Nine (musiekblyspel)

Nine is 'n musiekblyspel wat oorspronklik deur Maury Yeston geskep en geskryf is as 'n klasprojek in Lehman Engel se BMI Music Theatre Workshop in 1973. Dit is later ontwikkel met 'n boek deur Mario Fratti, en later weer met 'n boek deur Arthur Kopit, met musiek en lirieke deur Maury Yeston. Die verhaal is ook gebaseer op Federico Fellini se semi-outobiografiese film 8½ . Dit fokus op die rolprentregisseur Guido Contini wat sy 40ste verjaardag en 'n middeljarekrisis in die gesig staar. Die gebeurtenisse blokkeer sy kreatiewe impulse en verstrengel hom in 'n web van romantiese uitdagings en verwikkelinge in die vroeë 1960's in Venesië.

Nine

Die oorspronklike Broadway- produksie is in 1982 geopen en het 729 optredes met Raul Julia gehad. Die musiekblyspel het vyf Tony-toekennings gewen, waaronder vir die beste musieblyspel, en verskeie herlewings geniet.

Agtergrond

Yeston het in 1973 aan die musiekblyspel begin werk. As tiener het hy die Fellini-film gesien en was geïnspireer deur die temas. "Ek het na die skerm gekyk en gesê:'Dit is ek.' Ek het nog steeds geglo in al die drome en ideale van wat dit beteken om 'n kunstenaar te wees, en hier was 'n rolprent oor 'n kunstenaar in moeilikheid. Dit het 'n obsessie geword," het Yeston aan die The New York Times gesê. Hy het voorts gesê: " Nine was die projek wat ek regtig desperaat wou aanpak en skryf - ek het nooit vir 'n oomblik gedink dat dit geproduseer sou word nie. Die rolprent het 'n fenomenale invloed op my gehad toe ek dit as tiener gesien het toe dit die eerste keer vertoon is. Ek was gefassineer deur Guido, wat 'n tweede adolessensie deurgemaak het toe ek nog my eerste beleef het! Soos ek gegroei het, het ek begin besef dat daar plek was om die innerlike werking van die vroue wat deur Guido betower is te verken. Ek dink dit is wat die poorte van kreatiwiteit vir Nine geopen het - om van hierdie buitengewone vroue te hoor. Die groot geheim van Nine is dat dit die rolprent 8 1/2 geneem het, en 'n essay geword het oor die mag van vroue, deur die vraag te beantwoord: "Wat is 'n vrou vir 'n man?" En Nine gee vir jou die antwoord: hulle is ons moeders, ons susters, ons onderwysers, ons verleidsters, ons regters, ons verpleegsters, ons vrouens, ons minnaresse, ons muses." Die dramaturg Mario Fratti het in 1977 aan die skryf van die musiekblyspel begin werk, maar die vervaardiger en regisseur Tommy Tune het uiteindelik besluit dat sy draaiboek nie deug nie, en in 1981 vir Arthur Kopit ingebring om 'n heeltemal nuwe draaiboek te skryf, saam met (soos Fratti ook) Maury Yeston as komponis/liriekskrywer, maar nou met gebruikmaking van Yeston se musiek en Fellini se rolprent as bron. Kopit se nuwe draaiboek, saam met die nou-voltooide klankbaan van Yeston, het die draaiboek geword wat in 1982 op Broadway vervaardig is.

Fellini het sy rolprent 8½ genoem ter erkenning van sy vorige werke, wat ses vollengte-films, twee kortfilms en een film bevat waarvan hy mede-regisseer was. Yeston se titel vir die musikale aanpassing daarvan voeg 'n halwe krediet by tot Fellini se uitset en verwys ook na die ouderdom van Guido tydens sy eerste hallusinasietoneel. Yeston het die musiekblyspel Nine genoem en verduidelik dat as jy die musiek by die 8½ voeg, "dit is soos om 'n halwe getal by te voeg."

Storielyn

Guido Contini, beroemde Italiaanse filmregisseur, is veertig jaar oud en kom voor dubbele krisisse te staan: hy moet 'n rolprent skiet waarvoor hy nie die draaiboek kan skryf nie, en sy vrou van twintig jaar, die filmster Luisa del Forno, is moontlik op die punt om hom te verlaat indien hy nie meer aandag aan die huwelik kan spandeer nie. Soos dit later sal blyk, is dit dieselfde krisis.

Luisa se pogings om met hom te praat word uitgedoof deur stemme in sy kop: stemme van vroue wat hy deur sy lewe ontmoet en mee kennis gemaak het, die stemme praat deur die mure van sy geheue, dit dring aan, dit is koketterig, uitlokkend, onweerstaanbaar, kragtig. Dit is vroue wat buite om woorde praat (Overture delle Donne). En dit is die vroue wat Guido liefgehad het, en van wie hy die hele lewenskrag van 'n kreatiewe lewe ontleen het, en wat nou net so stilstaan soos sy huwelik.

In 'n poging om rus te vind en die huwelik te red, gaan hulle na 'n spa naby Venesië (Spa Music), waar hulle onmiddellik deur die pers gejaag word, met indringende vrae oor die huwelik en— iets wat Guido nie vir Luisa van vertel het nie — die opkomende rolprentprojek (Not Since Chaplin).

Namate Guido sukkel om 'n storielyn vir sy rolprent te vind, raak hy meer geabsorbeer in sy eie wêreld - sy interne wêreld is soms nouliks onderskeibaar van die objektiewe wêreld (Guido's Song). Sy minnares Carla arriveer in Venesië en skakel hom vanuit haar eensame hotelkamer ("pensione") (A Call from the Vatican) en sy vervaardiger Liliane La Fleur, die voormalige "vedette" van die Folies Bergeres, dring daarop aan dat hy 'n musiekblyspel maak, welke idee met tyd omvorm tot 'n feministiese fantasie van buitengewone lewendigheid (The Script/Folies Bergeres). En die hele tyd kyk Luisa toe, terwyl die veerkragtigheid van haar verterende liefde deur angs opgeneem word en 'n ontstellende bewuswording van hul lewens saam bied (My Husband Makes Movies/Only With You).

Die voortvlugtige verbeelding van Guido manifesteer uiteindelik in die hede en in sy eie verlede, waar hy sy moeder ontmoet wat 'n negejarige seuntjie bad - die jong Guido self (Nine). Die visie lei tot sy herontmoeting en herbelewing van 'n fantasmagoriese oomblik op 'n strand met Saraghina, die prostituut en uitgeworpene na wie hy as 'n nuuskierige kind gegaan het wanneer hy uit sy Katolieke kosskool, St. Sebastian, gekruip het sodat sy hom oor die liefde kan vertel. Haar antwoord, wees jouself (Ti Voglio Bene/Be Italian), en die dans wat sy op die seesand uitvoer, weerklink by die veertigjarige Guido as talisman en herinnering aan die gevolge van daardie nag, naamlik — tugtiging deur die nonne en verwerping deur sy ontstelde moeder (The Bells of St. Sebastian). Die klein seuntjie is nie in staat om die onbegryplike vrees van die volwassenes te verstaan nie, en hy hardloop terug strand toe en vind niks anders as die sand en die wind nie —'n beeld van die vlugtige aard van die liefde en die oorsaak van Guido Contini se kunstenaarskap en on-geankerde bemoeienis: 'n vlugteling-hart.

In die teenswoordige tyd bevind Guido hom weer op die strand. By hom is Claudia Nardi, 'n rolprentster, en die muse van sy grootste suksesse- sy het op 'n vlug van Parys na hom vertrek het omdat hy haar nodig het, maar hierdie keer wil sy nie die rol hê nie. Hy kan nie die verwerping begryp nie. Hy is woedend. Hy kan nie verstaan dat Claudia hom liefhet en wil hê dat hy haar as 'n vrou en 'nie 'n gees' nie moet liefhê - hy besef egter te laat dat dit die werklike rede is waarom sy gekom het. Hy kan haar nie op die manier liefhê nie. Sy word op een of ander manier vrygestel om hom lief te hê vir wat hy is, en om nooit weer op sy liefde te hoop nie. Tergend noem sy hom "My sjarmante Casanova!" waardeur Guido onwillekeurig die inspirasie kry wat na smag en waarvoor hy altyd na haar toe opgekyk het. Terwyl Claudia hom met 'n "Unusual Way" laat gaan, gryp Guido die laaste strooihalm vas - 'n desperate, geïnspireerde rolprent - 'n rolprent wat afspeel op "The Grand Canal", saam met elke vrou wat 'n rol in sy lewe gespeel het.

Die geïmproviseerde rolprent is 'n skouspelagtige botsing tussen sy werklike en sy kreatiewe lewe - 'n rolprent wat net so selfveragtend as wreedaardig voorkom, en waartydens Carla op die stel hardloop om haar egskeiding en haar vreugde dat hulle nou getroud kan wees aan te kondig; slegs om op wrede wyse deur Guido verwerp te word in sy desperate fiksasie met die volgende toneel, waartydens Luisa, wat ontsteld is omdat hy hul intimiteit (en selfs haar eie woorde) as bron vir die rolprent gebruik, uiteindelik van hartseer en woede ontplof.

Guido is alleen. Hy skree "I Can't Make This Movie" wat in die leë ruimte weergalm terwyl hy selfmoord oorweeg. Maar, soos die geweer naby sy kop is, vind 'n laaste onderbreking plaas - 'n toneel van homself op negejarige ouderdom (Getting Tall) waarin die jong Guido daarop wys dat dit tyd is om aan te gaan. Om groot te word. Guido los derhalwe die geweer. Terwyl die vroue terugkeer in 'n herhaling van die Ouverture (Reprises)- maar hierdie keer om hom te laat gaan- is slegs een afwesig: Luisa. Guido voel die pynlike leemte wat gelaat word deur die enigste vrou wat hy ooit sal liefhê. Terwyl die seun sy eie toekoms ingaan na die klanke van "Be Italian", tree Luisa op die finale noot die kamer binne, en draai Guido na haar toe - gereed om die keer te luister.

Produksies

Oorspronklike Broadway-produksie

Na negentien voorskoue het die Broadway-produksie, geregisseer deur Tommy Tune en gechoreografeer deur Thommie Walsh, op 9 Mei 1982 by die 46th Street Theatre geopen waar dit 729 vertonings gehad het. Die rolverdeling het Raul Julia as Guido, Karen Akers as Luisa, Liliane Montevecchi as Liliane, Anita Morris as Carla, Shelly Burch as Claudia, Camille Saviola as Mama Maddelena, Kathi Moss as Saraghina, Cameron Johann as die Jong Guido, en Taina Elg as Guido se moeder ingesluit. Die ander rolle is gespeel deur Christopher Evans Allen, Jeanie Bowers, Stephanie Cotsirilos, Kim Criswell, Kate DeZina, Colleen Dodson, Lulu Downs, Louise Edeiken, Laura Kenyon, Linda Kerns, Nancy McCall, Cynthia Meryl, Rita Rehn, Dee Etta Rowe, Jadrien Steele, Frankie Vincent, Patrick Wilcox en Alaina Warren Zachary. Raul Julia het vir 'n jaar Guido gespeel, van 9 Mei 1982 tot 8 Mei 1983. (Bert Convy het Julia vervang terwyl hy twee weke met vakansie was, vanaf 10 Januarie 1983) Sergio Franchi het die rol van Guido vir 330 optredes behartig, van 9 Mei 1983 tot 4 Februarie 1984, die datum waarop die produksie gesluit het; die komponis Maury Yeston het 'n ballade in Franchi-styl getiteld "Now Is the Moment" bygevoeg tot die lieflike Italiaanse klankbaan. Ander plaasvervangers was Maureen McGovern en daarna Eileen Barnett as Luisa, Wanda Richert as Carla, Priscilla Lopez as Liliane, en Barbara Stock as Claudia. Nadat die oorspronklike seuns die vereiste hoogte vir hul rolle bereik het, is hulle vervang deur Derek Scott Lashine as Klein Guido, Jeffrey Vitelli (wat ook ingestaan het as vir Klein Guido), Braden Danner en Peter Brendon. Die musiekblyspel het vyf Tony-toekennings gewen, waaronder die beste musiekblyspel en drie Drama Desk-toekennings, insluitend vir beste musiek, beste lirieke en beste musiekblyspel.

Nasionale toer

Die oorspronklike plan was dat die Broadway-skou sou voortduur selfs terwyl die nasionale toer 'n aanvang geneem het. Die nuwe produsente (James Nederlander en Zev Buffman ) het egter die regte aanbod vir die padskou aangebied, en die Broadway-produksie is gesluit sodat die hele Broadway-span op die pad kon wees, met Sergio Franchi as die hoof attraksie. Daar is oorspronklik beplan dat die toer sou aandoen by negentien stede, welke nie gerealiseer het nie as gevolg van talle veranderings aan die toerprogram. Die opvallendste was die kansellasie van 'n Baton Rouge-opvoering vir die groot opening van die Los Angeles Civic Light Opera-seisoen. Dit het gebeur om die kansellasie van On Your Toes te akkommodeer nadat Leslie Caron (die ster) in die hospitaal opgeneem is weens 'n heupbesering. Toe die besluit geneem is om die padskou ná die San Francisco-vertonings te sluit, was aanhangers in Louisiana ontsteld dat daar nie 'n ander datum vir hulle gereël kon word nie. (Sergio Franchi was uiters gewild in Louisiana.) Die resensies was oor die algemeen baie gunstig, hoewel 'n beoordelaar van die distrik van Columbia 'n paar produksieveranderings betreur het (hoewel hulle erken het dat hulle nie die oorspronklike Broadway-produksie gesien het nie). Die produksie-lokaal is van 'n spa na 'n spoorwegstasie verander, hoofsaaklik om die groot hoeveelheid tonele te akkommodeer wat van plek na plek vervoer moes word. Die ander verandering wat in DC betreur is was die beligting.

• 1984 "Nine" - Die Nasionale Toer - Sergio Franchi in die hoofrol as Guido Contini (hoewel die onderstaande nie 'n volledige lys nie, is die volgende verwysings gevind):

Washington, DC - Kennedy Sentrum Operahuis - 4 April 1984 tot 21 April 1984

Miami Beach, FL - Miami Beach Theatre of Performing Arts - 4 Mei 1984 tot 17 Mei 1984

Los Angeles - Dorothy Chandler Pavilion Music Centre - 23 Mei 1984 tot 1 Junie 1984

Dallas, TX - Majestic Theatre - 5 Junie 1984 tot 17 Junie 1984

San Diego, CA - Fox Theatre - 2 Julie 1984 tot 7 Julie 1984

Seattle, WA - 5de Laan-teater - 10 Julie 1984 tot 15 Julie 1984

San Francisco, CA - Week van 24 Augustus 1984

Londense produksies

Op 7 Junie 1992 is die grootste produksie van Nine tot op hede in Londen in die Royal Festival Hall, met Jonathan Pryce, Becky Norman, Elizabeth Sastre, Ann Crumb, Kate Copstick en Liliane Montevecchi, aangebied. 165 mense was in die rolverdeling, waaronder manlike karakters, soos oorspronklik beplan is. Die produksie is geregisseer deur Andrew MacBean en 'n opname van die konsert (met Elaine Paige as Claudia) is vrygestel deur RCA Victor.

Op 12 Desember 1996 is 'n kleinerige produksie met die regie deur David Leveaux en choreografie deur Jonathan Butterell in die Donmar Warehouse geopen waar dit drie maande lank aangebied is. Die rolle is vertolk deur Larry Lamb (Guido Contini), Ian Covington (Jong Guido), Sara Kestelman (Liliane La Fleur), Clare Burt (Carla), Eleanor David (Claudia), Susannah Fellows (Luisa), Jenny Galloway (Saraghina), Ria Jones (Stephanie Necrophorus), Dilys Laye (die moeder van Guido) en Kiran Hocking (Our Lady of the Spa). Ander spelers was Emma Dears, Kristin Marks, Tessa Pritchard, Sarah Parish, Norma Atallah en Susie Dumbreck. Die produksie is ontwerp deur Anthony Ward .

Broadway Herlewing

In 2003 het die Roundabout Theatre Company 'n Broadway-herlewing gelewer met die regisseur Leveaux en choreograaf Butterell. Dit is op 10 April 2003 in die Eugene O'Neill-teater geopen, waar dit 283 vertonings en 23 voorskoue gehad het en twee Tony-toekennings gewen het, waaronder die prys vir die Beste herlewing van 'n musiekblyspel. Die rolverdeling het bestaan uit Antonio Banderas as Guido (wat vir 'n Tony benoem is), Mary Stuart Masterson as Luisa (wat vir 'n Tony benoem is), Chita Rivera as Liliane, Jane Krakowski as Carla (sy het vir die rol 'n Tony gewen), Laura Benanti as Claudia, en Mary Beth Peil as Guido se ma. Latere akteurs en aktrises wat deel van die rolverdeling gevorm het was John Stamos as Guido, Eartha Kitt as Liliane, Rebecca Luker as Claudia, en Marni Nixon as die moeder van Guido. Yeston het 'n walsdans uit die oorspronklike Folies Bergere-nommer vervang met 'n Tango-duet vir Banderas en Rivera. Jenna Elfman is op dieselfde tyd dat Stamos en Kitt by die produksie aangesluit het gehuur om die rol van Carla te speel. 'n Paar dae voor die opening is aangekondig dat sy meer repetisietyd nodig het en dat Sara Gettelfinger tydelik by haar sou oorneem. Elfman het nooit by die maatskappy aangesluit nie en Gettelfinger het die res van die produksie gespeel.

Internasionale produksies

Die Europese première van Nine is op 23 September 1983 in die Oscarsteatern, Stockholm, in Swede geopen, met Ernst-Hugo Järegård (Guido), Siw Malmkvist (Luisa), Viveka Anderberg (Claudia), Suzanne Brenning (Carla), Anna Sundqvist (Saraghina), Berit Carlberg (Liliane La Fleur), Helena Fernell (Stephanie), Maj Lindström (moeder van Guido), Moa Myrén (Lady of the Spa), Ewa Roos (Mama Maddalena) en Lena Nordin (Maria). Ander lede van die rolverdeling was Monica Janner, Marit Selfjord, Berit Bogg, Ragnhild Sjögren, Solgärd Kjellgren, Ann-Christine Bengtsson, Siw Marie Andersson, Anna Maria Söderström, Susanne Sahlberg, Vivian Burman, Hanne Kirkerud, Susie Sulocki, Annika Persson, Charlotte Assarsson, Anna-Lena Engström, en Kim Sulocki (Guido as kind).

Die Australiese première van Nine is in 1987 in die Comedy Theatre in Melbourne opgevoer. John Diedrich het die produksie vervaardig, geregisseer en ook die rol van Guido Contini vertolk. Maria Mercedes se vertolking van Luisa Contini het kritiese lof ontvang, insluitende benoemings vir die beste aktrise in 'n musiekblyspel tydens die Melbourne Green Room Awards en die Sydney Theater Critics Circle Awards. Maury Yeston het, nadat hy die openingsaand in Sydney bygewoon het, verklaar dat Maria Mercedes die ware Luisa Contini is. Die rolverdeling het ook 'n jong Tina Arena, die Australiese sanger, liedjieskrywer en aktrise wat sou aangaan om 'n internasionale opname- en sang loopbaan te hê, ingesluit. Ander lede van die rolverdeling was Nancye Hayes (as Liliane La Fleur), Peta Toppano as Claudia, Caroline Gillmer as Sarragina, Jackie Rees, Gerda Nicholson, Kerry Woods, Anna Lee, Sally Anne Bourne, Alana Clark, Sally Clark, Alison Jiear, Donna Lizzio, Cammie Munro, Marie-Jackson, Sharon Jessop, Alix Longman, Lisa O'Dea, Anne Sinclair, Janice Torrens, Penny Richards en Mimi Rubin.

Die Argentynse première van Nine (1998) het verskeie ACE-toekennings gewen. Die rolverdeling het onder andere Juan Darthes (as Guido), Elena Roger, Ligia Piro, Luz Kerz, Sandra Ballesteros en Mirta Wons ingesluit.

Die musiekblyspel is in 1999 in Berlyn in die Theatre des Westens aangebied.

Die musiekblyspel is in 2002 in Malmö, Swede, by die Malmö Opera gespeel met Jan Kyhle (Guido), Marie Richardson (Luisa), Sharon Dyall (Claudia), Petra Nielsen (Carla), Marianne Mörck (Sarraghina), Lill Lindfors (Liliane La Fleur), Annica Edstam (Stephanie Nechrophorus) en Victoria Kahn (die moeder van Guido).

'n Nederlandse produksie van Nine is in Junie 2005 in 'n opelug teater in Amersfoort aangebied. Die regie was deur Julia Bless, met René van Zinnicq Bergmann, Frédèrique Sluyterman van Loo, Marleen van der Loo, Kirsten Cools, Tine Joustra, Veronique Sodano, Aafke van der Meij en Donna Vrijhof. Die Nederlandse vertaling is deur Theo Nijland behartig.

Die oorspronklike Japanse produksie is in 2005 in Tokio gewys, met Tetsuya Bessho as Guido Contini en Mizuki Ōura as Liliane La Fleur.

Die musiekblyspel is in die herfs van 2010 in San Juan, Puerto Rico,, met Ernesto Concepción as Guido Contini, Sara Jarque as Luisa, Wanda Sais as Carla, Marian Pabón as Lilliane Le Fleur, Tita Guerrero as Lina Darling, Michelle Brava as Claudia Nardi, Aidita Encarnación as Saraghina, Yezmín Luzzed as Stephanie Necrophorus en Hilda Ramos as Mamma gewys. Die produksie is geregisseer deur Miguel Rosa, wat voorheen die première van Rent in Puerto Rico in 2009 geregisseer het.

Die Phoenix-teater in Arizona het in die lente van 2011 Nine laat herleef, met Craig Laurie (Guido), Patti Davis Suarez (Mamma), Jeannie Shubitz (Luisa), Kim Manning (Liliane), Jenny Hintze (Claudia) en Johanna Carlisle (Saraghina).

Die musiekblyspel is in September 2012 in Manila in die Filippyne deur Atlantis Productions vervaardig. Jett Pangan het die hoofrol van Guido Contini gespeel, saam met 'n vroue rolverdeling, 'n skilderagtige ontwerp deur die bekroonde Tony wenner, David Gallo en met kostuumontwerp deur Robin Tomas.

Die musiekblyspel is in Desember 2012 in die Tsjeggiese Republiek in die Josef Kajetán Tyl-teater in Pilsen gewys.

Die Griekse produksie is in November 2015 in die teater Pantheon in Athene geopen, met Vassilis Charalampopoulos as Guido, en Helena Paparizou as Saraghina.

Die musiekblyspel is in Brasilië opgevoer by die Teatro Porto Seguro in São Paulo onder regie van Charles Möeller en Claudio Botelho, met die Italiaanse akteur Nicola Lama as Guido, Carol Castro as Luisa, Totia Meireles as Lili la Fleur, Malu Rodrigues as Carla, Karen Junqueira e Vanessa Costa afwisselend as Claudia, Letícia Birkheuer as Stephanie, Beatriz Segall, Sonia Clara afwisselend as Guido se ma en Myra Ruiz as Saraghina.

'n Spaanse produksie is geskeduleer om op 7 Junie 2018 by die Teatro Amaya in Madrid plaas te vind, met 'n rolverdeling bestaande uit Alvaro Puertas as Guido Contini, Roko as Luisa Contini, Patrizia Ruiz as Claudia Nardi, Chanel Terrero as Carla Albanese, Marcela Paoli as Liliane Le Fleur, Idaira Fernández as Saraghina, Chus Herranz as Stephanie en Angels Jiménez as die moeder van Guido.

Rolprent

Op 12 April 2007 het die tydskrif Variety aangekondig dat Rob Marshall ' n rolprent-aanpassing van Nine vir die Weinstein Company sal regisseer. Marshall het voorheen Chicago vir die Weinsteins geregisseer toe hulle nog by Miramax was. Die draaiboek is geskryf deur Anthony Minghella, met Michael Tolkin as 'n nie-gekrediteerde medeskrywer. Die rolverdeling bestaan uit die Oscar-wenners Daniel Day-Lewis, Marion Cotillard, Penélope Cruz, Judi Dench, Nicole Kidman, en Sophia Loren, met die Oscar-benoemde en Golden Globe-wenner Kate Hudson en die Grammy-wenner Fergie. Onder die ander rolveranderings in die rolprentweergawe behels dat die karakter van Mama Maddelena nie verskyn nie, en verder is Claudia se van, van Nardi na Jenssen verander. Volgens die draaiboek is Guido 50 jaar oud (Day-Lewis se werklike ouderdom), nie 40 soos in die oorspronklike toneelstuk nie. Die finale coda van die rolprent is meer hoopvol en optimisties as die verhoogweergawe. Daarbenewens het regisseur Marshall die grootste deel van die oorspronklike produksie se klankbaan gesny, met slegs die "Ouverture delle Donne", "Guido's Song", "A Call from the Vatican", "Folies Bergeres", "Be Italian", "My Husband Makes Movies", "Unusual Way", en 'n uitgebreide weergawe van "I Can't Make This Movie" wat die finale weergawe van die rolprent gemaak het. Die komponis Maury Yeston het drie nuwe liedjies vir die rolprent geskryf, waaronder "Cinema Italiano", "Guarda la Luna" om die titelliedjie mee te vervang, en "Take It All" in die plek van "Be On Your Own", sowel as die instrumentale afsluiting van die rolprent. Die rolprent is mede-vervaardig deur Marshall se eie produksiemaatskappy Lucamar Productions. Die rolprent is op 18 Desember 2009 in New York en Los Angeles in die VSA vrygestel.

Musiek

1ste Bedryf "Overture Delle Donne" – Geselskap "Not Since Chaplin" – Geselskap "Guido's Song" – Guido "Not Since Chaplin - Reprise" – Geselskap "The Germans at the Spa" – Maddelena, Italianers en Duitsers "Not Since Chaplin - Reprise" – Geselskap "My Husband Makes Movies" – Luisa "A Call from the Vatican" – Carla "Only with You" – Guido "The Script" – Guido "Folies Bergeres" – Lilli, Stephanie en geselskap "Nine" – Guido se Moeder en Geselskap "Ti Voglio Bene/Be Italian" – Saraghina, Seuns en Geselskap "The Bells of St. Sebastian" – Guido en Geselskap

2de Bedryf "A Man Like You/Unusual Way/Duet" – Claudia en Guido "The Grand Canal" (Every Girl in Venice/Amor/Only You) – Guido en Geselskap "Simple" – Carla "Be On Your Own" – Luisa "Not Since Chaplin – Reprise" – Geselskap "I Can't Make This Movie" – Guido "Getting Tall" – Jong Guido "Long Ago/Nine - Reprise" – Guido, Jong Guido en Luisa

• Maury Yeston het 'n nuwe nommer getiteld "Now is the Moment" vir Sergio Franchi bygevoeg.
• Die herlewing in 2003 het "The German at the Spa" uitgeskakel.

Eksterne skakels

• Nine in die Internet-Broadway-databasis