Wikipedia

Japannese oorlogsmisdade

Japannese leër se misdade gedurende die tweede Wêreldoorlog

Japannese oorlogsmisdade het in talle Asiatiese en Pasifiese lande voorgekom in die tydperk van Japannese ryksuitbreiding, en hoofsaaklik gedurende die Tweede Sjinees-Japannese Oorlog en die Tweede Wêreldoorlog. Hierdie voorvalle is ook al as die Asiatiese Holocaust beskryf[1] en Japannese oorlogsmisdade.[2][3][4] Sommige van die oorlogsmisdade is in die laat 19de eeu deur militêre personeel van die Keiser van Japan gepleeg, maar daar was ook gevalle gedurende die eerste deel van die Shōwa Era. Die naam is gegee vir die tydvak van Keiser Hirohito se heerskappy tot en met die oorgawe van die Ryk van Japan in 1945.

Chinese gevangenes word lewendig begrawe.

Sommige historici en regerings hou die Japannese gevegsmagte, naamlik die keiserlike Japannese leër, die keiserlike Japannese vloot en die Keiserlike Japannese familie, in besonder vir Hirohito verantwoordelik vir die moorde en ander misdade wat gepleeg is teen miljoene burgerlikes en krygsgevangenes.[5][6][7][8][9] Sommige Japannese soldate het hierdie misdade erken.[10] Die keiserlike Japannese leër lugdiens het met die Tweede Sjinees-Japannese Oorlog en die Tweede Wêreldoorlog deelgeneem aan chemiese en biologiese aanvalle op vyandelike stellings, asook die gebruik van die wapens in oorlogvoering wat, ingevolge internasionale ooreenkomste, die gebruik van "gif of giftige wapens" verbied.[11][12]

Definisies

wysig
 
Xuzhou, China, 1938. 'n Sloot vol lyke van Chinese burgers wat deur Japannese soldate vermoor is.
 
Liggame van slagoffers langs die Qinhuai-rivier, uit Nanjing se westelike poort tydens die Bloedbad van Nanjing

Oorlogsmisdade is met die Tokio Handves gedefinieer as, "die oortreding van die wette of gebruike van die oorlog,"[13] wat misdade teen die vyand se soldate, en die vyand se nie-stryders insluit.[14] Oorlogsmisdade sluit ook doelbewuste aanvalle op burgerlikes en die eiendom van neutrale state in, aangesien dit onder die kategorie van nie-stryders val, soos die geval was met die aanval op Pearl Harbor.[15] Die militêre personeel van die Keiserlike Japan was daarvan beskuldig, en ook gevonnis, op baie sulke gevalle wat gepleeg is gedurende die tydperk van die Japannese imperialisme wat gestrek het van die laat 19de eeu tot die middel-20ste eeu. Hulle is aangekla van 'n reeks menseregte-skendings op burgerlikes sowel as krygsgevangenes, wat regdeur Oos-Asië en die Pasifiese-streek gestrek het. Dié vergrype het met die Tweede Sjinees-Japannese Oorlog van 1937–45 en met die Asiatiese en Pasifiese veldtogte van die Tweede Wêreldoorlog (1941–45) sy toppunt bereik. Afgesien van die Japannese burgerlike en militêre personeel se aandadigheid, is Koreane en Taiwanese, wat gedwing was om in die Japannese weermag diens te doen, ook skuldig bevind aan oorlogsmisdade.[16][17] Die Japannese reg definieer nie diegene wat in die na-oorlogse verhore skuldig bevind is, as misdadigers nie, ondanks die feit dat die Japannese regering die hofuitsprake en die San Francisco Verdrag (1952) aanvaar het. Dit is omdat die verdrag nie die wettigheid van die tribunaal onderskryf nie. Indien Japan die wettigheid van die oorlogsmisdade-tribunaal in die San Franciso Verdrag gesertifseer het, sou dit appèlsake toelaat wat in die Japannese howe ongedaan verklaar sou word. Dit sou totaal onaanvaarbaar in die internasionale diplomatieke kringe wees. Die Japannese eerste minister Shinzō Abe het verklaar dat sy land die Tokio Tribunaal en sy uitsprake as 'n voorwaarde om die oorlog te beëindig, aanvaar het, maar sy uitsprake het geen invloed op Japannese reg nie. Volgens sy siening is diegene wat vir oorlogsmisdade skuldig bevind is nie misdadigers in die oë van die Japannese regstelsel nie.[18]

Historiese en geografiese omvang

wysig

Buite Japan beskou verskillende gemeenskappe verskillende tydvakke as die periode wat die Japannese oorlogsmisdade gepleeg is. Die anneksasie van Korea deur Japan in 1910 is afgedwing deur die Japannese weermag, en die Verenging van die Koreaanse Yi vorstehuis is omgeskakel na 'n politieke bestel van die Ryk van Japan. Noord- en Suid-Korea verwys dus na Japannese oorlogsmisdade in die tydvak toe Korea onder die heerskappy van Japan gestaan het.

Die Geallieerdes van die Tweede Wêreldoorlog was in geen militêre konflik met Japan tot in 1941 nie, en Noord-Amerika, Australië, Suidoos-Asië en Europa beskou die Japannese oorlogsmisdade as die gevalle wat van 1941–45 gepleeg is.[19]

Japannese oorlogsmisdade is nie net deur etniese Japannese soldate gepleeg nie. 'n Klein groepie mense in elke Asiatiese en Pasifiese land wat deur Japan ingeval, of beset is, het met die Japannese soldate saamgewerk, of selfs in die weermag gedien. Dit is om verskeie redes gedoen soos: ekonomiese swaarkry, dwang of weersin in ander imperiale magte.[20]

Die gebeure van die 1930's en 1940's

wysig

Teen die laat 1930's het die opkoms van militarisme in Japan nogal in 'n mate ooreenstemming getoon tussen die Japannese militêre kultuur en dit van Nazi-Duitsland se elite militêre personeel, soos die Waffen-SS. Japan het ook 'n militêre veiligheidspolisiemag binne-in die Imperiale Japannese Leër, genaamd die Kempeitai gehad, wat baie herinner aan die Gestapo in sy rol in besette en geannekseerde lande. Die Kempeitai het egter al meer as 'n dekade voor Adolf Hitler se eie geboorte bestaan.[21] [22]

Misdade

wysig

Japan se rol in die Tweede Wêreldoorlog is veral omstrede oor die hoë sterftesyfer van krygsgevangenes en burgerlikes aan die hand van die Japannese. Die historikus, Sterling Seagrave, kom tot die gevolgtrekking dat:

Volgens die bevindinge van die Tokio Tribunaal was die dodetal onder krygsgevangenes in Asiatiese lande onder die Japannese besetting, 27.1%.[23] Die dodetal onder Chinese krygsgevangenes was baie groter- ingevolge riglyne, wat op 5 Augsutus 1937 deur Hirohito bekragtig is, is die beperkings ingevolge internasionale reg op die behandeling van gevangenes verwyder.[24] Net 56 Chinese krygsgevangenes is na die oorgawe van Japan vrygelaat.[25] Na 20 Maart 1943 was die Japannese vloot onder opdrag om alle gevangenes wat ter see gevang word, tereg te stel.[26]

Massamoorde

wysig

RJ Rummel, 'n professor in politieke studies aan die universiteit van Hawaii, raam dat, tussen 1937 en 1945, het die Japannese militêre byna 3 tot 10 miljoen mense uitgemoor, waarvan, heel waarskynlik, 6 miljoen Chinese, Koreane, Maleisiërs, Indonesiërs, Filippyne en Indo-Chinese was.[27]

Eksperimente op mense en biologiese oorlogvoering

wysig
 
Shiro Ishii, die bevelvoerder van Eenheid 731.

Spesiale Japannese militêre eenhede het in China op burgerlikes en op krygsgevangenes eksperimente uitgevoer. Een van die berugste was Eenheid 731 onder die bevel van Shiro Ishii. Eenheid 731 is in opdrag van Hirohito self begin. Slagoffers is onderwerp aan eksperimente wat onder meer die volgende ingesluit het: viviseksie en amputasies sonder narkose, asook die toets van biologiese wapens. Verdowing is nie gebruik nie want die navorsers het geglo dat die narkose die eksprerimente nadeling sou beïnvloed.[28]

Volgens een raming is 3 000 mense dood van die eksperimente wat Eenheid 731 gedoen het.[29] Voorts, volgens die 2002 Internasionale Simposium oor Misdade van Bakteriologiese Oorlogvoering, is die aantal mense wat deur die Japannese gewapende magte se biologiese oorlogvoering en eksperimente op mense dood is, sowat 580 000.[30] Volgens ander bronne is "tienduisende, en dalk soveel soos 400 000 Chinese aan builepes, cholera, anthrax en ander siektes dood, as gevolg van biologiese oorlogvoering.[31] Top offisiere van Eenheid 731 is nooit vir oorlogsmisdade aangekla nie, in ruil daarvoor dat hulle alle resultate van die eksperimente aan die Geallieerdes oorhandig. Hulle het ook skynbaar verantwoordelike poste in Japan se farmaseutiese bedryf, mediese skole en gesondheidsministerie gekry.[32][33]

In die laaste maande van die Tweede Wêreldoorlog het Japan beplan om pestilensie as 'n biologiese wapen teen Amerika te gebruik. Die teikens was die burgers van die land in San Diego en Kalifornië. Japan het gehoop dat die pestilensie, genaamd Operasie Kersiebloeisel, soveel vrees en paniek onder die Amerikaanse bevolking sal ontketen dat die land sal afsien van sy planne om Japan aan te val. Die plan was om die nag van 22 September 1945 toe te slaan, maar Japan het vyf weke voor dit oorgegee.[34][35][36][37]

Op 11 Maart 1948 is 30 mense, onder meer verskeie dokters en een verpleegster, deur die Geallieerdes in 'n oorlogtribunaal aangekla. Aanklagte van kannibalisme is laat vaar, maar 23 is op aanklagte van viviseksie of die onwettige verwydering van liggaamsdele, skuldig bevind. Vyf is ter dood veroordeel, vier lewenslange tronkstraf, en die res het ligter vonnisse gekry.

Marteling van krygsgevangenes

wysig
 
'n Australiese krygsgevangene, Sers. Leonard Siffleet, wat in Nieu-Guinee gevang is, net voor sy kop deur 'n Japannese offisier met 'n guntō afgekap word,1943.

Japannese imperiale magte het marteling op groot skaal op krygsgevangenes toegepas. In die meeste gevalle om inligting uit die slagoffers te dwing.[38] Gemartelde gevangenes is oor die algemeen later tereggestel. 'n Voormalige Japannese offisier, Uno Shintaro, wat in China diens gedoen het, het die volgende verklaar:

Die doeltreffenheid van marteling kon ook teenproduktief vir Japan se oorlogspogings gewees het. Na die atoombomme op Hirosjima en Nagasaki gegooi is, is 'n gevange Amerikaanse P-51 vegvlieënier, Marcus McDilda, gemartel om uit te vind hoeveel atoombomme die Geallieerdes het en wat die toekomstige teikens gaan wees. McDilda, wat geen benul gehad het van die atoombom nie, nog minder iets geweet het van Manhattan-projek, het onder die marteling "gebieg" dat daar nog 100 atoombomme is en dat Tokio en Kioto volgende aan die beurt is. McDilda se vals verklaring kon moontlik 'n rol in die Japannese leiers se besluit gespeel het om oor te gee.[39]

Kannibalisme

wysig

Talle geskrifte en verklarings, wat deur die Australiese oorlogsmisdaad-afdeling van die Tokio Tribunaal versamel is, bewys dat Japannese soldate in groot dele van Asië en die Pasifiese gebiede dade van kannibalisme teenoor krygsgevangenes van die Geallieerdes gepleeg het. In baie gevalle het die toename in Gealieerde aanvalle op die Japannese se voorraadlyne en die sterftes en swak gesondheid onder die Japannese troepe hongersnood veroorsaak. Volgens die historikus, Yuki Tanaka, was kannibalisme dikwels 'n stelselmatige aktiwiteit wat deur hele eenhede onder die bevel van offisiere gedoen is.[40] Met die gevolg dat daar gereeld moorde gepleeg is om lyke in die hande te kry. Volgens Tanaka het 'n Indiese krygsgevangene, Havildar Changdi Ram, getuig hoe hy agter 'n boom staan en kyk het toe die Kempeitai 'n Gealieerde vlieënier se kop afkap en stukke vleis van sy boude, bene, arms en heupe afsny. Hulle het dit in klein stukkies gesny en gaar gemaak.[41]

 
Australiese en Nederlandse krygsgevangenes in Thailand- 1943

Verwysings

wysig
  1. ↑ Blumenthal, Ralph (7 Maart 1999). "The World: Revisiting World War II Atrocities; Comparing the Unspeakable to the Unthinkable". The New York Times. Besoek op 26 Julie 2008.
  2. ↑ "World | Scarred by history: The Rape of Nanking" (in Engels). BBC News. 13 Desember 1997. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Januarie 2010. Besoek op 21 Julie 2013.
  3. ↑ Sanger, David (22 Oktober 1992). "Japanese Edgy Over Emperor's Visit to China". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Desember 2008. Besoek op 26 Julie 2008.
  4. ↑ http://www.archives.gov/iwg/japanese-war-crimes/introductory-essays.pdf
  5. ↑ "Japanese War Criminals World War Two" (in Engels). The National Archives (U.K.). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Augustus 2012.
  6. ↑ "Japanese War Crimes" (in Engels). The National Archives (U.S.). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Mei 2020.
  7. ↑ "Pacific Theater Document Archive" (in Engels). War Crimes Studies Center, University of California, Berkeley. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Mei 2012.
  8. ↑ Kafala, Tarik (21 Oktober 2009). "What is a war crime?" (in Engels). BBC News. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 November 2019. Besoek op 15 April 2016.
  9. ↑ "Bibliography: War Crimes" (in Engels). Sigur Center for Asian Studies, George Washington University. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Augustus 2019.
  10. ↑ Tabuchi, Hiroko. "Japan's Abe: No Proof of WWII Sex Slaves". Washington Post. The Associated Press. Besoek op 1 Maart 2007.
  11. ↑ "'Japan bombed China with plague-fleas'". BBC News (in Engels). 25 Januarie 2001. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Maart 2020.
  12. ↑ Tsuneishi Keiichi. "Unit 731 and the Japanese Imperial Army's Biological Warfare Program". Japan Focus (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Januarie 2016.
  13. ↑ International Military Tribunal for the Far East Charter (IMTFE Charter)
  14. ↑ International Military Tribunal for the Far East
  15. ↑ Geoff Gilbert (30 September 2006). Responding to International Crime (International Studies in Human Rights). p. 358. ISBN 90-04-15276-8.
  16. ↑ Harmsen, Peter, Jiji Press, "Taiwanese seeks payback for brutal service in Imperial Army", Japan Times, 26 September 2012, p. 4
  17. ↑ Breen, Michael. "Truth Commission Should Be Truthful". The Korea Times (in Japannees). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Februarie 2007. Besoek op 15 April 2016.
  18. ↑ "Under Japanese law, 14 at Yasukuni not criminals: Abe". The Japan Times (in Engels). 7 Oktober 2006. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 Junie 2011. Besoek op 26 Julie 2008.
  19. ↑ See, for example: Craig Symonds, "War, Politics, and Grand Strategy in the Pacific, 1941–1945", Air University Review, November–December 1979 Geargiveer 20 Mei 2014 op Wayback Machine (Access date: February 15, 2007): "most American historians, date the war from December 1941".
  20. ↑ de Jong, Louis (2002). The collapse of a colonial society. The Dutch in Indonesia during the Second World War. Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 206. translation J. Kilian, C. Kist and J. Rudge, introduction J. Kemperman. Leiden, The Netherlands: KITLV Press. pp. 40, 42, 45, 203–204, 305–307, 311–312, 328, 373–374, 386, 391, 393, 429, 488. ISBN 90-6718-203-6.
  21. ↑ Lamong-Brown, Raymond.
  22. ↑ John Toland, The Rising Sun: The Decline and Fall of the Japanese Empire 1936–1945 p 301 Random House New York 1970
  23. ↑ Tanaka Hidden Horrors pp 2–3
  24. ↑ Akira Fujiwara, Nitchû Sensô ni Okeru Horyo Gyakusatsu, Kikan Sensô Sekinin Kenkyû 9, 1995, p.22
  25. ↑ Tanaka, ibid., Herbert Bix, Hirohito and the Making of Modern Japan, 2001, p.360
  26. ↑ Blundell, Nigel (3 November 2007). "Alive and safe, the brutal Japanese soldiers who butchered 20,000 Allied seamen in cold blood" (in Engels). London: Mail Online (Associated Newspapers Ltd.). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 November 2019.
  27. ↑ Chang, p. 102
  28. ↑ "Unmasking Horror" Nicholas D. Kristof (March 17, 1995) New York Times.
  29. ↑ GlobalSecurity.org, 2005 "Biological Weapons Program".
  30. ↑ Daniel Barenblatt, A Plague upon Humanity, 2004, p.xii, 173.
  31. ↑ Christopher Hudson (2 Maart 2007). "Doctors of Depravity". London: Daily Mail.
  32. ↑ "Japan digs up site linked to WWII human experiments" (in Engels). London: The Telegraph. 21 Februarie 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Oktober 2019.
  33. ↑ David McNeill (22 Februarie 2011). "Japan confronts truth about its germ warfare tests on prisoners of war" (in Engels). London: The Independent. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 April 2020.
  34. ↑ Naomi Baumslag, Murderous Medicine: Nazi Doctors, Human Experimentation, and Typhus, 2005, p.207
  35. ↑ "Weapons of Mass Destruction: Plague as Biological Weapons Agent" (in Engels). GlobalSecurity.org. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Augustus 2019. Besoek op 21 Desember 2014.
  36. ↑ Amy Stewart (25 April 2011). "Where To Find The World's Most 'Wicked Bugs': Fleas" (in Engels). National Public Radio. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Desember 2019.
  37. ↑ Russell Working (5 Junie 2001). "The trial of Unit 731" (in Engels). The Japan Times. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Maart 2020.
  38. ↑ de Jong, Louis (2002) [2002]. The collapse of a colonial society. The Dutch in Indonesia during the Second World War. Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 206. translation J. Kilian, C. Kist and J. Rudge, introduction J. Kemperman. Leiden, The Netherlands: KITLV Press. pp. 167 170–173 181–184 196 204–225 309–314 323–325 337–338 341 343 345–346 380 407. ISBN 90-6718-203-6.
  39. ↑ Jerome T. Hagen (1996). War in the Pacific, Chapter 25 "The Lie of Marcus McDilda". Hawaii Pacific University. ISBN 978-0-9653927-0-9.
  40. ↑ Tanaka Hidden Horrors p127
  41. ↑ Lord Russell of Liverpool (Edward Russell), The Knights of Bushido, a short history of Japanese War Crimes, Greenhill books, 2002, p.236.

Bronne

wysig
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Japannese_oorlogsmisdade&oldid=2558281"