Lockheed P-3 Orion

Die Lockheed P-3 Orion is 'n viermotorige turboskroef vliegtuig wat ontwikkel is vir marienewerk; verkenning oor die see en opsporing van duikbote. In 1957 het die Amerikaanse Vloot 'n uitnodiging gering vir die ontwerp van 'n maritieme verkenningsvliegtuig met 'n lang togafstand wat ook gebruik kan word vir die jag van duikbote om die verouderde Lockheed P2V Neptune te vervang.

Lockheed P-3 Orion
'n Japannese P-3C van die Japannense Kuswag
Tipe	Mariene verkenning
Vervaardiger	Lockheed
Nooiensvlug	25 November 1959
Status	In diens
Hoofgebruiker	Amerikaanse Vloot
Vervaardig	1961 - 1990
Aantal gebou	Lockheed: 650 Kawasaki: 107
Programkoste	-

Lockheed het die ontwerp van hulle passasiersvliegtuig, die Lockheed L-188 Electra gebruik as basis. Die Orion was 2,4 m korter en kon in sy bomlaai seemyne, dieptebomme, torpedos of selfs kernbomme vervoer. Die prototipe het sy nooiensvlug op 25 November 1959 afgelê. Die produksiemodelle is in Julie 1962 in diens gestel en die laaste vliegtuig is in April 1990 afgelewer.

Die Orion het 'n gedugte reputasie opgebou as 'n duikbootjagter tydens die Koue Oorlog. Vanaf die Kubaanse missielkrisis totdat die Sowjetunie ontbind het was daar voortdurend 'n Orion in die lug op 'n verkenningstog.

Die P-3 kan toegerus word met gesofistikeerde apparaat. Dit sluit gesofistikeerde opsporingsapparaat, infrarooi elektro-optiese kameras en spesiale radartoerusting in. Die vliegtuig het geen wapens aan boord gehad vir selfverdediging nie. Dit word aangedryf deur vier Allison T56-A-14 turboskroefmotore en kon op bykans enige hoogte werk. Dit was ook internasionaal gebruik vir vredes- en hulpsendings. Gedurende die onrustyd in Liberië was die P-3 die oë en ore van die magte wat V.S.A. se ambassade beskerm het. In Somalië het dit die operasies in die strate van Mogadisjoe gemonitor. In Rwanda is die P-3 gebruik om die beweging van vlugtelinge te monitor om sodoende hulpverlening effektief te kon doen. Gedurende Operasie Desert Storm, tydens die Golfoorlog, het die P-3 meer as 12 000 ure gevlieg in 1 200 verkenningstogte.

Tans beskik die Amerikaanse Vloot oor twaalf aktiewe en sewe eskaders in reserwe wat beteken dat daar te eniger tyd veertig P-3 ontplooi kan word wêreldwyd. Ook was die P-3 verkoop aan Australië, Chile, Griekeland, Iran, Nederland, Nieu-Seeland, Noorweë, Portugal, Suid-Korea, Spanje en Thailand. Sommige van die vliegtuie is in Japan deur Kawasaki gebou. Kanada beskik oor 'n spesiale model wat bekend staan as die CP-140 Aurora.

Operasionele diens

Gedurende 2001 het die Amerikaanse Vloot die P-3 in Afghanistan gebruik om videoseine en ander data na die landmagte te stuur in werklike tyd. Die Orion se rol het oor tyd verander. Dit het begin as 'n teenduikbootmiddel tot 'n oorlogsveldmoniteringplatform oor see of land. Sy lang togafstand en vermoë om vir lang tye om teikens te beweeg was van ongelooflike waarde vir die Geallieerdes tydens Operasie Iraqi Freedom, hulle kon voortdurend die oorlogsone onder oë hou en inligting na die troepe op die grond stuur.

Die P-3 is toegerus met gevorderde duikbootopsporingsensors soos gerigte frekwensie-en-afstand berekenings (DIFAR) sonarboeie en magnetiese opsporingstoestelle (MAD). Al die toestelle is geïntegreer met die vliegtuig se rekenaar.

Tegniese besonderhede

Besonderhede van die Lockheed P-3 Orion:

Item	Statistiek
Aantal motore	4
Tipe motor	Turboskroef
Vervaardiger	Allison 4 600 shp T-56-A-14
Kraglewering per motor	3 430 kW
Vlerkspan	30,36 m
Lengte	35,6 m
Hoogte	10,27 m
Vlerkoppervlakte	120,77 m2
Maks. opstygmassa	64 468 kg
Maks. snelheid	750 km/h
Operasionele hoogte	8 631m
Togafstand	4 405km
Klimvermoë	594 m per minuut
Bewapening	Bomvrag van 9 080 kg. Verskeidenheid wapens kan gedra word: Maverick AGM 65 lug-tot-grond missiele, Mk 46/50 torpedo's, seemyne, dieptebomme en spesiale wapens.

Bron

• Crosby, Francis: THE WORLD ENCYCLOPEDIA OF FIGHTERS & BOMBERS. 2015. ISBN 978-1-84476-917-9

Eksterne skakels

• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Lockheed P-3 Orion.