]] se munisipale kunsmuseum, die grootste van sy soort in Suider-Afrika, met kunswerke van wêreldfaam en versamelings wat so omvangryk is dat net sowat 'n tiende tegelykertyd in die galery se 15 vertoonsale en beeldhoutuine vertoon kan word.

Die meeste kunsmuseums wêreldwyd het hul ontstaan te danke aan die ywer en deursettingsvermoë van een persoon. In die geval van die [[Johannesburgse Kunsmuseum]] was dit Florence Phillips, wat in 1912 lady Florence geword het toe haar man tot ridder geslaan is. Nadat Florence en Lionel inomstreeks 19061908 of '09 van die weelde van [[Tylney Hall, Hampshire]], [[Engeland]], na die “kultuurwoestyn” van Johannesburg teruggekeer het toe hy as plaaslike direkteur van die Central Mining and Investment Corporation aangestel is, het Florence haarself vergoed vir die verhuising deur hul huis, ''[[Villa Arcadia, Parktown|Villa Arcadia]]'' in Oxfordweg, weldra in die vergaderplek van Johannesburg se deftige kringe te omskep.

Dit was in haar hoedanigheid as “eerste vrou van die Rand” dat sy hier op die gedagte gekom het om 'n kunsmuseum in Johannesburg in te rig. Haar plan was om eers aansienlike bydraes by al die “''[[Randlords]]”'' "af te pers," in die vorm van of kontant of skilderye, en dan die stadsraad te oorreed om 'n geskikte museum te bou en in stand te hou. Net die beste was goed genoeg vir Florence Phillipshaar. Sy het dus sir Hugh Lane, die kenner wat destyds besig was om kunswerke vir die Kunsmuseummunisipale kunsmuseum van [[Dublin]] te versamel, aangestel om raad te gee oor aankope vir die Johannesburgse Kunsmuseum in wording. Sy wou 'n versameling ou meesters hê, maar sir Hugh het haar oorreed om haarliewer geld in eietydse kunstenaars te belê wat die “ou meesters” van die toekoms sou wees. Sy het die bal aan die rol gesit deur haar bloudiamantring van 21,5 karaat, 'n geskenk van haar man, op besoek aan [[Londen]] te verkoop en drie skilderye van Phillip Wilson Steer aan te koop wat toe pas die aandag van die kunskritici begin trek het. Dit het sy aan die kunsmuseum geskenk, tesame met haar waardevolle versameling antieke kant- en borduurwerk. Daarna het sy die steun van ryk mynmagnate, soos [[Max Michaelis]], [[Otto Beit]], [[Julius Wernher]], [[Hermann Eckstein]], [[Abe Bailey]] en [[Sigismund Neumann]], gewerf.

Haar voorbeeld en volharding het eindelik vrugte afgewerp, en teen 1909 is altesame £20  000 ingesamel. Die kern van die versameling wat deur Lane opgekoopaangekoop is, het bestaan uit 130 skilderye en beeldhouwerke. Onder hulle was daar werke van verskeie “moderne” skilders soos Monet, Pisarro, Augustus John, Morland Lewis en Pre-Impressioniste soos Boudin en Géricault. 'n Gedeelte van hierdie versameling is hoog deur die koerante van Londen aangeprys toe dit in Mei en Junie in die kunsmuseum van Whitechapel uitgestal is, voor dit drie maande later na die Unie verskeep is.

Voor 1910 is verskeie persele vir 'n kunsmuseum voorgestel en oorweeg. Onder hulle was vertrekke in die nuwe stadsaal wat gebou sou word. Teen Junie 1910 het die stadsraad minstens ingestem om 'n perseel vir 'n kunsmuseum in [[Joubertpark]] beskikbaar te stel, maar argitekte soos M.J. Harris en H.G. Veale het die ligging so naby die spoorlyn gekritiseer, en Harris het voorgestel dat die Kunsmuseum eerderliewer op die terrein van die Fort op Hospitaalheuwel opgerig moes word. Daar sou dit die verbeelding van die publiek aangryp ". . . ''in a manner worthy of a temple of art''".

Daar was egter nog geen geld vir die geboubouwerk nie. Eindelik het genl. [[Jan Smuts|J.C. Smuts]], destyds koloniale sekretaris van die Transvaalse regering, tot die redding gekom. Met lady Florence se aansporing, al was genl. Smuts en haar man lede van opponerende partye in die Volksraad, het die regering op Smuts se aandrang ingestem om sy aandeel van die inkomste uit die stad se mark te verbeur op voorwaarde dat die stadsraad 'n groot deel van dié geld vir die kunsmuseum afstaan. Die voorstel is aanvaar en die stadsraad het £20 000 vir 'n geskikte gebou opsygesit.

Intussen het Florencelady PhillipsFlorence op haar tipiese, lofwaardige manier besluit dat die gebou deur niemand anders as Edwin Lutyens, bekende Britse argitek, ontwerp sou word nie. Hiermee het sy haar die wrewel van die Transvaalse Instituut van Argitekte op die hals gehaal. Hulle het aangevoer dat die opdrag aan 'n plaaslike argitek gegee moes word. Die geskil is eindelik bygelê toe ooreengekom is dat die Suid-Afrikaanse argitek Robert Howden vir Lutyens sou bystaan.

Die ontwerp van die Kunsmuseum lewer blyk van die argitek se buitelandse afkoms. Lutyens het 'n hoë status in Engeland gehad vanweë sy huisontwerpe vir die welgesteldes. Kenmerkend van sy ontwerptrant was 'n abstrakte, stereometriese vormgewing met kaal mure en ingesnyde vensters, skryf Van der Waal. Onder meer vanweë sy noue verbintenis met sir [[Herbert Baker]], het Lutyens omstreeks 1906 sy styl verander van Neo-Queen Anne na Beaux Arts. Die Johannesburgse Kunsmuseum was moontlik Lutyens se eerste staatsgebou in die Beaux Arts-mode. Volgens die klassisistiese tradisie het dit 'n swaar portico met fronton gehad, voor 'n gerustikeerde liggende kuboïed met borswering.

Aan weerskante en agter die hoofblok het Lutyens egter pawiljoene met skilddakke en hoë skoorsteengroepe beplan, wat die trant van die woonhuisbou aanslaan. Diepgaande meningsverskille tussen lady Florence en Lutyens enersyds, en die stadsraad andersyds het die ontwerp ongelukkig skade berokken. Die meningsverskil het gehandel oor die boumateriaal waarin die bouwerk uitgevoer sou word. Aanvanklik het Lutyens en Phillips sandsteen vir die eksterieur voorgestel, maar toe die koste te hoog geblyk het, het hulle 'n gepleisterde baksteenuitvoering aanbeveel omdat hy slegs £20 000 vir die hele gebou tot sy beskikking gehad het.. Die Stadsraadstadsraad het nietemin op die duurder sandsteenuitvoeringsandsteen-uitvoering besluit.

Die hoeksteen van die nuwe kunsmuseum in Joubertpark is op [[11 Oktober]] [[1911]] gelê deur die burgemeester van Johannesburg, H.J. Hofmeyr, maar die bouwerk kon nie begin nie omdat Lutyens se werktekeninge nog nie klaar was nie. Dit het eers vier maande later uit Londen aangekom en het voorsiening gemaak vir ruim sale om 'n sentrale binneplein. 'n Nuwe storm is kort daarna rondom die gebou ontketen. Lutyens wou bakstene gebruik omdat hy slegs £20 000 vir die hele gebou tot sy beskikking gehad het. Die stadsraad het egter op 'n klipgebou aangedring. Die geld was toe net genoeg vir die hoofgebou wat sonder enige seremonie in November 1915 geopen is.