Pieter Willem Adriaan Mulder: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
→Bron: Verbeter |
Morne (besprekings | bydraes) |
||
Lyn 26:
Op [[10 Mei]] [[1985]] is die nuwe pastoriegesin verwelkom, ’n geselligheid wat uitgestel moes word weens mev. Stienie Mulder se siekte. Ds. Pieter Mulder, 'n seun van die gemeente, waar sy ouers aktiewe lidmate was voor die afstigting van Roodepoort, het die mense en die omgewing geken, en het met ywer die arbeid van sy vier gewaardeerde voorgangers voortgesit. Ongelukkig het Florida, wat in die jar van sy bevestiging nog 376 belydende en 124 dooplidmate gehad het, algaande gekrimp weens demografiese veranderings in die omgewing en eindelik in 2003 ontbind, toe net 132 belydende en 13 dooplidmate oorgebly het.
Ds. Daan Bekker skryf in ds. Mulder se lewensberig in die Almanak van 2007: "Die Here het hom die gawe gegee om woordryk die Woord te verkondig, preke wat lidmate uit al die gemeentes in herinnering kan roep. As predikant, eggenoot, ouer, oupa en vriend het sy woorde lewens gevorm en verryk, maar die krag daaragter was in sy voorbeeld. Met woorde het hy getuig, met dade het hy gelei, altyd diensbaar. Hy het gelewe om te dien – God en sy medemens. Soos hy sou sê: 'Die nood dra nie 'n horlosie nie.' Om hom tot in die middernagtelike ure te sien werk, was nie snaaks nie. Dit het hom gelukkig gemaak om te kon gee te dien.
"Sy dien van die Here het hom diensbaar gemaak in die gemeenskap en in die kerk. Op meerdere vergaderings, in kommissies en deputaatskappe het hy waardevolle bydraes gelewer. Altyd nederig, diensbaar. 'n Groot man met 'n sagte hart. Met liefde het hy 'n pasgebore voëltjie versorg, omgesien na bejaardes en kinders in tehuise. Met 'n lag, met humor, met 'n traan. Met 'n skerp humoristiese gees, droog, kalm en rustig het hy hom in mense verlustig. Op sy grafsteen staan die woorde: 'Dienaar van God en mense, rus in vrede.'
== Waardering ==
Ds. Bekker skryfd ds. Mulder het ’n besonderse passie vir kinders en bejaardes gehad. "Die nood van bejaardes en veral kinders het hom aangegryp. Hy kon (hom) in die skoene van die kinders en bejaardes plaas en saam met hulle lag en huil. Elkeen wat gereeld op die diakonale kongresse kom, sal onthou met hoeveel gevoel hy praat oor sy kontak met die tehuise. Sy aansporing tot die bediening van ons liefde aan hulle was altyd toegelig met 'n voorbeeld uit sy eie ervaring. Sy liefde vir sy Here was uitgedruk in sy liefde vir hulle in die tehuise.
| |||