Verenigde Nasionale Suidwes-party: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Morne (besprekings | bydraes)
Lyn 17:
Die wetgewing is in 1949 deurgevoer en het aan [[Suidwes-Afrika]] ses setels in die [[Volksraad van die Unie van Suid-Afrika|Unie-Volksraad]] en vier in die Senaat (waarvan twee verkose en twee genomineer) gegee het. Die getal kiesers in die Suidwes-kiesafdelings was gemiddeld net die helfte van dié in Suid-Afrika. Met hierdie stap het dr. Malan onteenseglik aan die buitewêreld gesê dat hy Suidwes-Afrika as 'n vyfde provinsie van Suid-Afrika beskou. Dit was in antwoord op die [[Verenigde Nasies]] se besluit in 1946 dat genl. Smuts nie Suidwes-Afrika by die Unie mag inlyf nie.
 
Die ses kiesafdelings was [[Windhoek (kiesafdeling)|Windhoek]], [[Namib (kiesafdeling)|Namib]], [[Karas (kiesafdeling)|Karas]], [[Etosha (kiesafdeling)|Etosha]], [[Middelland (kiesafdeling)|Middelland]] en [[Omaruru (kiesafdeling)|Omaruru]]. Terselfdertyd is die destydse Wetgewende Vergadering, gedeeltelik benoem, omskep in 'n nuwe met 18 verkose lede. Die V.P., wat die wetgewing oor die regstreekse verteenwoordiging van Suidwes tydens sy bewind aangevoor het, was gekant teen die hoë getal setels wat buite verhouding tot die blanke bevolking van die mandaatgebied was, maar wou nie die kiesers daar vervreem deur dit heftig teen te staan nie. Die party het boonop gehoop sy leiers se deelname aan die besetting van die eertydse Duitse kolonie in 1915 sou in hul guns tel.
 
Die verkiesing in Suidwes is op [[30 Augustus]] [[1950]] gehou. Die V.P.-regering het altyd stryd gevoer teen alle pogings van die Verenigde Nasies om Suidwes onder voogdy van die V.N. te plaas, maar het nietemin ingestem om jaarlikse verslae oor die gebied aan die wêreldliggaam voor te lê. Nadat die eerste verslag van die N.P. heftig gekritiseer is, het die nuwe regering besluit om die gebruik te staak. In 1949 besluit die V.N. om die Wêreldhof om 'n adviserende mening oor die Unie se internasionale verpligtinge in verband met Suidwes te nader. Die meerderheidsuitspraak in Julie 1950 het beslis die Unie was nie wetlik verplig om die gebied onder die V.N. se voogdy te plaas nie, maar dat die V.N. tog toesig oor die gebied moes hou soos die ou Volkebond dit gedoen het.