Gaston Poulet
| Hierdie artikel is 'n weesbladsy. Dit is nie geskakel of in ander bladsye ingesluit nie. Help Wikipedia deur na moontlike teks te soek en 'n skakel hierheen te plaas. |
Gaston Poulet (10 April 1892 – 14 April 1974) was 'n Franse violis en dirigent. Hy het 'n belangrike rol in die verspreiding van kontemporêre musiek uit die twintigste eeu gespeel. Sy seun, Gérard Poulet (* 1938) is ook 'n violis.
Lewe en loopbaan
wysigPoulet is in Parys, Frankryk gebore, en het in 1904 by die Paryse Konservatoria ingeskryf waar hy onder Lefort en Jean Huré studeer het. Hy het in 1910 eersteprys in vioolspel gewen.[1] Poulet is deur Pierre Monteux raakgesien, en het gou 'n reputasie as een van die vooraanstaande violiste van sy generasie opgebou. Hy is gevolglik as leier van die orkes deur die Ballets Russes aangeneem. Hy het dus aan vele premiéres van die geselskap van Serge Diaghilev deelgeneem.
In 1914 het hy 'n gelyknamige strykkwartet saam met Henri Giraud (viool), Albert Leguillard (altviool) en Louis Ruyssen (tjello) gestig.[1] Gedurende die Eerste Wêreldoorlog is hy opgeroep vir diensplig maar na 'n siekte was hy ontslaan, waarop hy voortgegaan het om kamermusiek saam met sy vennote te speel. Hul repertoire het o.a. kontemporêre werke soos die kwartet deur Claude Debussy ingesluit. Poulet was versoek om die vioolsonate deur Debussy op 5 Mei 1917 by die salle Gaveau in Parys, vergesel deur die komponis, te skep. Tydens hierdie konsert, wat ten behoewe van die Foyer du soldat aveugle gehou is, het Poulet ook die Symphonie espagnole deur Édouard Lalo gespeel.[2]
Poulet het van die 1920s af geleidelik sy vioolspel verminder ten gunste van dirigeer. In 1926 het hy die eerste uitvoering by die salle Pleyel van die Concerts Poulet (later saamgesmelt met die Concerts Robert Siohan) gelei. Hierdie orkestrale reeks het veral musiek deur jong komponiste bevat, en het die eerste uitvoerings van werke deur Sergei Prokofiëf, Florent Schmitt, Albert Roussel, André Caplet en lede van groupe des Six ingesluit. Hierdie weeklikse konserte was tot 1932 by die Théâtre Sarah Bernhardt gehou.
In 1932 het Poulet Direkteur van die Konservatoria in Bordeaux geword en 'n konsertreeks gestig getiteld die Association des Professeurs du Conservatoire, en in 1943 het dit die l'Orchestre philharmonique de Bordeaux geword.[3] Poulet verskyn ook tydens die jare buite Frankryk, in onder meer Genève en Buenos Aires. Gedurende die oorlogsjare het hy ook aan die hoof van die Concerts Colonne (gedurende die tydperk bekend as Concerts Pierné) saam met Louis Fourestier en François Ruhlmann gestaan.[1]
In 1944 het hy die Conservatoire de Bordeaux verlaat om 'n professor van kamermusiek by die Conservatoire de Paris te word, waar hy tot 1962 sou aanbly.[1] Hy was in 1948 die stigter van die Festival de musique de Besançon wat internasionaal aandag getrek het, en in 1951 deur 'n dirigeerkompetisie gekomplementeer is.
Diskografie
wysigPoulet het saam met sy Concerts Poulet-orkes opnames vir die Franse Decca gemaak; te wete: Mendelssohn se Simfonie No.4 in A Op.90 “Italiaans”, die Inleiding en Bruid-prosessie van Rimski-Korsakof se Die Goue Haan (1930), Weber se ouverture tot Euryanthe en Saint-Saens se Troukoek - Caprice Op.76 (met Janine Weill) (1930–31), uittreksels van Strawinski se Petroesjka (met Jean Doyen) en die derde en vierde liedjies van Moessorgski se Liedere en Danse van Dood met Antoinette Tikanova.[4]Gedurende die oorlog het hy Iberia en die Simfoniese Variasies van Franck opgeneem (saam met Yves Nat) met die Concerts pierné.[5]
Poulet het saam met die Londense Simfonieorkes opnames van Fred Elizalde se Vioolconcerto saam met die veertienjarige Christian Ferras (Decca, 1947), Spaanse orkestrale miniature deur Albeniz, Granados, Falla en Turina (MGM, 1953), Saint-Saens se Vioolconcerto No.3 in B mineur Op.61 met Yehudi Menuhin (H.M.V., 1953) en orkestrale werke deur Ravel en Fauré (M.G.M., 1953–54), gemaak.[6]
Eksterne skakels
wysigVerwysings
wysig- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Alain Pâris. Dictionnaire des interprètes et de l'interpretation musicale au XX siècle. Éditions Robert Laffont, Parys, 1995 (bl. 776).
- ↑ Article in Le Figaro of 5 Mei 1917
- ↑ Taliano-Des Garets, Françoise. La musique, enjeu politique dans Bordeaux occupé. In : Myriam Chimènes (red.): La vie musicale sous Vichy, Parys, 2001, bl. 373-4.
- ↑ Stuart, Philip. Decca Classical, 1929–2009, URL besoek op 28 Mei 2015
- ↑ Morin, Philippe. Une nouvelle politique discographique pour la France. In: Myriam Chimènes (red.): La vie musicale sous Vichy, Parys, 2001, bl. 258.
- ↑ The LSO Diskografie deur Philip Stuart URL besoek op 9 Junie 2014.