Wilhelm Eich

Friedrich Wilhelm Eich (bekend as Wilhelm Eich, Dierdorf, Neuwied, Duitsland, 15 September 1850 – Swakopmund, Suidwes-Afrika, 23 April 1935) was ’n sendeling van die Rynse Sendinggenootskap in Suidwes-Afrika.

Opleiding en eerste verblyf in DSWA

Dierdorf, Eich se geboortedorp, soos dit vandag lyk met die Uiletoring op die agtergrond.

Eich het in Suidwes-Afrika onder meer saam met sy broer Friedrich Eich op die sendingstasie Otjiseva gewerk, tussen Windhoek en Okahandja. Daarna was hy ook op Okahandja, Karibib en Swakopmund werksaam.

Eich was die seun van 'n skoenmaker, Friederich Wilhelm Eich. Ná sy skoolopleiding in Dierdorf het Eich 'n handelskursus in Freudenberg/Sieg gevolg en daarna in diens van 'n sendinghandelsmaatskappy in Barmen getree. In September 1871 het hy na Duits-Suidwes-Afrika vertrek, waar hy in diens van die Missions-Aktien-Handelsgesellschaft gestaan het. Dié handelsmaatskappy is in daardie jaar vir die sendinggenootskap in die lewe geroep om die inboorlinge te beskerm teen handelaars en smouse wat woekerpryse vir hul ware gevra het.

Verdere opleiding en terugkeer

Einde 1877 het hy na Duitsland teruggekeer waar hy as sendeling by die sendingseminarie (Rynse Sendinginstituut) in Barmen opleiding ontvang het en op 10 Augustus 1881 georden is. Eich het vervolgens besluit om weer na Duits-Suidwes-Afrika te kom. In Augustus 1883 het hy hier aangekom en by sy ouer broer, Friedrich Eich (1843–1919), wat op die Herero-sendingstasie Otjiseva werksaam was, aangesluit. Nadat die Otjiseva-gemeente weens die gevaar wat Hendrik Witbooi vir hulle ingehou het na Osona verskuif het, het Eich op die naburige Okahandja gaan woon tot die ontbinding van die Otjiseva-gemeente.

Van 1889 tot 1891 het hy vir die sendeling Jacob Irle op Otjozazu waargeneem. Op 15 Oktobrt1891 het hy hom by die sendingstasie Otjozondjupa (Waterberg) gevestig en onder die stam van Kambazembi sendingwerk gedoen en hulle geleer om hul grond te bewerk.

Verhuising na Okahandja

In Januarie 1904 tydens die Herero-opstand, het hy die moord op wit mense (garnisoenlede op die militêre pos, sowel as enkele handelaars en besoekers) aanskou. Opperhoof Samuel Maharero het egter sendelinge, wit vroue en buitelanders begenadig en Eich kon Waterberg gevolglik op 24 Februarie met vroue en kinders verlaat om Okahandja op 9 April te bereik. Hier het hy gedurende die volgende paar jaar waardevolle werk verrig, onder meer van 1904 tot 1910 as president van die Herero-sending ('n amp wat hy van 1919 tot 1925 weer beklee het), terwyl hy ook 'n weeshuis vir bruin kinders opgerig en aan die hoof daarvan gestaan het tot 31 Desember 1907.

Laaste jare en gesinlewe

Grafsteen met inskripsie. Die grafterrein word omring deur 'n betonrand en sand.

In 1909 het hy na Karibib verhuis en in 1910 'n gesondheidsreis na Suid-Afrika onderneem. In dieselfde jaar het hy die Rynse sendingstasie op Swakopmund oorgeneem, dit ná die uitbreek van die Eerste Wêreldoorlog in 1914 verlaat, maar 'n jaar later teruggekeer. In 1927 het hy sy emeritaat aanvaar.

Eich was getroud met Emilie Jakobine Mohn (13 April 1854 – 26 November 1924) en het vyf kinders gehad.

Bronne

• (af) Krüger, prof. D.W. en Beyers, C.J. (hoofred.) Suid-Afrikaanse Biografiese Woordeboek Deel III. Kaapstad: Tafelberg-Uitgewers, 1977.