Transall C-160
Die Transall C-160 is 'n militêre transportvliegtuig wat ontwikkel is deur Transall, 'n konsortium van Franse en Duitse vliegtuigvervaardigers. Dit is aanvanklik ontwikkel om aan die vereistes vir 'n moderne vragvliegtuig te voldoen vir die Franse en Duitse Lugmagte, maar 29 vliegtuie is ook aan Suid-Afrika en Turkye verkoop, sowel as 'n paar aan burgerlike operateurs.
| Transall C-160 | |
|---|---|
 | |
| 'n C-160 van die Duitse Lugmag | |
| Tipe | Militêre vragvliegtuig |
| Vervaardiger | Transall |
| Nooiensvlug | 25 Februarie 1963 |
| Vrygestel | 1967 |
| Onttrek | Suid-Afrikaanse Lugmag in 1997 |
| Status | In gebruik |
| Hoofgebruikers | Franse en Duitse Lugmagte Suid-Afrikaanse en Turkse Lugmagte |
| Vervaardig | 1963-huidig |
| Aantal gebou | 214 |
Die C-160 het homself bewys as 'n duursame ontwerp. Dit is steeds in daaglikse gebruik, reeds langer as 50 jaar sedert die eerste vlug van die tipe in 1963. Dit het ook voorwaardelike logistieke ondersteuning aan 'n aantal oorsese bedrywighede verleen, en in spesialisrolle gedien, soos as 'n lughervullingstenker en 'n elektroniese intelligensie- en kommunikasieplatform. Die C-160 in die Franse en Duitse diens sal binnekort deur die Airbus A400M Atlas vervang word.[1]
Oorsprong
wysigIn die laat 1950's het 'n behoefte ontstaan om die suieraangedrewe Nord Noratlas, wat as vragvliegtuig deur beide die lugmagte van Frankryk (Armee de l' Air) en Duitsland (Luftwaffe) gebruik is, te vervang. Goeie industriële samewerking is aangemoedig tussen die twee lande, soos onder 'n vorige reëling, toe Noratlas-vliegtuie onder lisensie deur Weser Flugzeugbau vir die Duitse Lugmag vervaardig is. Op 28 November 1957 het Frankryk en Duitsland dus 'n ooreenkoms onderteken vir die ontwikkeling van 'n opvolger vir die Noratlas. Die Italiaanse regering was aanvanklik ook by die projek betrokke en het hulle behoeftes by die ontwerp probeer insluit. Italië se deelname aan die vroeë program is egter gou gestaak ten gunste van 'n kleiner en geheel-en-al Italiaansgeboude vliegtuig, die Fiat G.222.
-_by-Raboe_01.jpg){kind=spacer}
Ontwikkeling
wysig'n Konsortium, genaamd "Transport-Allianz" of kortweg Transall, is in Januarie 1959 gevorm tussen die Franse maatskappy Nord Aviation en die Duitse maatskappye Weser Flugzeugbau (later VFW) en Hamburger Flugzeugbau (HFB) om die vliegtuie te ontwerp en te bou. [2][3] Die nuwe vliegtuie moes 16 000 kilogram (35 000 pond) se vrag kon dra oor 'n afstand van 1 720 kilometer (930 seemyl; 1 070 myl) of 'n las van 8 000 kg (18 000 pond) oor 'n afstand van 4 540 km, en in staat wees om op te styg van half-voorbereide aanloopbane [2] Een prototipe is daarna deur elk van die produksievennote gebou, met die eerste (gebou deur Nord) wat op 25 Mei 1963 opgestyg het en die VFW- en HFB-geboude prototipes volgende op 25 Mei 1963 en 19 Februarie 1964. [2] Dit is opgevolg deur ses voorproduksie-eenhede, gestrek met 51 cm in vergelyking met die voorlopers, wat gevlieg het tussen 1965 en 1966. [2]
Produksie
wysig
Produksiebestellings is vertraag deur pogings van Lockheed om sy Lockheed C-130 Hercules vragdraer aan Duitsland te verkoop, maar dit is afgeweer en uiteindelik is die kontrak wel op 24 September 1964 met Transall onderteken vir 160 C-160's (110 vir Duitsland en 50 vir Frankryk). Die werkslas van die vervaardiging is tussen Duitsland en Frankryk verdeel; in lyn met die aantal bestellings geplaas. Nord het die vlerke en enjingondels gebou, VFW die middelromp en horisontale stert, en HFB die voor- en agterromp. Die vliegtuig se vertikale stert is deur Dornier gebou. Drie produksielyne vir die bou van hierdie komponente is op die been gebring, een is deur Nord en die ander twee deur VFW en HFB gebruik.[3][2]
Die eerste produksievliegtuie is vanaf 1967 aan Frankryk en Duitsland gelewer.[2] Die eerste groep sluit in: 110 C-160Ds vir die Duitse Lugmag (Luftwaffe), 50 C-160Fs vir die Franse Lugmag en nege C-160Zs vir die Suid-Afrikaanse Lugmag. Vier C-160Fs is omgeskakel na C-160P lugposvliegtuie en is deur Air France bedryf.[4] Produksie het voortgeduur tot in Oktober 1972. [3] Brittanje het ook later belanggestel in beide die verkryging en vervaardiging van C-160's. Gesprekke het plaasgevind tussen Transall, die Britse vliegtuie Corporation en die Britse regering, maar daar is toe eerder op die C-130 besluit.[2]
In Julie 1977 het Frankryk 'n bestelling vir 25 vliegtuie geplaas wat gebou sou word volgens 'n opgegradeerde standaard. [5] Die produksiewerkslas vir die nuwe vliegtuie was 50:50 verdeel tussen Aerospatiale (die opvolger van Nord) en MBB (wat VFW en HFB geabsorbeer het) met die finale montering in Toulouse. In die nuwe weergawe van die vragvliegtuig is die laaideur aan die bakboordkant van die romp weggelaat, maar voorsiening is gemaak vir bykomende brandstoftenks in die vlerke. Dit verhoog die brandstofkapasiteit van 19 000 liter tot 28 000 liter. Die vliegtuig is ook toegerus met opgedateerde avionika. [6] Die nooiensvlug van die tweede geslag C-160 vind in 1981 plaas. [7] Vliegtuie in hierdie lot sluit 29 vir Frankryk in ('n bykomende vier nie-standaard vliegtuie is vir spesiale operasies gebou) en 6 vir Indonesië.[8]
Vliegtuie op uitstalling
Daar is tans een Transall C160Z op uitstalling. Die voormalige Suid-Afrikaanse Lugmag vliegtuig met die nommer 337 kan gesien word by die Suid-Afrikaanse Lugmagmuseum in Pretoria [9].
Verwysings
wysig- ↑ Hewson, R. The Vital Guide to Military Aircraft 2de uitgawe. Londen: Airlife Publishing Ltd., 2001.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Wilson Flight International 25 April 1968, p. 614–617.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Pletschacher Air International Junie 1981, p. 286.
- ↑ Pletschacher Air International Junie 1981, p. 289.
- ↑ Pletschacher Air International Junie 1981, p. 285.
- ↑ Pletschacher Air International Junie 1981, pp. 286–287.
- ↑ Chant 1987, p. 472.
- ↑ Blumschein 1999, p. A26-2.
- ↑ https://www.airliners.net/photo/South-Africa-Air-Force/Transall-C-160Z/1796263
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal. |
