Wikipedia

Gebruiker:Liami Smith/Musiekteorie

< Gebruiker:Liami Smith
Iubal, Pythagoras en Philolaus het teoretiese ondersoeke gedoen, in 'n stuk hout van Franchinus Gaffurius, Theorica musicæ (1492).

Musiekteorie is die studie van die praktyke en moontlikhede van musiek. Die Oxford Companion to Music beskryf drie interafhanklik gebruik van die term musiekteorie. Die eerste beginsels wat nodig is om te begryp, is musieknotasie (sleutel simbole, tyd simbole, en ritmiese notasie); die tweede beginsel is om geleerdes se oogpunte van die antieke tye van musiek te bestudeer; die derde beginsel is om musiek as 'n wetenskap te verstaan deur verskillende prosesse te kan definieer in musiek. Die wetenskaplike benadering tot musiekteorie verskil van musiekontleding in die sin dat musiekteorie gebasseer is op die uitgangspunt en die fondasies waarop musiek gebou word, terwyl musiekontleding gebasseer is op 'n individuele musiekstukke en uitvoerings as 'n geheel.

Musiekteorie is dikwels gemoeid met die beskrywing van hoe musikante en komponiste musiek maak, asook metodes van hoe die musiek saamgestel is. As gevolg van die steeds groeiende opvatting van wat maak musiek, kan 'n meer inklusiewe definisie wees dat musiekteorie die oorweging is van enige soniese (klank) verskynsels, insluitend stilte, soos dit verband hou met musiek. Dit is nie 'n absolute riglyn nie; die studie van die musiek in die Quadrivium liberale kunste-universiteit kurrikulum, wat algemeen was in die middeleeuse Europa, was 'n abstrakte stelsel van verhoudings wat noukeurig bestudeer is op 'n afstand van die werklike musikale praktyk.[1] Hierdie middeleeuse dissipline het die grondslag vir instemming stelsels in later eeue geword en is gewoonlik ingesluit in die moderne leerplan van die geskiedenis van musiekteorie.[2]

Musiekteorie as 'n praktiese dissipline behels die metodes en konsepte wat komponiste en ander musikante gebruik in die skep van musiek. Die ontwikkeling, bewaring, en die oordrag van musiekteorie in hierdie sin kan gevind word in mondelinge en skriftelike musiek-maak tradisies, musikale instrumente en ander artefakte. Antieke instrumente van Mesopotamië, China,[3] en prehistoriese webwerwe regoor die wêreld openbaar besonderhede oor die musiek wat hulle geproduseer het en potensieel iets van die musikaleteorie wat gebruik kon word deur hul komponiste (sien Oorsprong van musiek en Musiekinstrument). In antieke en moderne kulture regoor die wêreld is bewyse van musiekteorie duidelik sigbaar in die instrumente, mondelinge tradisies en die huidige manier van musiek maak. Baie kulture, ten minste so ver terug as antieke Mesopotamië en antieke China, is musiekteorie ook in meer formele maniere soos verhandelinge geskryf en musieknotasie. Praktiese en wetenskaplike tradisies oorvleuel, baie praktiese verhandelinge oor musiek plaas hulself binne 'n tradisie van ander verhandelinge, wat gereeld aangehaal word, net soos 'n wetenskaplike skryfwerk verwys na vroeër navorsing.

In die moderne akademie, is musiekteorie is 'n subvak van musiekwetenskap, die breër studie van musikale kulture en geskiedenis. Etimologies behels musiekteorie die beskouing van musiek van die Griekse θεωρία, 'n oorsig van, die lees van musiek, nadenke, spekulasie en teorie.[4] Dit is dikwels gemoeid met die abstrakte musikale aspekte soos instemming en tonale sisteme, skale, harmonie en onenigheid en ritmiese verhoudings, maar daar is ook 'n liggaam van teorie met betrekking tot die praktiese aspekte, soos die skepping of die uitvoering van musiek, orkestrasie, improvisasie, en elektroniese klankproduksie.[5] 'n Persoon wat die navorsing, leer, of die skryf van artikels oor musiekteorie behartig, is 'n musiek-teoretikus. Vergelykende, beskrywende, statistiese en ander metodes word ook gebruik. Musiekteorie handboeke, veral in die Verenigde State van Amerika, sluit dikwels elemente van musikale akoestiek, oorwegings van musieknotasie en-tegnieke van die tonale samestelling (harmonie en kontrapunt) in.

Geskiedenis wysig

Prehistorie wysig

Bewaarde prehistoriese instrumente, artefakte en latere uitbeeldings van uitvoerings kan leidrade gee tot die struktuur van die tonale stelsels in prehistoriese kulture.

Antikiteit wysig

Mesopotamië wysig

Verskeie oorlewende Sumeriese en Akkadiese klei tablette sluit musikale inligting van 'n teoretiese aard in, hoofsaaklik lyste van intervalle en instemmings.[6] Die skolier, Sam Mirelman, lewer verslag dat die vroegste van hierdie tekste voor 1500 v.C dateer, 'n millennium vroeër as die oorblywende bewyse uit enige ander kultuur van vergelykbaar musikiek. Al die Mesopotamiese tekste [oor musiek] het reeds die gebruik van terminologie gehad vir sekere begrippe en was in gebruik vir meer as 'n 1000 jaar.[7]

China wysig

Baie van die Chinese musiek geskiedenis en teorie bly onduidelik.[8]

Die vroegste tekste oor Chinese musiekteorie is geskryf op klip en brons klokke en in 1978 uitgedelf by die graf van die Marquis Yi (oorlede 433 v.C.) in die Zeng staat. Dit sluit in meer as 2800 woorde wat teorieë en praktyke van die musiek tonasie beskryf van daardie tyd.[9]

Indië wysig

Die Samaveda en Yajurveda (c. 1200 – 1000 v.C.) is een van die vroegste getuienise van Indiese musiek, maar hulle bevat geen noemenswaardige teorie nie. Die Natya Shastra, wat geskryf is tussen 200 v.C. tot 200 n.C., bespreek intervalle (Śrutis), skale (Grāmas), klasse van melodiese struktuur (Mūrchanās), melodiese tipes (Jātis), instrumente, ens.[10]

Griekeland wysig

Vroeg bewaar Griekse geskrifte op musiekteorie sluit twee tipes werk in:[11]

  • Tegniese handleidings wat die Griekse musikale stelsel soos notasie, intervalle, harmonie, ritme en vorme van musikale komposisies beskryf.
  • Verhandelinge op die manier waarop musiek universele patrone van orde openbaar, lei tot die hoogste vlakke van kennis en begrip.

Verskeie name van teoretici is bekend voor hierdie werke, insluitend Pythagoras (c. 570 – c. 495 v.C.), Philolaus (c. 470 – c. 385 v.C.) en Archytas (428-347 v.C.).

Die werke van die eerste tipe (tegniese handleidings) sluit in:

  • Anoniem (verkeerdelik toegeskryf aan Euclid) Afdeling van die Kanon, Κατατομή κανόνος, 4de–3de eeu v.C.[12]
  • Theon van Smirna, On Mathematics Useful for the Understanding of Plato, Twv κατά τό μαθηματικόν χρησίμων είς τήν Πλάτωνος άνάγνωσις, 115-140 CE.
  • Nicomachus van Gerasa, Handleiding van Harmonika, Άρμονικόν έγχειρίδιον, 100-150 CE
  • Cleonides, Inleiding tot Harmonika, Είσαγωγή άρμονική, 2de eeu CE.
  • Gaudentius, Harmoniese Inleiding, Άρμονική είσαγωγή, 3d of 4de eeu CE.
  • Bacchius Geron, Inleiding tot die Kuns van Musiek, Είσαγωγή τέχνης μουσικής, 4de eeu CE of later.
  • Alypius, Inleiding tot Musiek, Είσαγωγή μουσική, 4de–5de eeu CE.

Meer filosofiese verhandelinge van die tweede tipe sluit in:

  • Aristoxenus, Harmoniese Elemente, Άρμονικά στοιχεία, 375/360 – na 320 v.C.
  • Aristoxenus, Ritmiese Elemente, Ρυθμικά στοιχεία.
  • Claudius Ptolemeus, Harmonieke, Άρμονικά, 127-148 CE.
  • Porphyrius, Op Ptolemeus se Harmonieke, Είς τά άρμονικά Πτολεμαίον ύπόμνημα, 232/3-c. 305 n.C.

Grondbeginsels van musiek wysig

Musiek word saamgestel van gehoor verskynsels; musiekteorie beskou hoe daardie verskynsels van toepassing in musiek is. Musiekteorie neem verskeie velde in ag: melodie, ritme, kontrapunt, harmonie, vorm, tonale sisteme, toonhoogtes, instemmings, intervalle, verhoudings, die akoestiek, samestelling, prestasie, orkestrasie, improvisasie, elektroniese klankproduksie, ens.[5]

Toonhoogte wysig

 
Die Middel-C (261.626 Hz) Play ▶ (help·info).

Toonhoogte is hoe hoog of laag 'n noot gespeel word, byvoorbeeld die verskil tussen die middel-C en 'n hoër C. Die frekwensie van die klankgolwe maak 'n klank op 'n spesifieke hoogte, maar verskillende bronne (instrumente) kan ook saam 'n spesifieke toonhoogte bereik deur 'n mengsel van verskillende frekwensies. Gevolglik beskryf teoretici dikwels toonhoogte as 'n subjektiewe sensasie.[13]

Skale en style wysig

 
'n Patroon van heel en halwe note geskryf vanaf C. Play ▶ (help·info).

Notas kan gerangskik word in 'n verskeidenheid van skale en style. Oor die algemeen verdeel Westerse musiekteorie die oktaaf in 'n reeks van twaalf tone, genaamd die chromatiese toonleer, met intervalle en halwe note. Om toonhoogtes van 12 note te herrangskik in patrone van heel en halwe note, skep weer 'n ander toonleer. [14]

Harmonie en dissonansie wysig

Harmonie en dissonansie is subjektiewe eienskappe van die intervalle wat wissel in verskillende kulture en oor die eeue heen. Harmonie is die gehalte van 'n interval of stabiele akoord wat en voltooi in homself. Dissonansie (of twis) is die teenoorgestelde en onvolledig en wil 'n konsonante interval oplos. Dissonante tussenposes kan bots, waar konsonante tussenposes gemaklik saam klink. Algemeen word volmaakte vierdes, vyfdes, en oktawe en al die groot en klein derdes en sesdes beskou as konsonant. Al die ander is dissonante tot 'n groter of mindere mate.[3]

Konteks en vele ander aspekte kan dissonansie en harmonie beïnvloed. Byvoorbeeld, in 'n Debussy prelude, kan 'n groot tweede majeur stabiel en konsonant klink, terwyl die dieselfde interval dissonant in 'n Bach-fuga kan klink. [3]

Ritme wysig

 
Metrieke vlakke

Ritme is vervaardig deur die opeenvolgende reëling van klanke en stiltes in tyd. Maatstrepe groepeer note saam om gereelde polse tot gevolg te hê. Die tyd simbool spesifiseer hoe baie slae in 'n maat is en wat die waarde van die geskrewe noot is.

Melodie wysig

 
"Pop Goes die Weasel" melodie[15] Play ▶ (help·info)

'n Melodie is 'n reeks toonhoogtes wat tipies beweeg na 'n klimaks van spanning en dan losser raak na 'n toestand van rus. Omdat die melodie is so 'n prominente aspek in so baie musiek stukke is, is die konstruksie en ander eienskappe van primêre belang in musiekteorie.

Die basiese elemente van melodie is toonhoogte, duur, ritme en tempo.

Koord wysig

 
C Majeur drieklank



Play ▶ (help·info) in net intonasie



Play ▶ (help·info) in Gelyke temperament



Play ▶ (help·info) in 1/4-komma meantone



Play ▶ (help·info) in Jong temperament



Play ▶ (help·info) in Pythagoras tuning

'n Koord, in musiek, is enige harmoniese stel van drie of meer note wat gehoor word gelyktydig gespeel word.[16][17] Akkoorde en rye van akkoorde word dikwels gebruik in die moderne Westerse musiek, terwyl dit ontbreek in die musiek van baie ander dele van die wêreld.[18]

Harmonie wysig

 
Barbershop kwartette, soos die VSA Vloot groep, sing 4-deel stukke, gemaak van 'n melodie lyn .

In musiek is harmonie die gebruik van gelyktydige plekke (toonkleur, note), of akkoorde.[18] Die studie van harmonie behels akkoorde en hul konstruksie en koord vordering en die beginsels van die verband wat hulle regeer.[19] Harmonie is dikwels gesê om te verwys na die "vertikale" aspek van musiek, soos onderskei van die melodiese lyn, of die "horisontale" aspek.[20]

Toonkleur wysig

 
Spektogram van die eerste sekonde van 'n E9 akkoord gespeel op 'n Fender Stratocaster.

Toonkleur is die hoofverskynsel wat ons help om tussen verskillende instrumente te kan onderskei wanneer albei op dieselfde tyd saam speel.

Toonkleur word hoofsaaklik bepaal deur twee dinge: (1) die relatiewe balans van ondertone wat deur 'n gegewe instrument as gevolg van die konstruksie (bv vorm, materiaal), en (2) die golwe van die klank (insluitend veranderinge in die ondertoon struktuur met verloop van tyd). Toonkleur wissel wyd tussen die verskillende instrumente, stemme, en tot 'n mindere mate, tussen die instrumente van dieselfde tipe as gevolg van variasies in hul konstruksie en aansienlik, die kunstenaar se tegniek. Die toonkleur van die meeste instrumente kan verander word deur die gebruik van verskillende tegnieke.

Uitdrukking wysig

 
'n Violis wat optree.

Musikale uitdrukking is die kuns om musiek met emosionele kommunikasie te speel of te sing. Die elemente van musiek wat uitdrukking behels, sluit dinamiese aanduidings in, soos forte of piano, frasering, verskillende eienskappe van toonkleur en artikulasie, kleur, intensiteit, energie en opwinding. Al hierdie tegnieke kan deur die kunstenaar opgeneem word. Die kunstenaar poog om reaksies van simpatieke gevoel by die gehoor op te wek en om die fisieke en emosionele reaksies van die gehoor aan te maak, te kalmeer of andersins aan te wakker. Daar word soms gedink dat musikale uitdrukking geproduseer word deur 'n kombinasie van ander parameters en word soms beskryf as 'n transendente kwaliteit wat meer is as die som van meetbare hoeveelhede soos toonhoogte of tydsduur.

Notasie wysig

 
Tibetaanse musikale inkerwing uit die 19de eeu.

Musikale notasie is die geskrewe of gesimboliseerde voorstelling van musiek. Dit word meestal bewerkstellig deur die gebruik van grafiese simbole wat algemeen verstaan word en geskrewe mondelinge instruksies en die afkorting daarvan. Daar is baie stelsels van musieknotasie uit verskillende kulture en verskillende ouderdomme. Tradisionele Westerse notasie het gedurende die Middeleeue ontwikkel en bly 'n gebied van eksperimentering. In die 2000's het rekenaars begin om 'n rol te speel in hierdie proses. [21] Gesproke taal en handtekens word ook gebruik om musiek simbolies voor te stel, veral in die onderrig.

Musiek teorie as akademiese dissipline wysig

Die wetenskaplike studie van musiekteorie in die twintigste eeu het 'n aantal verskillende subvelde, wat elkeen 'n ander perspektief inneem oor wat die primêre verskynsel van belang is en die nuttigste metodes om te ondersoek.

Analise wysig

 
Tipies word 'n gegewe werk deur meer as een persoon ontleed en verskillende of uiteenlopende ontledings word geskep. Die eerste twee balke van die prelude van Pelléas et Melisande van Claude Debussy word byvoorbeeld anders ontleed deur Leibowitz, Laloy, van Appledorn en Christus. Leibowitz ontleed hierdie opeenvolging harmonies as D mineur: I-VII-V, ignoreer melodiese beweging, Laloy ontleed die opvolging as D: IV, sien die G in die tweede maat as 'n ornament, en beide van Appledorn en Christus ontleed die opvolging as D Ek-VII. skakel=| Oor hierdie klank Play ▶ (help·info)

Musiekanalise is die poging om die vraag te beantwoord van hoe werk hierdie musiekstuk? Die metode wat gebruik word om hierdie vraag te beantwoord en inderdaad presies wat met die vraag bedoel word, verskil van analise tot analise en volgens die doel van die analise. Volgens Ian Bent het 'n ontleding as 'n strewe in eie reg eers in die laat 19de eeu tot stand gekom; die opkoms daarvan as 'n benadering en metode kan teruggevoer word tot die 1750's. Dit bestaan egter as 'n wetenskaplike hulpmiddel, hoewel dit 'n hulpmiddel was vanaf die Middeleeue. [22] Adolf Bernhard Marx was invloedryk op die formalisering van konsepte oor komposisie en musiekbegrip in die tweede helfte van die 19de eeu. Die ontledingsbeginsel word op verskillende maniere gekritiseer, veral deur komponiste, soos die bewering van Edgard Varèse dat "om deur middel van [analise] te verklaar is om te ontbind, om die gees van 'n werk te vermink". [23]

Schenkeriaanse analise is 'n metode vir musikale analise van tonale musiek, gebaseer op die teorieë van Heinrich Schenker (1868–1935). Die doel van 'n Schenkeriaanse analise is om die onderliggende struktuur van 'n tonale werk te interpreteer en om die telling volgens die struktuur te help lees. Die basiese beginsels van die teorie kan beskou word as 'n manier om tonaliteit in musiek te definieer. 'n Schenkeriaanse analise van 'n passasie van musiek toon hiërargiese verhoudings tussen die toonhoogtes en maak gevolgtrekkings oor die struktuur van die teks uit hierdie hiërargie. Die analise maak gebruik van 'n gespesialiseerde simboliese vorm van musikale notasie wat Schenker bedink het om verskillende tegnieke vir uitbreiding te demonstreer. Die mees fundamentele konsep van Schenker se teorie oor tonaliteit is miskien die tonale ruimte.

Alhoewel Schenker self meestal sy ontledings in die generatiewe rigting aanbied, vanaf die fundamentele struktuur (Ursatz) om die punt te bereik, is die praktyk van Schenkeriaanse analise meer gereeld reduktief, vanaf die partituur en wys hoe dit tot die fundamentele struktuur gereduseer kan word. Die grafiek van die Ursatz is aritmies, sowel as 'n streng kontrapunt cantus firmus-oefening.[24] Selfs op intermediêre vlakke van die verkleining, toon ritmiese notasie (oop en geslote nootkop, balke en vlae) nie ritme nie, maar die hiërargiese verwantskappe tussen die toonhoogte-gebeure. Schenkeriaanse analise is subjektief. Daar is geen meganiese prosedures betrokke nie en die ontleding weerspieël die musikale intuïsies van die ontleder. [25] Die analise verteenwoordig 'n manier om 'n musiekstuk te hoor (en te lees).

Genre en tegniek wysig

 
'n Klassieke klaviertrio is 'n groep wat kamermusiek speel, insluitend sonates. Die term "klaviertrio" verwys ook na werke wat vir so 'n groep gekomponeer is.

'n Musiekgenre is 'n konvensionele kategorie wat sommige musiekstukke identifiseer as wat deel uitmaak van 'n gedeelde tradisie of 'n reeks konvensies. [26] Dit moet onderskei word van musiekvorm en musiekstyl, hoewel hierdie terme in die praktyk soms om die beurt gebruik word. [27]   [ mislukte verifikasie ] Musiek kan op verskillende maniere in verskillende genres verdeel word. Die artistieke aard van musiek beteken dat hierdie klassifikasies dikwels subjektief en kontroversieel is, en sommige genres kan oorvleuel. Daar is selfs verskillende akademiese definisies van die term genre. In sy boek Form in Tonal Music onderskei Douglass M. Green tussen genre en vorm. Hy noem madrigal, motet, canzona, ricercar en dans as voorbeelde van genres uit die Renaissance- periode. Om die betekenis van die genre verder uit te klaar, skryf Green, "Beethoven se Op. 61 en Mendelssohn se Op. 64 is identies in die genre - altwee is vioolkonserte - maar verskil in vorm. Mozart se Rondo vir klavier, K. 511 en die Agnus Dei uit sy Mis, K. 317, verskil baie van die genre, maar is toevallig soortgelyk." [28] Sommige, soos Peter van der Merwe, beskou die terme genre en styl as dieselfde en sê dat genre gedefinieer moet word as musiekstukke wat uit dieselfde styl of 'basiese musikale taal' kom. [29]

Notas wysig

  1. ↑ See Boethius's De institutione musica, in which he disdains "musica instrumentalis" as beneath the "true" musician who studies music in the abstract: Multo enim est maius atque auctius scire, quod quisque faciat, quam ipsum illud efficere, quod sciat ("It is much better to know what one does than to do what one knows").
  2. ↑ See, for example, chapters 4–7 of Christensen, Thomas (2002). The Cambridge History of Western Music Theory. Cambridge, UK: Cambridge University Press.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Latham 2002.
  4. ↑ OED 2005.
  5. ↑ 5,0 5,1 Palisca and Bent n.d.
  6. ↑ Mirelman 2010; Mirelman 2013; Wulstan 1968; Kümmel 1970; Kilmer 1971; Kilmer and Mirelman n.d.
  7. ↑ Mirelman 2013.
  8. ↑ Joseph S.C. Lam, "China.", §II, "History and Theory", Grove Music Online. Oxford Music Online. Oxford University Press, accessed 15 November 2015, http://www.oxfordmusiconline.com/subscriber/article/grove/music/43141pg2.
  9. ↑ Robert Bagley, "The Prehistory of Chinese Music Theory", Proceedings of the British Academy 131, 2004 (Lectures), pp. 41–90.
  10. ↑ The Nāțyaśāstra, A Treatise on Hindu Dramaturgy and Histrionics, attributed to Bharata-Muni, translated from the Sanskrit with introduction and notes by Manomohan Ghosh, vol. II, Calcutta, The Asiatic Society, 1961. See particularly pp. 5–19 of the Introduction, The Ancient Indian Theory and Practice of Music.
  11. ↑ Thomas J. Mathiesen, "Greek Music Theory", The Cambridge History of Western Music Theory, Th. Christensen ed., Cambridge, Cambridge University Press, 2002, pp. 112–113.
  12. ↑ English translation in Andrew Barker, Greek Musical Writings, vol. 2: Harmonic and Acoustic Theory, Cambridge, Cambridge University Press, 1989, pp. 191–208.
  13. ↑ Hartmann 2005.
  14. ↑ Touma 1996.
  15. ↑ Kliewer 1975.
  16. ↑ Benward and Saker 2003.
  17. ↑ Károlyi 1965.
  18. ↑ 18,0 18,1 Malm 1996.
  19. ↑ Dahlhaus 2009.
  20. ↑ Jamini 2005.
  21. ↑ Castan 2009.
  22. ↑ Bent 1987.
  23. ↑ Quoted in Bernard 1981
  24. ↑ Schenker n.d.
  25. ↑ Snarrenberg 1997.
  26. ↑ Samson n.d.
  27. ↑ Wong 2011.
  28. ↑ Green 1979.
  29. ↑ van der Merwe 1989.

Bronne wysig

  • Aristoxenus (1902). Aristoxenou Harmonika stoicheia: The Harmonics of Aristoxenus, Oxford: The Claredon Press.
  • Avison, Charles (1752). An Essay on Musical Expression. London: C. Davis.
  • Bakkegard, B.M., and Elizabeth Ann Morris (1961). "Seventh Century Flutes from Arizona". Ethnomusicology 5, no. 3 (September): 184 - 86.
  • Bakshi, Haresh (2005). 101 Raga-s for the 21st Century and Beyond: A Music Lover's Guide to Hindustani Music. Victoria, BC: Trafford. ISBN 9781412046770; ISBN 9781412231350
  • Bandur, Markus. 2001. Aesthetics of Total Serialism: Contemporary Research from Music tot Architecture. Basel, Boston and Berlin: Birkhauser.
  • Barnes, Latham (1984). The Complete Works of Aristotle. Princeton: Princeton University Press. ISBN 0691099502
  • Baroni, Mario (1983). "The Concept of Musical Grammar", translated by Simon Maguire and William Drabkin. Music Analysis 2, no. 2:175-208
  • Bartlette, Christopher, and Steven G. Laitz (2010). Graduate Review of Tonal Theory. New York: Oxford University Press. ISBN 9780195376982
  • Benade, Arthur H. (1960). Horns, Strings and Harmony. Science Study Seriese S 11. Garden City, New York: Doubleday & Company, Inc.
  • Bent, Ian D, and Anthony Pople (2001). "Analysis." The New Grove Dictionary of Music and Musicians, second edition, edited by Stanley Sadie and John
  • Benward, Bruce and Marilyn Nadine Saker (2003). Music: In Theory and Practice, seventh edition, 2 volumes. Boston: McGraw-Hill ISBN 9780073101880
  • Bernard, Jonathan (1981). Pitch / Register in the Music of Edgar Varese Music Theory Spectrum 3: 1-25.
  • Billmeier, Uschi (1999). Mamady Keïta: A Life for the Djembé - Traditional Rhytms of the Malinké, fourth edition. Krichhasel-Uhlstad: Arun-Verlag. ISBN 9783935581523
  • Boethius, Anicius Manlius Severinus (1989). Fundamentals of Music, translated and edited by Claude V. Palisca. New Haven and Londen: Yale University Press/ ISBN 9780300039436
  • Boretz, Benjamin (1995). Meta-Variations: Studies in die Foundations of Musical Thought. Red Hook, New York: Open Space.
  • Carry, Eric (2000). Mande Music: Traditional and Modern Music of the Maninka of Western Africa. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 9780226101613
  • Chernoff, John (1981). African Rhythm and African Sensibility: Aesthetics and Social Action in African Idioms. Chicago: University of Chicago Press: ISBN 9780226103457

Verdere leesstof wysig

 

Eksterne skakels wysig

  • Dillen, Oscar bussie, Uiteensetting van die basiese musiek teorie (2011)
  • Hoekom'n Bietjie van die Teorie Sake
  • "Music Theory Online: Guides, Lessons & Exercises". musictheoryhelp.co.uk. Besoek op 17 Desember 2017.
  • "Music basics | Arts and humanities". Khan Academy. Besoek op 17 Desember 2017.
  • "Music Theory is". musictheoryis.com. Besoek op 17 Desember 2017.

[[Kategorie:Musiekteorie]] [[Kategorie:AS1-onderhoud: ref=harv]] [[Kategorie:AS1-onderhoud: meer as een naam: authors list]] [[Kategorie:Artikels sonder betroubare bronne]] [[Kategorie:Artikels met hAudio-mikroformate]]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Gebruiker:Liami_Smith/Musiekteorie&oldid=2661740"