Carlo Bonaparte

Carlo Maria Buonaparte of Charles-Marie Bonaparte (27 Maart 1746 – 24 Februarie 1785) was 'n Korsikaanse prokureur wat veral bekend was as die vader van Napoleon Bonaparte en oupa van Napoleon III.

Buonaparte het 'n kort tydjie as 'n persoonlike assistent van die revolusionêre leier Pasquale Paoli gedien, wat saam met die Korsikaanse magte teen die Genuese republiek en later die Franse inval geveg het. Toe die eiland Frans geword het, het Buonaparte se posisie verhoog ​​om in 1777 Korsika se verteenwoordiger aan die hof van Lodewyk XVI te word. Twintig jaar na sy dood het sy tweede oorlewende seun, Napoleon, Keiser van die Franse geword. Verskeie van Buonaparte se ander kinders het koninklike titels van hul broer ontvang en in koninklikes getrou.

Vroeë lewe

Carlo Buonaparte is in 1746 in Ajaccio, Korsika, destyds deel van die Republiek van Genua, gebore aan Giuseppe Maria Buonaparte en sy vrou, Maria Saveria Paravicini (1715-1750). Hy het reeds 'n suster Maria Gertrude, gebore in 1741, en 'n broer Sebastiano, gebore in 1743 gehad.

Carlo se vader het Ajaccio by die Raad van Corte in 1749 verteenwoordig. Die Korsikaanse Buonapartes was van Toskaanse oorsprong. Carlo se voorvader, Guglielmo di Buonaparte, was 'n lid van die Ghibelline-beheerde munisipale raad van Florence in die dertiende eeu. Toe die Guelphs-faksie Florence oorgeneem het, het Guglielmo en sy gesin na Sarzana gevlug. Guglielmo se afstammeling Francesco di Buonaparte, het in die 16de eeu van Ligurië na Korsika gevaar vir 'n nuwe lewe.

Carlo het aanvanklik in sy pa se voetspore gevolg. Hy het vir 'n prokureur aan die Universiteit van Pisa studeer. Tog, na 'n aansienlike erfenis van sy vader se dood, het hy vertrek voordat hy sy graad verwerf het om na sy erfporsie om te sien en beheer oor gesinsverantwoordelikhede te neem.

Op 2 Junie 1764 trou hy met die veertienjarige Maria Letizia Ramolino: die Ramolinos stam af van edele Lombardiese voorsate en was vir 250 jaar in Korsika gevestig. Hul huwelik is deur hulle families gereël. Ekonomiese gerief was een van verskeie faktore wat in ag geneem is tydens die reël van die huwelik, die hoofoorwegings was kulturele verenigbaarheid in sake soos spraakdialek, kerkgewoontes, kosgewoontes, kleredrag en ander familietradisies. Buonaparte se nuwe vrou het 'n bruidskat van een-en-dertig hektaar grond gebring, insluitend 'n meule en bakkery, wat 'n jaarlikse inkomste van ongeveer £10 000 opgelewer het.

Franse oorname

Vir 'n tydperk na sy huwelik te Ajaccio in Junie 1764 het Carlo as sekretaris en persoonlike assistent van Pasquale Paoli gewerk. Hy het 'n seun gehad, Napoléon, wat in 1765 as baba gesterf het, asook 'n dogter. Paoli het hom na Rome gestuur om in 1766 met Pous Clemens XIII te onderhandel. Hy het sy tyd in Rome geniet totdat hy in 1768 om redes onbekend terug na Korsika gedwing is – hoewel hy moontlik 'n verhouding met 'n getroude vrou gehad het tydens sy verblyf, wat tot sy vertrek gelei het. Ten tyde van sy terugkeer het die Republiek van Genua Korsika aan Lodewyk XV aangebied as betaling vir 'n skuld. Die Franse was gretig om die strategies geplaasde eiland te bekom om hul eie kus te beskerm, en Genua was ewe gretig om beheer prys te gee gegewe hul onvermoë om groeiende onafhanklikheidsbewegings te weerstaan. Politieke omwenteling het gevolg toe Frankryk eienaarskap van Korsika verkry het, en baie van Paoli se ondersteuners moes na die berge vlug. Buonaparte en sy gesin, wat nou met die pasgebore Giuseppe gespog het, wat die eerste kind was wat babatyd oorleef het, het ook gevlug. Die gesin het uiteindelik teruggekeer na die dorp, waar Buonaparte se vrou geboorte geskenk het aan 'n vierde kind, Napoleone.

Kort na die Franse verkryging van die eiland, het Carlo Buonaparte die nuwe regering omhels. Hy is aangestel as Assessor van die Koninklike Jurisdiksie van Ajaccio en die naburige distrikte op 20 September 1769. Kort daarna het hy op 27 November 1769 'n Doktor in die Regte aan die Universiteit van Pisa geword.

Styg tot prominensie

In April 1770 het die Franse administrasie 'n Korsikaanse Orde van Adel geskep. Buonaparte het op 11 Desember 1769 'n advokaat van die Hoë Raad van Korsika geword en 'n plaasvervangende prokureur van die koning van Frankryk in Ajaccio in Oktober 1770. Buonaparte het reeds sedert 1769 die titel van 'n "Adellike Patrisaan van Toskane " (Nobile Patrizio di Toscana) besit met toestemming van die aartsbiskop van Pisa weens sy afkoms, en het sy adel bevestig gehad op 13 September 1771.

Hy word toe die assessor van die Koninklike Jurisdiksie van Ajaccio in Februarie 1771, Adjunk van die Adel in die Algemene State van Corsica op 13 September 1771, lid van die Raad van die Twaalf Adellikes van Dila (Wes-Korsika) ) in Mei 1772, adjunk van die adel van Corsica by die Koninklike Franse Hof in Julie 1777 en uiteindelik is hy aangewys as Korsica se verteenwoordiger by die Hof van Lodewyk XVI van Frankryk in Versailles in 1778.

Ten spyte daarvan dat hy met baie titels vereer is, het Buonaparte se ontevrede aard daartoe gelei dat hy riskante sakeondernemings aangepak het. Hy het baie eise op grond en geld gemaak deur wettige middele, maar sy sukses was beperk, en hy het vinnig deur sy geld gegaan. Sy oënskynlike voorliefde vir dobbel het sy geldelike probleme vererger. Buonaparte het sy situasie in sy rekeningboek opgemerk: "In Parys het ek 4 000 frank van die Koning ontvang en 'n fooi van 1 000 krone van die regering, maar ek het sonder 'n sent teruggekom."

Teen 1782 het Buonaparte swak geword en aan konstante pyn gely. Hy het na Montpellier gereis om behoorlike mediese sorg te soek. Niks kon gedoen word om die uitwerking van wat vermoedelik maagkanker was te onderdruk nie. Carlo Buonaparte is op 24 Februarie 1785 dood. Sy eerste seun Napoléon is moontlik van dieselfde siekte oorlede. Weens die bestuur van sy geldsake het hy sy oorlewende vrou en agt kinders met min geld gelaat. Jérôme, sy jongste seun, is drie maande voor sy dood gebore.

Bronne

• "Bonaparte 2". Genealogy index. 20 Junie 2003.

• "Genealogy of Napoleon – The Bonaparte Family". Napoleon & Empire. 29 September 2021.

• Harvey, R. (2009). The War of Wars: The Epic Struggle Between Britain and France: 1789–1815. Little, Brown Book Group. ISBN 978-1-84901-260-7.

• Herold, J.C. (2002). The Age of Napoleon. A Mariner book. Mariner Books. ISBN 978-0-618-15461-6.

• McLynn, F. (1998). Napoleon: A Biography. Pimlico (Series). Pimlico. ISBN 978-0-7126-6247-5.

• Richardson, H.N.B. (1920). A Dictionary of Napoleon and His Times. Cassell.

• Seward, D. (1986). Napoleon's Family. Weidenfeld and Nicolson. ISBN 978-0-297-78809-6.

• Stroud, P.T. (2014). The Man Who Had Been King: The American Exile of Napoleon's Brother Joseph. University of Pennsylvania Press, Incorporated. ISBN 978-0-8122-9042-4.