Wikipedia

Stefan George

Stefan Anton George (Duitse fonetiese uitspraak:|ˈʃtɛfan ˈantoːn ɡeˈɔʁɡə|; 12 Julie 1868 – 4 Desember 1933) was 'n Duitse digter van die simboliese skool en 'n vertaler van Dante Alighieri, William Shakespeare en Charles Baudelaire.

Stefan George
Stefan George, 1910.
Gebore
Stefan Anton George

(1868-07-12)12 Julie 1868
Büdesheim, Hertogdom van Hesse, Duitse Ryk
Sterf4 Desember 1933 (op 65)
Minusio, Ticino, Switserland
NasionaliteitDuits
BeroepDigter
George het van 1921 af sy somers spandeer in die heuwels van die suid-westelike uithoeke van Frankfurt by sy huis in Königstein waar sy suster Anna na hom omgesien het.

Biografie

wysig

George is gebore in 1868 in Büdesheim (nou deel van Bitburg-Prüm) in die Groothertogdom van Hesse (nou deel van die Rynland). Sy pa, ook Stefan George, was 'n herbergier en wynhandelaar, en sy moeder Eva (née Schmitt) was 'n huismaker. Hy het sy skoolopleiding in 1888 suksesvol voltooi, waarna hy tyd in Londen en Parys deurgebring het, waar hy onder die skrywers en kunstenaars was wat die vergaderings op Dinsdag bygewoon het wat deur die digter Stéphane Mallarmé gehou is. Sy vroeë reise sluit ook Wene in, waar hy gedurende 1891 vir die eerste keer vir Hugo von Hofmannsthal ontmoet het.

George het in die 1890's, terwyl hy in sy twintigerjare was, gedigte begin publiseer. Hy het 'n literêre tydskrif met die naam Blätter für die Kunst begin en dit ook geredigeer, en was die hoof persoonlikheid van die literêre en akademiese groep wat bekend gestaan het as die George-Kreis (George-sirkel). Dit het enkele van die belangrikste jong skrywers van die tyd ingesluit soos Friedrich Gundolf en Ludwig Klages. Benewens die deel van kulturele belange, het die groep mistieke en politieke temas bevorder. George het die "Boheemse gravin" van Schwabing, Fanny zu Reventlow, geken en met haar bevriend geraak. Sy het soms satires van die groep gemaak, vanweë die groep se melodramatiese optredes en opinies. George en sy skrywes is vereenselwig met die Konserwatiewe Revolusionêre-beweging. Hy was 'n homoseksueel, maar het tog sy jong vriende aangemoedig om soos hy 'n lewe van selibaatskap te lei. [1][2]

In 1914, aan die begin van die Eerste Wêreldoorlog, het George 'n hartseer einde vir Duitsland voorspel, en tussen daardie tyd en 1916 die pessimistiese gedig "Der Krieg" (Die oorlog) geskryf. Die resultaat van die oorlog was die verwesenliking van sy ergste vrese. George het in die 1920's die kultuur van Duitsland verpes, veral die bourgeois mentaliteit en argaïese kerkrituele. Hy wou 'n nuwe, edele Duitse kultuur skep, en het "vorm" - wat beskou is as 'n geestelike dissipline en 'n gids vir verhoudings met andere - as 'n ideaal aangebied, terwyl Duitsland 'n tydperk van maatskaplike, politieke, spirituele en artistieke dekadensie beleef het. [3] George se poësie is ontdek deur die toe-nog geringe maar opkomende Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei (NSDAP), wat sy wortels in Beiere gehad het. George se konsepte van "die duisendjarige Ryk" en "vuur van die bloed" is deur die NSDAP aangeneem en opgeneem in die propaganda van die party. George sou weldra hul rasse-teorieë walglik vind, veral die idee van die Nordiese supermens.[4] Nadat die Nazi's in 1933 die mag verkry het, het Joseph Goebbels hom die presidentskap van 'n nuwe Akademie vir die Kunste aangebied, wat hy geweier het. Hy het ook weggeskram van die vieringe wat in Julie 1933 vir sy 65ste verjaardag voorberei is. In plaas daarvan het hy na Switserland gereis, waar hy op 4 Desember 1933 naby Locarno gesterf het. Na sy dood is sy liggaam begrawe; voor 'n afvaardiging van die Duitse regering die seremonie kon bywoon. [5]

Werk

wysig

George se poësie word gekenmerk deur 'n aristokrasie etos; sy verse is formeel in voorkoms, liries in toon, dikwels nugter wat die taalgebruik daarvan betref en beïnvloed deur Griekse klassieke vorms. 'n Opstandige gevoel teen die realistiese tendense van die Duitse letterkunde van daardie jare is ook merkbaar daarin. Met sy geloof in poësie se doelwit as alternatief vir die werklikheid - was hy 'n sterk voorstander van kuns ter wille van kuns-; George se produksie toon derhalwe dan ook vele ooreenkomste met die werk van die Franse Simbolisme. Hy was in kommunikasie met baie van verteenwoordigers van die stroming, waaronder Stéphane Mallarmé en Paul Verlaine.

George was 'n belangrike tussenganger tussen die 19de eeu en Duitse modernisme, alhoewel hy 'n felle kritikus van die destydse moderne era was. Hy het geëksperimenteer met verskillende poëtiese metrums, leestekens en tipografie. George se "klaarblyklike homoseksualiteit" [6] word verteenwoordig in werke soos Algabal en die liefdespoësie wat hy gewy het aan 'n begaafde adolessente manspersoon genaamd Maximilian Kronberger, [7] wat hy "Maximin" genoem het, en wie hy geglo het 'n manifestasie van die goddelike was. Die relevansie van George se seksualiteit tot sy digterlike werk is al bespreek deur kontemporêre kritici soos Thomas Karlauf en Marita Keilson-Lauritz. [8]

Algabal is een van George se bekendste digbundels, al is dit ook een van sy vreemdste; die titel verwys na die Romeinse keiser Elagabalus. George was ook 'n belangrike vertaler; hy het die werke van Dante, Shakespeare en Baudelaire in Duits vertaal. Hy het in 1927 die Goethe-prys ontvang. [9]

Das neue Reich

wysig

George se laaste volledige digbundel, getiteld Das neue Reich, is in 1928 gepubliseer. Dit was na die Tweede Wêreldoorlog in die besette Duitsland verban aangesien die titel die stuk soos 'n werk van die Nazis laat klink het. In werklikheid het George die werk, ingesluit die liriese gedig Geheimes Deutschland ("Geheime Duitsland") wat in 1922 geskryf is, gewy aan Berthold Schenk Graf von Stauffenberg, wat saam met sy broer Claus 'n leidende rol gespeel het in die 20 Julie komplot om Adolf Hitler te vermoor en die NSDAP omver te werp. Albei broers, wat tereggestel is nadat die komplot misluk het, het hul optrede beskou as 'n bekragtiging van die leerstellinge van die George-sirkel. [10] Die boek beskryf 'n nuwe vorm van die samelewing wat deur 'n hiërargiese geestelike aristokrasie bestuur word. George het alle pogings om dit vir politieke doeleindes te gebruik, ook dié van die Nasionale-Sosialisme, verwerp.

Invloed

wysig

George het blykbaar aan homself gedink as die messias van 'n nuwe koninkryk wat deur intellektuele en artistieke elites bestuur sou word, gebonde deur hul getrouheid aan 'n bevelvoerder. In sy herinneringe beweer Albert Speer dat hy George in die vroeë 1920's ontmoet het en dat sy ouer broer, Hermann, 'n kennis van hom was: George "het waardigheid en trots en 'n soort priesterlikheid uitgestraal ... daar was iets magneties aan hom."

Sy poësie beklemtoon selfopoffering, heldhaftigheid en mag, en gevolglik het die Nasionaal-Sosialiste hom goedgunstiglik beskou. Alhoewel baie Nazi's beweer het dat George 'n invloed op hul gehad het, het George hom egter van sulke bande gedistansieer en nie by die politiek betrokke geraak nie. George het kort nadat die die Nazi's die mag verkry het Duitsland verlaat vir Switserland, waar hy dieselfde jaar oorlede is.

Verskeie van die lede van die 20 Julie-komplot teen Hitler was van sy aanhangers, veral die Stauffenberg-broers wat deur die digter Albrecht von Blumenthal aan George voorgestel is. Alhoewel sommige lede van die George-sirkel eksplisiet anti-semities was (byvoorbeeld Klages), het dit ook Joodse skrywers soos Gundolf, die historikus Ernst Kantorowicz en die Sionis Karl Wolfskehl, sowel as Erich Berger, wat von Blumenthal voorgestel het, ingesluit. George was begaan oor sy Joodse dissipels, maar hy het getwyfel of hulle ooit 'n meerderheid in die groep sou vorm.

Die mees vooraanstaande digter wat met George saamgewerk het was miskien Hugo von Hofmannsthal, alhoewel hy lidmaatskap van die groep geweier het. Hy was een van Oostenryk se mees uitstaande literêre moderniste. Later in sy lewe het Hofmannsthal geskryf dat niemand hom meer as George beïnvloed het nie. Diegene wat die naaste aan die "meester" was, soos George sy dissipels na hom laat verwys het, het verskeie lede van die 20 Julie komplot om Hitler te vermoor ingesluit soos Claus von Stauffenberg. Stauffenberg het George se gedig getiteld Der Widerchrist (The Anti-Christ) aangehaal vir die ander lede van die moordkomplot. [11]

George se poësie het 'n groot invloed gehad op die musiek van die komponiste van die Tweede Weense, veral tydens hul ekspressionistiese periode. Arnold Schoenberg het George se poësie getoonset in werke soos sy "Ich darf nicht dankend", Op. 14/1 (1907), Strykkwartet No. 2, Op. 10 (1908), en sy The Book of the Hanging Gardens, Op. 15 (1909), terwyl sy student, Anton Webern, van George se verse gebruik gemaak het vir sy vroeëre koorwerk getiteld Entflieht auf leichten Kähnen, Op. 2, sowel as in twee stelle liedere, Opp. 3 en 4 van 1909, en in verskeie vokale werke uit dieselfde periode wat postuum gepubliseer is.

In populêre kultuur

wysig

In Rainer Werner Fassbinder se 1976 rolprent Satansbraten poog die protagonis Walter Kranz om sy lewe op die van George te modelleer.

Bibliografie

wysig
  • 1890: Hymnen ("Hymns"), 18 gedigte wat die stroming van Simbolisme reflekteer; gewy aan Carl August Klein; beperkte, private uitgawe[12]
  • 1891: Pilgerfahrten ("Pelgrimstogte") beperkte, private uitgawe.[12]
  • 1892: Algabal (1892); geïllustreer deur Melchior Lechter; beperkte, private uitgawe.[12]
  • 1897: Das Jahr der Seele ("Die Jaar van die Siel").[12]
  • 1899: Teppich des Lebens ("Die Tapisserie van die Lewe").[12]
  • 1900: Hymnen, Pilgerfahrten, and Algabal, 'n een-volume uitgawe gepubliseer in Berlyn deur Georg Bondi, wie die eerste was om George se werk aan die publiek bekend te stel.[12]
  • 1901: Die Fibel, gedigte geskryf tussen 1886–1889.[12]
  • 1903: Tage und Taten ("Dae en Werke"; vgl. Hesiod se Works and Days).[12]
  • 1907: Der siebente Ring ("Die Sewende Ring").[12]
  • 1913: Der Stern des Bundes ("Die Ster van die Verbond")[12]
  • 1917: Der Krieg ("Die Oorlog").[12]
  • 1928: Das neue Reich ("Die nuwe Ryk").[12]

Verdere leeswerk

wysig
  • Breuer, Stefan (1996). Ästhetischer Fundamentalismus: Stefan George und der deutsche Antimodernismus. Darmstadt: Primus.
  • Capetanakis, D., 'Stefan George', in Demetrios Capetanakis A Greek Poet In England (1947), p. 72–89
  • Frank, Lore & Sabine Ribbeck (2000). Stefan-George-Bibliographie 1976–1997. Mit Nachträgen bis 1976. Auf der Grundlage der Bestände des Stefan-George-Archivs in der Württembergischen Landesbibliothek. Tübingen: Niemeyer.
  • Goldsmith, Ulrich (1951). Stefan George and the theatre. New York: The Modern Language Association (PLMA Publications LXVI:2).
  • Goldsmith, Ulrich (1959). Stefan George: A study of his early work. Boulder: University of Colorado Press (Universiteit van Colorado Studiereeks in Taal en Letterkunde 7).
  • Goldsmith, Ulrich (1970). Stefan George. New York: Columbia University Press (Essays op Moderne Skrywers).
  • Goldsmith, Ulrich (1974). Shakespeare and Stefan George: The sonnets. Berne: Franke.
  • Kluncker, Karlhans (1985). "Das geheime Deutschland": Über Stefan George und seinen Kreis. Bonn: Bouvier (Abhandlungen zur Kunst-, Musik- und Literaturwissenschaft 355).
  • Norton, Robert E. (2002). Secret Germany: Stefan George and his Circle. Ithaca, NY: Cornell University Press.
  • Norton, Robert E. (2010). "Wozu Stefan George?" WestEnd. Neue Zeitschrift für Sozialforschung, 7. Jg., Heft 2, : 133–141.
  • Schmitz, Victor (1978). Stefan George und Rainer Maria Rilke: Gestaltung und Verinnerlichung. Berne: Wild.
  • Rieckmann, Jens (ed.) (2005). A Companion to the Works of Stefan George. Camden House.
  • Lacchin, Giancarlo (2006). Stefan George e l'antichità. Lineamenti di una filosofia dell'arte. Lugano: University Words.
  • Schefold, Bertram. (2011). Politische Ökonomie als Geisteswissenschaft. Edgar Salin und andere Ökonomen um Stefan George, in Studien zur Entwicklung der ökonomischen Theorie, XXVI. Geredigeer deur Harald Hagemann, Duncker & Humblot
  • Lerner, Robert E. (2017). Ernst Kantorowicz: A Life, oor George se verhouding met sy student Kantorowicz.

Eksterne skakels

wysig

Verwysings

wysig
  1. ↑ Boehringer, Robert. Mein Bild von Stefan George. München, Düsseldorf: Helmut Küpper vormals Georg Bondi Verlag, 1967. pp. 126–127
  2. ↑ Thomas Karlauf: Stefan George. Die Entdeckung des Charisma. Blessing, München 2007. ISBN 978-3-89667-151-6
  3. ↑ Kramarz, Joachim (1967). Stauffenberg: The Architect of the Famous July 20th Conspiracy to Assassinate Hitler. Macmillan. p. 29.
  4. ↑ Jeffers, Bill. "Claus von Stauffenberg: Hero or Traitor?" (PDF).
  5. ↑ Robert E. Norton, Secret Germany: Stefan George and his Circle (Cornell University Press, 2002)
  6. ↑ Robert E. Norton, Secret Germany: Stefan George and his Circle (Cornell University Press, 2002) bladsy 354
  7. ↑ Palmer, Craig B. (2002), "George, Stefan", glbtq.com, archived from the original on 2011-08-05, https://web.archive.org/web/20110805015924/http://www.glbtq.com/literature/george_s.html, besoek op 2007-11-23 .
  8. ↑ Sien byvoorbeeld Marita Keilson-Lauritz, "Ubergeschlechtliche Liebe: Stefan George's Concept of Love" (Rieckmann , red A Companion to the Works of Stefan George (Camden House, 2005)
  9. ↑ "Stefan George, 65, German poet, dies". New York Times. 5 Desember 1933. p. 23.
  10. ↑ Herbert Ammon: Vom Geist Georges zur Tat Stauffenbergs - Manfred Riedels Rettung des Reiches, in: Iablis 2007 at www.iablis.de
  11. ↑ Joachim Fest, Plotting Hitler's Death: The Story of the German Resistance, Metropolitan Books, 1994. Bladsy 216.
  12. ↑ 12,00 12,01 12,02 12,03 12,04 12,05 12,06 12,07 12,08 12,09 12,10 12,11 Stefan George, Poems, Vertaal & Red. Carol North Valhope en Ernst Morwitz. (New York: Pantheon, 1946).
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Stefan_George&oldid=2429525"