Edmond de Coussemaker
Edmond de Coussemaker (1805–1876) was 'n Franse regsgeleerde, musikoloog en volkskundige. Sy musikologiese werk was gesentreer op die Middeleeue, terwyl hy as volkskundige besondere aandag aan die historiese erfenis van Frans-Vlaandere bestee het.
Edmond de Coussemaker | |
|---|---|
 | |
| Gebore | Charles Edmond Henri de Coussemaker 19 April 1805 Bailleul (Belle), Nord |
| Sterf | 10 Januarie 1876 (op 70) Lille (Rysel), Nord |
| Nasionaliteit |  Frankryk |
| Beroep | regter |
| Eggenoot | Marie Joséphine Uranie Mignard de La Mouillère |
| Kinders | Nidia Anne Rachel de Coussemaker Ignace de Coussemaker Élie Henri Marie Félix de Coussemaker |
| Ouer(s) | Charles Romain Stanislas de Coussemaker Marie Julie Reine Joets de Métershof |
Hy is gebore en getoë in 'n welgestelde gesin van regsamptenare en het regte in Parys gestudeer. Hy het die posisie van vrederegter in Sint-Winoksbergen in 1843 beklee, het later 'n benoeming ontvang by die hof van Hazebroek in 1845, en is toe as regter aangestel in Rysel in 1858. Vanaf 1848 het hy gedien as grondwetlike monargis op die Algemene Raad van die departement Nord. Sy betrokkenheid lei in 1874 tot sy verkiesing as burgemeester van Broekburg, die dorp waar hy laas gewoon het.
Naas sy loopbaan as regsgeleerde het hy ook 'n passie vir komposisie ontwikkel en verskeie werke van kerk- en operamusiek geskep. Daarna het hy sy aandag verplaas na die diepgaande studie van Middeleeuse musiekgeskiedenis.
Hy het hom onderskei deur sy transkripsies van Middeleeuse musiek en deur sy monografieë, veral die Scriptorum de musica medii ævi, asook sy verhandelings oor harmonie in die Middeleeue, wat beskou word as fundamentele studies en opstelle. Sy uitgawe van die werke van die middeleeuse Franse trouvère Adam de la Halle sowel as sy verhandeling oor die Vlaamse Renaissance musiekteoretikus en komponis Johannes Tinctoris, dra ook 'n mate van belang.
In 1853, as gevolg van die erosie van die Vlaamse taal in Duinkerken en die ongunstige institusionele omgewing vir sy benutting daarvan in die skole, het hy 'n wetenskaplike genootskap ontwikkel met die hooftaak om inligting met betrekking tot die geskiedenis van Frans-Vlaandere en sy streektaal te behoud en te versprei.[1] Dus het hy die Comité flamand de France gestig, waarvan hy tot sy dood in 1876 voorsitter was.
Hy het bekend geword vir die versameling van Vlaamse volksliedjies uit Frans-Vlaandere wat hy in 1856 in sy bundel Chants populaires des Flamands de France gepubliseer het.
Sy argiewe en manuskripte het belangrike skade opgedoen toe die stadhuis van Belle gedurende die Eerste Wêreldoorlog afgebrand het.
Verwysings
wysig- ↑ Raymond de Bertrand (1859). Société dunkerquoise pour l'encouragement des sciences, des lettres et des arts (red.). Mémoires de la Société dunkerquoise pour l'encouragement des sciences, des lettres et des arts (in Frans). Vol. 6. Monographie de la rue David d'Angers à Dunkerque – Comité flamand de France. Dunkerque: Typographie Benjamin Kien. pp. 310–316.