Wikipedia

Industriële samelewing

samelewing gedryf deur die gebruik van tegnologie om massaproduksie moontlik te maak, wat 'n groot bevolking ondersteun met 'n hoë kapasiteit vir arbeidsverdeling

In sosiologie en ekonomie is die industriële samelewing 'n samelewing wat aangedryf word deur die gebruik van tegnologie en masjinerie om massaproduksie moontlik te maak, wat 'n groot bevolking ondersteun met 'n hoë kapasiteit vir arbeidsverdeling. So 'n struktuur het in die Westerse wêreld ontwikkel in die tydperk na die Industriële Revolusie, en het die agrariese samelewings van die pre-moderne, pre-industriële era vervang. Industriële samelewings is oor die algemeen massa-samelewings, en kan opgevolg word deur 'n inligtingsamelewing. Hulle word dikwels gekontrasteer met tradisionele samelewings.[1]

Chicago and North Western Railway spoorlokomotiefwerkswinkel.

Industriële samelewings gebruik eksterne energiebronne, soos fossielbrandstowwe, om die tempo en skaal van produksie te verhoog [2] Die produksie van voedsel word verskuif na groot kommersiële plase waar die produkte van die industrie, soos stropers en fossielbrandstof-gebaseerde kunsmis, gebruik word om die vereiste menslike arbeid te verminder terwyl produksie verhoog word. Nie meer nodig vir die produksie van voedsel nie, word oortollige arbeid na hierdie fabrieke verskuif waar meganisasie aangewend word om doeltreffendheid verder te verhoog. Soos bevolkingsgroei, en meganisasie verder verfyn word, dikwels tot die vlak van outomatisering, skuif baie werkers na groeiende diensbedrywe.

Die industriële samelewing maak verstedeliking wenslik, deels sodat werkers nader aan produksiesentrums kan wees, en die diensbedryf arbeid kan verskaf aan werkers en diegene wat finansieel daarby baat, in ruil vir 'n stukkie produksiewinste waarmee hulle goedere kan koop. Dit lei tot die opkoms van baie groot stede en omliggende voorstedegebiede met 'n hoë tempo van ekonomiese aktiwiteit.

Hierdie stedelike sentrums vereis die insette van eksterne energiebronne om die dalende opbrengs[3] van landboukonsolidasie te oorkom, deels weens die gebrek aan nabygeleë bewerkbare grond, gepaardgaande vervoer- en bergingskoste, en is andersins onvolhoubaar.[4] Dit maak die betroubare beskikbaarheid van die nodige energiebronne hoë prioriteit in industriële regeringsbeleide.

Industriële ontwikkeling

wysig
 
'n Fabriek, 'n tradisionele simbool van die industriële ontwikkeling ('n sementfabriek in Kunda, Estland).

Voor die Industriële Revolusie in Europa en Noord-Amerika, gevolg deur verdere industrialisasie regoor die wêreld in die 20ste eeu, was die meeste ekonomieë grootliks agraries. Basiese elemente is dikwels binne die huishouding gemaak en die meeste ander vervaardiging is in kleiner werkswinkels uitgevoer deur ambagsmanne met beperkte spesialisasie of masjinerie.[5]

In Europa gedurende die laat Middeleeue het ambagsmanne in baie dorpe gildes gestig om hul ambagte self te reguleer en hul besigheidsbelange gesamentlik na te streef. Die ekonomiese historikus Sheilagh Ogilvie het voorgestel dat die gildes die kwaliteit en produktiwiteit van vervaardiging verder beperk.[6] Daar is egter bewyse dat selfs in antieke tye groot ekonomieë soos die Romeinse Ryk of Chinese Han-dinastie fabrieke ontwikkel het vir meer gesentraliseerde produksie in sekere nywerhede.

Met die Industriële Revolusie het die vervaardigingsektor 'n groot deel van Europese en Noord-Amerikaanse ekonomieë geword, beide in terme van arbeid en produksie, wat moontlik 'n derde van alle ekonomiese aktiwiteit bygedra het. Saam met vinnige vooruitgang in tegnologie, soos stoomkrag en massastaalproduksie, het die nuwe vervaardiging voorheen handels- en feodale ekonomieë drasties herkonfigureer. Selfs vandag is industriële vervaardiging belangrik vir baie ontwikkelde en semi-ontwikkelde ekonomieë.

Deindustrialisering

wysig
 
Colin Clark se sektormodel van 'n ekonomie wat tegnologiese verandering ondergaan. In latere stadiums groei die kwaternêre sektor van die ekonomie.

Histories het sekere vervaardigingsbedrywe in 'n afname gegaan as gevolg van verskeie ekonomiese faktore, insluitend die ontwikkeling van vervangingstegnologie of die verlies aan mededingende voordeel. 'n Voorbeeld van eersgenoemde is die afname in koetsvervaardiging toe die motor massavervaardig is.

'n Onlangse neiging was die migrasie van welvarende, geïndustrialiseerde nasies na 'n post-industriële samelewing. Dit het gekom met 'n groot verskuiwing in arbeid en produksie weg van vervaardiging en na die dienstesektor, 'n proses wat tertiarisering genoem word.[7] [8] Boonop, sedert die laat 20ste eeu, het vinnige veranderinge in kommunikasie en inligtingstegnologie (soms 'n inligtingsrevolusie genoem) dele van sommige ekonomieë toegelaat om in 'n kwaternêre sektor van kennis en inligtingsgebaseerde dienste te spesialiseer. Om hierdie en ander redes, in 'n post-industriële samelewing, kan en doen vervaardigers dikwels hul nywerheidsbedrywighede na laerkostestreke verskuif in 'n proses wat bekend staan as "off-shoring".

Metings van vervaardigingsnywerhede se uitsette en ekonomiese effek is nie histories stabiel nie. Tradisioneel is sukses gemeet aan die aantal werksgeleenthede wat geskep is. Daar word aanvaar dat die verminderde aantal werknemers in die vervaardigingsektor voortspruit uit 'n afname in die mededingendheid van die sektor, of die bekendstelling van die skraal vervaardigingsproses.

Verwant aan hierdie verandering is die opgradering van die kwaliteit van die produk wat vervaardig word. Alhoewel dit moontlik is om 'n lae-tegnologie-produk met lae-vaardigheid arbeid te vervaardig, is die vermoë om hoë-tegnologie produkte goed te vervaardig afhanklik van 'n hoogs geskoolde personeel.

Nywerheidsbeleid

wysig
 
’n Industriële werker te midde van swaar staalkomponente (KINEX BEARINGS, Bytča, Slowakye, omstreeks 1995–2000).

Vandag, aangesien nywerheid 'n belangrike deel van die meeste samelewings en nasies is, sal baie regerings ten minste 'n rol speel in die beplanning en regulering van die industrie. Dit kan kwessies soos nywerheidsbesoedeling, finansiering, beroepsopleiding en arbeidsreg insluit.

Industriële arbeid

wysig

In 'n industriële samelewing neem nywerheid 'n groot deel van die bevolking in diens. Dit kom tipies in die vervaardigingsektor voor. 'n Vakbond is 'n organisasie van werkers wat saamgespan het om gemeenskaplike doelwitte op sleutelgebiede soos lone, ure en ander werksomstandighede te bereik. Die vakbond onderhandel deur sy leierskap met die werkgewer namens vakbondlede (geordende lede) en onderhandel arbeidskontrakte met werkgewers. Hierdie beweging het eers onder nywerheidswerkers ontstaan.

Impak op slawerny

wysig

Veral Rome en ander antieke Mediterreense kulture het regdeur hul ekonomie op slawerny staatgemaak. Terwyl slawerny grootliks die praktyk in Europa gedurende die Middeleeue verdring het, het verskeie Europese moondhede slawerny op groot skaal in die vroeë moderne tydperk heringestel, veral vir die hardste arbeid in hul kolonies. Die Industriële rewolusie het 'n sentrale rol gespeel in die latere afskaffing van slawerny, deels omdat huishoudelike vervaardiging se nuwe ekonomiese oorheersing belange in die slawehandel ondermyn het.[9] Boonop het die nuwe industriële metodes 'n komplekse verdeling van arbeid vereis met minder werkerstoesig, wat moontlik onverenigbaar was met dwangarbeid.[10]

Oorlog

wysig
 
Die monteeraanleg van die Bell Aircraft Corporation (Wheatfield, New York, Verenigde State, 1944) wat P-39 Airacobra-vegvliegtuie vervaardig.

Die Industriële revolusie het oorlogvoering verander, met massavervaardigde wapens en voorrade, masjienaangedrewe vervoer, mobilisering, die totale oorlogskonsep en wapens van massavernietiging. Vroeë gevalle van industriële oorlogvoering was die Krimoorlog en die Amerikaanse Burgeroorlog, maar die volle potensiaal daarvan het tydens die wêreldoorloë getoon.

Gebruik in die 20ste eeu sosiale wetenskap en politiek

wysig

"Industriële samelewing" het 'n meer spesifieke betekenis gekry na die Tweede Wêreldoorlog in die konteks van die Koue Oorlog, die internasionalisering van sosiologie deur organisasies soos UNESCO, en die verspreiding van Amerikaanse nywerheidsverhoudinge na Europa. Die bekragtiging van die Sowjetunie se posisie as 'n wêreldmoondheid het besinning geïnspireer oor of die sosiologiese assosiasie van hoogs ontwikkelde industriële ekonomieë met kapitalisme opdatering vereis. Die transformasie van kapitalistiese samelewings in Europa en die Verenigde State na staatsbestuurde, gereguleerde welsynskapitalisme, dikwels met beduidende sektore van genasionaliseerde nywerhede, het ook bygedra tot die indruk dat hulle moontlik verder as kapitalisme ontwikkel, of na 'n soort van "konvergensie" gemeenskaplike aan alle "tipes" industriële samelewings, hetsy kapitalisties of kommunisties.[11] Staatsbestuur, outomatisering, burokrasie, geïnstitusionaliseerde kollektiewe bedinging en die opkoms van die tersiêre sektor is as algemene aanduiders van die industriële samelewing beskou.

Die "industriële samelewing"-paradigma van die 1950's en 1960's is sterk gekenmerk deur die ongekende ekonomiese groei in Europa en die Verenigde State na die Tweede Wêreldoorlog, en het sterk geput op die werk van ekonome soos Colin Clark, John Kenneth Galbraith, Walt Whitman Rostow en Jean Fourastié[12] Die samesmelting van sosiologie met ontwikkelingsekonomie het die industriële samelewingsparadigma sterk ooreenkomste met moderniseringsteorie gegee, wat groot invloed in sosiale wetenskap behaal het in die konteks van naoorlogse dekolonisasie en die ontwikkeling van post-koloniale state.[13] Die Franse sosioloog Raymond Aron, wat in die 1950's die mees ontwikkelde definisie aan die konsep van "industriële samelewing" gegee het, het die term as 'n vergelykende metode gebruik om gemeenskaplike kenmerke van die Westerse kapitalistiese en Sowjet-styl kommunistiese samelewings te identifiseer.[14] Ander sosioloë, insluitend Daniel Bell, Reinhard Bendix, Ralf Dahrendorf, Georges Friedmann, Seymour Martin Lipset en Alain Touraine, het soortgelyke idees in hul eie werk gebruik, hoewel met soms baie verskillende definisies en beklemtonings. Die vernaamste idees van nywerheidssamelewingsteorie is ook algemeen uitgedruk in die idees van hervormers in Europese sosiaal-demokratiese partye wat 'n wending van Marxisme en 'n einde aan revolusionêre politiek bepleit het.[15]

As gevolg van sy assosiasie met nie-Marxistiese moderniseringsteorie en Amerikaanse antikommunistiese organisasies soos die Congress for Cultural Freedom,[16] is die teorie van die "industriële samelewing" dikwels deur linkse sosioloë en kommuniste gekritiseer as 'n liberale ideologie wat daarop gemik was om die naoorlogse status quo te regverdig en ondermyn opposisie teen kapitalisme.[17] Sommige linkse denkers soos André Gorz, Serge Mallet, Herbert Marcuse en die Frankfurt Skool het egter aspekte van die industriële samelewingsteorie gebruik in hul kritiek op kapitalisme.

Geselekteerde bibliografie van industriële samelewingsteorie

wysig
  • Adorno, Theodor. "Late Capitalism or Industrial Society?" (1968)
  • Aron, Raymond. Dix-huit leçons sur la société industrielle. Paris: Gallimard, 1961.
  • Aron, Raymond. La lutte des classes: nouvelles leçons sur les sociétés industrielles. Paris: Gallimard, 1964.
  • Bell, Daniel. The End of Ideology: On the Exhaustion of Political Ideas in the Fifties. New York: Free Press, 1960.
  • Dahrendorf, Ralf. Class and Class Conflict in Industrial Society. Stanford: Stanford University Press, 1959.
  • Gorz, André. Stratégie ouvrière et néo-capitalisme. Paris: Seuil, 1964.
  • Friedmann, Georges. Le Travail en miettes. Paris: Gallimard, 1956.
  • Kaczynski, Theodore J. "Industrial Society and its Future". Berkeley, CA: Jolly Roger Press, 1995.
  • Kerr, Clark, et al. Industrialism and Industrial Man. Oxford: Oxford University Press, 1960.
  • Lipset, Seymour Martin. Political Man: The Social Bases of Politics. Garden City, NJ: Doubleday, 1959.
  • Marcuse, Herbert. One-Dimensional Man: Studies in the Ideology of Advanced Industrial Society. Boston: Beacon Press, 1964.
  • Touraine, Alain. Sociologie de l'action. Paris: Seuil, 1965.

Verwysings

wysig
  1. ↑ S. Langlois, Traditions: Social, In: Neil J. Smelser and Paul B. Baltes, Editor(s)-in-Chief, International Encyclopedia of the Social & Behavioral Sciences, Pergamon, Oxford, 2001, pages 15829-15833, ISBN 978-0-08-043076-8, doi:10.1016/B0-08-043076-7/02028-3. Online
  2. ↑ "Chapter 1: Energy Fundamentals, Energy Use in an Industrial Society" (PDF). Besoek op 18 Desember 2007.
  3. ↑ Arthur, Brian (Februarie 1990). "Positive Feedbacks in the Economy". Scientific American. 262 (2): 92–99. Bibcode:1990SciAm.262b..92A. doi:10.1038/scientificamerican0290-92.
  4. ↑ McGranahan, Gordon; Satterthwaite, David (November 2003). "URBAN CENTERS: An Assessment of Sustainability". Annual Review of Environment and Resources. 28: 243–274. doi:10.1146/annurev.energy.28.050302.105541. S2CID 54683871.
  5. ↑ "Industrial Revolution - Facts & Summary - HISTORY.com". HISTORY.com. Besoek op 4 Julie 2018. Before the advent of the Industrial Revolution, [...] [m]ost manufacturing was done in homes or small, rural shops, using hand tools or simple machines.
  6. ↑ Ogilvie, Sheilagh (Mei 2004). "Guilds, efficiency, and social capital: evidence from German proto-industry" (PDF). Economic History Review. 57 (2): 286–333. doi:10.1111/j.1468-0289.2004.00279.x. hdl:10419/76314. S2CID 154328341. Die empiriese bevindinge skep twyfel oor sienings dat gildes bestaan omdat dit doeltreffende institusionele oplossings was vir markmislukkings wat verband hou met produkkwaliteit, opleiding en innovasie.
  7. ↑ Betzelt, Sigrid (2001). The Third Sector as a Job Machine?: Conditions, Potentials, and Policies for Job Creation in German Nonprofit Organizations. European University Studies: Economics and Management – ISSN 0531-7339. Vol. 2805. Peter Lang. p. 52. ISBN 9780820454306. Besoek op 6 November 2019. 'Tertiarization', the quantitative shift of economic relevance from agricultural and especially industrial production [...].
  8. ↑ Pujolar, Joan (2018). "Post-Nationalism and Language Commodification". In Tollefson, James W.; Pérez-Milans, Miguel (reds.). The Oxford Handbook of Language Policy and Planning. New York: Oxford University Press. p. 487. ISBN 9780190458898. Besoek op 6 November 2019. Tertiarization refers to the dominance of so-called third- or tertiary-sector production in the economy.
  9. ↑ Harley, Charles (September 2011). "Slavery, the British Atlantic Economy and the Industrial Revolution" (PDF). Working Paper: 7–8. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 2 Augustus 2020. Besoek op 11 Augustus 2020. Soos die Industriële Revolusie voortgegaan het, het die hooffokus van ekonomiese aandag verskuif na die nuwe nywerhede wat deur Brittanje se tegnologiese prominensie geskep is. Hierdie nywerhede het nie na beskerming gesoek nie, maar na 'n opening van uitvoermarkte. Soos die politieke ekonomie verskuif het, het die Wes-Indiese belange kwesbaar geword vir hul teenstanders. Die slawehandel is in 1807 afgeskaf en slawerny is uiteindelik in 1833 afgeskaf.
  10. ↑ Lagerlöf, Nils-Petter (30 Augustus 2006). "Slavery and other property rights" (PDF) (in Engels). Sommige redeneer dat slawerny uitgesterf het as gevolg van die opkoms van industriële produksiemodusse, wat 'n groter aantal werktake behels het, wat slawerny dus duurder gemaak het in terme van toesig. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (hulp)
  11. ↑ Brick, Howard (2006). Transcending Capitalism: Visions of a New Society in Modern American Thought. Ithaca, NY: Cornell University Press.
  12. ↑ Chirat, Alexandre (2019). "La société industrielle d'Aron et Galbraith : des regards croisés pour une vision convergente ?". Cahiers d'économie politique. 76:1 (1): 47–87. doi:10.3917/cep.076.0047. S2CID 199311563.
  13. ↑ Gilman, Nils (2003). Mandarins of the Future: Modernization Theory in Cold War America. Baltimore: Johns Hopkins University Press.
  14. ↑ Aron, Raymond (1961). Dix-huit leçons sur la société industrielle. Paris: Gallimard.
  15. ↑ Sassoon, Donald (1996). A Hundred Years of Socialism: The West European Left in the Twentieth Century. New York: Free Press. pp. chapter ten.
  16. ↑ Scot-Smith, Giles (2002). "The Congress for Cultural Freedom, the End of Ideology and the 1955 Milan Conference: 'Defining the Parameters of Discourse'". Journal of Contemporary History. 37:3 (3): 437–455. doi:10.1177/00220094020370030601. S2CID 153804847.
  17. ↑ Giddens, Anthony (1982). Sociology: A Short But Critical Introduction. London: Macmillan Education. pp. 31–40.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Industriële_samelewing&oldid=2569848"