Suiker: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Sjina→China |
Inligting bygewerk |
||
Lyn 34:
Indië is met sowat 18 miljoen ton tans die grootste verbruiker van suiker, wat steeds meer gewild raak as 'n soetmiddel vir byvoorbeeld ''chai''-tee. Die landelike bevolking het eeue lank veral ''goer'', 'n soort suikerrietstroop, gebruik, maar gee danksy die stygende inkomste nou voorkeur aan kristalsuiker. Die kookkuns van die Indiese deelstaat Goejarat gebruik suiker in die meeste van die geregte.
== Navorsing ==
Die Suid-Afrikaanse Suikervereniging se navorsingstasie is in [[1927]] op Mount Edgecombe, sowat 19 km van [[Durban]] af, opgerig. Dit is vandag die vernaamste suikernavorsingsinstituut in [[Afrika]] en ruil tegniese inligting uit met [[Brasilië]], [[Argentinië]], [[Australië]], [[Japan]], die [[VSA]] en [[Taiwan]], asook met sekere Afrikalande. Suikerrietsaad ontkiem net by temperature wat hoër is as die wat in Suid-Afrika se suikerrietgebiede voorkom.
Alle saailinge word derhalwe in spesiale kweekhuise by [[Mount Edgecombe]] gekweek en aan kwekers verskaf. Veldtoetse oor die aanpasbaarheid van saailinge by bepaalde klimaatstreke word by 7 streeknavorsingstasies gedoen. Suikerrietsaad word ook na ander lande uitgevoer. Die gewildste suikerrietsoort is Natal Coimbatore 310 (NCo310), wat 'n Suid-Afrikaanse variëteit van die Coimbatore-riet is met 'n sagte vesel en hoë suikergehalte.
Suikerrietkwekers kan ook blaarmonsters vir ontleding na Mount Edgecombe bring waaruit die ingewikkelde bemestingbehoeftes van ʼn bepaalde plantasie vasgestel kan word. 'n Kweker word dan geadviseer oor hoeveel en watter misstof hy op 'n bepaalde tydstip vir 'n sekere grondsoort met 'n sekere voggehalte moet toedien. Navorsing oor verskeie suikerrietplae word ook gedoen. Die grootste bedreiging is teenswoordig die suikerrietboorinsek ''Eldana'' ''saccharina'', wat feitlik die hele suikerrietgebied besmet het en wat veral riet wat deur droogte verswak is, aanval.
Nematodes, 'n soort rondewurm van die klas Nematoda wat op die wortels van suikerriet teer en die groei daarvan vertraag, rig ook groot skade aan. Aansienlike dele van Suid-Afrika se suikergebiede word deur een of meer van 5 siektes besmet. Hulle is ratoensiekte en mosaïek (albei virussiektes), roet of brandsiekte (''Ustilago scitaminea Syd.),'' rooivrotsiekte (''Physalospora tucumanensis Speg.'') en roes. Navorsing oor die bekamping van al die plae word by Mount Edgecombe gedoen.
== Suikeruitvoer ==
Die 3 grootste suikeropslagloodse ter wêreld is in 1965 by die Durbanse hawe gebou, met ʼn vermoë van onderskeidelik 220 000, 180 000 en 120 000 ton suiker. Sowat 750 ton suiker kan elke uur regstreeks vanuit die bergskure op skepe gelaai word.
Die suikerloodse het [[Suid-Afrika]] se suikeruitvoervermoë aansienlik versnel. Die polariteit van Suid-Afrikaanse suiker word deur die toevoeging van 'n sekere hoeveelheid melasse met die vereistes van die lande waarheen dit uitgevoer word, in ooreenstemming gebring. Suiker word net voor verskeping in ʼn mengaanleg by die bergskure met melasse behandel. (Die proses is ʼn Suid-Afrikaanse patent.)
== Binnelands ==
'n massaleweringstelsel, met 25-ton-vragwaens en spesiaal omgeboude trokke van die [[Suid-Afrikaanse Vervoerdienste]], is in die vroeë tagtigerjare ingestel om massavragte geraffineerde losmaatsuiker (suiker wat nie verpak is nie) aan verbruikers in die [[PWV]]-gebied (Pretoria-Witwatersrand-Vereeniging) te verskaf. Daar is ook 3 massasuikerloodse, elkeen met ʼn vermoë van 2 500 ton, in [[Germiston]] gebou. Die suiker voorsien in die
{|
|+ '''Die grootste suikerprodusente (2013)'''
Line 64 ⟶ 80:
== Die suikerbedryf in Suid-Afrika ==
Suid-Afrika behoort tot die belangrikste suikerprodusente ter wêreld. Reeds in [[1877]] het meer as sewentig suikerfabrieke sowat 17 000 ton suiker opgelewer. Die Suid-Afrikaanse suikerrietoes het in die jaar 2002 23 miljoen ton beloop, wat tot 2,4 miljoen ton suiker verwerk is. 1,1 miljoen ton suiker is uitgevoer.
== Bronne ==
* Wêreldspektrum, 1982, ISBN 0908409680, volume 27, bl. 25, 26
* Jacques André: ''L'alimentation et la cuisine à Rome''. Nouvelle édition. Paris: Les Belles Lettres, 1981.
* ''Kochkunst: Lukullisches von A-Z''. Siebte Auflage. Leipzig: Verlag für die Frau, 1990.
| |||