Nasionale belang

Nasionale belang, waarna dikwels verwys word deur die Franse uitdrukking raison d'État (vertaal "rede vir die staat"), stel die rasionaliteit van goeie regering met verwysing na die doelstellings en ambisies van 'n soewereine staat, hetsy dit ekonomies, militêr, kultureel of andersins is. Raison d'etat is 'n integrale konsep binne die veld van internasionale betrekkinge, aangesien die opkoms daarvan op verskillende maniere ontwikkel het om staat-tot-staat-betrekkinge te bestuur. Die strewe na nasionale belang is die grondslag van die realistiese skool in internasionale betrekkinge.

Geskiedenis

Voordat hervormings in Europa in die 16de eeu deurgevoer is, is nasionale belang dikwels sekondêr tot dié belangrikheid van godsdienstige oorwegings verstaan. Om 'n oorlog te voer, moet regeerders sodanige optrede in 'n konteks regverdig. Niccolò Machiavelli word oor die algemeen beskou as die eerste denker wat die voorrang van die nasionale belang in hierdie konteks voorstaan.

Die praktyk word tydens die dertigjarige oorlog deur Frankryk onder leiding van sy hoofminister Kardinaal de Richelieu gebruik toe hy, ondanks sy eie Katolisisme, aan die Protestantse kant ingegryp het om die toenemende mag van die Katolieke Heilige Romeinse keiser te beperk. Na aanleiding van de Richelieu verdedig Jean de Silhon die begrip raison d'État as "'n middel tussen wat gewete toelaat en sake vereis".

Die idee van die nasionale belang het gou die Europese politiek oorheers, wat oor die volgende eeue besonder mededingend geword het. Dit sou 'n vorm van rede word 'gebore uit die berekening en die slimmigheid van mense', en die staat erken as "'n wetende masjien, 'n werk van die rede." Die staat word nie meer afgelei van die goddelike orde nie en is van nou af onderworpe aan sy eie besondere behoeftes. State sou nou openlik aksie kon beoefen op grond van eiebelang. Net so kan merkantilisme gesien word as die ekonomiese regverdiging van die aggressiewe strewe na die nasionale belang.

Internasionale betrekkinge

Die realistiese skool van internasionale betrekkinge is gebaseer op hierdie idee van buitelandse beleid wat daarop gemik is om die nasionale belang na te streef. Die skool het op die Kongres van Wene sy hoogtepunt bereik, wat neerkom op die balansering van die nasionale belang van verskeie groot en mindere moondhede, waarvoor Klemens von Metternich aangedui sou word as die hoofonderhandelaar en teoretikus. Metternich het egter slegs min of meer bereik wat sy voorganger, Wenzel Anton, al gedoen het toe hy baie van die tradisionele Habsburgse alliansies omgekeer het en internasionale betrekkinge opnuut opgebou het op grond van nasionale belang in plaas van godsdiens of tradisie.

Sulke opvattinge het baie kritiek gekry na die bloedige debakel van die Eerste Wêreldoorlog, waar sommige probeer het om die konseptuele magsewewig te vervang met die idee van kollektiewe veiligheid, waardeur alle lede van die Volkebond "'n aanval op een as 'n aanval op almal sou beskou" het en sodoende die gebruik van geweld deur state af te skrik. Die Volkebond het nie gewerk nie, deels as gevolg van die weiering van die Verenigde State om aan te sluit, sowel as die feit dat nasies in die praktyk het dit nie altyd "in die nasionale belang" gevind om mekaar van die gebruik van geweld af te weer nie.

Die gebeure van die Tweede Wêreldoorlog, tesame met die Eerste Wêreldoorlog, het gelei tot 'n hergeboorte van die realisme, sowel as die geboorte van neorealistiese denke, aangesien internasionale verhouding-teoretici die rol van mag in globale bestuur weer beklemtoon het. Baie sulke teoretici het die swakheid van die Volkebond geblameer op die idealisme (in teenstelling met realisme) en ondoeltreffendheid om oorlog te voorkom, selfs al het hulle die beleid van die merkantilisme se 'bedelaar van jou buurman maak' vir die skepping van die nasionaal sosialistiese state in Duitsland en Italië beskuldig.

Met die hegemoniese stabiliteitsteorie is die konsep van Amerikaanse nasionale belang uitgebrei om die beskerming van oop seeroetes in te sluit, asook die fasilitering en uitbreiding van vrye handel.

Verdere leeswerk

• Beard, Charles A. 1934. The Idea of National Interest. New York: Macmillan Publishers.
• Burchill, Scott. 2005. The National Interest in International Relations Theory. Gordonsville, VA: Palgrave Macmillan.
• Byrd, Peter. 1996. The Concise Oxford Dictionary of Politics. Oxford: Oxford University Press.
• University of Political Science. n.d. "National Interest." The Encyclopedia of Political Science.
• Frankel, Joseph. 1970. National Interest. London: Pall Mall.
• Gvosdev, Nikolas K. 2004. Russia in the National Interest (1st ed.). New Brunswick, NJ: Transaction Publishers. bl. x. ISBN 978-0-7658-0564-5.
• Hu, Shaohua. 2016. "A Framework for analysis of national interest: United States policy toward Taiwan." Contemporary Security Policy 37(1):144–167.
• Lavy, George. 1996. Germany and Israel: Moral Debt and National Interest (1st ed.). London: Frank Cass & Co. bl. xi. ISBN 978-0-7146-4626-8.
• Nuechterlein, Donald. 1976. "National interests and foreign policy: A conceptual framework for analysis and decision-making." British Journal of International Studies 2(3): 246–66.
• Rosenau, James. 1968. "National Interest." Pp. 34–40 in International Encyclopedia of the Social Sciences 2(1), edited by D. L. Sills and R. K. Merton. New York: Macmillan Publishers.
• Troianiello, Antonino. 1999. Raison d’État et droit public, Thesis paper, Université du Havre, 748 bladsye.

• Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wikipedia vertaal.