Vickers hardheidstoets: Verskil tussen weergawes

Die '''Vickers hardheidstoets''' is in 1924 ontwikkel deur Smith en Sandland by die [[Vickers Beperk]] as 'n alternatief vir die [[Brinell-skaal|Brinell]] metode om die hardheid van materiale te meet.<ref>R.L. Smith & G.E. Sandland, "An Accurate Method of Determining the Hardness of Metals, with Particular Reference to Those of a High Degree of Hardness," ''Proceedings of the Institution of Mechanical Engineers'', Vol. I, 1922, p 623–641.</ref> Die Vickers toetsVickerstoets is gewoonlik makliker om te gebruik teenoor ander hardheid toetsehardheidstoetse, omdat die berekeninge onafhanklik van die inkeper is, en die inkeper kan gebruik word vir alle materiale ongeag die hardheid. Die beginsel hier is, soos met alle gewone peilings van hardheid, dat die materiaal se vermoë om plastiese vervorming te weerstaan vanaf 'n standaard bronstandaardbron waargeneem word. Die Vickerstoets kan gebruik word vir alle [[metaal|metale]], en het ook een van die mees veelomvattende skale tussen hardheidstoetse. Die eenheid vir hardheid soos gegee deur die toets staan bekend as die '''Vickers Piramidegetal''' ('''HV''') of die '''Diamant Piramidehardheid''' ('''DPH''') en kan uit die diagonale se lengtes bereken word met:

*F = toestkragtoetskrag (gewoonlik in [kgf])<ref>{{webaanhaling|url=http://www.gordonengland.co.uk/hardness/vickers.htm|titel=Gordon Engeland}}</ref>

Hoewel die SI-eenheid [[Pascal (eenheid)|pascal]] is, moet dit nie verwar word met [[druk]] wat ook in pascal gemeet word nie. Die hardheidsgetal word bepaal deur die lading wat 'n area dra, of die inkeping, en nie die area loodreg tot die krag nie. Dit is daarom nie 'n druk nie.