Michail Glinka
Michail lwanowitsj Glinka (Russies: Михаил Иванович Глинка,[1]; 1 Junie [O.S. 20 Mei] 1804 – 15 Februarie [O.S. 3 Februarie] 1857) was die eerste Russiese komponis wat wydverspreide erkenning in sy eie land gekry het, en word dikwels beskou as die ontstaansbron van Russiese klassieke musiek.[2]
Glinka se werke het 'n belangrike invloed op toekomstige Russiese komponiste, vernaam die lede van Die Vyf, uitgeoefen, wat in navolging van Glinka 'n kenmerkende styl van Russiese musiek geproduseer het.
Mikhail lwanowitsj Glinka het 'n nuwe tydvak in die Russiese musiekgeskiedenis ingelei. Glinka is in Nowospasskoje gebore en het van 1817 tot 1823 in Sint Petersburg skoolgegaan. Hy het klavieronderrig van John Field ontvang, en ook die viool en musiekteorie bestudeer. Daarna het hy in Milaan, Wenen en Berlyn gestudeer en by sy terugkeer in sy vaderland het hy in Sint Petersburg gaan woon en daar aan sy opera 'n Lewe vir die tsaar gewerk.
Die eerste opvoering in 1836 was 'n groot sukses, maar sy tweede opera, Ruslan en Ludmilla, is nie met geesdrif ontvang nie. Glinka het Rusland ontevrede verlaat. In 1845 het Berlioz uittreksels uit sy operas in Parys opgevoer, die eerste uitvoering van Russiese musiek in die Weste. Glinka se laaste noemenswaardige komposisie was die Feespolonaise vir tsaar Alexander II se kroningsbal. Glinka is op 15 Februarie 1857 in Berlyn oorlede.
Hy was die eerste Russiese komponis wat internasionale erkenning ontvang het en word beskou as die grondlegger van die Russiese nasionale skool. Hy het latere Russiese komponiste soos Balakiref, Borodin en Rimski-Korsakof beïnvloed en veral sy tydgenoot Aleksander Dargomisjki (1813- 1869), wat groter dramatiese ontwikkeling in sy operas nagestreef het.
Verwysings
wysigBronne
wysig- Wêreldspektrum, 1982, ISBN 0908409656, volume 24, bl. 168
Notas
wysig| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal. |
