Herman Kahn

Herman Kahn (15 Februarie 1922 – 7 Julie 1983) was 'n stigter van die Hudson Instituut en een van die voorste futuriste van die laaste deel van die twintigste eeu. Hy het oorspronklik bekend geword as 'n militêre strateeg en stelselsteoretikus terwyl hy by die RAND Korporasie betrokke was. Hy was ook bekend weens sy analise van die moontlike gevolge van kernoorlog en die maniere wat hy aanbeveel het om oorleefbaarheid daarvan te verbeter. Dit maak hom een van drie historiese inspirasies vir die titelkarakter van Stanley Kubrick se klassieke swart komediefilm-satire Dr Strangelove.

Herman Kahn
Herman Kahn in 1965
Gebore	(1922-02-15)15 Februarie 1922 Bayonne, New Jersey
Sterf	7 Julie 1983 (op 61) Chappaqua, New York
Nasionaliteit	Verenigde State
Beroep	Futuris, militêre strateeg, stelselteoretikus
Bekend vir	On Thermonuclear War
Ouer(s)	Yetta (née Koslowsky) en Abraham Kahn

Sy teorieë het besonders bygedra tot die ontwikkeling van die kernstrategie van die Verenigde State.

Agtergrond

Kahn is gebore in Bayonne, New Jersey, die seun van Yetta (nee Koslowsky) en Abraham Kahn, 'n kleremaker. Sy ouers was Joodse immigrante uit Oos-Europa. Hy is opgevoed in die Bronx, toe in Los Angeles na sy ouers se egskeiding. Grootgemaak as Jood, het hy later 'n ateïs geword. Hy het die Universiteit van Kalifornië, Los Angeles (UCLA) bygewoon, met die hoofvak as fisika. Gedurende die Tweede Wêreldoorlog is hy deur die weermag gestasioneer as 'n telefoonlynman in Birma. Na die oorlog het hy sy BS-graad by UCLA voltooi en 'n doktorsgraad by Caltech begin. Hy het om finansiële redes opgehou, maar het 'n MSc behaal. Na 'n kort tydjie as eiendomsagent, het hy by die RAND Korporasie aangesluit via sy vriend Samuel Cohen, die uitvinder van die neutronbom. Hy het betrokke geraak by die ontwikkeling van die waterstofbom, in die Lawrence Livermore-laboratorium in Noord-Kalifornië, om nou saam met Edward Teller, John von Neumann, Hans Bethe en Albert Wohlstetter te werk.

Koue Oorlogteorieë

Kahn se belangrikste bydraes was die verskillende strategieë wat hy tydens die Koue Oorlog ontwikkel het om die "ondenkbare" – naamlik kernoorlogvoering – te oorweeg deur toepassings van spelteorie te gebruik. Kahn word dikwels genoem (met Pierre Wack) as 'n vader van scenario-beplanning. Gedurende die middel van die 1950's was die Eisenhower-administrasie se heersende kernstrategie een van "massiewe vergelding", afgekondig deur die staatssekretaris John Foster Dulles. Volgens hierdie teorie, wat die New Look genoem word, was die Sowjet-weermag aansienlik groter as dié van die Verenigde State en het dit dus 'n potensiële veiligheidsbedreiging op te veel gebiede voorgestel sodat die Amerikaners nie dadelik doeltreffend kon optree nie. Gevolglik het die Verenigde State geen ander keuse as om te verklaar dat sy reaksie op enige Sowjet-aggressie enige plek 'n kernaanval sou wees.

Kahn beskou hierdie teorie onhoudbaar omdat dit onderontwikkeld en moontlik destabiliserend was. Hy het aangevoer dat die New-Look-teorie 'n kernaanval uitgenooi het deur die Sowjetunie 'n aansporing te gee om enige konvensionele gelokaliseerde militêre optrede êrens ter wêreld vooraf te gaan met 'n kernaanval op die Amerikaanse bomwerperbasis, waardeur die Amerikaners se kernbedreiging dadelik vernietig word en die Verenigde State in 'n landoorlog te dwing wat dit probeer vermy het.

In 1960, soos die Koue Oorlogspannings ná die Spoetnik 1-krisis naby hul spits was en te midde van 'n toenemende "missielgaping" tussen die Verenigde State en die Sowjetunie, het Kahn On Thermonuclear War gepubliseer, waarvan die titel duidelik verwys na oorlog, soortgelyk soos die klassieke 19de-eeuse verhandeling deur die Duitse militêre strateeg Carl von Clausewitz.

Kahn het sy teorie berus op twee premise, een voor die hand liggend, een hoogs omstrede. Eerstens was die kernoorlog natuurlik haalbaar, aangesien die Verenigde State en die Sowjetunie het massiewe kernarsenale op mekaar gerig gehad het. Tweedens, soos enige ander oorlog, was dit wenbaar.

Kahn het geargumenteer vir afskrikking en het geglo dat indien die Sowjetunie geglo het dat die Verenigde State 'n tweede aanvalsvermoeë gehad het, sou dit groter afskrikkings waarde bied, wat hy in sy referaat "The Nature and Feasibility of War and Deterrence" geskryf het.

Of honderde miljoene mense gesterf het of 'n paar groot stede vernietig is, het Kahn aangevoer, die lewe sal aangaan – soos byvoorbeeld na die Swart Dood in Europa gedurende die 14de eeu, of in Japan na die beperkte kernaanval in 1945 – in teenstelling met die konvensionele, heersende oordeelsdag scenarios. Verskeie uitkomste kan veel verskrikliker wees as wat tot dusver getuig of voorgestel is, maar sommige van hulle kan egter veel erger wees as ander. Maak nie saak hoe versriklik die verwoesting was nie, Kahn het geargumenteer dat die oorlewendes uiteindelik nie die dooies sal "beny nie" en om anders te glo sal beteken dat afskrikking in die eerste plek onnodig was. As Amerikaners onwillig was om die gevolge van 'n kernuitruil te aanvaar, maak nie saak hoe verskriklik nie, dan het hulle beslis geen besigheid gehad om hul gewilligheid verklaar om aan te val nie. Sonder 'n onbeperkte, onambivalente bereidwilligheid "om die knoppie te druk", was die hele reeks voorbereidings en militêre ontplooiings bloot 'n uitgebreide bluff.

Die basis van sy werk was stelselteorie en spelteorie soos toegepas op ekonomiese en militêre strategie. Kahn het geargumenteer dat die Sowjetunie vir die afskrikking oortuig moes wees dat die Verenigde State 'n tweede aanvalvermoeë gehad het om die Politburo in geen onduidelikheid te laat dat daar selfs 'n volkome gekoördineerde massale aanval 'n mate van vergelding sou wees wat hulle ook verwoes sou laat:

Op die minimum moet 'n voldoende afskrikmiddel vir die Verenigde State 'n objektiewe grondslag vir 'n Sowjet-berekening gee wat hulle sal oortuig dat, ongeag hoe vaardig of vernuftig hulle is, 'n aanval op die Verenigde State sou lei tot 'n baie hoë risiko indien nie sekerheid van grootskaalse vernietiging aan die Sowjet-burgerlike samelewing en militêre magte nie.

Oppervlakkig lyk hierdie redenasie soos die ouer leerstelling van wedersydse versekerde vernietiging (WVV) (Engels: Mutual Assured Destruction – MAD) as gevolg van John von Neumann, hoewel Kahn een van sy vokale kritici was. Sterk konvensionele magte was ook 'n belangrike element in Kahn se strategiese denke, want hy het aangevoer dat die spanning gegenereer deur relatief klein flitspunte wêreldwyd opgelos kan word sonder om die kernopsie te gebruik.

"Die ondenkbare"

Vanweë sy bereidwilligheid om die mees brutale moontlikhede te verwoord, het sommige individue Kahn verwerp, hoewel hy bekend was as 'n liefdevolle mens in die privaat. In teenstelling met die meeste strateë was hy heeltemal bereid om oor die aard van wat in 'n na-kernoorlog-wêreld sou voorkom te spekuleer. Radioaktiewe afval, byvoorbeeld, sou eenvoudig nog 'n onaangenaamhede en ongerief in die lewe wees, terwyl die "groot ophef" oor die styging in geboorte afwykings nie tot die uitwissing van die mens sal lei nie omdat 'n meerderheid van die oorlewendes nie daardeur beïnvloed sou word nie. Besmette voedsel kan aangewys word vir verbruik deur bejaardes, wat vermoedelik sal sterf voor die vertraagde aanvang van kankers wat deur radioaktiwiteit veroorsaak word. 'n Graad van selfs beskeie voorbereiding – naamlik die bou van uitval skuilings, ontruiming scenarios en burgerlike verdediging oefeninge word gesien as eie aan die "Koue Oorlog" – sou die bevolking die aansporing en die aanmoediging gee om te herbou. Hy het selfs aanbeveel dat die regering huiseienaarsversekering teen kernbombeskadiging bied. Kahn het gevoel dat 'n sterk burgerlikebeskermingprogram in plek sal dien as 'n addisionele afskrikmiddel omdat dit die ander kant se potensiaal om vernietiging te bewerkstellig sou verhoed en sodoende die aantrekkingskrag van die kernwapenopsie verminder. 'n Gewilligheid om sulke moontlikhede te verdra, het Kahn aangevoer, is die moeite werd om Europa van 'n massiewe kernoorlog te beskerm, wat waarskynlik onder die voor-WVV-leerstelling sou kon plaasvind.

'n Aantal pasifiste, insluitende A.J. Muste en Bertrand Russell, het Kahn se werk bewonder en geprys omdat hulle van mening was dat dit 'n sterk saak vir volledige ontwapening aangebied het deur te suggereer dat die kernoorlog alles behalwe onvermydelik was. Ander kritiseer Kahn heftig en beweer dat sy voorspelling van 'n "wenbare" kernoorlog so 'n oorlog – of dit later as "gewen", "verlore" of nie een nie – meer waarskynlik maak.

Hudson Instituut en Viëtnamoorlog

In 1961 het Kahn, Max Singer en Oscar Ruebhausen die Hudson-instituut gestig, 'n beleidnavorsingsorganisasie wat oorspronklik in Croton-on-Hudson, New York, geleë is, waar Kahn destyds gewoon het. Bekendes soos sosioloog Daniel Bell, politieke filosoof Raymond Aron en romanskrywer Ralph Ellison (skrywer van die 1952 klassieke Invisible Man) is gewerf.

Kahn het sy standpunte ietwat versag in reaksie op sy kritici, en het gereageer op hul punte in Thinking About the Unthinkable (1962) en On Escalation (1965). Tussen 1966 en 1968, tydens die hoogtepunt van die Viëtnamoorlog, het Kahn as konsultant van die Departement van Verdediging gedien en die toenemende druk om direk met Noord-Vietnam te onderhandel teengestaan, deur te argumenteer dat die enigste militêre oplossing skerp eskalasie was. As dit misluk, het hy gesê, het die VSA-regering 'n uittreestrategie nodig gehad. Hy het krediet geëis vir die bekendstelling van die term "Viëtnamisasie" (Vietnamization).

Kahn en die Hudson-instituut het afgeraai dat 'n teeninsurgensieoorlog in Viëtnam begin moes word, maar nadat dit begin het, het hulle raad gegee oor hoe om dit te voer. In 'n onderhoud het hy en die Instituut verkies om nie aan die Sekretaris van Verdediging raad te gee nie, aangesien meningsverskil op so 'n hoë vlak as verraad beskou kan word, terwyl die meningsverskil met die Adjunk-Sekretarisbloot beskou word as tegnies van aard. Wat 'n plan betref, is Britse adviseurs, met ondervinding van die Statebond se suksesvolle teeninsurgensieoorlog in Maleisië, geraadpleeg. Kahn en die Instituut het egter geoordeel dat 'n belangrike verskil tussen die Viëtnamese en Maleisiese situasies die Britse landelike polisie in Maleisië was. 'n Instituutstudie van die belangrikste teeninsurgensieoorloë in die onlangse geskiedenis het 'n 100% korrelasie tussen suksesvolle oorloë en effektiewe polisiemagte gevind. Kahn het gesê: "Die doel van 'n weermag is om jou polisiemag te beskerm. Ons het 'n weermag in Viëtnam sonder 'n doel gehad."

Die Jaar 2000

In 1967 het Herman Kahn en Anthony J. Wiener The Year 2000: A Framework for Speculation on the Next Thirty-Three Years, wat bydraes ingesluit het van personeel van die Hudson-instituut en 'n inleiding deur Daniel Bell. Tabel XVIII in die dokument bevat 'n lys oor die honderd tegniese innovasies wat baie waarskynlik in die laaste derde van die twintigste eeu sal voorkom. Die eerste tien voorspellings was:

1. Veelvuldige toepassings van lasers.
2. Uiterste hoë sterkte struktuurmateriale.
3. Nuwe of verbeterde superpresterende materiale.
4. Nuwe of verbeterde materiaal vir toerusting en toestelle.
5. Nuwe voertuie in die lug (grond-effekvoertuie, reus- of supersoniese spuitvliegtuie, VTOL, STOL).
6. Uitgebreide kommersiële toepassings van vormladingsplofstof.
7. Meer betroubare en langtermyn weervoorspelling.
8. Uitgebreide en / of intensiewe uitbreiding van tropiese landbou en bosbou.
9. Nuwe kragbronne vir vaste installasies.
10. Nuwe kragbronne vir grondvervoer.

Later jare

Met die verslapping van die kernspanning tussen die Verenigde State en die Sowjetunie gedurende die détente jare van die 1970's, het Kahn sy toekomsnavorsing werk voortgesit en spekulasies oor die potensiaal vir 'n Armagéddon. Hy en die Hudson instituut wou populêre essays soos Paul Ehrlich se The Population Bomb (1968), Garrett Hardin se soortgelyke redenasie The Tragedy of Commons (ook 1968) en die Club of Rome se Limits to Growth (1972) weerspreek. In Kahn se siening het kapitalisme en tegnologie bykans grenslose potensiaal vir vooruitgang gehad, terwyl die kolonisasie van die ruimte in die nabye en nie die verre toekoms lê nie. Kahn se 1976 boek The Next 200 Years, geskryf met William Brown en Leon Martel, het in die jaar 2176 'n optimistiese scenario van ekonomiese toestande aangebied. Hy het ook 'n aantal boeke geskryf wat die toekoms van die Amerikaanse, Japannese en Australiese ekonomieë ekstrapolleer en verskeie werke oor stelselteorie, insluitende die well-ontvangde 1956 monografie Techniques of System Analysis.

Gedurende die middel van die 1970's, toe Suid-Korea se BBP per capita een van die laagste ter wêreld was, het Kahn voorspel dat die land teen 2000 een van die top tien magtigste lande in die wêreld sal word.

In sy laaste jaar, 1983, skryf Kahn goedkeurend van Ronald Reagan se politieke agenda in The Coming Boom: Economic, Political, and Social en het Jonathan Schell se beweringe oor die langtermyn gevolge van die kernoorlog skerp verwerp. Op 7 Julie daardie jaar het hy gesterf aan 'n beroerte, 61 jaar oud.

Kulturele invloed

Saam met John von Neumann, Edward Teller en Wernher von Braun, was Kahn na bewering 'n inspirasie vir die karakter "Dr. Strangelove" in die gelyknamige rolprent van Stanley Kubrick wat in 1964 vrygestel is. Daar is ook gesê dat Kubrick Kahn se boek On Thermonuclear War bestudeer het. In die film verwys dr. Strangelove na 'n verslag oor die "Doomsday Machine" deur die "BLAND Corporation". Kahn het Kubrick ontmoet en het hom die idee gegee vir die "Doomsday Machine", 'n toestel wat onmiddellik die vernietiging van die hele planeet sal veroorsaak in die geval van 'n kernaanval. Beide die naam en die konsep van die wapen word bekom uit die teks van On Thermonuclear War. Louis Menand merk op: "In Kahn se boek is die Doomsday Machine 'n voorbeeld van die soort afskrikmiddel wat die militêre denke aanspreek, maar dit is gevaarlik destabiliserend. Aangesien nasies nie selfmoord geneig is nie, kan dit net gebruik word om te dreig."

Walter Matthau se "maverick"-karakter "Professor Groeteschele" in die film Fail-Safe, wat ook in 1964 vrygestel is, is ook gebaseer op Kahn. In hierdie film probeer die Amerikaanse president om 'n kernholocaust te voorkom wanneer 'n meganiese wanfunksie kernwapens stuur na Moskou.

In The Politics of Ecstasy, het Timothy Leary voorgestel dat Kahn LSD geneem het.

Publikasies

Buiten vir fisika en statistieke, sluit die werke geskryf deur Kahn in:

• 1960. On Thermonuclear War. Princeton University Press. ISBN 0-313-20060-2
• 1962. Thinking about the unthinkable. Horizon Press.
• 1965 On escalation: metaphors and scenarios. Praeger.
• 1967. The Year 2000: a framework for speculation on the next thirty-three years. MacMillan. ISBN 0-02-560440-6. With Anthony Wiener.
• 1968 Can we win in Viet Nam?. Praeger. Kahn with four other authors: Gastil, Raymond D.; Pfaff, William; Stillman, Edmund; Armbruster,

Frank E.

• 1970. The Emerging Japanese Superstate: challenge and response. Prentice Hall. ISBN 0-13-274670-0
• 1971. The Japanese challenge: The success and failure of economic success. Morrow; Andre Deutsch. ISBN 0-688-08710-8
• 1972. Things to come: thinking about the seventies and eighties. MacMillan. ISBN 0-02-560470-8. With B. Bruce-Briggs.
• 1973. Herman Kahnsciousness: the megaton ideas of the one-man think tank. New American Library. Selected and edited by Jerome Agel.
• 1974. The future of the corporation. Mason & Lipscomb. ISBN 0-88405-009-2
• 1976. The next 200 Years: a scenario for America and the world. Morrow. ISBN 0-688-08029-4
• 1979. World economic development: 1979 and beyond. William Morrow; Croom Helm. ISBN 0-688-03479-9. With Hollender, Jeffrey, and Hollender, John A.
• 1981. Will she be right? The future of Australia. University of Queensland Press. ISBN 0-7022-1569-4. With Thomas Pepper.
• 1983. The Coming Boom: economic, political, and social. Simon & Schuster; Hutchinson. ISBN 0-671-49265-9
• 1984 Thinking about the unthinkable in the 1980s. New York: Simon and Schuster. ISBN 0-671-47544-4
• The nature and feasibility of war, deterrence, and arms control (Central nuclear war monograph series), (Hudson Institute)
• A slightly optimistic world context for 1975–2000 (Hudson Institute. HI)
• Social limits to growth: "creeping stagnation" vs. "natural and inevitable" (HPS paper)
• A new kind of class struggle in the United States? (Corporate Environment Program. Research memorandum)

Werke gepubliseer deur die RAND Korporasie waaraan Kahn meegewerk het:

• The nature and feasibility of war and deterrence, RAND Corporation paper P-1888-RC, 1960
• Some specific suggestions for achieving early non-military defense capabilities and initiating long-range programs, RAND Corporation research memorandum RM-2206-RC, 1958
• (team led by Herman Kahn) Report on a study of Non-Military Defense, RAND Corporation report R-322-RC, 1958
• Herman Kahn and Irwin Mann, War Gaming, RAND Corporation paper P-1167, 1957
• Herman Kahn and Irwin Mann, Ten common pitfalls, RAND research memorandum RM-1937-PR, 1957
• Herman Kahn, Stochastic (Monte Carlo) attenuation analysis, Santa, Monica, Calif., Rand Corp., 1949

Verdere leeswerk

• Barry Bruce-Briggs, Supergenius: The mega-worlds of Herman Kahn, North American Policy Press
• Sharon Ghamari-Tabrizi, The Worlds of Herman Kahn: The Intuitive Science of Thermonuclear War, Harvard University Press, ISBN 0-674-01714-5 [reviewed by Christopher Coker in the Times Literary Supplement], nº 5332, 10 June 2005, p. 19.
• Fred Kaplan, The Wizards of Armageddon, Stanford Nuclear Age Series, ISBN 0-8047-1884-9
• Kate Lenkowsky, The Herman Kahn Center of the Hudson Institute, Hudson Institute
• Susan Lindee, "Science as Comic Metaphysics", Science 309: 383–4, 2005.
• Herbert I. London, forward by Herman Kahn, Why Are They Lying to Our Children (Against the doomsayer futurists), ISBN 0-9673514-2-1
• Louis Menand, Fat Man: Herman Kahn and the Nuclear Age, The New Yorker, June 27, 2005.
• Claus Pias, Hermann Kahn – Szenarien für den Kalten Krieg, Zurich: Diaphanes 2009, ISBN 978-3-935300-90-2
• Daniel Ellsberg, The Doomsday Machine, Confessions of a Nuclear War Planner, Bloomsbury Press, 2017

Nota

• Hierdie artikel is vertaal vanuit die Engelse Wikipedia