Casa Milà

La Pedrera

Casa Milà (Katalaanse uitspraak: ['kazә mi 'la]; Spaanse uitspraak: ['kasa mi 'la]), is ook algemeen as La Pedrera of die "Steengroef" bekend. Dit is 'n verwysing na die onkonvensionele, ruwe gekapte voorkoms van die gebou. Casa Milà is 'n modernistiese gebou in Barcelona, Katalonië, Spanje. Dit was die laaste privaatwoning wat deur argitek Antoni Gaudí ontwerp is, en is tussen 1906 en 1912 gebou.

Die gebou is in 1906 in gebruik geneem deur Pere Milà en sy vrou Roser Segimon. Die gebou was destyds kontroversieel vanweë die golwende klipfasade en gedraaide smee-yster balkonne, wat deur Josep Maria Jujol ontwerp is. Verskeie strukturele innovasies sluit 'n selfondersteunende klipgewel, 'n oopplan uitleg, ondergrondse motorhuis en die skouspelagtige terras op die dak, in.

In 1984 is die gebou deur UNESCO tot 'n wêrelderfenisgebied verklaar . Sedert 2013 is dit die hoofkwartier van die Fundació Catalunya La Pedrera wat besoeke aan die gebou, uitstallings en ander kulturele en opvoedkundige aktiwiteite by Casa Milà, administreer.

Geskiedenis van die gebou

Argitek

Antoni Gaudí i Cornet is op 25 Junie 1852 in Katalonië, Spanje gebore . As kind was Gaudí se gesondheid swak en het hy aan rumatiek gely. As gevolg hiervan het hy lang tydperke in die gesin se somerhuis in Riudoms deurgebring. Hier het hy 'n groot gedeelte van sy tyd in die buitelug deurgebring, wat dit vir hom moontlik gemaak het om die natuur in diepte te bestudeer. Dit sou een van die belangrikste invloede in sy argitektuur word.

Gaudí was 'n baie praktiese mens en in wese 'n ambagsman. In sy werk het hy op impulse gereageer, en kreatiewe planne in die werklikheid omskep. Sy bereidheid om nuwe style te aanvaar, tesame met 'n lewendige verbeelding, het daartoe bygedra om nuwe argitektuurstyle te skep en om die grense van konstruksie te verskuif. Vandag word hy beskou as 'n baanbreker van die moderne argitektuurstyl .

In 1870 het Gaudí na Barcelona verhuis om argitektuur te studeer. Hy was 'n inkonsekwente student wat periodieke tekens van briljantheid getoon het. As gevolg van 'n verskeidenheid van omstandighede soos gesondheidskomplikasies, militêre diens sowel as ander aktiwiteite, het dit hom agt jaar geneem om sy studies te voltooi .

Na die voltooiing van sy studies het hy 'n baie produktiewe argitek geword, en het hy ook tuine, beeldhouwerke en ander dekoratiewe kunsvoorwerpe ontwerp. Gaudí se bekendste werke sluit verskeie geboue in: Parque Güell; Palacio Güell; Casa Mila; Casa Vicens. Hy het ook 'n baie belangrike bydrae gelewer met sy werk aan die krip en geboortefasade van La Sagrada Família . Destyds is Gaudí se werk bewonder sowel as gekritiseer vir sy moedige, innoverende oplossings .

Gaudí se lewe het tot 'n tragiese einde gekom toe hy deur 'n trem omgery is. 'n Paar weke later is hy op 10 Junie 1926, in die ouderdom van 74, in die hospitaal aan sy beserings oorlede . 'n Paar jaar na sy dood is sy vermaardheid deur sowel die algmene publiek as kritici erken.

Eienaars van die gebou

Die eienaars van Casa Milà in 1910

Casa Milà is gebou vir Roser Segimón en haar man Pere Milà. Roser Segimón was die welgestelde weduwee van Josep Guardiola, 'n Indiano of Americano, of 'n voormalige kolonis wat uit Suid-Amerika teruggekeer het nadat hy sy fortuin met 'n koffieplantasie in Guatemala gemaak het. Haar tweede man, Pere Milà, was 'n ontwikkelaar bekend vir sy flambojante lewenstyl.

Konstruksie

La Casa Milà tydens die bouproses

In 1905 trou Milà en Segimón. Op 9 Junie koop Roser Segimón 'n huis en tuin met 'n totale oppervlakarea van 1 835 vierkante meter, geleë by Paseo de Gracia 92. In September het hulle vir Gaudí opdrag gegee om vir hulle 'n nuwe huis te bou met die idee om die hoofverdieping te bewoon en die res van die gebou as woonstelle te verhuur. Op 2 Februarie 1906 is die projek aan die stadsraad van Barcelona voorgelê. Hierna is die werk begin deur die bestaande gebou te sloop, in plaas daarvan om dit te hervorm, soos wat die geval was met die Casa Batlló.

Die gebou is in Desember 1910 voltooi en die eienaar het Gaudí gevra om 'n sertifikaat om die hoofverdieping te bewoon, uit te reik, wat die stadsraad in Oktober 1911 gemagtig het, en die egpaar het ingetrek. Op 31 Oktober 1912 het Gaudí die sertifikaat uitgereik waarin hy verklaar dat die werk, volgens sy planne en sy leiding, voltooi is en dat die hele huis gereed was om uit te verhuur.

Kritici en omstredenheid

Gaudi het baie kritiek ontvang omdat die gebou geen reëls van die konvensionele style nagevolg het nie. Eerstens is die naam "La Pedrera" in werklikheid 'n bynaam, wat die mense wat afkeurend was jeens die andersheid van die gebou, daaraan gegee het. Die unieke struktuur van die gebou, sowel as die verhouding tussen Gaudi en Pere Milà het die onderwerp van bespotting vir die mense van Barcelona geword, en het baie humoristiese publikasies van die tyd tot gevolg gehad.

Katolieke simbole

'n 1906 Fragment van die eerste konsepplanne van die argitektuur, wat die beelde, op die boonste fasade gemonteer, toon.

Gaudí, 'n Katoliek en 'n toegewyde volgeling van die maagd Maria, het beplan dat Casa Milà 'n geestelike simbool sou wees. Openlike godsdienstige elemente was byvoorbeeld 'n uittreksel uit die Rosekrans op die kroonlys, sowel as beplande standbeelde van Maria, spesifiek Ons Dame van die Rosekrans, en twee aartsengele, St. Michael en St. Gabriel.

Die Casa Milà is egter nie heeltemal volgens Gaudí se spesifikasies gebou nie. Die plaaslike regering het beveel dat elemente wat die hoogte riglyne van die stad oorskry het, gesloop moet word. Die Milà-egpaar is ook vir verskeie oortredings van bouregulasies beboet. Na Semana Trágica, 'n oproer teen klerikalisme in die stad, het Milà verstandig besluit om nie meer die godsdienstige standbeelde in te sluit nie. Gaudí het dit oorweeg om die projek te laat vaar, maar 'n priester het hom oorreed om voort te gaan.

Verandering van eienaarskap

Interieur van Casa Milà in 1910

Milà is in 1940 oorlede. Segimon het die eiendom in 1946 vir 18 miljoen pesetas aan Josep Ballvé i Pellisé verkoop. Pellisé was bekend vir sy afdelingswinkels op Ronda de Sant Antoni, in vennootskap met die familie van Pío Rubert Laporta. Die Compañía Inmobiliaria Provenza, SA (CIPSA) is gestig om die gebou te administreer. Roser Segimon het tot met haar dood in 1964, op die hoofverdieping bly woon.

Casa Milà in 1914

Die nuwe eienaars het die eerste verdieping, oorkant Carrer de Provença in vyf woonstelle, in plaas van die oorspronklike twee, verdeel. In 1953 het hulle Francisco Juan Barba Corsini opdrag gegee om 13 keldervertrekke vol vullis, te omskep in woonstelle wat op die straat uitkyk, met 'n gemeenskaplike gang aan die kant wat aan die binnehowe grens. Sommige van hierdie twee of drie kamer-woonstelle het 'n solder gehad, en is ontwerp en gemeubileer in 'n tipiese vroeë 1950's-styl met baksteen, keramiek en hout. Van die meubels, byvoorbeeld die Pedrera-stoel, toon ooreenkomste met die werk van Eero Saarinen.

Die versekeringsmaatskappy Northern het in 1966 in die hoofverdieping getrek. Teen daardie tyd het Casa Milà onder meer 'n bingosaal, 'n akademie en die kantore van Cementos Molins en Inoxcrom gehuisves. Die instandhoudingskoste was hoog en die eienaars het toegelaat dat die gebou vervalle word, wat tot gevolg gehad het dat stene van die gebou in 1971 los geraak het. Josep Anton Comas het noodherstelwerk gedoen, veral aan die skilderye in die binnehowe, maar hy het die oorspronklike ontwerp gerespekteer.

Restourasie

Nadat dit 'n droewige bruin kleur geverf is, is die kleure van die gebou in die 1980's herstel

Gaudí se werk is op 24 Julie 1969 as 'n historiese en artistieke monument aangewys. Casa Milà was in die vroeë 1980's in 'n slegte toestand. Dit is 'n droewige bruin kleur geverf, en baie van die kleurskemas in die gebou is laat vaar of toegelaat om agteruit te gaan. Dit is egter sedertdien herstel en baie van die oorspronklike kleure word weer gebruik. In 1984 het die gebou deel geword van 'n Wêrelderfenisgebied wat van Gaudí se werke ingesluit het. Die stadsraad van Barcelona het probeer om die hoofverdieping as kantoor te huur vir die Olimpiese bod van 1992. Uiteindelik, die dag voor Kersfees 1986, het Caixa Catalunya La Pedrera vir 900 miljoen pesetas gekoop. Op 19 Februarie 1987 is daar begin met dringende herstelwerk en skoonmaak van die fasade. Die werk is gedoen deur die argitekte Joseph Emilio Hernández-Cross en Rafael Vila. Die gerestoureerde hoofverdieping is in 1990 geopen as deel van die Kulturele Olimpiade van Barcelona. Die vloer het 'n uitstallingsaal geword met voorbeelde van modernisme in die Eixample.

Ontwerp

Die gebou se oppervlak is 1,323 m ² per vloer op 'n erf van 1,620 m² . Gaudí het die eerste sketse in sy werkswinkel in die Sagrada Família gemaak. Hy het die huis as 'n konstante kurwe, sowel buite as binne, met beheerde geometrie en naturalistiese elemente, ontwerp.

Die binnehof

Casa Milà bestaan uit twee geboue wat rondom twee binnehowe, wat lig vir die nege verdiepings bied, gebou is: kelder, grondvloer, mezzanine, hoof (of edel) verdieping, vier boonste verdiepings en 'n solder. Die kelder was bedoel om die motorhuis te wees, die hoofverdieping, die woning van die Milàs ('n woonstel van altesaam 1 323 m²), en die res van die gebou is in 20 woonstelle opgedeel. Die gevolglike uitleg is 'n asimmetriese "8" as gevolg van die verskillende vorms en groottes van die binnehowe. Die was- en droogareas was in die solder, wat 'n isolerende ruimte vir die gebou gevorm het, en terselfdertyd die vlakke van die dak bepaal het.

Een van die belangrikste elemente van die gebou is die dak, wat met dakvensters, trapuitgange, waaiers en skoorstene, gekroon is. Al hierdie elemente, gebou uit baksteen bedek met kalk, gebreekte marmer of glas, het 'n spesifieke argitektoniese funksie, maar is ook ware kunswerke wat in die ontwerp van die gebou geïntegreer is.

Die woonstelle het gepleisterde plafonne met dinamiese reliëfwerk, handgemaakte houtdeure, -vensters en -meubels, sowel as hidrouliese teëls en verskillende ornamentele elemente.

Die trappe was bedoel vir dienste verskaffers, met die hooftoegang tot die woonstelle per hysbak, behalwe vir die hoofvloer, waar Gaudí 'n prominente binnentrap bygevoeg het. Gaudí wou hê dat die mense wat in die woonstelle woon, mekaar moet ken. Om daardie rede was daar net hysbakke op alternatiewelike verdiepings, sodat mense op verskillende verdiepings mekaar sou ontmoet.

Struktuur

Casa Mila-balkon wys die selfondersteunende klipgewel, ook ondersteun deur geboë ysterbalke

Casa Milà word gekenmerk deur sy selfondersteunende klipfasade, wat beteken dat dit vry is van gewigdraende mure. Die fasade is met die interne struktuur van elke vloer verbind deur middel van geboë ysterbalke wat die omtrek van elke vloer omring. Hierdie konstruksiestelsel laat aan die een kant groot openinge in die fasade toe wat lig aan die woonstelle gee, en aan die ander kant toeganklike strukturering van die verskillende vlakke, sodat binnemure bygevoeg en gesloop kan word sonder om die stabiliteit van die gebou te beïnvloed. Dit stel die eienaars in staat om van plan te verander en die gebou se interne uitleg sonder probleme te verander.

Konstruksie en dekoratiewe items

Fasade

Die fasade bestaan op die eerste verdieping uit groot blokke kalksteen vanaf die Garraf Massif-berge, en op die hoër verdiepings uit kalksteen van die Villefranche-steengroef. Die blokke is gesny om die uitleg van die geprojekteerde model te volg. Dit is dan na die beoogde ligging opgelig en aangepas om 'n aaneenlopende kurwe te vorm met die stukke daarrondom.

Van buite gesien het die gebou drie dele. Die hoof gedeelte bestaan uit die ses-verdieping gebou met kronkelende klipvloere. Twee vloere, met ander kurwes, is 'n blok na agter gebou. Hierdie gedeelte van die gebou het 'n gladder tekstuur en witter kleur, en klein gaatjies wat soos skietgate lyk. Die derde deel van die gebou is die dakmassa.

Van Gaudí se oorspronklike smee-ysterwerk, op die laer vlakke van die fasade, is verwyder. In 1928 het die kleremaker Mosella die eerste winkel in La Pedrera geopen; hy het die tralies verwyder. Niemand het omgegee dat dit verwyder is nie, want smee-yster het in die middel van die twintigste eeu min waarde gehad. Die ysterwerk het verlore gegaan tot 'n paar jaar later, toe Amerikaners een van hulle aan die MoMa, waar dit tans uitgestal word, geskenk het.

Met restourasie-inisiatiewe wat in 1987 van stapel gestuur is, is klipstukke wat van die fasade afgeval het, weer terug geplaas. Om die getrouheid van die oorspronklike fasade te behou, is materiaal uit die steengroef van Villefranche verkry, selfs al was die steengroef toe nie meer in 'n operasionele werking nie.

Voorportaal en binnehowe

Die gebou gebruik 'n heel oorspronklike oplossing om die probleem van 'n te geslote en donker voorportaal op te los. Die oop en lugtige binnehowe bied areas vir beweging, en is direk sigbaar vir diegene wat die gebou nader. Daar is twee patio's, een aan die kant van Passeig de Gracia, en een aan Provencestraat se kant.

_Patios

Die patio

Patios is struktureel gesproke die sleutel tot die ondersteuning van die ladings van die binne-fasades. Die vloer van die binnehof word deur pilare van gietyster ondersteun. In die binnehof is daar tradisionele elliptiese balke en dwarsbalke, maar Gaudí het van 'n vernuftige oplossing gebruik gemaak deur twee konsentriese silindriese balke met uitgestrekte radiale balke, soos die speke van 'n fiets, te gebruik. Hulle vorm 'n punt buite die balk tot twee punte bo en onder, wat die funksie van die sentrale balk 'n sluitsteen maak, terwyl dit gelyktydig spanning en kompressie tot gevolg het. Hierdie ondersteunde struktuur het 'n deursnee van twaalf voet en word beskou as die "siel van die gebou" met 'n duidelike ooreenkoms met Gotiese kripte. Die middelpunt is deur Josep Maria Carandell in 'n skeepswerf gebou. Hy het 'n stuurwiel gekopieër, na aanleiding van Gaudí se bedoeling om die roer van die skip van die lewe, weer te gee.

Interieur, hekke

Skilderye bedek die mure, en toegang word deur 'n reuse ysterhek beskerm

Toegang tot die gebou word deur 'n massiewe ysterhek, met 'n ontwerp wat aan Jujol toegeskryf word, beskerm. Dit is oorspronklik vir toegang van sowel mense as motors gebuik, omdat die voorportaal toegang verleen het tot die motorhuis wat in die kelder was. Die kelder is deesdae 'n ouditorium.

Die twee portale is baie veelkleurig, met olieverf skilderye op die gepleisterde oppervlaktes. Die skilderye toon eklektiese verwysings na die mitologie en blomme.

Tydens die konstruksie is probleme ondervind met die insluiting van 'n kelder, as 'n motorhuis vir motors, die nuwe uitvindsel wat destyds die bourgeois opgewonde gemaak het. Die toekomstige buurman Felix Anthony Meadows, eienaar van Industrial Linera, het versoek dat 'n verandering gemaak moet word, omdat die motorhuis nie toegang vir sy Rolls Royce verleen het nie. Gaudí het ingestem om 'n pilaar, op die oprit wat na die motorhuis gelei het, te verwyder. Dit het dit vir Felix, wat verkope en 'n fabriek in Walls of Valles hanteer het, moontlik gemaak om, met sy motor vanaf La Pedrera, hierheen te ry.

Vir die Casa Mila se vloere het Gaudí vierkantige ontwerpe, bestaande uit twee kleure hout, gebruik. Die hidrouliese voorkoms van die sypaadjie is verkry deur gebruik te maak van seskantige stukke met blou en see motiewe, wat oorspronklik vir die Batllo-huis ontwerp is. Dit is deur John Bertrand, onder toesig van Gaudí, ontwerp.

Solder

Die solder

Soos in Casa Batlló, maak Gaudí gebruik van die toepassing van die kettinglynboog as 'n drastruktuur vir die dak. Dit is 'n vorm wat hy gebruik het sedert hy daarin geslaag het om die houtraamwerke vir 'n gebou in Mataró, 'L'Obrera Mataronense', te ontwerp en bou. In hierdie geval het Gaudí die Katalaanse tamboryntegniek, wat tydens die veertiende eeu vanaf Italië bekend geword het, gebruik.

Die solder, wat 'n ruimte was waar die wasgoed gedoen is, was 'n oop area onder 'n Katalaanse gewelf. Die dak word deur 270 paraboliese gewelwe van verskillende hoogtes, ongeveer 80 cm uit mekaar gespasieer, ondersteun. Die dak lyk tgelykertyd soos die ribbes van 'n groot dier en 'n palmboom. Dit verleen 'n baie onkonvensionele vorm, soortgelyk aan 'n landskap van heuwels en valleie, aan die dak. Die vorm en ligging van die binnehowe het tot gevolg dat die boë hoër is as die ruimte vernou, en laer as die ruimte groter is.

Die bouer Bayó het die konstruksie soos volg verduidelik: 'Eers is die aansig van 'n breë muur met mortier gevul en gepleister. Toe het Canaleta die opening van elke boog aangedui en Bayó het 'n spyker op elke beginpunt van die boog aan die bokant van die muur gesit. Van hierdie spykers af hang 'n ketting sodat die laagste punt saamval met die buiging van die boog. Toe is die profiel wat deur die ketting teen die muur vertoon is, getrek en volgens hierdie profiel het die timmerman die ooreenstemmende sentrering gemerk en geplaas, en die timmerhoutkluis is met drie rye basisstene begin. Gaudí wou 'n lengteas van bakstene, wat alle kripte by hul sleutelstene verbind, byvoeg ”.

Dak en skoorstene

Dakargitektuur van Casa Milà. Skoorstene staan bekend as espanta bruixes (heksverskrikkers)

Die werk van Gaudí op die dak van La Pedrera het verbeter as gevolg van dit wat hy by die Palau Güell-projek geleer en toegepas het. Vir La Pedrera se dak het hy meer innoverende oplossings gebruik, deur groter, meer prominente vorms en volumes te skep, en dit minder veelkleurig te maak.

Op die dak is daar ses dakvensters/trapuitgange (waarvan vier met gebreekte pottebakkery bedek is, en sommige met 'n dubbele kruis, tipies van Gaudí, eindig). Daar is agt-en-twintig skoorstene in verskillende groeperings, twee half-weggesteekte openinge waarvan die funksie is om die lug in die gebou te sirkuleer, en vier koepels. Die trappe huisves ook die watertenks, waarvan sommige slakvormig is.

Die trapsgewyse dak van La Pedrera is deur die digter Pere Gimferrer 'die tuin van krygers' genoem is, omdat dit lyk asof die skoorstene die dakvensters beskerm. Hierdie area het radikale herstelwerk - byvoorbeeld die verwydering van later-toegevoegde skoorstene, televisie-antennas en ander elemente, wat afbreuk aan die area gedoen het - ondergaan. Die restourasie het die prag van die skoorstene en die dakvensters herstel. Dit was voorheen met marmerfragmente en gebreekte Valencia-teëls bedek. Een van die skoorstene was met glasstukke bedek. Daar is beweer dat Gaudí die glasstukke die dag na die inhuldiging van die gebou op die skoorstene geplak het, deur gebruik te maak van die leë bottels van die vorige aand se partytjie. Die skoorstene se glasmosaïekwerk is herstel met die basisse van sjampanjebottels uit die vroeë twintigste eeu. Die restourasiewerk het die oorspronklike impak van die oorhangsels, wat van Ulldecona-klip gemaak is, en met teëlfragmente versier is, herstel. Hierdie area is meer kleurvol as die fasade, hoewel roomkleurige skakerings oorheers.

Meubels

Die binnekant van die gebou (foto 2005) is verskeie kere verander - sowel die verf as die meubels

Meubels in 2008

Gaudí het, soos hy in Casa Batlló gedoen het, meubels ontwerp wat spesifiek vir die hoofverdieping bedoel was. Dit was in ooreenstemming met die konsep van modernisme, waarvolgens die ontwerp en estetika in alle relevante voorwerpe wat deel van die projek was, toegepas moes word. Hiervolgens het die argitek verantwoordelikheid vir oorkoepelende kwessies, soos die struktuur en die fasade, sowel as alle dekordetail, die ontwerp van meubels en toebehore soos lampe, plantbakke, vloere of plafonne, aanvaar.

'n Kwessie wat wrywing veroorsaak het was Segimon wat gekla het dat daar geen reguit muur was om haar Steinway-klavier teen te plaas nie. Gaudí se reaksie was kortaf: "So speel die viool." Die gevolg van hierdie meningsverskille was die verlies van Gaudí se dekoratiewe erfenis. Segimon het naamlik die meeste meubels weens klimaatsverandering verwyder, en ook na Gaudí se dood veranderinge aan die hoofverdieping aangebring. Sommige van die meubels is nog in privaatversamelings.   Gaudí het gesnede eikehoutdeure, soortgelyk aan wat hy vir die Casa y Bardes laat maak het, gespesifiseer. Toe Segimon egter die prys van die gesnede deure ontdek het, het sy, nadat dit reeds op twee verdiepings geïnstalleer was, besluit dat dit te duur is en dat die res van die deure nie van soortgelyke kwaliteit hoef te wees nie.

Argitektuur

Skaalmodel van La Pedrera in die Catalunya en Miniaturapark

Casa Milà is deel van die UNESCO Wêrelderfenisgebied "Werke van Antoni Gaudí". Dit was 'n voorloper van 'n aantal geboue met soortgelyke biomorfiese voorkomste:

• die 1921 Einstein-toring in Potsdam, ontwerp deur Erich Mendelsohn
• Solomon R. Guggenheim-museum in Manhattan, New York, ontwerp deur Frank Lloyd Wright
• Chapelle Notre Dame du Haut, Ronchamp, Frankryk, ontwerp deur Le Corbusier
• die Hundertwasserhaus en ander werke van die Oostenrykse argitek Friedensreich Hundertwasser
• Disney-konsertsaal in Los Angeles, deur Frank Gehry

Daar word gereeld gratis uitstallings op die eerste verdieping aangebied, wat ook die geleentheid bied om die interieurontwerp van die gebou te sien. Toegang tot die woonstel op die vierde verdieping en die dak is betaalbaar. Die ander vloere is nie vir besoekers oop nie.

Konstruktiewe ooreenkomste

Gaudí se La Pedrera is deur 'n berg geïnspireer, maar daar is geen ooreenstemming oor watter berg die verwysingsmodel was nie. Joan Bergós was van mening dat dit die rotse van Fray Guerau in die Pradesberge is. Joan Matamala het gedink dat die model St. Miquel del Fai kon gewees het, terwyl die beeldhouer Vicente Vilarubias glo dat dit geïnspireer is deur die Torrent Pareis-kranse in Menorca. Ander opsies is die berge van Uçhisar in Cappadocia, wat deur Juan Goytisolo voorgestel is, of Mola Gallifa, wat Louis Permanyer se voorstel was, gebaseer op die feit dat Gaudí die gebied in 1885 besoek het om te ontsnap van 'n cholera-uitbreking in Barcelona.

Sommige mense is van mening dat die binne-uitleg van La Pedrera geïnspireer is deur die studie wat Gaudí van Middeleeuse vestings gemaak het. Hierdie idee word bevestig deur die oënskynlike voorkoms van die dakskoorstene as 'wagte' met groot helms. Die struktuur van die ysterdeur in die voorportaal toon nie enige simmetrie, reguit of herhalende patrone nie. Inteendeel, dit lyk soos seepborrels of die strukture van 'n plantsel.

Kritiek en kontroversie

Casa Milà in die aand

Die onkonvensionele styl van die gebou het dit die onderwerp van baie kritiek gemaak. Dit het die bynaam "La Pedrera", wat "die steengroef" beteken, gekry. Casa Milà het in verskeie satiriese tydskrifte verskyn. Joan Junceda het dit deur middel van spotprente in Patufet as 'n tradisionele 'Paaskoek' voorgestel. Joaquim Garcia het 'n grap gemaak oor die probleem om die damask smee-ysterbalkonne in sy tydskrif plaas. Huiseienaars in Passeig de Gracia het kwaad geword vir Milà en opgehou om hom te groet, met die argument dat Gaudí se vreemde gebou die prys van eiendom in die omgewing sou afbring.

Administratiewe probleme

Casa Milà het ook administratiewe probleme veroorsaak. In Desember 1907 het die stadsraad die werk aan die gebou gestop, as gevolg van 'n pilaar wat 'n deel van die sypaadjie beslaan het, en nie die voorkoms van die ander fasades gerespekteer het nie. Op 17 Augustus 1908 het daar weer probleme ontstaan toe die gebou die voorgeskrewe hoogte- en grensriglyne van die bouperseel met 4000 m² oorskrei het. Die Raad het vir 'n boete van 100.000 pesetas (ongeveer 25% van die koste van projek) of vir die sloping van die solder en die dak, gevra. Die geskil is 'n jaar en 'n half later, op 28 Desember 1909, opgelos toe die Kommissie gesertifiseer het dat dit 'n monumentale gebou is en dus nie 'n 'streng nakoming' van die bepalings van die wetgewing vereis nie.

Ontwerpkompetisies

Die eienaar het La Pedrera vir die jaarlikse Artistiese Geboue Kompetisie van Barcelona, wat deur die stadsraad van Barcelona geborg is, ingeskryf (Ayuntament). Ander inskrywings vir die kompetisie was onder meer twee werke van Sagnier (Calle Mallorca 264, en een op Corsica en Av. Diagonal), die Casa Gustà deur die argitek Jaume Gustà , en die Casa Pérez Samanillo, wat deur Joan Josep Hervàs ontwerp is. Alhoewel Casa Milà die mees dramatiese inskrywing en 'n groot gunsteling was, was die jurie van mening dat, hoewel die fasades voltooid is, "daar nog baie gedoen moet word voordat die gebou volledig voltooid, gefinaliseer en in 'n perfekte toestand van waardering is."   Die wenner in 1910 was Samanillo Perez, vir sy gebou wat nou die hoofkwartier van die [1] Circulo Ecuestre is.

Ontwerpsmeningsverskille

Gaudí se verhouding met Segimon het tydens die bou en versiering van die huis agteruit gegaan. Daar was baie meningsverskille tussen hulle. Een voorbeeld hiervan was die monumentale brons standbeeld van die maagd del Rosario. Gaudí wou hê dat die standbeeld as eerbetoon aan die naam van die eienaar, aan die voorkant van die gebou opgerig moes word. Die standbeeld sou deur die kunstenaar Carles Mani i Roig gemaak word, maar dit is uiteindelik nie uitgevoer nie. Die woorde " Ave gratia M plena Dominus tecum" is wel aan die bokant van die fasade geskryf. Voortgesette meningsverskille het daartoe gelei dat Gaudí vir Milà hof toe geneem het oor sy fooie. Die regsgeding is in 1916 deur Gaudí gewen; en hy het die 105.000 pesetas wat hy in die saak gewen het aan liefdadigheid geskenk, omdat hy van mening was dat 'die beginsels van groter belang is, as geld'. Milà moes die verband betaal.

Na Gaudí se dood in 1926 het Segimon ontslae geraak van die meeste meubels wat Gaudí ontwerp het. Sy het gedeeltes van Gaudí se ontwerpe met nuwe versierings, in die styl van Lodewyk XVI, bedek. In 1986 is La Pedrera deur Caixa Catalunya bekom, en vier jaar later, toe restourasiewerk gedoen is, het van die oorspronklike dekoratiewe elemente weer sigbaar geword.

Toe die burgeroorlog in Julie 1936 uitgebreek het, was die Milà's met vakansie. 'n Gedeelte van die gebou is deur die Unified Socialist Party of Catalonia gekollektiviseer; die Milà's het met 'n paar kunswerke uit die area gevlug.

In die media en letterkunde

• 'n Toneel in The Passenger (Italiaans: Professione: reporter ), 'n film geregisseur deur Michelangelo Antonioni, en met Jack Nicholson en Maria Schneider in die hoofrolle, is op die dak verfilm
• 'n Toneel in Vicky Cristina Barcelona, geregisseur deur Woody Allen, is op die dak verfilm
• Word na verwys in die boek deur Eoin Colfer: Artemis Fowl and the Lost Colony
• Word na verwys in die boek van Trudi Alexy "The Mezuzah in the Madonna's Foot"
• Word na verwys in die 'Ballrooms and Biscotti'-episode (seisoen 4, episode 1) van Gilmore Girls
• Verskeie tonele in die film, Gaudi Afternoon
• 'n Skaalmodel word in die Catalunya en Miniatura-park uitgestal
• Te sien in die musiekvideo vir Deep Forest se ' Sweet Lullaby '
• Die tuiste van Edmond Kirsch in Dan Brown se roman Origin, die 5de boek met Robert Langdon as die hoofkarakter

Galery

• 
  Ontwerp in 1906
• 
  Ysterwerk aan die hoofhek
• 
  Kettinglynboë onder die terras van Casa Milà
• 
  Casa Milà- atrium teen skemer, na restourasie
• 
  Casa Milà- dak in die lente
• 
  Boog op die dak
• 
  Ventilasietorings
• 
  Glastorings op die dak
• 
  Trap
• 
  Skilderye teen die plafon
• 
  Detail van 'n oorspronklike balkon
• 
  Atrium
• 
  Atrium
• 
  Atrium weerkaatsings
• 
  Eksterne detail

Sien ook

• Lys van modernisme-geboue in Barcelona
• Dan Brown: Origin

Bronne

• Rainer Zervst. Gaudí, 1852–1926, Antoni Gaudí i Cornet   - 'n Lewe gewy aan argitektuur. Keulen: Benedikt Taschen Verlag GmbH & Co. KG., 1988. p176.

Eksterne skakels

• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Casa Milà.
• La Pedrera amptelike webwerf
• Virtuele toer
• Opvallende foto's van Casa Milà
• Skakel foto's
• La Casa Milà, meubels en dekoratiewe kunste