Wikipedia

Anaïs Nin

Amerikaanse essayis, romansier en kortverhaalskryfster (1903-1977)

Angela Anaïs Juana Antolina Rosa Edelmira Nin y Culmell ([1] Franse uitspraak: ana.is nin; 21 Februarie 1903 – 14 Januarie 1977) was 'n Amerikaanse essayis, romansier en kortverhaalskryfster van Franse afkoms. Sy is gebore as die dogter van Kubaanse ouers in Frankryk. Haar vader was die komponis Joaquín Nin en haar moeder die sangeres Rosa Culmell. Sy het haar jeugjare deurgebring in Spanje en Kuba. Sy het sestien jaar in Parys (1924–1940) gewoon, en die oorblywende helfde van haar lewe in die Verenigde State, waar sy 'n gevestigde skryfster geword het.

Anaïs Nin
Portret uit die 1970's deur Elsa Dorfman
Gebore
Angela Anaïs Juana Antolina Rosa Edelmira Nin y Culmell

(1903-02-21)21 Februarie 1903
Neuilly-sur-Seine, Frankryk
Sterf14 Januarie 1977 (op 73)
Los Angeles, Kalifornië, Verenigde State
Beroepskryfster
Eggenoot
  • Hugh Parker Guiler (trou 1923)
  • Rupert Pole (trou 1955; huwelik ongedaan gemaak 1966) (bigamie)
Ouer(s)
  • Joaquín Nin
  • Rosa Culmell
Handtekening

Nin was van haar elfde lewensjaar tot haar afsterwe 'n produktiewe skrywer van dagboeke. Haar dagboeke, waarvan baie gedurende haar leeftyd gepubliseer is, handel oor haar private gedagtes en persoonlike verhoudings. Haar dagboeke beskryf ook haar huwelike met Hugh Parker Guiler en Rupert Pole en haar talryke verhoudings, insluitende met die psigoanalis Otto Rank en die skrywer Henry Miller. Beide het 'n diepgaande invloed op Nin en haar skryfwerk uitgeoefen.

Nin het, bykomend tot haar dagboeke, verskeie romans, kritiese studies, essays, kortverhale en erotiese literatuur geskryf. Baie van haar werk, insluitende die volumes erotiese literatuur Delta of Venus en Little Birds, is postuum gepubliseer te midde van hernieude kritiese belangstelling in haar lewe en werk. Nin het haar latere lewe deurgebring in Los Angeles, Kalifornië, waar sy in 1977 dood is aan servikale kanker. In 1976 was sy 'n finalis vir die Neustadt Internasionale Literatuurprys.

Vroeë lewe

wysig

Anaïs Nin is gebore in Neuilly, Frankryk, aan Joaquín Nin, 'n Kubaanse pianis en komponis, en Rosa Culmell,[2] 'n Kubaanse sangeres wat klassieke opleiding ontvang het.[3] Haar vader se grootvader het Frankryk ontvlug tydens die Franse Rewolusie en aanvanklik opgeëindig in Saint-Domingue (die latere Haïti), toe New Orleans en uiteindelik in Kuba, waar hy gehelp het om die land se eerste treinspoor te bou.[4]

Nin is grootgemaak as 'n Katoliek[5] maar het die kerk verlaat toe sy 16 jaar oud was.[6] Sy het haar kinderjare en vroeë lewe in Europa deurgebring. Haar ouers is uitmekaar toe sy twee was; hierna het haar moeder vir Nin en haar twee broers, Thorvald Nin en Joaquín Nin-Culmell, na Barcelona geneem, en toe na New York Stad, waar sy hoërskool bygewoon het. Nin het in 1919 op 16-jarige ouderdom [7] die skool verlaat en volgens haar dagboeke, Volume One, 1931–1934, later as kunstenaarsmodel begin poseer. Nadat Nin etlike jare in die Verenigde State was, was sy nie meer Spaans magtig nie, nietemin was sy steeds vaardig in Frans en het Engels magtig geword.[8]

 
Anaïs Nin as 'n tiener in omstreeks 1920.

Nin is op 3 Maart 1923 in Havana, Kuba, getroud met haar eerste man, die Amerikaner Hugh Parker Guiler (1898–1985), 'n bankier en kunstenaar van Boston, later bekend as "Ian Hugo", toe hy in die laat 1940's eksperimentele films gemaak het. Die egpaar het die volgende jaar na Parys verhuis, waar Guiler sy bankloopbaan voortgesit het en Nin haar belangstelling in skryf begin najaag het; in haar dagboeke noem sy ook dat sy in die middel- tot laat 1920's onder Francisco Miralles Arnau as flamenco-danser in Parys opgelei is. Haar eerste gepubliseerde werk was 'n kritiese werk uit 1932 oor D.H. Lawrence getiteld D. H. Lawrence: An Unprofessional Study, wat sy in sestien dae geskryf het.[2]

Nin het in psigoanalise begin belangstel en hard gestudeer, eers onder René Allendy in 1932 en daarna onder Otto Rank.[9] Albei mans het uiteindelik haar minnaars geword, soos sy in haar Dagboek vertel.[10] By haar tweede besoek aan Rank, besin Nin oor haar begeerte om as vrou en kunstenares hergebore te word. Rank, merk sy op, het haar gehelp om te beweeg tussen wat sy in haar dagboeke kon neerpen en wat onuitgesproke gebly het. Sy het die aard en diepte van haar gevoelens ontdek in die woordelose oorgange tussen wat sy kon, en nie kon sê nie. "Terwyl hy gepraat het, het ek gedink aan my probleme met my skryfwerk, my stryd om gevoelens te verwoord wat nie maklik uitgedruk kon word nie. Aan my stryd om 'n taal vir intuïsie, gevoel, instinkte te vind wat op sigself ontwykend, subtiel en woordeloos is."[11]

In die laat somer van 1939, toe inwoners van oorsee aangemoedig is om Frankryk te verlaat weens die naderende oorlog, het Nin Parys verlaat en saam met haar man na New York Stad teruggekeer (Guiler is, volgens sy eie wense, uitgelaat uit die dagboeke wat tydens Nin se leeftyd gepubliseer is; sy rol in haar lewe is dus moeilik om te evalueer).[12] Tydens die oorlog het Nin haar boeke gestuur na Frances Steloff van die Gotham Book Mart in New York vir veilige bewaring.[13]

In New York het Nin weer by Otto Rank, wat voorheen daarheen verhuis het, aangesluit en in sy woonstel ingetrek. Sy het self as psigoanalis begin om pasiënte te konsulteer in die kamer langsaan.[14] Sy het dit egter ná 'n paar maande gestaak en gekonstateer: "Ek het gevind dat ek nie goed was nie omdat ek nie objektief was nie. My pasiënte het by my gespook, ek wou myself deel maak van hul probleme."[15] In New York het sy kennis gemaak met die Japannees-Amerikaanse modernistiese fotograaf Soichi Sunami, wat haar vir baie van haar boeke afgeneem het.

Literêre loopbaan

wysig

Dagboeke

wysig
 
Nin tydens 'n boekvoorlesing saam met George Leite in Berkeley, Kalifornië, 1946

Nin se mees bestudeerde werke is haar dagboeke, wat sy in haar adolessensie begin skryf het. Die gepubliseerde dagboeke, wat oor ses dekades strek, bied insig in haar persoonlike lewe en verhoudings. Nin was bekend, dikwels intiem, met 'n aantal prominente skrywers, kunstenaars, psigoanaliste en ander figure, en het dikwels oor hulle geskryf, veral Otto Rank. Verder, as 'n vroulike skrywer wat 'n hoofsaaklik manlike groep bekendes beskryf, was Nin se dagboeke belangrik as teenbalanserende perspektief. Sy het aanvanklik in Frans geskryf en het nie in Engels begin skryf voordat sy sewentien was nie.[16] Nin het gevoel dat Frans die taal van haar hart is, Spaans die taal van haar voorvaders, en Engels die taal van haar intellek. Die skrif in haar dagboeke is drietalig; sy gebruik watter taal ook al haar gedagtes die beste uitdruk.[17]

In die tweede deel van haar onverwerkte en onverkorte dagboek, Incest, skryf sy op openhartige en grafiese wyse (207–15) oor haar vader, met besonderhede oor haar bloedskandige volwasse seksuele verhouding met hom.

Voorheen ongepubliseerde werke is vrygestel in A Café in Space, the Anaïs Nin Literary Journal, wat "Anaïs Nin and Joaquín Nin y Castellanos: Prelude to a Symphony – Letters between a father and daughter" insluit.

Tot op datum is sestien volumes van haar dagboeke gepubliseer. Alles behalwe die laaste vyf van haar volwasse dagboeke is in verwerkte en verkorte vorm (die afstootlike teks is verwyder).

Erotiese werke

wysig

Nin word deur baie kritici beskou as een van die beste skrywers van vroulike erotika. Sy was een van die eerste vroue om die terrein van erotiese skryfwerk ten volle te verken, en beslis die eerste prominente vrou in die moderne Weste wat bekend was vir haar erotiese skryfwerk. Voor haar was erkende vroulike erotika skaars, met 'n paar noemenswaardige uitsonderings, soos die werk van Kate Chopin. Nin het dikwels skrywers soos Djuna Barnes en D.H. Lawrence as haar inspirasie beskryf, en sy verklaar in Volume One van haar dagboeke dat sy inspirasie geput het uit die werk van Marcel Proust,[18] André Gide,[19] Jean Cocteau,[20] Paul Valéry[21] en Arthur Rimbaud.[22]

Volgens Volume One, 1931–1934 van haar dagboeke, gepubliseer in 1966, het Nin die eerste keer op erotika afgekom toe sy saam met haar man, moeder en twee broers in haar laat tienerjare na Parys teruggekeer het. Hulle het die woonstel van 'n Amerikaanse man gehuur wat vir die somer weg was, en Nin het op 'n aantal Franse sagtebande afgekom: "Ek hierdie boeke een vir een gelees, wat heeltemal nuut vir my was. Ek het nog nooit erotiese literatuur in Amerika gelees nie. ... Dit het my oorweldig, ek was onskuldig voordat ek dit gelees het, maar teen die tyd dat ek hulle almal gelees het, was daar niks wat ek nie geweet het van seksuele avonture nie... Ek het my graad in erotiese skryfwerk verwerf."[23]

Gekonfronteer met 'n desperate behoefte aan geld, het Nin, Henry Miller en sommige van hul vriende in die 1940's begin om erotiese en pornografiese verhale vir 'n anonieme "versamelaar" te skryf teen 'n dollar per bladsy; dit was ietwat as grap bedoel.[24] (Dit is nie duidelik of Miller werklik hierdie stories geskryf het, of bloot daartoe toegestem het dat sy naam gebruik word nie.[25]) Nin het die karakters in haar erotika as ekstreme karikature beskou, en dit was nooit haar bedoeling dat die werk gepubliseer moes word nie, maar sy het in die vroeë 1970's van plan verander en toegelaat dat dit gepubliseer word as Delta of Venus[26][27] en Little Birds. In 2016 is 'n voorheen onontdekte versameling van Nin se erotika, getiteld Auletris, vir die eerste keer gepubliseer.[28]

Nin was 'n vriendin, en in sommige gevalle minnares, van verskeie literêre figure, insluitend Miller, John Steinbeck, Antonin Artaud, Edmund Wilson, Gore Vidal, James Agee, James Leo Herlihy en Lawrence Durrell. Haar passievolle liefdesverhouding en vriendskap met Miller het haar beide seksueel en as skrywer sterk beïnvloed. Bewerings dat Nin biseksueel was, is rugbaar gemaak deur Philip Kaufman se 1990-rolprent Henry & June, wat oor Miller en sy tweede vrou June Miller handel. Die eerste onverwerkte gedeelte van Nin se dagboek wat gepubliseer is, Henry and June, maak dit duidelik dat Nin deur June geroer is om te sê (aanhaling), "Ek het June geword," alhoewel dit nie duidelik is in watter mate sy haar gevoelens vir June seksueel uitgeleef het nie. Vir beide Anaïs en Henry was June 'n "femme fatale" – onweerstaanbaar, slinks en eroties. Nin het vir June geld, juweliersware en klere gegee, wat haar dikwels self sonder geld gelaat het.

Romans en ander publikasies

wysig

Bykomend tot haar dagboeke en versamelings erotika, het Nin verskeie romans geskryf, wat dikwels deur kritici geassosieer is met die surrealistiese beweging.[29] Haar eerste fiksiewerk, House of Incest (1936), bevat versluierde toespelings op 'n kort seksuele verhouding wat Nin in 1933 met haar vader gehad het: terwyl sy haar vervreemde vader in Frankryk besoek het, het die destyds dertigjarige Nin 'n kort bloedskandige seksuele verhouding met hom gehad.[30] In 1944 het sy 'n bundel kortverhale getiteld Under a Glass Bell gepubliseer, wat geresenseer is deur Edmund Wilson.[15]

Nin was ook die skryfster van verskeie niefiksie werke: Haar eerste publikasie, geskryf in die jare toe sy psigoanalise bestudeer het, was D. H. Lawrence: An Unprofessional Study (1932). Dit is 'n beoordeling van D.H. Lawrence se werke.[31] In 1968 het sy The Novel of the Future gepubliseer, wat oor haar benadering tot skryf en die skryfproses uitbrei.[32]

Persoonlike lewe

wysig

Volgens haar dagboeke, Vol. 1, 1931–1934, het Nin 'n boheemse leefstyl in Parys gehad saam met Henry Miller. Haar man Guiler word nêrens genoem in die gepubliseerde uitgawes van haar dagboek uit die 1930's nie (Vol. 1–2), alhoewel die opening van Vol. 1 dit duidelik maak dat sy getroud is, en die inleiding suggereer dat haar man geweier het om deel uit te maak van die gepubliseerde dagboeke. Volgens die dagboeke wat Nin se tweede man na haar dood geredigeer het, was haar verbintenis met Miller baie passievol, en het sy geglo dat dit sy kind was wat sy in 1934 geaborteer het.

In 1947 het Nin op 44-jarige leeftyd die voormalige akteur Rupert Pole in 'n Manhattan-hysbak ontmoet op pad na 'n partytjie.[33] Die twee het 'n verhouding begin en saam na Kalifornië gereis; Pole was sestien jaar jonger as Nin. Op 17 Maart 1955, terwyl sy nog getroud was met Guiler, trou sy met Pole in Quartzsite, Arizona, en keer saam met hom terug na Kalifornië.[34] Guiler het in New York Stad aangebly en was tot ná Nin se dood in 1977 onbewus van haar tweede huwelik, hoewel die biograaf Deirdre Bair beweer dat Guiler bewus was van wat aan die gebeur was terwyl Nin in Kalifornië was, maar bewustelik "gekies het om nie te weet nie".

Nin het na haar huwelike verwys as haar "bicoastal trapeze". Volgens Deidre Bair:

Sou [Anaïs] uitgebreide fasades in Los Angeles en in New York oprig, maar dit het so ingewikkeld geraak dat sy iets moes skep wat sy die leuenboks genoem het. Sy het 'n absoluut enorme beursie gehad en in die beursie het sy twee stelle tjekboeke gehad. Een het behoort aan Anaïs Guiler van New York en die ander aan Anaïs Pole van Los Angeles. Sy het voorskrifbottels van dokters uit Kalifornië, en van dokters uit New York gehad, met die twee verskillende name. Sy het ook 'n versameling lêerkaarte gehad, en gedeklameer: "Ek vertel soveel leuens dat ek dit moet neerskryf en in die leuenboks hou sodat ek kan kophou."

In 1966 het Nin haar huwelik met Pole nietig laat verklaar weens die regskwessies wat voortgespruit het uit die feit dat beide Guiler en Pole haar as 'n afhanklike geëis het op hul federale belastingopgawes.[35] Alhoewel die huwelik nietig verklaar is, het Nin en Pole tot haar dood in 1977 voortgegaan om saam te woon asof hulle getroud was. Volgens Barbara Kraft het Nin voor haar dood aan Guiler geskryf om sy vergifnis te vra. Hy het gereageer deur aan haar te skryf hoe betekenisvol sy lewe was as gevolg van haar invloed.[36]

Na Guiler se dood in 1985 is die onverwerkte weergawes van haar dagboeke in opdrag van Pole (in sy hoedanigheid van literêre eksekuteur) gepubliseer.[37] Ses volumes is gepubliseer: Henry and June, Fire: From a Journal of Love, Incest: From a Journal of Love, Nearer the Moon, Mirages: The Unexpurgated Diary of Anaïs Nin, 1939-1947 en Trapeze: The Unexpurgated Diary of Anaïs Nin, 1947–1955.[38] Pole het in Julie 2006 gesterf.[39]

Nin het destyds by Lawrence R. Maxwell Books, geleë te 45 Christopher Street in New York Stad, gewerk.[31] Benewens haar werk as skryfster het Nin verskyn in die rol van Astarte in Kenneth Anger se rolprent, Inauguration of the Pleasure Dome (1954); asook in Maya Deren se rolprent ,Ritual in Transfigured Time (1946); en in Bells of Atlantis (1952), wat geregisseer is deur Guiler onder die naam "Ian Hugo" , laasgenoemde met 'n klankbaan van elektroniese musiek deur Louis en Bebe Barron.[40] In haar latere lewe het Nin as dosent by die International College in Los Angeles gewerk.[41]

Afsterwe

wysig

Nin is in 1974 gediagnoseer met servikale kanker.[42] Sy het die siekte vir twee jaar beveg terwyl dit versprei (metastaseer) het, en verskeie chirurgiese operasies ondergaan, sowel as radioterapie en chemoterapie.[41] Ten spyte van hierdie terugvegpogings sterf Nin op 14 Januarie 1977 aan kanker by die Cedars-Sinai Medical Center in Los Angeles, Kalifornië.[43][44][15]

Haar liggaam is veras, en haar as is oor die baai van Santa Monica in Mermaid Cove gestrooi. Haar eerste man, Hugh Guiler, is in 1985 oorlede, en sy as is ook in die baai gestrooi. Rupert Pole is aangewys as Nin se literêre eksekuteur, en hy het die nodige reëlings getref sodat nuwe, onverwerkte uitgawes van Nin se boeke en dagboeke tussen 1985 en sy dood in 2006 gepubliseer kon word. Groot gedeeltes van die dagboeke is steeds slegs in verwerkte vorm beskikbaar. Die oorspronklikes word gehuisves in die biblioteek van die Universiteit van Kalifornië, Los Angeles.

Nalatenskap

wysig

Die ontploffing van die feministiese beweging in die 1960's het aanleiding gegee tot feministiese perspektiewe op Nin se skryfwerk, wat haar 'n gewilde dosent aan verskeie universiteite gemaak het; nietemin het Nin haarself gedistansieer van die politieke aktivisme van die beweging.[2] In 1973, voor haar dood, het Nin 'n eredoktorsgraad van die Philadelphia College of Art ontvang. Sy is ook in 1974 verkies tot die Verenigde State se Nasionale Instituut vir Kuns en Lettere, en in 1976 het sy 'n "Vrou van die Jaar"-toekenning van die Los Angeles Times ontvang.[45]

Die Italiaanse film La stanza delle parole (in Engels bekend onder die titel The Room of Words) is in 1989 vrygestel, gebaseer op die Henry and June-dagboeke. Philip Kaufman het die 1990-rolprent Henry & June geregisseer. Dit is gebaseer op Nin se dagboeke wat gepubliseer is as Henry and June: From the Unexpurgated Diary of Anaïs Nin. Haar karakter word in die rolprent deur die aktrise Maria de Medeiros vertolk.

In Februarie 2008 het die digter Steven Reigns Anaïs Nin at 105[46][47] by die Hammer Museum in Westwood, Los Angeles, georganiseer.[48] Reigns het gesê: "Nin het baie diep vriendskappe gehad met beide vroue en mans dekades jonger as sy. Sommige van hulle woon nog in Los Angeles, en ek het gedink dit sou wonderlik wees indien hulle hul ervarings met [Nin] kon deel."[49] Bebe Barron, 'n pionier van die elektroniese musiekbedryf en 'n intieme vriend van Nin, het sy laaste verskyning gemaak tydens dié geleentheid.[50] Reigns het ook 'n essay gepubliseer wat Bern Porter se bewering dat hy betrokke was in 'n seksuele verhouding met Nin in die 1930's, weerlê het.[51] Reigns is president van die raad van die Anaïs Nin-stigting ('n organisasie sonder winsbejag), wat opgerig is om Nin se nalatenskap te beskerm en te bevorder.[52]

In 2015 is 'n dokumentêre rolprent wat geregisseer is deur Sarah Aspinall getiteld The Erotic Adventures of Anais Nin vrygestel. Lucy Cohu vertolk Nin se karakter.

In 2019 het Kim Krizan Spy in the House of Anaïs Nin gepubliseer, 'n ondersoek oor lang vergete briewe en oorspronklike manuskripte wat Krizan gevind het terwyl hy argiefwerk in Nin se huis Los Angeles gedoen het.[53] In dieselfde jaar het Routledge die boek Anaïs Nin: A Myth of Her Own, deur Clara Oropeza, gepubliseer. Die werk ontleed Nin se werk en haar literêre teorie deur die lens van mitologiese studies en dieptepsigologie.[54]

In 2002 het Alissa Levy Caiano 'n kortfilm getiteld The All-Seeing vervaardig. Dit is gebaseer op Nin se gelyknamige kortverhaal in Under a Glass Bell.[55]

Bibliografie

wysig

Dagboeke

wysig
  • The Diary of Anaïs Nin, in 7 volumes, geredigeer deur Nin
  • The Early Diary of Anaïs Nin (1914–1931) in 4 volumes
    • Linotte: 1914-20 (1987)
    • 1920-23 (1983)
    • The Journal of a Wife: 1923-27 (1984)
    • 1927-31 (1985)
  • Henry and June: From a Journal of Love. The Unexpurgated Diary of Anaïs Nin (1931–1932) (1986), geredigeer deur Rupert Pole na Nin se dood
  • Incest: From a Journal of Love (1992)
  • Fire: From A Journal of Love (1995)
  • Nearer the Moon: From A Journal of Love (1996)
  • Mirages: The Unexpurgated Diary of Anaïs Nin, 1939-1947 (2013)
  • Trapeze: The Unexpurgated Diary of Anaïs Nin, 1947–1955 (2017)
  • The Diary of Others: The Unexpurgated Diary of Anaïs Nin, 1955–1966 (2021)
  • A Joyous Transformation: The Unexpurgated Diary of Anaïs Nin, 1966–1977 (2023)

Briewe

wysig
  • A Literate Passion: Letters of Anaïs Nin & Henry Miller 1932–1953 (1988)
  • Letters to a friend in Australia (1992)
  • Arrows of Longing: Correspondence Between Anaïs Nin & Felix Pollack, 1952–1976 (1998)
  • Morale des épicentres (2004)
  • Reunited: The Correspondence of Anaïs and Joaquin Nin, 1933–1940 (2020)
  • Letters to Lawrence Durrell 1937–1977 (2020)

Romans

wysig
  • House of Incest (1936)
  • Winter of Artifice (1939)
  • Cities of the Interior (1959), in vyf volumes:
    • Ladders to Fire
    • Children of the Albatross
    • The Four-Chambered Heart
    • A Spy in the House of Love
    • Seduction of the Minotaur, oorspronklik gepubliseer as Solar Barque (1958).
  • Collages (1964)

Kortverhale

wysig
  • Waste of Timelessness: And Other Early Stories (geskryf voor 1932, postuum gepubliseer in 1977)
  • Under a Glass Bell (1944)
  • Delta of Venus (1977)
  • Little Birds (1979)
  • Auletris (2016)

Niefiksie

wysig
  • D. H. Lawrence: An Unprofessional Study (1932)
  • The Novel of the Future (1968)
  • A Woman Speaks (1975)
  • In Favor of the Sensitive Man (1976)
  • Conversations with Anaïs Nin (Geredigeer deur Wendy M. DuBow, 1994)
  • The Mystic of Sex: Uncollected Writings: 1930-1974 (1995)

Filmografie

wysig
  • Lascivious Folk Ballet (1946) - (dele uit Ritual in Transfigured Time).
  • Ritual in Transfigured Time (1946): kortfilm, regisseur Maya Deren[7]
  • Bells of Atlantis (1952): kortfilm, regisseur Ian Hugo[56]
  • Inauguration of the Pleasure Dome (1954): kortfilm, regisseur Kenneth Anger[7]
  • Jazz of Lights (1954)
  • Melodic Inversion (1958)
  • Lectures pour tous (1964)
  • Anaïs Nin Her Diary (1966)
  • Un moment avec une grande figure de la littérature, Anaïs Nin (3 Mei 1968)
  • The Henry Miller Odyssey (1969).
  • Through the Magiscope (1969).
  • Anaïs Nin at the University of California, Berkeley (Desember 1971)
  • Anaïs Nin at Hampshire College, (1972)
  • 'Ouvrez les guillemets (11 November 1974)
  • Journal de Paris (21 November 1974)
  • Anais Nin Observed (1974): Dokumentêr, regisseur. Robert Snyder[56]

Verwysings

wysig
  1. ↑ Sayre, Robert F., red. (1994). American Lives: An Anthology of Autobiographical Writing. Drukpers van die Universiteit van Wisconsin. p. 597. ISBN 978-0299142445.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Liukkonen, Petri. "Anaïs Nin profile". kirjasto.sci.fi (in Fins). Finland: Kuusankoski openbare biblioteek. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Januarie 2012.
  3. ↑ Fenner, Andrew. "The Unique Anaïs Nin". Besoek op 26 Desember 2016.
  4. ↑ Nin 1966, p. 125.
  5. ↑ Stuhlmann, Gunther. A Spy In The House Of Love (Foreword). Swallow Press. p. 3.
  6. ↑ Nin & DuBow 1994, p. 126.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Nin & DuBow 1994, p. xxi.
  8. ↑ Nin 1966, p. 183.
  9. ↑ Oakes, Elizabeth H. (2004). American Writers. Infobase Publishing. p. 255. ISBN 978-1438108094.
  10. ↑ Anais Nin, Journal (1931–1934), Parys: Le Livre de Poche, 1966, pp. 138, 171– 172, 237, 404, 505, passim.
  11. ↑ Nin 1966, p. 276.
  12. ↑ "Verskeie persone het, toe hulle gekonfronteer is met die vraag of hulle in die dagboek wou bly 'soos hulle is' ... gekies om heeltemal uit die manuskrip uitgelaat te word (insluitend haar man en sommige lede van haar familie)." The Diary of Anaïs Nin, red. deur Gunther Stuhlmann. Harcourt, 1966, p. xi.
  13. ↑ Griffin, M. Collins. "Frances Steloff". AnaisNin.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Augustus 2014. Besoek op 2 Oktober 2017.
  14. ↑ Nin 1967, pp. 17–25.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Fraser, C. Gerald (16 Januarie 1977). "Anais Nin, Author Whose Diaries Depicted Intellectual Life, Dead". The New York Times. Besoek op 1 September 2017.
  16. ↑ Liukkonen, Petri. .htm "Anaïs Nin". authorscalendar.info. Besoek op 20 Augustus 2022. {{cite web}}: Check |url= value (hulp)
  17. ↑ "Nin, Anais (1903–1977) | Encyclopedia.com". www.encyclopedia.com. Besoek op 20 Augustus 2022.
  18. ↑ Nin 1966, p. 15.
  19. ↑ Nin 1966, p. 45.
  20. ↑ Nin 1966.
  21. ↑ Nin 1966, p. 60.
  22. ↑ Nin 1966, p. 29, 40.
  23. ↑ Nin 1966, p. 96.
  24. ↑ Gertzman, Jay A. (2011). Bookleggers and Smuthounds: The Trade in Erotica, 1920–1940 (Herdruk uitg.). Drukpers van die Universiteit van Pennsilvanië. p. 344. ISBN 978-0812205855.
  25. ↑ Noël Riley Fitch, Anaïs: The Erotic Life of Anaïs Nin (Boston: Little, Brown and Company, 1993) ISBN 0316284289
  26. ↑ Kowaleski-Wallace, Elizabeth (1997). Encyclopedia of Feminist Literary Theory. Taylor & Francis. p. 190. ISBN 978-0815308249.
  27. ↑ Gibson, Andrew (1999). Postmodernity, Ethics and the Novel: From Leavis to Levinas. Routledge. p. 177. ISBN 978-0415198950.
  28. ↑ Raab, Diana (3 November 2016). "The Sexual Censorship Controversy". Psychology Today. Besoek op 5 Oktober 2017.
  29. ↑ "Anaïs Nin". Encyclopædia Britannica. 
  30. ↑ Charnock, Ruth (30 September 2013). "Incest in the 1990s: Reading Anaïs Nin's 'Father Story'" (PDF). Life Writing. 11: 55–68. doi:10.1080/14484528.2013.838732. S2CID 162354162. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 9 Oktober 2022.
  31. ↑ 31,0 31,1 Franklin 1996, p. 6.
  32. ↑ Franklin 1996, p. 127.
  33. ↑ Corbett, Sara (31 Desember 2006). "The Lover Who Always Stays". New York Times. Besoek op 16 Februarie 2011.
  34. ↑ Woo, Elaine (26 Julie 2006). "The Ranger Who Told All About Anais Nin's Wild Life". Los Angeles Times. Besoek op 4 Oktober 2017.
  35. ↑ Woo, Elaine (27 Julie 2006). "Rupert Pole, executor of exotic works by Anaïs Nin". Boston Globe. Besoek op 16 Februarie 2011.
  36. ↑ Kraft, Barbara. Anaïs Nin: The Last Days Pegasus Books, ISBN 978-0988968752, 2013, p. 200
  37. ↑ Woo, Elaine (26 Julie 2006). "The Ranger Who Told All About Anais Nin's Wild Life". Los Angeles Times. Besoek op 8 Augustus 2012.
  38. ↑ "Anais Nin Husband, Rupert Pole Dies in L.A." NPR.org. Besoek op 28 April 2020.
  39. ↑ Fox, Margalit (30 Julie 2006). "Rupert Pole, 87, Diarist's Duplicate Spouse, Dies". The New York Times. Besoek op 6 Oktober 2017.
  40. ↑ Nin & DuBow 1994, pp. xxi–xxii.
  41. ↑ 41,0 41,1 Kraft, Barbara (13 Desember 2016). "Anaïs Nin: The Last Days". Cultural Weekly. Besoek op 28 September 2017.
  42. ↑ Herron 1996, p. 235.
  43. ↑ Herron, Paul (1996). Anaïs Nin: A Book of Mirrors. Sky Blue Press. p. 235. ISBN 978-0965236409.
  44. ↑ Nin, Anaïs. Rauner Library Letters (September 1975): "I suppose you know I have been fighting cancer for 9 months – just recovering very slowly."
  45. ↑ "Times Woman of the Year – Anais Nin". Los Angeles Times. 6 Junie 2011. Besoek op 2 Februarie 2015.
  46. ↑ "Anaïs Nin". Hammer UCLA. 12 Februarie 2008. Besoek op 28 Junie 2024.
  47. ↑ "Anais Nin @ 105". YouTube. Besoek op 28 Junie 2024.
  48. ↑ Kosnett, Rena (6 Februarie 2008). "All About Anais Nin". LA Weekly. Besoek op 5 Oktober 2017.
  49. ↑ "Writer garners personal praise". The Daily Bruin. University of California, Los Angeles. 12 Februarie 2008. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Mei 2008.
  50. ↑ "The First Lady of Electronic Music Passes: Bebe Barron". Echoes. 21 April 2008. Besoek op 4 Oktober 2017.
  51. ↑ Reigns, Steven (Februarie 2014). "Bern Porter's Wild Sexual Life with Anais Nin or Wild Imaginings?". A Cafe in Space: The Anais Nin Literary Journal. republished: Reigns, Steven. "Bern Porter's Wild Sexual Life with Anais Nin or Wild Imaginings?". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 April 2016. Besoek op 30 Mei 2016.
  52. ↑ "The Anais Nin Foundation-About". Anais Nin Foundation. Besoek op 28 Junie 2024.
  53. ↑ "Spy In The House Of Anaïs Nin: An Interview With Kim Krizan". Hobart. 1 November 2019. Besoek op 11 Julie 2020.[dooie skakel]
  54. ↑ "Anaïs Nin: A Myth of Her Own". Routledge & CRC Press (in Engels). Besoek op 20 Augustus 2022.
  55. ↑ "The All Seeing" – via IMDb.
  56. ↑ 56,0 56,1 Nin & DuBow 1994, p. xxii.

Bronnelys

wysig

Verdere leesstof

wysig
  • Oropeza, Clara. (2019) Anaïs Nin: A Myth of Her Own, Routledge
  • Jarczok, Anita (2017). Writing an Icon: Celebrity Culture and the Invention of Anaïs Nin. Drukpers van die Universiteit van Ohio. ISBN 978-0804040754.
  • Mason, Gregory H., red. (1998). Arrows of Longing: The Correspondence between Anaïs Nin and Felix Pollak, 1952–1976. Drukpers van die Universiteit van Ohio. ISBN 978-0804010061.
  • Yaguchi, Yuko. (2022) Anaïs Nin's Paris Revisited The English–French Bilingual Edition (Franse uitgawe), Wind Rose-Suiseisha
  • Bita, Lili. (1994) "Anais Nin". EI Magazine of European Art Center (EUARCE), Is. 7/1994 pp. 9, 24–30

Eksterne skakels

wysig
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Anaïs_Nin&oldid=2722617"