Straat van Hormuz
| Straat van Hormuz | |
|---|---|
 Nasa-Satellietbeeld van die Straat van Hormuz | |
 Ligging van die Straat van Hormuz | |
| Koördinate: | 26°34′N 56°15′O / 26.567°N 56.250°O |
| Ligging: | Iran, Oman, Verenigde Arabiese Emirate |
| Soort: | Seestraat van die Indiese Oseaan |
| Breedte: | 55 km (30 myl) |
| Invloei: | Persiese Golf |
| Uitvloei: | Golf van Oman |
| Eiland/e: | Hormuz |
| Nedersettings: | Bandar Abbas |
Die Straat van Hormuz (Arabies: مَضيق هُرمُز, Maḍīq Hurmuz; Persies: تنگه هرمز, Tangehyyeh Hormoz, ) is 'n seestraat wat die Persiese Golf in die weste met die Golf van Oman in die ooste verbind en Iran in die noorde van die Arabiese Skiereiland in die suide skei. Aangrensende lande is Iran in die noorde asook die Verenigde Arabiese Emirate en Oman se eksklawe Musandam in die suide. Die seestraat se nouste punt is sowat 55 km wyd.
Die Straat van Hormuz is van groot strategiese belang omdat hier 25% van die wêreld se ruolie vervoer word, die belangrike ruolie-lande Saoedi-Arabië, Iran, Irak en Koeweit se hawens kan net oor hierdie golf bereik word.[1]
Op 3 Julie 1988 is die Iran Air-vlug 655 deur die Amerikaanse oorlogskip USS Vincennes oor die Straat van Hormuz afgeskiet, waarby al 274 passasiers en 16 bemanningslede dood is. Die USS Vincennes se bemanning het die Airbus A300 valslik as 'n vyandelike F-14 Tomcat geïdentifiseer wat besig was om die skip aan te val.
Agtergrond
wysigDie seestraat bied die enigste seegang vanaf die Persiese Golf na die oop see en is een van die wêreld se mees strategies belangrike deurgange. Aan die noordkus lê Iran, en aan die suidkus lê die Musandam-skiereiland, gedeel deur die Verenigde Arabiese Emirate en Musandam-provinsie, 'n eksklawe van Oman. Die seestraat is ongeveer 167 km lank, met 'n breedte wat wissel van ongeveer 96 tot 39 km.
'n Derde van die wêreld se vloeibare aardgas en byna 25% van die totale globale olieverbruik gaan deur die seestraat.
Daar is verskeie eilande in die nou seestraat: Hormuz, die eiland waarvandaan hierdie seestraat sy naam kry, asook Kish, Qishm, Abu Musa, en die Groter en Klein Tunbs. Hierdie eilande het 'n belangrike strategiese posisie.
Die seestraat is ongeveer 54 kilometer breed op sy smalste punt. Skeepsvaartverkeer op hierdie punt word in twee roetes verdeel, elk drie kilometer breed. Die weswaartse roete gaan deur Iran se territoriale waters. Daar is 'n buffer van drie kilometer tussen die oos- en weswaartse roetes om botsings te voorkom. Die seestraat is diep genoeg vir die grootste olietenkskepe om deur te vaar.[2][3]
Etimologie
wysigIn die Petiplus of the Erytraen Sea, 'n eerste-eeuse seevaardgids, word hierdie opening na die Persiese Golf beskryf, maar nie 'n naam gegee nie:
" Aan die boonste punt van hierdie Calaei-eilande is 'n reeks berge genaamd Calon, en daar volg nie ver verder nie, die mond van die Persiese Golf, waar daar baie geduik word vir die pêrelmossel. Links van die seestraat is groot berge genaamd Asabon en regs styg daar in volle sig nog 'n ronde en hoë berg genaamd Semiramis; tussen hulle is die deurgang oor die seestraat omtrent seshonderd stadia; waarbuite daardie baie groot en breë see, die Persiese Golf, ver in die binneland strek. Aan die boonste punt van hierdie kloof is daar 'n markdorp wat deur wetgewing aangewys is genaamd Apologus, geleë naby Charaex Spasini en die Eufraatrivier."[4]
In die 10de–17de eeue was die Koninkryk van Ormus, wat blykbaar sy naam aan die seestraat verleen het, hier geleë. Geleerdes, historici en taalkundiges ontleen die naam "Ormuz" van die plaaslike Persiese woord هورمغ Hurmogh wat dadelpalm beteken. In die plaaslike dialekte van Hurmoz en Minab word die seestraat steeds Hurmogh genoem en het die voorgenoemde betekenis. Die ooreenkoms van hierdie woord met die naam van die Zoroastriese god هرمز Hormoz ('n variant van Ahura Mazda) het gelei tot die algemene oortuiging dat hierdie woorde verwant is.
Jodocus Hondius benoem die Straat Basora fretum ("Straat van Basra") op sy 1606-kaart van die Ottomaanse Ryk.
Navigasie
wysigOm die risiko van botsing te verminder, volg skepe wat deur die Straat beweeg 'n Traffic Separation Scheme (TSS): inkomende skepe gebruik een baan, uitgaande skepe 'n ander, elke baan is twee myl breed. Die bane word geskei deur 'n twee myl-wye "mediaan".
Om die Straat te deurkruis, gaan skepe deur die territoriale waters van Iran en Oman onder die transito-bepalings van die Verenigde Nasies se Konvensie oor Seereg. Alhoewel nie alle lande die konvensie bekragtig het nie, aanvaar die meeste lande, insluitend die VSA, hierdie gebruiklike navigasiereëls soos in die konvensie.
In April 1959 het Iran die wettige status van die seestraat verander deur sy territoriale see na 22 km uit te brei en te verklaar dat dit slegs transito sal erken met onskuldige deurgang deur die nuut uitgebreide gebied.
In Julie 1972 het Oman ook sy territoriale see per dekreet tot 22 km uitgebrei. Dus, teen middel 1972, was die Straat van Hormuz heeltemal "gesluit" deur die gekombineerde territoriale waters van Iran en Oman. Gedurende die 1970's het nie Iran of Oman gepoog om die deurgang van oorlogskepe deur die seestraat te belemmer nie, maar in die 1980's het beide lande eise aangevoer wat verskil van die gewoontereg. By bekragtiging van UNCLOS in Augustus 1989 het Oman verklarings ingedien wat sy koninklike besluit van 1981 bevestig dat slegs onskuldige deurgang deur sy territoriale see toegelaat word.
Die verklarings het verder beweer dat vooraf toestemming vereis word voordat buitelandse oorlogskepe deur Oman se territoriale waters kon vaar. Met die ondertekening van die konvensie in Desember 1982, het Iran 'n verklaring aangegaan wat verklaar "dat slegs state wat partye by die Seeregkonvensie was, geregtig sal wees om voordeel te trek uit die kontraktuele regte wat daarin geskep is", insluitend "die reg van transito deur seestraat wat gebruik word vir internasionale navigasie".
In Mei 1993 het Iran 'n omvattende wet op maritiemegebiede ingestel, waarvan verskeie bepalings bots met UNCLOS-bepalings, insluitend 'n vereiste dat oorlogskepe, duikbote en kernkrag-aangedrewe skepe toestemming moet verkry voordat hulle onskuldige deurgang deur Iran se territoriale waters mag uitoefen. Die Verenigde State erken nie enige van die eise deur Oman en Iran nie en het elkeen van hulle betwis.
Oman het 'n radarwebwerf Link Quality Indicator (LQI) om die TSS in die Straat van Hormuz te monitor. Hierdie terrein is op 'n klein eiland op die piek van Musandam-provinsie.[5]
Fotogalery
wysig-
Bandar Abbas aan die Straat van Hormuz -
Die Hormuz-eiland in die Straat van Hormuz -
Dorpie in die Omaanse eksklawe Musandam aan die Straat van Hormuz -
Irannese skepe digby die USS Port Royal in 2008
Sien ook
wysigVerwysings
wysig- ↑ Alejandra Roman & Administration. "Strait of Hormuz" (in Engels). The Encyclopedia of Earth. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 April 2016. Besoek op 5 Junie 2017.
- ↑ Viktor Katona. "How Iran Plans To Bypass The World's Main Oil Chokepoint". Oilprice.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 September 2018. Besoek op 11 September 2018.
- ↑ Jon M. Van Dyke (2 Oktober 2008). "Transit Passage Through International Straits" (PDF). The Future of Ocean Regime-Building. University of Hawaii. p. 216. doi:10.1163/ej.9789004172678.i-786.50. ISBN 9789004172678. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 7 Augustus 2020. Besoek op 6 Julie 2019.
- ↑ Municipality of Minab Geargiveer 6 Julie 2018 op Wayback Machine, (in Persian). Retrieved 30 December 2011.
- ↑ "World Oil Transit Chokepoints" (PDF). U.S. Energy Information Administration. 25 Julie 2017. Besoek op 13 Junie 2019.
Eksterne skakels
wysig| Wikimedia Commons bevat media in verband met Straat van Hormuz. |
- (en) "Strait of Hormuz". Encyclopædia Britannica. Besoek op 26 Maart 2021.