McDonnell Douglas A-4 Skyhawk

Die McDonnell Douglas A-4 Skyhawk is 'n liggewig bomwerper wat op vliegdekskepe gebruik kon word. As gevolg van sy grootte was die vliegtuig koste-effektief en oor 'n tydperk van 25 jaar vervaardig. Dit was ook the scooter of Heineman's Hot Rod genoem. Laasgenoemde is 'n verwysing na die ontwerper, Ed Heineman. Heineman was besig met 'n kompakte, straalaangedrewe ontwerp toe die Amerikaanse Vloot dit geëvalueer het. Hierdie model was bekend as die XA4D-1. Dit was die eerste van nege prototipes en het op 22 Junie 1954 sy nooiensvlug voltooi. Daarna het die ontwikkeling vinnig gevorder en het dit die Douglas A-1 Skyraider vervang. Dit is deur die Amerikaanse Vloot en Marinierskorps gebruik asook verskeie ander lande. In kort was die vliegtuig 'n kragtige aanvalsbomwerper wat op hoë hoogtes kon vlieg, dit het 'n lang togafstand gehad en 'n verskeidenheid bomme en missiele gedra.

McDonnell Douglas A-4 Skyhawk
'n VSA Vloot A-4E Skyhawk van VA-164, vanaf die USS Oriskany oppad om 'n teiken aan te val in Noord-Viëtnam in November 1967.
Tipe	Strategiese bomwerper
Vervaardiger	McDonnell Douglas
Ontwerp deur	Ed Heineman
Nooiensvlug	22 Junie 1954
Hoofgebruiker	Amerikaanse Vloot
Vervaardig	1954–1979
Aantal gebou	2 960
Programkoste	-

Produksie

Produksie van die A-4 het in September 1956 begin en die eerste vliegtuie is aan die vloot se VA-72-eskader afgelewer op 26 Oktober 1956. Omrede dit klein was kon die vliegtuig op 'n vliegdekskip gebruik word sonder dat die vlerke moes opvou. Dit was ongeveer die helfte van die massa van sy voorgangers wat dit vervang het en kon teen 1089 km/h op seevlak vlieg. Die vliegtuie wat gebruik is deur die VSA kon kernwapens dra.

Die vliegtuig is algaande verbeter soos die stralerenjins sterker en sterker geword het. Die eerste A-C modelle is aangedryf deur die Wright J65 motor, wat eindelik die British Armstrong Siddely Sapphire enjin was wat onder lisensie vervaardig is. Die 4-AC is gevolg deur die A-4E wat swaarder was en aangedryf deur die Pratt & Whitney J52 enjin. Die A-4F was die laaste model wat in diens gestel is deur die vloot. Dit het 'n boggel op die rug gehad waar ekstra toerusting geïnstalleer is.

Die laaste ontwikkeling was model A-4M, ook bekend as die Skyhawk II. Dit was spesiaal ontwikkel vir die Marinierskorps. Dit het vir die eerste keer in 1970 gevlieg en het onder andere 'n groter kajuit gehad vir beter sig. Dit kon ook met twee keer die massa opstyg teenoor die eerste modelle. Hierdie vliegtuig was aangedryf deur die J52-P-408 enjin. Dit is vervaardig tot in 1979. Die Amerikaanse Vloot se vlugdemonstrasie-eskader, die Blue Angels, het die vliegtuig vanaf 1974 tot 1986 gebruik.

Operasionele gebruik

Die Skyhawk was die eerste keer op 4 Augustus 1964 in operasionele aksie met die eerste aanvalle op Noord-Viëtnam. Die A-4's het gou beide die Vloot en Marinierskorps se kleiner bomaanvalle oor Viëtnam behartig. Skyhawks was ook in diens van die Argentynse, Australiese, Israelse, Koeweit, Singapoerse, Indonesië, Maleisië en Nieu-Seelandse lugmagte, sommige selfs tot na 2000.

Skyhawks van die Argentynse Lugmag het in 1982 aan die Falklandoorlog teen die Britse Magte deelgeneem. Op 12 Mei het Skyhawks die Britse HMS Glasgow uit aksie gestel en op 21 Mei het hulle die Britse landingsmagte by San Carlos aangeval. Op 25 Mei het hulle die HMS Coventry aangeval en gekelder. Hulle het egter tien Skyhawks in die gevegte verloor.

Die Skyhawk is in die rolprent Topgun gebruik.

Tegniese besonderhede

Besonderhede van die McDonnell Douglas A-4M Skyhawk II:

Item	Statistiek
Aantal motors	1
Tipe motor	Straalmotor
Vervaardiger	Pratt & Whitney J52-p408
Kraglewering per motor	4 156 kg stukrag
Vlerkspan	8,38 m
Lengte	12,27 m
Hoogte	4,5 m
Vlerkoppervlakte	24,2 m2
Maks. opstygmassa	11 123 kg
Maks. snelheid	1,100 km/h
Operasionele hoogte	11 803m
Togafstand	1 480km
Klimvermoë	3 1427 m per minuut
Bewapening	Twee 20 mm kanonne in vlerke. Tot 4,156 kg se bomme of lug-tot-grond of lug-tot-lug missiele.

Bron

• Crosby, Francis: THE WORLD ENCYCLOPEDIA OF FIGHTERS & BOMBERS. 2015. ISBN 978-1-84476-917-9