Wet van Titius-Bode
Die wet van Titius-Bode gee die afstand van planete tot die son op basis van hulle rangnommer. Die wet lui:
- a = 0,4 + 0,3 × 2(n - 2)
Met as
- a die afstand in AU van die planeet,
- n die rangnommer van die planeet, gereken na die afstand tot die son.
Dus:
| n: | berekende afstand tot die son: | sou moet wees: |
|---|---|---|
| n = 1 | a = 0,4 + 0,15 = 0,55 (of as n = –oneindig word aanvaar: a = 0,4 + 0,0 = 0,4) |
(Mercurius): 0,387 |
| n = 2 | a = 0,4 + 0,3 = 0,7 | (Venus): 0,723 |
| n = 3 | a = 0,4 + 0,6 = 1,0 | (Aarde): 1,000 |
| n = 4 | a = 0,4 + 1,2 = 1,6 | (Mars): 1,524 |
| n = 5 | a = 0,4 + 2,4 = 2,8 | (min of meer korrek vir planetoïdes: a ~ 2,8) |
| n = 6 | a = 0,4 + 4,8 = 5,2 | (Jupiter): 5,203 |
| n = 7 | a = 0,4 + 9,6 = 10,0 | (Saturnus): 9,537 |
| n = 8 | a = 0,4 + 19,2 = 19,6 | (Uranus): 19,191 |
| n = 9 | a = 0,4 + 38,4 = 38,8 | (Neptunus 30,069) Pluto 39,482 |
| n = 10 | a = 0,4 + 76,8 = 77,2 | planeet X (?) ??? |
Daar is geen wetenskaplike basis vir hierdie 300-jaar oue wet nie, behalwe vir die ooreenkoms met die waargenome afstande van die planete wat destyds bekend was. Omdat die wet slegs geldig is indien Jupiter die rangnommer 6 ontvang, het sommige sterrekundiges "voorspel" dat daar tussen Jupiter en Mars nog 'n onontdekte planeet sou moes wees. Die dwergplaneet Ceres, wat in 1801 ontdek is, word deur sommige as hierdie "verlore skakel" beskou.
Vir die eerste planeet wat daarna ontdek is, Uranus, het dit geblyk dat die wet steeds geldig is, maar vir planete wat later ontdek is (Neptunus en Pluto) het die werklike afstand aansienlik afgewyk.
Die patroon is deur die sterrekundige Johann Daniel Titius ontdek en in 1768 deur sy kollega, Johann Elert Bode, gepubliseer in sy boek Anleitung zur Kenntnis des gestirnten Himmels.