Lockheed P2V Neptune

Die Lockheed P2V Neptune is 'n Amerikaanse patrollie vliegtuig wat deur die Amerikaanse Vloot gebruik was. Dit is later vervang deur die Lockheed P-3 Orion. Nog voordat Amerika tot die Tweede Wêreldoorlog toegetree het, was daar reeds duidelikheid dat hulle oor 'n landgebaseerde patrollievliegtuig met 'n lang togafstand moet beskik en die vliegtuig se vermoë moes baie beter wees as die vliegtuie op daardie stadium in gebruik: die Lockheed Ventura en die Lockheed Hudson. Die Amerikaanse Vloot se behoefte was vir 'n vliegtuig wat dag en nag teenduikbootoorlogvoering kon doen en ook teen vyandelike skepe optree. Lockheed het aan so 'n ontwerp begin nog voor die Vloot enige amptelike versoek gerig het. Nadat Amerika tot die oorlog toegetree het het die Vloot aanvanklik net op gevestigde en beskikbare vliegtuie gekonsentreer, Lockheed het egter op eie stoom aangegaan met die ontwikkeling van die Neptune.

Lockheed P-2 Neptune
SP-2H of VP-56 oor die Atlantiese Oseaan
Tipe	Mariene verkenning
Vervaardiger	Lockheed
Nooiensvlug	17 Mei 1945
Bekendstelling	Maart 1947
Onttrek	1984 uit militêre diens
Status	In diens
Hoofgebruiker	Amerikaanse Vloot
Programkoste	-

Teen 1943 het die Vloot egter begin beplan aan die volgende geslag maritieme verkenningsvliegtuig en 'n versoek gerig aan Lockheed om 'n prototipe te bou. Prototipe XP2V het sy nooiensvlug op 17 Mei 1945 onderneem. Daarna was veertien produksie-eenhede van model P2V-1 afgelewer vanaf Maart 1947.

Ontwerp

Die ontwerpers het baie aandag aan detail gegee, die romp se radius was so ver moontlik eweredig gehou sodat rompbedekkings op meer plekke gebruik kon word en minder verskillende tipes vervaardig moes word. Die ontwerp het verseker dat die hele vliegtuig in onderlinge selfstandige eenhede gebou kon word wat dan aanmekaar geheg is en instandhouding grootliks verminder en vereenvoudig het. Dit het tot gevolg gehad dat die vliegtuig maklik versien kon word, 'n enjin kon byvoorbeeld in minder as 30 minute vervang word en 'n paneel op die vlerkpunt binne 80 minute.

Die vliegtuig het selfs bekend geword nog voordat dit in diens gestel is. In September/Oktober 1946 het 'n gemodifiseerde Neptune genaamd Truculent Turtle 'n ononderbroke tog van 18 100 km afgelê vanaf Perth, Wes-Australië tot in Columbus, Ohio in 55 uur en 15 minute. Dit was 'n nuwe langafstandwêreldrekord.

Modelle

Daar is 30 verskillende modelle gebou voor produksie in 1962 gestaak is. Die eerste model was die P2V-1. Model P2V-2 was reeds 'n groot verbetering met kragtiger motore en kon ook sonarboeie dra. Model P2V-5 is die model waarvan die meeste gebou is, die model het sy eerste vlug op 29 Desember 1950 onderneem.

Dit is aangedryf deur twee Wright R-3350 motore van 3 250 perdekrag elk. Daar is ook ekstragroot brandstoftenks in die vlerkpunte. Daar was ook 'n soeklig aan die stuurboord se tenk se voorkant wat gekoppel was aan die beweging van die twee masjiengewere in die neus. In die bakboordtenk se voorkant was 'n APS-8 soekradar; beide tenks kon afgegooi word in tye van nood.

Die P2V-5 kon ook 'n bomvrag van 3 632 kg dra, wat bestaan het uit bomme, torpedos, dieptebomme asook vuurpyle onder die vlerke. 'n APS-20 radar was onder die romp, net agter die neuswiel se deure, gemonteer. Daar was ook meer antiduikboot- en elektroniese versteuringstoerusting aan boord. Dit het tot gevolg gehad dat die bemanning vergroot het tot nege. Die P2V-5 se togafstand was 7 642 km.

Die P2V-5 is uitgevoer na Argentinië, Australië, Brasilië, Nederland en Portugal. Daar was ook in 1952 52 eenhede aan die Britse Koninklike Lugmag verskaf. Hulle het die vliegtuig Neptune MR genoem, dit was toegerus met skiettorings in die neus, stert, asook in die dorsale posisie. Sewe-en-twintig vliegtuie se neus- en stertskiettorings is later verander; die neus met deursigtige plexiglas en die stert met 'n lang keëlvormige stert waarin MAD magnetiese opsporingtoerusting geïnstalleer is. Hulle het in eskader nr. 36, 203 en 210 diens gedoen. Hierdie vliegtuie is na Amerika teruggestuur in 1957 toe daar met produksie van die Avro Shackleton begin is.

Model P2V-7 was die laaste ontwikkeling van die vliegtuig. Dit het sy eerste vlug op 26 April 1954 onderneem en is aangedryf deur twee suierenjins asook twee turbostralermotore, die vinnigste van die al Neptune-modelle. Die APS-20 soekradar was 'n bietjie verder agtertoe gemonteer.

Teen 1970 is die P2V uitgefaseer in die Amerikaanse Vloot se patrollieseksies. Hulle was egter behou in die Vloot se Reserwe-patrollieseksies. In April 1978 is die laaste reserwe-eenheid toegerus met die Orion.

Kawasaki het ook 48 eenhede aanmekaargesit in Japan en het ook 'n model ontwikkel met turboskroef-motore; dit is die P-2J genoem. Die romp was ook ietwat langer. Die twee turboskroefmotore is weer ondersteun deur twee straalmotore. Kawasaki het ook 83 P-2J's vervaardig met die eerste wat afgelewer is in Oktober 1969. Hulle was die laaste operasionele Neptune's, en eers uit diens onttrek in 1985.

Tegniese besonderhede

Besonderhede van die Lockheed P2V-7:

Item	Statistiek
Aantal motore	4
Tipe motor	Twee turboskroef en twee suierenjins
Vervaardiger	Suierenjins: Wright R-3350-32W stermotore Turboskroef: Westinghouse J34-WE-36 straalmotore
Kraglewering per motor	Wright: 3 500 perdekrag Westinghouse: 543 kg stukrag
Vlerkspan	31,65 m
Lengte	27,94 m
Hoogte	8,94 m
Vlerkoppervlakte	92,9 m2
Maks. opstygmassa	36 272 kg
Maks. snelheid	649km/h
Operasionele hoogte	6 710m
Togafstand	5 930km
Klimvermoë	366 m per minuut
Bewapening	Twee 12.7 mm masjiengewere in dorsale skiettoring Bomvrag van 3 623 kg bomme.

Bron

• Crosby, Francis: THE WORLD ENCYCLOPEDIA OF FIGHTERS & BOMBERS. 2015. ISBN 978-1-84476-917-9