Lockheed C-130 Hercules
Die Lockheed C-130 Hercules is 'n middelswaar transportvliegtuig. Dit is 'n 4-motorige turboskroef wat deur baie NAVO-weermagte gebruik word. Die vliegtuig is reeds in die middel-1950's ontwerp en die eerste keer vervaardig, en word in 2006 die derde militêre vliegtuig wat vir langer as 50 jaar by sy eerste gebruiker (in hierdie geval die Amerikaanse Lugmag) in diens is. Die eerste twee was die English Electric Canberra (2001) en die B-52 Stratofortress (2005).
| Lockheed C-130 Hercules | |
|---|---|
 | |
| Tipe | Militêre vragvliegtuig |
| Vervaardiger | Lockheed |
| Nooiensvlug | 23 Augustus 1954 |
| Vrygestel | 9 Desember 1957 |
| Status | In gebruik |
| Hoofgebruikers | Amerikaanse Lugmag (USAF) Amerikaanse Marinierskorps (US Marines) Britse Lugmag (RAF) Suid-Afrikaanse Lugmag |
| Vervaardig | 1954-huidig |
| Aantal gebou | Meer as 2300 tot 2009 |
| Eenheidskoste | C-130H: VS$30.1 miljoen |
| Weergawes | Lockheed L-100 Hercules |
Gedurende sy leeftyd is meer as 40 modelle aan meer as 70 lande verkoop. Airbus is sedert 2005 besig met 'n mededinger vir die C-130, naamlik hul Airbus A400M Atlas.
_Lebeda-1.jpg)
Ontwerp, spesifikasies en ontwikkeling
wysigTydens die Korea-oorlog, wat in Junie 1950 uitgebreek het, is besef dat suierenjinvragvliegtuie uit die Tweede Wêreldoorlog-era onvoldoende was vir moderne oorlogvoering. Die Amerikaanse Lugmag het dus op 2 Februarie 1951 versoeke vir 'n nuwe vragvliegtuig gerig aan Boeing, Douglas, Fairchild, Lockheed Martin, Chase Aircraft, North American, Northrop en Airlifts Inc. Die nuwe vragvliegtuie moes 'n kapasiteit hê vir 92 passasiers, 72 gevegstroepe of 64 valskermsoldate in 'n vragruim wat ongeveer 12 m lank, 2.7 m hoog en 3 m breed sou wees. In teenstelling met vragvliegtuie wat afgelei is van passasiersvliegtuie, was dit van meet af aan ontwerp as 'n gevegsvragdraer, toegerus met 'n skarnierlaaideur en 'n laai-oprit aan die agterkant van die romp. Hierdie uitvindsel op militêre vragvliegtuie, bekend as die Trapoklappe, is aanvanklik op Tweede Wêreldoorlogse Duitse Junkers Ju 252 en Ju 352 "Hercules" vragprototipes op die proef gestel.
Die Hercules lyk soos 'n groter viermotorige broer van die "C-123 Provider", met 'n soortgelyke vlerk- en vragoprit-uitleg wat ontwikkel is uit die "Chase XCG-20 Avitruc", wat op sy beurt weer ontwerp was as 'n vragvliegtuig in 1947.[1] Die Boeing C-97 Strato Freighter het ook 'n agterste oprit, wat dit moontlik gemaak het om selfs voertuie tot op die vliegtuig te ry. Die oprit op die Hercules is ook gebruik om vrag uit die lug neer te laat (Engels: "airdrop"), wat ingesluit het die lae-hoogte onttrekking van Sheridantenks en selfs die afgooi van groot bomme.
'n Belangrike dryfkrag was die bekendstelling van die Allison T56 turboskroefkragbron wat spesiaal ontwikkel is vir die C-130. Op daardie stadium was die turboskroef 'n nuwe toepassing van die turbine-enjin wat uitlaatgasse gebruik het met 'n skroef, wat groter verskeidenheid op skroefgedrewe bied in vergelyking met suiwer turbojets, wat vinniger, maar dorser draai. Soos in die geval van helikopters van daardie era, soos die Mann-1 Huey, het turbo-asse veel meer krag vir hul gewig geproduseer as suierenjins. Lockheed het toe dieselfde enjins en tegnologie gebruik in die Lockheed L-188 Electra. Dit vliegtuig misluk finansieel in die burgerlike omgewing, maar is suksesvol aangepas in die Lockheed P-3 Orion vir maritieme patrollie en as duikbootjagter, waartydens die doeltreffendheid en uithouvermoë van die turboskroef uitgeblink het.
Die nuutontwerpte Lockheed vragvliegtuig het 'n reikafstand van 2 000 km (1 100 seemyl), goeie opstygvermoë op kort- en onvoorbereide aanloopbane, en die vermoë om steeds te bly vlieg indien een enjin staak. Fairchild, North American, Martin en Northrop stel nie belang om te tender nie. Die oorblywende vyf maatskappye lê 'n totaal van tien ontwerpe voor: Lockheed twee, Boeing een, Chase drie, Douglas drie, en Airlifts Inc. een. Die wedloop was 'n nou stryd tussen die ligter van die twee Lockheed-voorstelle (voorlopige projekverwysing L-206 gedoop) en 'n vier-turboskroef Douglas-ontwerp. By die twee YC-130 prototipes is die stomp neus vervang met 'n radarskild op latere produksiemodelle.
Die Lockheed-ontwerpspan is gelei deur Willis Hawkins, wie begin het met 'n 130-bladsy voorstel vir die Lockheed L-206.[2] Hall Hibbard, Lockheed se vise-president en hoofingenieur, het die voorstel bekyk en dit aan Kelly Johnson oorhandig, wie nie 'n flenter omgegee het vir stadige, onbewapende vliegtuie nie, en opgemerk het: "As u hierdie voorstel onderteken, vernietig u die Lockheed Maatskappy." [2] Beide Hibbard en Johnson onderteken die voorstel en die maatskappy bekom die kontrak vir die nou-aangewese Model 82 op 2 Julie 1951.[3]
Die nooiensvlug van die YC-130 prototipe vind plaas op 23 Augustus 1954 vanuit Lockheed se aanleg in Burbank, Kalifornië. Die vliegtuig, reeksnommer 53-3397, was die tweede prototipe, maar het eerste opgestyg. Die YC-130 is geloods deur Stanley Beltz en Roy Wimmer op sy 61-minute vlug na Edwards Lugmagbasis. Jack Real en Dick Stanton doen diens as vlugingenieurs en Kelly Johnson sit hulle snel agterna in 'n Lockheed P2V Neptune.[4]
Bedryfslande
wysig
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Tegniese gegewens
wysig
- Lengte: 29,8 m
- Vlerkspan: 40,4 m
- Vlerkoppervlak: 162,1 m²
- Hoogte: 11,6 m
- Leë massa: 34 400 kg
- Vragmassa: 20 400 kg
- Maksimum opstygmassa: 70 300 kg
- Maksimum snelheid: 592 km/h (320 knope)
- Reikafstand: 3 800 km
- Plafonhoogte (leeg):10 060 m
- Klimkoers: 9,3 m/s
- Enjins: 4 × Allison T56-A-15 turboskroef, 3 430 kW elk
- Bemanning: 5
Verwysings
wysig- ↑ "Chase XCG-20 Avitruc." globalsecurity.org. URL besoek op 2 Oktober 2010.
- ↑ 2,0 2,1 Rhodes, Jeff. "Willis Hawkins and the Genesis of the Hercules." Code One Magazine, Volume 19, Uitgawe 3, 2004.
- ↑ Boyne, Walter J. Beyond the Horizons: The Lockheed Story. New York: St. Martin's Press, 1998. ISBN 978-0-312-19237-2.
- ↑ Dabney, Joseph E. A. "Mating of the Jeep, the Truck, and the Airplane." lockheedmartin.com, 2004. Uittreksel uit HERK: Hero of the Skies in Lockheed Martin Service News, Lockheed Martin Air Mobility Support Volume 29, 2de uitgawe, p. 3.
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal. |
