Wikipedia

Institute for Democratic Alternatives in South Africa

Suid-Afrikaanse dinkskrum

Die Institute for Democratic Alternatives in South Africa (IDASA) (Afrikaans: Instituut vir Demokratiese Alternatiewe in Suid-Afrika (IDASA) later bekend as die Institute for Democracy in South Africa (Instituut vir Demokrasie in Suid-Afrika) was 'n Suid-Afrikaans-gebaseerde dinkskrumorganisasie wat in 1986 deur Frederik van Zyl Slabbert en Alex Boraine gestig is.[1] Sy aanvanklike fokus vanaf 1987 was om 'n omgewing te skep vir wit Suid-Afrikaners om met die verbode bevrydingsbeweging in ballingskap, die African National Congress (ANC), te praat voor die ontbanning daarvan in 1990 deur president F. W. de Klerk.[2] Ná die Suid-Afrikaanse verkiesing in 1994 was die fokus daarvan op die vestiging van demokratiese instellings in die land, politieke deursigtigheid en goeie regering.[3] Vasgevang in 'n finansieringskrisis ná die 2008 wêreldwye finansiële krisis, het die organisasie in 2013 ontbind.[4]

Dit is veral bekend vir die Dakar-beraad (ook bekend as die Dakar-dialoog of die Dakar-inisiatief), 'n historiese konferensie tussen lede van IDASA en die ANC. [5] Dit is tussen 9 en 12 Julie 1987 in Dakar, Senegal, gehou. Die konferensie het onderwerpe bespreek soos strategieë om fundamentele verandering in Suid-Afrika te bring, nasionale eenheid, strukture van 'n toekomstige regering en die ekonomiese toekoms van 'n vry Suid-Afrika. Die IDASA-afvaardiging van Suid-Afrika het in hul private hoedanigheid aan die konferensie deelgeneem en sou later deur die Suid-Afrikaanse regering veroordeel word omdat hulle 'n verbode organisasie ontmoet het.

Agtergrond

wysig

Frederik van Zyl Slabbert, 'n lid van die opposisie het in Januarie 1986 uit die Progressiewe Federale Party en die Suid-Afrikaanse parlement bedank en dit as irrelevant beskryf en dat hy ander weë van onderhandelinge tussen wit en swart Suid-Afrikaners sal ondersoek.[1] Dr Alex Boraine het ook saam met hom vertrek.

Van Zyl Slabbert en Boraine het The Institute for Democratic Alternatives in South Africa (IDASA) gestig, 'n nie-partydige organisasie wat daarop gemik was om inklusiewe demokrasie in Suid-Afrika te bevorder deur met mense van alle rasse binne en buite die land te praat. [2] Die tweede doel was om 'n nie-rassige en demokratiese alternatiewe vir die huidige stelsel van apartheid in Suid-Afrika te vind.[3] Dit het begin met min planne en baie min geld. [2]

Soos wat politieke verandering in die Suid-Afrikaanse samelewing plaasgevind het, het IDASA sy missie en fokus sedert sy stigting aangepas. Dit word beskryf as ses fases:[3]

  • Bou 'n klimaat vir demokrasie (1986–1990)
  • Kritiese bondgenoot vir oorgang (1990–93)
  • Ondersteuning van die stigtingsverkiesing (1993–95)
  • Bou demokratiese instellings (1995–98)
  • Bemagtiging van burgers (1998–2000)
  • Bevorder die gebruik van sy bestaande strategieë wêreldwyd

Rol voor die einde van apartheid

wysig

Voor die geskiedkundige gebeurtenis wat in 1987 in Dakar plaasgevind het, het die eerste IDASA-vergadering op 8–9 Mei 1987 in Port Elizabeth plaasgevind, toe 400 afgevaardigdes vergader het om demokrasie en sy verhouding met die regering, arbeid, besigheidsopvoeding, reg, media en godsdiens te bespreek. [3] Maar die Dakar-konferensie het ten minste 'n jaar vroeër sy oorsprong gehad. Slabbert het in kommunikasie met Thabo Mbeki, 'n lid van die ANC Nasionale Dagbestuur, die verandering in houding onder sommige van die Afrikaner-elite teenoor Afrikanernasionalisme en Apartheid bespreek.[2] Uit hierdie besprekings en vergaderings is 'n idee gegenereer vir 'n moontlike ontmoeting tussen hulle en die ANC.[2] Dit sou 'n verandering wees van die huidige opposisie Blanke liberale beleid om politieke verandering vanuit die parlementêre stelsel te probeer afdwing, na die Afrikaner-elite wat regstreeks optree om die toekoms van rigting van Suid-Afrika te vorm.

Later in 1986 het Slabbert en Breyten Breytenbach op Gorée-eiland Dakar in Senegal ontmoet en besluit dat die stad die plek van die konferensie moet wees.[5] Die twee het toe vir George Soros genader om die konferensie te help finansier, wat hy sou doen, maar hy was skepties dat die konferensie enigiets vir Suid-Afrika sou bereik.[5] Die konferensie wat in Julie 1987 plaasgevind het, sou later as die Dakar-konferensie bekend staan, maar was ook bekend as die Dakar Dialogue of Dakar Initiative. Dit sou nie vrede in Suid-Afrika of 'n nie-rassige skikking bereik nie, maar dit het moontlik "toestemming" gegee dat Afrikaners met die ANC kon praat.[6]:73  President PW Botha was woedend vir IDASA en sy afgevaardigdes en het voorgestel om beslag te lê op hul paspoorte. en het 'n wet voorgestel wat 'n konsepwetsontwerpstadium bereik het om die organisasie en ander te verbied, maar nadat IDASA die buitelandse diplomate in Suid-Afrika onder druk geplaas het, het daardie druk die regering gedwing om die wetsontwerp te hersien en dit is nooit verbied nie. [7]:22

Geld sou in IDASA se koffers begin vloei, en om sy onafhanklikheid te behou, was daar 'n onwilligheid om geld van korporatiewe Suid-Afrika te aanvaar, aangesien dit 'n persepsie van 'n botsing van belange kon skep aangesien die wit liberale opposisie tradisioneel geld ingesamel het van Engelse besighede.[7]:23  Die eerste skenker sou die Noorse konsulaat wees en binnekort sou ander skenkers volg soos die Joseph Rowntree Trust, Cadbury Trust en die Ford en Rockefeller Foundation s'n.[7]:23 Die Ford Foundation sou $1,165 miljoen skenk. in 1996, 'n stigting wat tradisioneel $50 000 tot $200 000 aan waardige Afrika-organisasies geskenk het.[8]:828 In 1996 sou USAID $1 miljoen oor 'n tydperk van twee jaar skenk.[8]:828  Aansienlike befondsing is ook van die nasionale befondsing ontvang van die National Endowment for Democracy.[9][10]

'n Konferensie is op 15–16 Julie 1988 belê, getiteld The Freedom Charter and the Future.[3] Die konferensie-afgevaardigdes sou die Vryheidsmanifes bespreek, 'n handves wat in 1955 geskep is, en probeer om die belangrikheid daarvan vir die swart opposisiepartye in ballingskap te verstaan.[3] In Oktober 1988 sou IDASA 'n vergadering in Leverkusen, Duitsland, reël. Dit sou 'n ANC-afvaardiging byeenbring wat Joe Slovo, die leier van die Suid-Afrikaanse Kommunistiese Party (SAKP) en 'n Sowjet-afvaardiging van akademici insluit.[2] IDASA se doel was om 'n toekomstige ekonomiese beleid vir 'n nuwe Suid-Afrikaanse bedeling te bespreek.[2] Sommige kritici het aangevoer dat hierdie toekomstige beleid die vorm van 'n Neo-liberale ekonomie aangeneem het.[11]

IDASA sou ook in Mei 1990 'n byeenkoms in Lusaka, Zambië, reël.[12]:290  Dit sou lede van die Suid-Afrikaanse Weermag (SAW) en die ANC se militêre vleuel, Umkhonto we Sizwe (MK) bymekaar bring vir besprekings oor die toekomstige veiligheid in 'n nuwe Suid-Afrika en die vorm van toekomstige weermag.[12]:290  President FW de Klerk het nog nie 'n amnestie vir lede van MK afgekondig nie so Zambië moes die plek wees en kon ook nie die SAW die vergadering onderskryf nie, maar stilweg senior lede en vorige lede aangemoedig om die uitnodiging te aanvaar.[7]:23  Die vyfdaagse konferensie sou konsensus bereik oor 'n behoefte aan beide kante om 'n staking van vyandelikhede te handhaaf, diensplig te beëindig en die toekomstige samesmelting van die SAW, MK, ander bevryding weermagte en tuislande se verdedigingsmagte in 'n nuwe nie-rassige, nie-politieke militêre organisasie.[7]:26  Hierdie idees sou die basis vorm van die nuwe Suid-Afrikaanse Nasionale Weermag (SANW).

In 1992 het IDASA die Opleidingsentrum vir Demokrasie in Johannesburg gestig.[3] Dit het ten doel gehad om die idees van demokrasie by Suid-Afrikaanse gemeenskapsleiers te bevorder met opleiding in demokrasie se filosofie, geskiedenis en prosesse.[3] Ook in 1992 is nog 'n konferensie gehou met die titel Polisiëring in Suid-Afrika in die 1990's.[3] Hier het die Suid-Afrikaanse Polisie politieke leiers en polisiëringskundiges ontmoet om polisiëring in 'n nuwe Suid-Afrikaanse politieke struktuur te bespreek, om vertroue en respek by die algemene publiek te herstel na baie jare van die polisie wat gebruik is om apartheidsreëls en -wetgewing af te dwing.[3]

IDASA het ook vyf Grondwetlike Safaris van 1992 tot 1994 georganiseer waardeur lede van die toekomstige politieke partye wat besig was om 'n nuwe grondwet vir Suid-Afrika op te stel die groot politieke partye in Europa, Noord-Amerika en Australië kon besoek om beste praktyke van demokrasie te bestudeer.[3] Ten einde die regse vleuel in Suid-Afrika in 'n toekomstige demokratiese Suid-Afrika te betrek, het IDASA 'n program genaamd Dialogue with Conservatives geskep en probeer om die wit regses te betrek en sou uiteindelik die Vryheidsfront na 'n vergadering met Nelson Mandela en die ANC bring en om hul uiteindelike deelname aan die 1994 Suid-Afrikaanse verkiesing te verseker en die bedreiging van die verregses te verminder.[3]

Verwysings

wysig
  1. ↑ 1,0 1,1 Battersby, John D. (21 Februarie 1988). "South Africa's Liberals: Divided and Dropping Out". The New York Times. Besoek op 18 Augustus 2016.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Giliomee, Hermann (2013). The Last Afrikaner Leaders: A Supreme Test of Power. Virginia: University of Virginia Press. p. 448. ISBN 9780813934952.
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 McGann, James G. (2010). Democratization and Market Reform in Developing and Transitional Countries: Think Tanks as Catalysts. Routledge. p. 272. ISBN 9781135224936.
  4. ↑ Calland, Richard (28 Maart 2013). "The perfect storm that shut down Idasa". Mail&Guardian. Besoek op 21 Augustus 2016.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Giliomee, Hermann. "True Confessions, End Papers and the Dakar conference: A review of the political arguments" (PDF). University of Pretoria. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 13 Oktober 2016. Besoek op 1 Augustus 2016.
  6. ↑ Hopkins, Pat (2006). Voëlvry: The Movement that Rocked South Africa. Zebra. p. 239. ISBN 9781770071209.[dooie skakel]
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 Jaster, Robert Scott (2016). South Africa's Other Whites: Voices for Change. Springer. p. 151. ISBN 9781349224562.
  8. ↑ 8,0 8,1 Hearn, Julie (Oktober 2000). "Aiding Democracy? Donors and Civil Society in South Africa". Third World Quarterly. 21 (5): 815–30. doi:10.1080/713701079. JSTOR 3993620. S2CID 145606607.
  9. ↑ Neo-liberalism and Democracy: The Role of Intellectuals in South Africa’s “Democratic Transition”, Ian Taylor, Political Cultures in Democratic South Africa, Edited by Henning Melber, Nordiska Afrikainstitutet, Uppsala, 2002
  10. ↑ Robinson, William I. (1996). Promoting Polyarchy: Globalization, US Intervention, and Hegemony. Cambridge: Cambridge University Press
  11. ↑ Neo-liberalism and Democracy: The Role of Intellectuals in South Africa’s “Democratic Transition”, Ian Taylor, Political Cultures in Democratic South Africa, Edited by Henning Melber, Nordiska Afrikainstitutet, Uppsala, 2002
  12. ↑ 12,0 12,1 Mutua, Makau (2013). Human Rights NGOs in East Africa: Political and Normative Tensions. University of Pennsylvania Press. p. 400. ISBN 9780812203936.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Institute_for_Democratic_Alternatives_in_South_Africa&oldid=2641874"