David Easton: Verskil tussen weergawes

 

Easton was aan die voorpunt van beide die behavioristiese en post-behavioristiese revolusies in die politieke wetenskap dissipline gedurende die 1950's en 1970's. Hy het die dissipline se mees gebruikte definisie van [[politiek]] naamlik dat politiek die gesaghebbende toewysing van waardes in die samelewing is, geformuleer. Hy is ook bekend vir sy toepassing van die [[stelselteorie]] op die studie van die politieke wetenskap. Beleidsontleders het sy vyf-voudige skema gebruik om die beleidmakingsproses te bestudeer: naamlik insette, omskakeling, uitset, terugvoer en omgewing. John Gunnell argumenteer dat die konsep van "stelsel" sedert die 1950's die belangrikste teoretiese konsep was wat deur Amerikaanse politieke wetenskaplikes gebruik is. Die idee het in [[sosiologie]] en ander sosiale wetenskappe verskyn, maar dit was Easton wat gespesifiseer het hoe dit die beste toegepas kan word op gedragsnavorsing oor die politiek.

Tydens sy loopbaan het hy gedien as 'n belangrike poortwagter, as konsultant vir baie prominente organisasies en befondsingsagentskappe, en skrywer van talle invloedryke wetenskaplike publikasies. Hy het op verskeie rade en komitees gedien en was president van die American Political Science Association.

 

Easton verwerf sy voorgraadse graad aan die Universiteit van Toronto in [[1939]], sy M.A. in 1943 en Ph.D. van Harvard Universiteit in [[1947]]; 'n LL.D. by die McMaster Universiteit in [[1970]] en hy het in [[1972]] die Kalamazoo Kollege bygewoon. Hy het met Sylvia Isobel Victoria Johnstone getrou en hulle het een seun. Sy verskuiwing na [[Kalifornië]] in [[1997]] was gedeeltelik ter wille van sy vrou se gesondheid.

 

Hy het wyd in die Verenigde State en [[Europa]] gereis tot sy 90ste jaar.

 

Easton is beskryf as een van die "eerste generasie van behavioristiese revolusionêres" in die dissipline van die politieke wetenskap. Soos ander vroeë behavioriste, het Easton aanvanklik probeer om beheer te verkry oor die massas [[data]] wat in die vroeë 1950's deur sosiale wetenskapsnavorsing gegenereer is. Die behavioriste het gedink dat sosiale wetenskaplikes met kwantitatiewe en kwalitatiewe data oorweldig word weens die afwesigheid van 'n organisatoriese teoretiese raamwerk.Die behavioriste het gedink dat sosiale wetenskaplikes met kwantitatiewe en kwalitatiewe data oorweldig word weens die afwesigheid van 'n organisatoriese teoretiese raamwerk. Easton het geargumenteer vir die ontwikkeling van 'n behoorlike wetenskap van politieke studies wat betroubare, universele kennis oor sosiale verskynsels sou lewer. Hy argumenteer dat die doel van wetenskaplike reëls en prosedure, die ontdekking van 'n hoogs algemene politieke teorie moontlik gemaak het. Easton se visie was gerig op 'n algemene [[teorie]] van politieke wetenskap wat uit 'n deduktiewe gedagtegang sou bestaan, sodat 'n beperkte aantal postulate, as aannames en aksiome, 'n hele struktuur van empiries-geldige veralgemenings in afnemende volgorde van spesifisiteit afgelei kon word. Dit bied voorspellende oorsaaklike verklarings vir politieke gedrag volgens hom.

 

In 'n reputasiestudie van politieke wetenskaplikes wat in [[1978]] gepubliseer is, het Easton die vierde plek behaal onder die mees prominente gedurende 1945-1960, en die tweede prominente onder dié in die tydperk 1960-1970. In 'n daaropvolgende reputasiestudie gebaseer op aantal kere, is 'n skrywer se publikasies in publikasies van ander aangehaal, en Easton was die sewende van die twintig mees belangrike politieke wetenskaplike bydraers in die tydperk 1970-79.

 

Easton het verskeie boeke en artikels geskryf. 'n Seleksie:

 

== Bron ==

* Hierdie artikel is vertaal vanuit die Engelse Wikipedia

 

[[Kategorie:Amerikaanse filosowe]]