Wikipedia

Ignatius van Antiogië

Ignatius van Antiochië (/ɪɡˈneɪʃəs/;Grieks: Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας, Ignátios Antiocheías;    35 nC  - 107 nC),[1][2][3] ook bekend as Ignatius Theophorus ( Ιγνάτιος ὁ Θεοφόρος , Ignátios ho Theophóros , "die Goddraende ") of Ignatius Nurono ( "Die vuurdraer") was 'n vroeë Christelike skrywer en biskop van Antiochië (Die derde bewoner van die See van Antiochië [4] na [ Petrus die Apostel], wat die Kerk in Antiochië gestig het en die gebied by die See 'n tyd lank bewoon het, voordat hy hom permanent gevestig het in  Rome [5] en Evodius wie Ignatius dadelik opgevolg het). Op pad na Rome , waar hy sy martelaarskap tegemoet gegaan het, het Ignatius 'n reeks van 7 briewe geskryf. Hierdie korrespondensie vorm nou 'n sentrale deel van die latere versameling bekend as die Apostoliese Vaders . Sy briewe dien ook as voorbeeld van vroeë Christelike teologie . Belangrike onderwerpe wat die briewe aanspreek, sluit in die ekklesiologie , die sakramente en die rol van biskoppe .

Lewe

wysig

Niks is bekend oor Ignatius se lewe nie, behalwe wat intern uit sy briewe afgelei kan word, behalwe uit die latere valse tradisies. Daar word gesê dat Ignatius bekeer het tot die Christendom op 'n jong ouderdom. Tradisie identifiseer Ignatius, saam met sy vriend Polukarpus , as leerlinge van Johannes die Apostel. Later in sy lewe is Ignatius gekies om te dien as Biskop van Antiochië ; die vierde-eeuse kerkhistorikus Eusebius skryf dat Ignatius Evodius opgevolg het. Theodoretius van Cyrrhus beweer dat Petrus self opdrag gegee het dat Ignatius aangestel word as biskop van Antiochië. Ignatius noem homself Theophorus ( Goddraer ). 'n Tradisie het opgekom wat beweer dat hy een van die kinders was wat Jesus Christus in sy arms geneem en geseën het. Maar, indien hy ongeveer 35 nC eers gebore is, soos vermoed word, het Christus ongeveer vyf jaar gelede reeds opgevaar na die hemel.

Ignatius se eie geskrifte noem sy inhegtenisneming deur die owerhede en reis na Rome om verhoor te word:Vanaf Sirië tot Rome het ek geveg met wilde diere op land en see, snags en bedags, vasgebind in die midel van tien luiperds, 'n geselskap van soldate, wat net al hoe slegter geword het as hul goed behandel was. — Ignatius aan die Romeine.

Ignatius se vervoer na Rome word deur geleerdes as ongewoon beskou, aangesien diegene wat vervolg was as Christene , gewoonlik plaaslik gestraf sou word. As hy 'n Romeinse burger was , kon hy hom op die keiser beroep het, maar dan sou hy gewoonlik eerder onthoof word as gemartel. Allen Brent het beweer dat Ignatius moontlik betrokke was by konflik met ander Christene en is tereggestel vir dié hoof oortreding, naamlik om die Pax Romana (Vrede van Rome) te versteur.  .

Tydens die reis na Rome het Ignatius en sy geselskap van soldate 'n aantal kere in Klein-Asië gestop . Tydens dié reis het Ignatius ses briewe aan die kerke in die streek geskryf en een na 'n medebiskop en vriend, Polukarpus , die biskop van Smirrna . In sy Kronieke gee Eusebius die datum van Ignatius se dood as AA 2124 (2124 jaar na Abraham ), dit wil sê die 11de jaar van Trajanus se regering,  108 nC.[6] Ignatius het self geskryf dat hy vir wilde diere gegooi sal word. In die vierde eeu het Eusebius tradisie weergegee  dat dit gebeur het [7] wat dan deur Jeromius herhaal word wat die eerste is om leeus uitdruklik te noem. Johannes Chrysostomos is die eerste om na die Colosseum te verwys as die plek van Ignatius se martelaarskap.[8]Dis vir hedendaagse gelerdes onduidelik dat enige van hierdie skrywers ander bronne as Ignatius se eie geskrifte gehad het.[9]

Na Ignatius se martelaarskap in die Sirkus Maximus is sy oorblyfsels deur sy metgeselle teruggevoer na Antiochíë.[10] Die befaamde oorblyfsels van Ignatius is deur keiser Theodosius II na die  Tempel van Tycheus verskuif, wat omskep is in 'n kerk ter ere van Ignatius.[11] In 637 is die oorblyfsels oorgeplaas na die  Basilica di San Clemente  in Rome. [verwysing benodig]

Verering

wysig

Ignatius se feesdag is op 17 Oktober in die stad waar hy biskop was, die einste Antiochië gehou, die dag waarop hy nou in die Katolieke Kerk en oor die algemeen in die Westerse Christendom vereer word, alhoewel dit vanaf die 12de eeu tot 1969 op 1 Februarie in die Algemene Romeinse Kalender plaasgevind het. .[12][13]

In die Oos-Ortodokse Kerk word dit op 20 Desember gehou.[14] Die Synaxarium van die Koptiese Ortodokse Kerk van Alexandrië  (Egipte) plaas dit op die 24ste van die Koptiese maand Koiak (wat ook die 24ste dag van die vierde maand Tahisas in die Synaxarium van die Ethiopiese Ortodokse Tewahedo Kerk is), Dit val in drie jaar uit elke vier tot 20 Desember op die Juliaanse kalender , wat tans op 2 Januarie van die Gregoriaanse kalender val .

Briewe

wysig
 
Skilderkuns van Ignatius van Antiochië uit die Menologion van Basil II (ongeveer 1000 nC)

Die volgende sewe briewe wat onder die naam van Ignatius bewaar word, word oor die algemeen as outentieke briewe bestempel, aangesien  hulle in die eerste helfte van die vierde eeu deur die historikus Eusebius vermeld is.Sewe outeentieke briewe:

  • Die Brief aan die Efesiërs,
  • Die Brief aan die Magnesiërs,
  • Die Brief aan die Tralliane,
  • Die Brief aan die Romeine,
  • Die Brief aan die Filadelfiërs,
  • Die Brief aan die gemeente van Smirna,
  • Die Brief aan Polukarpus, Biskop van Smirna.

In 1886 het die Presbiteriaanse predikant en kerkhistorikus William Dool Killen beweer dat geen van die Ignatiese briewe authentiek was nie. In plaas daarvan het hy geargumenteer dat Callixtus , biskop van Rome, pseudepigrafies die briewe om 220 nC geskryf het om ondersteuning te verleen vir 'n monargiese biskop , wat die beroemde heilige Ignatius volgens sy eie lewe sou modelleren om sy eie gesag te bevorder. :137 Killen het hierdie episkopale beleid en die Presbiteriaanse politiek in die geskrifte van Polukarpus teenoor mekaar gestel. :127

Die meeste geleerdes aanvaar egter minstens die twee Ignatiese briewe waarna die kerkvader Origenes verwys het[15] Sjabloon:Obsolete source en glo dat hierdie versameling teen die 5de eeu met onstuimige briewe uitgebrei is. Die oorspronklike teks van ses van die sewe outentieke briewe is gevind in die Codex Mediceo Laurentianus wat in die 11de eeu in Grieks geskryf is (wat ook die pseudepigrafiese briewe van die sogenaamde "Lang Resensie" bevat, behalwe die brief aan die Filippense),[16] terwyl die brief aan Die Romeine gevind is in die Codex Colbertinus .[17] Van sommige van die oorspronklike teks was op 'n stadium geglo dat dit met interpolasies verander is. Die oudste staan bekend as die "Lang Resensie" wat uit die laaste deel van die vierde eeu dateer. Hierdie briewe is geskep om Ignatius na sy dood te gebruik as 'n onbetwisbare getuie in teologiese geskille van daardie eeu, maar dié bewerings is sterk bevraagteken deur verskeie Britse en Duitse kritici, insluitend die Katolieke Denzinger en Hefele , wat die egtheid van al sewe briewe verdedig het. Terselfdertyd word ook die beweerde ooggetuienis-rekord  van sy martelaarskap van ongeveer dieselfde tyd as 'n vervalsing beskou. 'n Gedetailleerde maar valse weergawe van Ignatius se arrestasie, sy reis en martelaarskap is die teksl van die Martyrium Ignatii wat as 'n ooggetuie vir die Antiochiese kerk voorgestel word en toegeskryf word aan Ignatius se metgeselle, Philo van Cilicia, diaken in Tarsus, en Rheus Agathopus, 'n Siriër.

Alhoewel James Ussher dit as eg beskou het, as daar 'n egte kern van die Martyrium is , is dit so groot uitgebrei met interpolasies dat geen deel daarvan sonder vrae is nie. Die mees betroubare manuskrip is die 10de-eeuse Codex Colbertinus (Parys), waarin die Martyrium die versameling sluit. Die Martyrium bied die konfrontasie van die biskop Ignatius aan met Trajanus in Antiochië, 'n bekende troep van Acta van die martelare, en baie besonderhede van die lang, gedeeltelik oorlandse reis na Rome. Die Synaxarium van die Koptiese Ortodokse Kerk van Alexandrië sê dat hy  vir wilde diere gegooi is wat hom verslind het en hom in stukke geskeur het.[18]

Ignatius se briewe was belangrike getuienis van die ontwikkeling van die Christelike teologie , aangesien die aantal geskrifte uit hierdie tydperk van die kerkgeskiedenis baie klein is. Hulle dra tekens dat hul in groot haas en sonder 'n behoorlike plan geskryf is, soos verhaaste sinne en 'n onsistematiese vervolging van denke.

Ignatius het in sy geskrifte duidelik Paulus, Petrus en Johannes gesag gerespekteer en selfs hul eie werke aangehaal of vrylik geparafraseer, soos toe hy 1 Korintiërs 1:18 aangehaal het in sy brief aan die Efesiërs: "Laat my gees as niks tel nie, ter wille van die kruis, wat 'n struikelblok is vir diegene wat nie glo nie, maar vir ons die verlossing en die ewige lewe. "   - Brief aan die Efesiërs 18, Roberts en Donaldson vertaling [19]

Christologie

wysig

Daar is een Geneesheer wat beide vlees en gees besit; beide gemaak en nie gemaak nie; God wat bestaan in die vlees; ware lewe in die dood; beide van Maria en van God; eers begaanbaar en dan onbegaanbaar, dit isJesus Christus, ons Here.

-   Brief aan die Efesiërs , hfs. 7, Verkorte weergawe, Roberts-Donaldson vertaling

Ook in die geïnterpoleerde teks van die 4de eeu, die "lang resensie":

Maar ons Geneesheer is die enigste ware God, die onverwekte en onverklaarbare, die Here van alles, die Vader en Verwekker van sy eniggebore Seun. Ons het ook as 'n geneesheer, die Here ons God, Jesus Christus, die enigste Seun en Woord, voor die tyd begin het, maar wat later ook mens geword het van Maria, die maagd. Want "die Woord het vlees geword." Hy was onligaamlik, Hy was in die liggaam, onbegaanbaar, Hy was in 'n begaanbare liggaam, onsterflik. Hy was in 'n sterflike liggaam. Hy was die lewe. Hy was onderworpe aan korrupsie, sodat Hy ons siele van die dood en korrupsie kon bevry, genees en herstel tot gesondheid, toe hulle beskaamd gestaan het van goddeloosheid en goddelose begeertes.

-   Brief aan die Efesiërs , hst. 7, langer weergawe

Hy beklemtoon die waarde van die Eucharistie , noem dit 'n "medisyne van onsterflikheid" ( Ignatius aan die Efesiërs 20:2). Die sterk begeerte vir bloedige martelaarskap in die arena, wat Ignatius uitdruklik grafies uitdruk, mag dalk vreemd lyk vir die moderne leser. 'n Ondersoek na sy teologie van soteriologie toon dat hy geglo het verlossing beteken om vry te wees van die kragtige benoudhede van die dood en dus dapper sy martelaarskap aangdurf het. [20] Van Ignatius word beweer dat hy die eerste bekende Christelike skrywer is om te argumenteer ten gunste van die Christendom se vervanging van die Sabbat met die Here se Dag :

Moenie verlei word deur vreemde leerstellings of deur verouderde fabels wat winsgewend is nie. Want as ons tot vandag toe lewe volgens die manier van die Judaïsme, glo ons dat ons nie genade ontvang het nie … As selfs diegene wat op antieke gebruike geloop het, nuwe nuuthed van hoop bereik het, nie meer Sabbatte in ag neem nie, maar hulle lewens na die dag van die Here afgestem het, waarop ons lewe ook deur Hom ontstaan het … hoe kan ons van Hom afwyk?

-   Ignatius aan die Magnesiërs 8: 1, 9: 1-2, Lightfoot vertaling.

Laat ons dan nie meer die sabbat hou volgens die Joodse manier nie, en wees bly in dae van ledigheid. . . Maar laat elkeen van julle die Sabbat na 'n geestelike manier hou, met vreugde in die oordenking oor die wet, nie in die verslapping van die liggaam nie … en nie die dag voorberei het nie, of die gebruik van louwarm drankies gebruik het en binne 'n voorgeskrewe ruimte loop . . . En nadat die sabbat nagekom is, moet elke vriend van Christus die Here se dag hou as 'n fees, die opstanding-dag, die koningin en die hoof van alle dae [van die week]. Die profeet het daarna uitgesien: "Tot die einde toe, vir die agtste dag," waarop ons lewe albei weer opgestyg het en die oorwinning oor die dood in Christus verkry is

-   Brief aan die Magnesiërs 9, Roberts en Donaldson vertaling, p. 189.

Ekklesiologie

wysig

Ignatius is die vroegste bekende Christelike skrywer om lojaliteit aan 'n enkele biskop in elke stad (of bisdom ) te beklemtoon. Hy word bygestaan deur beide presbiters (ouderlinge) en diakens . Vroeë skrywers se geskrifte noem slegs biskoppe of presbiters.

Byvoorbeeld, Ignatius se geskrifte aangaande biskoppe, presbiters en diakens wat lui:

Wees versigtig om alles in harmonie met God te doen, met die biskop as voorsitter in die plek van God en met die ouderlinge in die plek van die raad van die apostels en met die diakens, wat vir my die aller beste is, vertroud met die besigheid van Jesus Christus, wat met die Vader was reg van die begin af en op die ouend geopenbaar is  — Brief aan die Magnesiërs 2, 6:1, 6: 1

Hy is ook verantwoordelik vir die eerste bekende gebruik van die Griekse woord katholikos (καθολικός), wat "universeel", "volledig" "algemeen" of "heel" beteken om die kerk te beskryf.  Só skryf hy:

Waar die biskop is, laat die mense daar wees; Net soos oral waar Jesus Christus is, die Katolieke Kerk ook is. Dit is nie wettig om te doop of Nagmaal te hou sonder die toestemming van die biskop nie. Aan die ander kant, wat ook al sy goedkeuring dra, is God welgevallig. Dus, alles wat gedoen word, sal veilig en geldig wees.

-   Brief aan die Smirniane 8, JR Willis vertaling.

Dis uit die woord katholikos ("volgens die geheel") (κατά "volgens + holos "heel"  holos)dat die woord katholieke kom. Toe Ignatius in ongeveer die jaar 107 die brief aan die Smirniane skryf en die woord Katoliek gebruik het , gebruik hy dit asof dit 'n woord was wat reeds gebruik is om die Kerk te beskryf. Dit het daartoe gelei dat baie geleerdes tot die gevolgtrekking gekom het dat die Katolieke Kerk met sy kerklike konnotasie reeds vroeg in die laaste kwartaal van die eerste eeu gebruik kon gewees het. Aangaande die Eucharistie het hy in sy brief aan die Smyrnaeans geskryf:

Wees waaksaam teen diégene wat onregsinnige menings oor die genade van Jesus Christus het, wat na ons toe gekom het en let op hoe teenstrydig hul menings teen die gedagtes van God is … Hulle onthou hulself van die Eucharistie en van gebed omdat hulle nie bely dat die Eucharistie die vlees van ons Verlosser Jesus Christus is nie, vlees wat gely het vir ons sondes en wat die Vader in sy goedheid weer opgewek het. Elkeen wat die gawe van God ontken, gaan verlore in hul geskille.

-   Brief aan die Smirniane 6: 2-7: 1

In sy brief wat geug is aan die Christene van Rome, beveel hy hulle om niks te doen om sy martelaarskap te voorkom nie.

Pseudo-Ignatius

wysig

"Pseud" kom van die Grieske woord pseudes wat "vals" beteken.  Briewe wat aan Ignatius toegeskryf word, maar van valse oorsprong (hulle skrywers word dikwels Pseudo-Ignatius in Engels genoem) sluit in: [21]

  • Brief aan die Tarsiërs;
  • Brief aan die Antiochiërs;
  • Brief aan Hero, 'n diaken van Antiochië;
  • Brief aan die Filippense;
  • Die briewe van Maria die Proseliet aan Ignatius;
  • Brief aan Maria in Neapolis, Sarbus;
  • Eerste Brief aan die apostel Johannes;
  • Tweede Brief aan die apostel Johannes
  • Die brief van Ignatius aan die Maagd Maria.

Sien ook

wysig
  • Apostoliese opvolging
  • Christendom in die 2de eeu
  • Vroeë sentrums van die Christendom
  • Geskiedenis van vroeë Christendom
  • Lys van patriarge van Antiochië
  • Apostoliese Vaders
  • Katoliek (term)

Verwysings

wysig
  1. ↑ David Hugh Farmer (1987), "Ignatius of Antioch", The Oxford Dictionary of the Saints, New York: Oxford University Press, p. 220, ISBN 978-0-19-103673-6, https://books.google.com/books?id=Ry3TCQAAQBAJ 
  2. ↑ Owen F. Cummings (2005), Eucharistic Doctors: A Theological History, Paulist Press, p. 7, ISBN 978-0-8091-4243-9, https://books.google.com/books?id=pkVCYrN8tL4C 
  3. ↑ Andrew Louth, ed. (2016), Genesis 1-11, InterVarsity Press, p. 193, ISBN 978-0-8308-9726-1, https://books.google.com/books?id=stdiAwAAQBAJ 
  4. ↑ St. Ignatius of Antioch
  5. ↑ St. Peter, Prince of the Apostles
  6. ↑ Chronicle, from the Latin translation of Jerome, p. 276.
  7. ↑   Eusebius (1890) [313]. Roberts, Alexander; Donaldson, James; Coxe, Arthur Cleveland; Schaff, Philip; Wace, Henry (reds.). Church History of Eusebius . Nicene and Post-Nicene Fathers. Vol. Series 2, Vol. I. Vertaal deur McGiffert, Arthur Cushman..
  8. ↑ Sailors, Timothy B. "Bryn Mawr Classical Review: Review of The Apostolic Fathers: Greek Texts and English Translations" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 September 2019. Besoek op 13 Januarie 2017.
  9. ↑ Arnold, B.J. (2017). Justification in the Second Century. Studies of the Bible and Its Reception (SBR). De Gruyter. p. 38. ISBN 978-3-11-047823-5. Besoek op 15 April 2018.
  10. ↑ Ante-Nicene Fathers, Vol. 1. (Alexander Roberts, James Donaldson, and A. Cleveland Coxe, eds.) (Buffalo, NY: Christian Literature Publishing Co., 1885.)
  11. ↑ Evagrius Scholasticus (1846) [593]. "Chapter XVI: Translation Of The Remains Of Ignatius". Ecclesiastical History. Vertaal deur Walford, E.
  12. ↑ Farmer, David . The Oxford Dictionary of Saints (Oxford University Press 2011 ISBN 978-0-19959660-7ISBN 978-0-19959660-7), p. 220
  13. ↑ Calendarium Romanum (Vatican City, 1969), p. 106
  14. ↑ "Synaxarion, December", Antiochian Orthodox Christian Archdiocese of North America
  15. ↑ {{{author}}}, The Ignatian epistles entirely spurious: A reply to the Right Rev. Dr. Lightfoot, T. & T. Clark, {{{date}}}.
  16. ↑ Koester, H. (1995). Introduction to the New Testament: History, culture, and religion of the Hellenistic age. Einführung in das Neue Testament. Walter de Gruyter. p. 58. ISBN 978-3-11-014693-6.
  17. ↑ O'Connor, John Bonaventure. "St. Ignatius of Antioch." The Catholic Encyclopedia Vol. 7. New York: Robert Appleton Company, 1910. 15 Feb. 2016
  18. ↑ "Synaxarium: The Martyrdom of St. Ignatius, and Patriarch of Antioch", Coptic Orthodox Church Network
  19. ↑ "A Pinch on Incense, (Ted Byfield, ed.), p. 50". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Desember 2012. Besoek op 10 Februarie 2019.
  20. ↑ Cobb, L. Stephanie. Dying To Be Men: Gender and Language in Early Christian Martyr Texts, page 3 (Columbia University Press, 2008); ISBN 978-0-231-14498-8ISBNISBN 978-0-231-14498-8978-0-231-14498-8
  21. ↑ "Spurious Epistles of St. Ignatius of Antioch" at NewAdvent.org

Eksterne skakels

wysig
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Ignatius_van_Antiogië&oldid=2436272"