Bitteraalwyn
Die Bitteraalwyn (Aloe ferox) is 'n struik wat deel is van die aalwynfamilie en word aangetref in Lesotho, die Oos-Kaap, Vrystaat en die Wes-Kaap. Die plant blom vanaf Mei tot September. Die struik is 'n stadige groeier met 'n enkelstam en dik, doringrige, vlesige blare en buisvormige, oranjerooi blomme. Dit is 'n uitstekende struik vir die rotstuin en verkies vol son en matige water. Die sap van die blare word vir medisyne en skoonheidsprodukte gebruik.
| Bitteraalwyn | |
|---|---|
| |
Wetenskaplike klassifikasie 
| |
| Domein: | Eukaryota |
| Koninkryk: | Plantae |
| Klade: | Tracheofiete |
| Klade: | Angiospermae |
| Klade: | Eensaadlobbiges |
| Orde: | Asparagales |
| Familie: | Asphodelaceae |
| Subfamilie: | Asphodeloideae |
| Genus: | Aloe |
| Spesie: | A. ferox
|
| Binomiale naam | |
| Aloe ferox Mill., 1768
| |
| Sinonieme | |
| |
Die aalwyn word geklassifiseer as 'n boom en sy FSA-nommer is 29.2.[1]
Die beweidingskapasiteit is gering:
| EIW | SWIW | LnregWIW | |
|---|---|---|---|
| Weidingsindekswaarde[2] | 1 | 1.1 | 0.95 |
Identifikasie
wysigVegetatiewe kenmerke
wysigAloe ferox groei boomagtig met eenvoudige stamme en bereik hoogtes van tot 3 (selde tot 5) meter. Die stam word soms deur dooie blare verbloem. Die 50 tot 60 lansetvormige, swaardvormige blare is in 'n digte roset op die stam gerangskik. Sy blaarlem, wat tot 100 cm lank en 15 cm breed is, is dofgroen en het soms 'n rooierige tint. Die kaal blaaroppervlak is bedek met 'n paar tot baie stekels. Aan die rande is ongeveer 6 mm lank, rooierige tot rooibruin tande op 'n afstand van 10 tot 20 mm.
Bloeiwyses en blomme
wysigDie bloeiwyse is vyf tot agt keer vertakt en dra baie digte, silindriese rasemiese gedeeltelike bloeiwyses van 50 tot 80 cm lank en 9 tot 12 cm breed, wat effens taps is en ongeveer 6 cm breed aan die bokant. Die knoppe is horisontaal. Die ovaalvormige skutblare is 8 tot 10 mm lank en 3 tot 5 mm breed. Die skarlakenrooi, soms oranje blomme sit op 4 tot 5 mm lange steeltjies. Die 33 mm lange blomme is effens bolvormig. Hulle is aan die basis afgerond, verbreed bokant die vrugbeginsel en effens vernou by die mond. Die buitenste blomblare is nie saamgesmelt oor 'n lengte van 22 mm nie. Die meeldrade en styl steek 20 tot 25 mm van die blom uit.
Medisinale gebruike
wysigAloe ferox is die amptelike ouerplant van aalwyn, 'n farmaseutiese middel wat ten minste sedert die Middeleeue verkry is[3] uit die verdikte blaarsap van verskeie aalwynspesies soos Aloe ferox of Aloe perryi [4] deur dit tot droog te verdamp.[5] Nadat die blare aan die basis van die plant afgesny is, sal die sap spontaan uitvloei. Stadige, sagte verdamping in die son of in 'n vakuum produseer die matbruin aalwyn hepatica tipe, vinnige, strawwe verdamping produseer die diepbruin, glasagtige aalwyn lucida tipe met blink gebreekte oppervlaktes. Hoë-gehalte aalwynvariëteite was Aloe cicotrina (ook genoem Aloe succotrina in die Middeleeue en in die vroeë dae) en Aloe hepatica, as minderwaardig ("vals") Aloe caballina.[6][7] Die "Cape Aloe" wat van Aloe ferox verkry word, bevat die 1,8-dihidroksiantraseen-afgeleide aloïen, wat 'n mengsel van die diastereomere van aloïen A en aloïen B is. 5-Hidroksialoïen A (leidende stof) en aloïenosiede A en B, wat net soos aloïen 'n lakseermiddel het, is ook kenmerkend dié van ware aalwyne. Die hoofkomponente is aalwynharse (ongeveer 20% aalwynhars A, ongeveer 15% aalwynhars B), wat geen lakseermiddel het nie en verantwoordelik is vir die bitter smaak van "aalwyn".
Die aloïen wat in aalwyn vervat is, het 'n sterk lakseermiddel, daarom kan gestandaardiseerde aalwyn of die preparate daarvan gebruik word vir die korttermynbehandeling van hardlywigheid wat soms voorkom. Langdurige inname van aalwyn kan lei tot versteurings in die water- en elektrolietbalans, veral verlies aan kalium. Proteïen en bloed kan in die urine verskyn (albuminurie, hematurie). 'n Oordosis lei tot simptome van vergiftiging, wat manifesteer as maagkrampe en erge diarree, wat kan lei tot lewensgevaarlike verlies van elektroliete en water. Die terapeutiese belangrikheid van aalwyn het afgeneem teen die agtergrond dat daar tans beter-verdraagsame preparate is.
Die verdampte sap (bitter sap) van die vlesige, verdikte blare bevat nie net aloïen A en B nie, maar ook spoorelemente (soos kalium, magnesium, yster, sink,...), vitamiene, polisakkariede en proteïene. Mense wat aan inflammatoriese spysverteringsiektes ly, moet vermy om die onverwerkte sap te drink, want aalwyn-emodien word gevorm, wat die kliniese prentjie kan vererger. Eers nadat die bitter stowwe verwyder is, word die sap 'n vitalisator, wat 'n positiewe uitwerking op menslike welsyn het. Dit kan ook gebruik word om anemie as gevolg van ystertekort (as gevolg van die hoë ysterinhoud) te voorkom.
Die sap van Aloe ferox bevat dieselfde bestanddele as dié van Aloe vera, maar net in 'n baie hoër konsentrasie, daarom word dit dikwels hierbo verkies. Aalwyn-ekstrakte in die vorm van gels versnel ook die genesing van velbeserings en help met sonbrand (UV-A-skade) om vinniger te bedaar.
Galery
wysig-
'n Bitteraalwyn. -
Bitteraalwyne in die veld. -
Blomme
Sien ook
wysig| Wikimedia Commons bevat media in verband met Aloe ferox. |
Verwysings
wysig- ↑ https://www.treetags.co.za/national-list-of-indigenous-trees/
- ↑ P C V du Toit Objektiewe weidingsindekswaardes van Nama-Karoo plantegroei: grasse en bossies van die Karoo.
- ↑ Dieter Lehmann: Zwei wundärztliche Rezeptbücher des 15. Jahrhunderts vom Oberrhein. Teil I: Text und Glossar. Horst Wellm, Pattensen/Han. 1985, jetzt bei Königshausen & Neumann, Würzburg (= Würzburger medizinhistorische Forschungen. Band 34), ISBN 3-921456-63-0, S. 145 f.
- ↑ Thomas Gleinser: Anna von Diesbachs Berner ‚Arzneibüchlein‘ in der Erlacher Fassung Daniel von Werdts (1658), Teil II: Glossar. (Medizinische Dissertation Würzburg), jetzt bei Königshausen & Neumann, Würzburg 1989 (= Würzburger medizinhistorische Forschungen. Band 46), S. 33.
- ↑ Sien ook Irmgard Müller: Aloe In: Lexikon des Mittelalters. Band 1, 1978, Sp. 453.
- ↑ Wouter S. van den Berg (Hrsg.): Eene Middelnederlandsche vertaling van het Antidotarium Nicolaï (Ms. 15624–15641, Kon. Bibl. te Brussel) met den latijnschen tekst der eerste gedrukte uitgave van het Antidotarium Nicolaï. Hrsg. von Sophie J. van den Berg, N. V. Boekhandel en Drukkerij E. J. Brill, Leiden 1917, S. 198.
- ↑ Konrad Goehl: Beobachtungen und Ergänzungen zum „Circa instans“. In: Medizinhistorische Mitteilungen. Zeitschrift für Wissenschaftsgeschichte und Fachprosaforschung. Band 34, 2015 (2016), S. 69–77, hier: S. 70.
Bron
wysig- Die Suid-Afrikaanse Gids- feite en wenke. Isabel Uys. 2009 ISBN 978-1-86919-324-9
- REDLIST Sanbi
- Susan Carter, John J. Lavranos, Leonard E. Newton, Colin C. Walker: . Kew Publishing, Royal Botanic Gardens, Kew 2011, ISBN 978-1-84246-439-7, S. 665.
- Urs Eggli (Hrsg.): . Eugen Ulmer, Stuttgart 2001, ISBN 3-8001-3662-7, S. 137.
- Moran, R. 1992. Aloe wild in California. Cact. Succ. J. (Los Angeles) 64: 55-56.
- Reynolds, G. W. 1982. The Aloes of South Africa, ed. 4. Rotterdam.
- Urs Eggli (Hrsg.): Sukkulenten-Lexikon. Einkeimblättrige Pflanzen (Monocotyledonen). Eugen Ulmer, Stuttgart 2001, ISBN 3-8001-3662-7, S. 104–193.
- Walter C. Holmes & Heather L. White: Aloaceae in der Flora of Northern America, Volume 26, S. 410: Aloe - Online.