Cecil Skotnes
Cecil Edwin Frans Skotnes (1 Junie 1926 in Oos-Londen – 4 April 2009 in Kaapstad)[1] was 'n Suid-Afrikaanse kunstenaar.[2]
| Cecil Skotnes | |
|---|---|
| Geboortenaam | Cecil Edwin Frans Skotnes |
| Gebore | 1 Junie 1926 Oos-Londen, Kaapprovinsie, Unie van Suid-Afrika |
| Sterf | 4 April 2009 (op 82) Kaapstad, Wes-Kaap, Suid-Afrika |
| Nasionaliteit |  Suid-Afrika |
| Veld | Skildery |
| Opleiding | Witwatersrandse Tegniese Kollege, Universiteit van die Witwatersrand |
| Beïnvloed deur | Pablo Picasso, Henry Moore |
| Beïnvloed | Louis Maqhubela, Ephraim Ngatane, Leonard Matsoso, Sydney Kumalo, Dumile Feni, Ezrom Legae |
Skotnes is op 1 Junie 1926 in Oos-Londen gebore en het sy skoolopleiding in Johannesburg ontvang. Terwyl hy gedurende die Tweede Wêreldoorlog in Italië militêre diens gedoen het, het hy in 1945 vir ses maande tekenonderrig in Florence ontvang. Na sy terugkeer het hy vir 'n jaar aan die kunsskool van die Witwatersrandse Tegniese Kollege en daarna (1947) aan die Universiteit van die Witwatersrand gestudeer.
Hy het die BA-graad in die skone kunste in 1950 behaal. In 1951 het hy op 'n studiereis na Europa vertrek, waar die werk van veral Pablo Picasso en Henry Moore hom beïnvloed het. In 1952 het hy direkteur van die Polly Street Kunssentrum in Johannesburg geword, ’n pos wat hy tot in 1966 beklee het. Skotnes se deeglike kennis van die Westerse kuns en sy sterk aanvoeling vir die Afrika-tradisie en die sogenaamde Afrika-idioom het hom in staat gestel om die twee kulture in sy kuns te verenig.
Skotnes se grootste bydrae tot en grootste invloed op die Suid-Afrikaanse kuns was dan ook die opleiding wat hy aan Swart kunstenaars tydens sy verbintenis met die Polly Street Kunssentrum verskaf het (onder andere aan Louis Maqhubela, Ephraim Ngatane, Leonard Matsoso, Sydney Kumalo, Dumile Feni en Ezrom Legae). Hoewel Skotnes ook die landskap as onderwerp gebruik, spits hy hom hoofsaaklik toe op die menslike figuur, wat as bron van inspirasie dien vir die half-abstrakte, verwronge en later ook kubistiese vorme wat hy met 'n besliste Afrika-element weergee.
Na 1966 het Skotnes sterker kleure gebruik en hom, benewens die houtsnykuns, ook op ander media toegelê (olieverf en houtskool). Hy stel besonder belang in die legendes en geskiedenis van die Swart stamme van Afrika en een van die temas wat hy intensief behandel het, was die van die Zoeloekoning Shaka.
In 1973 het hy 'n hele verhalende reeks van die historiese figuur in hout gemaak. Skotnes het al talle openbare opdragte uitgevoer, waaronder ’n fries en gravering vir die African Life-sentrum in Kaapstad, 'n muurpaneel vir 'n gebou in Mafikeng en versierings vir die altaarmuur in ’n Rooms-Katolieke kerk in Welkom.
In 1979 het Skotnes na Kaapstad verhuis, waar hy tot sy dood gewoon het. Hy is op 4 April 2009 oorlede op die ouderdom van 82.[3]
Toekennings wysig
Hy is in 2003 die Orde van Ikhamanga (Goud) toegeken deur die Suid-Afrikaanse regering vir sy bydrae tot die Suid-Afrikaanse kuns.
Verwysings wysig
- ↑ (en) "Cecil Skotnes | Life and work of Cecil Skotnes". cecilskotnes.com. Besoek op 10 September 2019.
- ↑ "Cecil Skotnes – Revisions". www.revisions.co.za (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Oktober 2019. Besoek op 10 September 2019.
- ↑ Krouse, Matthew (8 April 2009). "Cecil Skotnes, son of the soil, dies in Cape Town". The M&G Online (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Augustus 2019. Besoek op 10 September 2019.
Bronnelys wysig
- Wêreldspektrum, 1982, ISBN 0-908409-66-4, volume 25, bl. 191