Wikipedia:Voorbladartikel week 33 2017
Die Indusvalleibeskawing was ’n beskawing uit die Bronstydperk (3300–1300 v.C.) in hoofsaaklik die noordwestelike streke van Suid-Asië, van wat vandag Noordoos-Afganistan tot Pakistan en Noordwes-Indië is. Saam met Antieke Egipte en Mesopotamië was dit een van drie vroeë beskawings van die Ou Wêreld en, van die drie, die mees uitgestrekte. Dit het floreer in die vallei van die Indusrivier, wat deur die hele lengte van Pakistan vloei, en aan ’n stelsel van riviere wat eens deur die streek gekronkel het.
Die verdroging van die streek in die 3de millennium v.C. kon die rede gewees het vir die aanvanklike verstedeliking wat met die beskawing verbind word, maar kon ook eindelik gelei het tot die beskawing se ondergang en die verspreiding van die bevolking ooswaarts.
Op sy hoogtepunt kon die beskawing meer as 5 miljoen bewoners gehad het. Hulle het nuwe tegnieke in handwerk en metallurgie ontwikkel. Die Indus-stede was bekend vir hul stedelike beplanning, huise van gebakte stene, uitgebreide dreineringstelsels, watertoevoerstelsels en groepe groot, nieresidensiële geboue.
Die Indusvalleibeskawing is ook bekend as die Harappabeskawing, genoem na Harappa, die eerste van die terreine in die gebied wat in die 1920's uitgegrawe is in wat toe bekend was as die Pandjab-provinsie van Brits-Indië (nou Pakistan). Die ontdekking van Harappa en kort daarna Mohenjo-Daro was die hoogtepunt van werk wat in 1861 begin het met die stigting van die Argeologiese Opname van Indië. Uitgrawings van terreine in Harappa duur reeds sedert 1920 voort, met belangrike deurbrake so onlangs as 1999.
Die vroeë Harappa-kulture is voorafgegaan deur plaaslike Neolitiese landboudorpe, waarvan die inwoners na die vallei getrek het. In 1999 was reeds meer as duisend stede en nedersettings gevind, waarvan 96 uitgegrawe is – hoofsaaklik in die omgewing van die Indus- en die Ghaggar-Hakra-rivier en hul sytakke.