Riacebronsbeelde
Die Bronzi di Riace (Italiaans vir "Riacebronsbeelde") is twee beroemde lewensgrootte Griekse bronsbeelde van naakte bebaarde krygers, wat omstreeks 460–430 v.C. gegiet is, en tans by die Museo Nazionale della Magna Grecia in Reggio Calabria, Italië, gehuisves word. Die Riacekrygers heet onderskeidelik beeld "A" en "B", waar die Riacekryger-A vermoedelik 'n afbeelding van 'n jonger man is as dié van Riacekryger-B. Die beelde is ontdek deur Stefano Mariottini,[1] 'n apteker van Rome, tydens 'n skubaduik-vakansie te Monasterace[2] op 16 Augustus 1972, by 'n moontlike ligging van 'n skeepswrak aan die kus van Riace, naby Reggio Calabria in Suid-Italië. Die beelde tel as vername toevoegings tot die behoue voorbeelde van antieke Griekse beeldhouwerk: meeste Griekse beeldhouwerk is bloot bekend danksy latere Romeinse marmerkopieë. Die oë van die beelde is saamgestel uit been- en glasinlegwerk, terwyl die tande van silwer is en die lippe en tepels in koper gegiet is. Die beelde was vroeër met spiese en skilde toegerus. Daarby het Riacekryger-B eens oor 'n helm beskik, wat boontoe geskuif was, en daar word vermoed dat Riacekryger-A miskien 'n krans op sy kop gedra het.[3] Die Bronzi, uitstaande voorbeelde van antieke Griekse beeldhouwerk, behoort tot 'n oorgangsperiode van argaïese Griekse beeldhoukuns na die vroeë klassieke styl, wat geïdealiseerde geometrie en onwerklike anatomie onder 'n welgevallige en verloklike "realistiese" oppervlak verdoesel het.[4]
Die antieke literatuur lewer geen getuienis om die atlete of helde van die beelde te eien nie. Dit blyk egter waarskynlik dat die naakbeelde oorspronklik deel uitgemaak het van 'n gewyde groepering in 'n groot heiligdom. Dit word veronderstel dat die bronsbeelde Tydeus en Amphiaraus verteenwoordig, twee krygers van die Sewe teen Thebe monumentgroep in die polis van Argos, wat deur Pausanias vermeld is,[5] of dat hulle Atheense krygers was van Delphi, deel van die monument wat die slag van Marathon gehuldig het, of dat hulle van Olympia was. Al drie was vername Griekse standoorde vir gewyde beeldhoukuns van die hoogste gehalte, en almal was aan amptelike beslaglegging tydens die Romeinse besetting blootgestel. Miskien was die bronsbeelde onderweg na Rome as buit toe 'n storm die skip oorval het. Geen teken van 'n wrak kon egter gevind word nie.
Hierdie bronsbeelde dateer uit die vroeë Klassieke Periode, en is om en by 445 v.C. geskep. Hulle is goeie voorbeelde van contrapposto – die gewig word op die agtervoet geplaas, en is baie meer geloofwaardig as die argaïese posisies. Die spiere is duidelik, maar nie skerp afgeëts nie, en lyk sag genoeg om sigbaar, tog realisties te wees. Die gedraaide hoof stel nie net beweging voor nie, maar verleen ook 'n lewendigheid aan die beelde. Die asimmetriese houding van die arms en bene, dra ook by tot die realisme daarvan.
Dit is nie onmoontlik dat hul bestemming na aan die vondsligging was nie. Verdere ondersoeke deur 'n gesamentlike Italiaans-Amerikaanse span in 2004, het die grondplan van 'n Ioniese tempel blootgelê aan hierdie langsamerhand terugtrekkende kuslyn. Ondersese eksplorasie deur duikrobotte aan die versonke kuslyn vanaf Locri tot Soverato, het 'n meer gedetaileerde beeld van die antieke kus verskaf, maar geen verdere "Riacebronsbeelde" kon gevind word nie.
Die toeskrywing van sulke skouspelagtige kunswerke aan beroemde beeldhouers, het die tradisionele verloop gevolg en "al die 'groot' name van klassieke tye is voorgestel in hierdie verband," skryf Brunilde Sismondo Ridgeway,[6] maar sy vind dit bemoedigend dat minstens 'n paar geleerdes gewillig is om 'n nie-Attiese, of selfs 'n 'koloniale' werkswinkel as oorsprong te oorweeg, in teenstelling met "die oorwegende Athenosentrisme van vroeëre jare."
Terwyl dit gewis oorspronklike werke van die hoogste gehalte verteenwoordig, is dit ook beweer dat hul torsos uit dieselde model saamgestel is, gevolg deur direkte wysigings aan die wasvorm voor gieting, en dat hulle as tipes beskou kan word.
Die Bronzi di Riace is in 1981 uit bewaring na vore gebring; hul tentoonstelling in Florence en Rome was die kultuurgebeurtenis van die jaar in Italië, en het voorblaaie van baie tydskrifte versier.[7] Hulle is ook herdenk in twee Italiaanse posseëls, en, in 'n verdere aanduiding dat hulle in die kanon van Griekse beeldhouwerk opgeneem is, word hulle alom gereproduseer.
Na onlangse herskikking van die museum, word hulle tentoongestel in die kelderverdieping saam met ander ondersese vondse, waar hulle op anti-seismiese steunrame gemonteer is.
Kyk ook
wysigNotas
wysig- ↑ Mariottini is tans navorser vir die Sovraintendenza Archeologica della Calabria, by wyse van sy lidmaatskap van die kultuurorganisasie, KODROS.
- ↑ Die vondsligging aan die suid-Italiaanse kus, is geleë in ses tot agt meter diep water. Geen skeepswrak word daarmee geassosieer nie, maar in die onmiddellike omgewing, op 'n terugtrekkende kuslyn, is daar wel argitektoniese oorblyfsels gevind. (Mariottini onderhoud)
- ↑ Pedley
- ↑ Spivey 2005
- ↑ "'n Effe verder is die Heiligdom van die Seisoene. Met jou terugkeer hiervandaan vind jy standbeelde van Polyneikes, die seun van Oidipus, en van al die hoofmanne wat saam met hom gesneuwel het in die stryd by die muur van Thebe. Aischulos het hierdie manne uitgebeeld as slegs sewe, alhoewel daar meer stamhoofde as net hierdie op die veldtog was, van Argos, van Messene, met sommige selfs van Arkadië. Maar die Argiete het die getal sewe aanvaar uit die drama van Aischulos, en in die nabye van hul standbeelde is die beelde van diegene wat Thebe ingeneem het: Aigialeus, seun van Adrastos; Promachos, seun van Parthenopaios, seun van Talaus; Polydoros, seun van Hippomedon; Thersander; Alkmaion en Amphilochos, die seuns van Amphiaraus; Diomedes en Sthenelos. Onder hul geledere was ook Euryalos, seun van Mekisteus, en Adrastos en Timeas, seuns van Polyneikes." Pausanias, Beskrywing van Griekeland 2.20.5.
- ↑ "Die studie van Griekse Beeldhouwerk in die Een-en-Twintigste Eeu", besoek 15 November 2003, voor die Amerikaanse Filosofiese Vereniging hul 2005 konferensieaktes bekend gemaak het.
- ↑ Gemelli
Eksterne skakels en verdere leesstof
wysig| Wikimedia Commons bevat media in verband met Riacebronsbeelde. |
- "I Bronzi di Riace - Le altre verità" deur Prof. Giuseppe Braghò
- Nigel Spivey, "The beauty myth", The New Statesman, 2 Mei 2005
- Mariottini interview Geargiveer 6 Mei 2006 op Wayback Machine (it)
- Bruno Gemelli, "Vissi d'arte, vissi di code" Geargiveer 6 Mei 2006 op Wayback Machine (it)
- "Sotto il mare caccia segreta ai “nuovi” bronzi di Riace" 14 September 2004
- Lombardi, Satriani & Paoletti (eds.) Gli Eroi Venuti Dal Mare, Helde uit die See: Die Fotografiese Opname van die Riacebronsbeelde Gangemi Editore.
- Die Riacekrygers word uiteenlopend bespreek en uitgebeeld in Programme One ("More Human Than Human...") van die vyfdelige reeks How Art Made The World, geskryf en voorgedra deur Dr Nigel Spivey, wat in die program die mening uitspreek dat hulle die "beste standbeelde ooit is." How Art Made The World is ook beskikbaar as 'n boek (Basic Books, 2006 ISBN 0465081827, ISBN 978-0465081820).
- Pedley, John Grffiths. "Greek Art and Archeology", Vierde uitgawe, Pearson- Prentice Hall, 2007. pp.234-237.