Anti-Libanonberge

Die Anti-Libanonberge (Arabies: جبال لبنان الشرقية, geromaniseer: Jibāl Lubnān ash-Sharqiyyah, of 'oostelike berge van Libanon') is 'n suidwes-noordoostelike, 150 kilometer lange bergreeks wat die grootste deel van die grens tussen Sirië en Libanon vorm. Die grens word grootliks langs die kruin van die reeks gedefinieer. Die grootste gedeelte van die reeks lê in Sirië.

Etimologie

Sy Westerse naam Anti-Libanon kom van die Griekse en Latynse Antilibanus, afgelei van die berg se posisie teenoor en parallel met die Libanonbergreeks (Libanus).

Geologie

Die Anti-Libanonreeks is ongeveer 150 kilometer lank. In die suide grens die reeks aan die laerliggende Golanhoogte-plato, maar sluit die hoogste pieke in, naamlik berg Hermon (Jabal el-Shaykh, in Arabies), op 2 814 meter, en Ta'la't Musa, op 2 669 meter. Hierdie pieke, op die Libanees-Siriese grens, is vir 'n groot deel van die jaar met sneeu bedek.

Anti-Libanonberge is 'n plooirug. Hul oorheersende gesteentes is kalksteen en kryt uit die Jurassic-tydperk.

Geografie

Na die noorde strek die berge byna tot aan die breedtegraad van die Siriese stad Homs. Hulle eindig in die suide met berg Hermon, wat aan die Golanhoogte grens; die Golanhoogte is 'n ander geologies en geomorfologiese entiteit, maar geopolities word hulle dikwels saam met die suidelike hange van die berg Hermon beskou, albei is deel van Israel. Ten weste van die Anti-Libanon lê valleie wat dit skei van die berg Libanon in sentraal-Libanon: die Beqaa-vallei in die noorde en die Hasbani-riviervallei in die suide. Na die ooste, in Sirië, lê die Oostelike Plato, met die ligging van die stad Damaskus.

Die berge verskaf 'n reënskadu aan die streek aan hul oostekant, aan hul lywaartse kant, soos die Siriese Woestyn.

’n Belangrike smokkelroete tussen Libanon en Sirië strek deur die Anti-Libanonberge.

Ekologie

Die area is bekend vir sy appelkoos- en kersiebome asook sy klipgroewe. In die berge floreer amygdalus- en pistachebosse. Aan die westekant is kleinskaalse bladwisselende woude en geïsoleerde droë naaldwoude met Ciliciese sparre (Abies cilicica), Libanonseders (Cedrus libani) en Griekse jenewer (Juniperus excelsa). Subalpiene en alpiene plantgemeenskappe kom bo 2 500 meter bo seevlak voor. Oorbeweiding deur skape en bokke het gelei tot verhoogde erosie van die oorblywende woude en aansienlike agteruitgang van grond en plantegroei. Die oorheersende vorm van ekonomie is uitgebreide nomadiese weiding.

Verskeie endemiese flora word hier aangetref en is vernoem na die streek, met 'n spesifieke bynaam wat "van die Anti-Libanon" beteken. Dit sluit Euphorbia antilibanotica, Teucrium antilibanoticum, Valerianella antilibanotica en Iris antilibanotica in.