Wikipedia

Internasionale verhoudingsteorie

studie van internasionale betrekkinge vanuit 'n teoretiese perspektief

Internasionale verhoudingsteorie is die studie van internasionale verhoudinge (IR) vanuit 'n teoretiese perspektief. Dit poog om gedrag en uitkomste in internasionale politiek te verduidelik. Die drie mees prominente denkrigtings is realisme, liberalisme en konstruktivisme.[1] Terwyl realisme en liberalisme breë en spesifieke voorspellings maak oor internasionale betrekkinge, is konstruktivisme en rasionele keuse metodologiese benaderings wat fokus op sekere soorte sosiale verklarings vir verskynsels.[2]

Internasionale betrekkinge, as 'n dissipline, word geglo dat dit na die Eerste Wêreldoorlog ontstaan het met die stigting van 'n Leerstoel vir Internasionale Betrekkinge, die Woodrow Wilson-leerstoel wat deur Alfred Eckhard Zimmern[3] aan die Universiteit van Wallis, Aberystwyth, beklee is.[4] Die moderne studie van internasionale betrekkinge, as 'n teorie, is soms herlei na realistiese werke soos E. H. Carr se The Twenty Years' Crisis (1939) en Hans Morgenthau se Politics Among Nations (1948).[5][6]

Die mees invloedryke IR-teoriewerk van die era na die Tweede Wêreldoorlog was Kenneth Waltz se Theory of International Politics (1979), wat die baanbreker van neorealisme was. Neoliberalisme (of liberale institusionalisme) het 'n prominente mededingende raamwerk vir neorealisme geword, met prominente voorstanders soos Robert Keohane en Joseph Nye. Gedurende die laat 1980's en 1990's het konstruktivisme na vore gekom as 'n prominente derde IR-teoretiese raamwerk, benewens bestaande realistiese en liberale benaderings. IR-teoretici soos Alexander Wendt, John Ruggie, Martha Finnemore en Michael N. Barnett het gehelp om konstruktivisme te baan. Rasionele keusebenaderings tot wêreldpolitiek het in die 1990's al hoe meer invloedryk geword, veral met werke van James Fearon, soos die bedingingsmodel van oorlog.

Daar is ook "post-positivistiese/reflektivistiese" IR-teorieë (wat in kontras staan met die voorgenoemde "positivistiese/rasionalistiese" teorieë), soos kritiese teorie.

Vroeë geskiedenis van die veld

wysig

Vroeë internasionale betrekkinge-studie in die tussenoorlogse jare het gefokus op die behoefte dat die magsbalansstelsel vervang moet word met 'n stelsel van kollektiewe veiligheid. Hierdie denkers is later beskryf as "Idealiste".[6] Die leidende kritiek op hierdie denkrigting was die "realistiese" analise wat Carr aangebied het.

‘n Meer onlangse studie, deur David Long en Brian Schmidt in 2005, bied egter 'n revisionistiese weergawe van die oorsprong van die veld van internasionale betrekkinge. Hulle beweer dat die geskiedenis van die veld teruggevoer kan word na laat 19de eeuse imperialisme en internasionalisme. Die feit dat die geskiedenis van die veld aangebied word deur "groot debatte", soos die realisties-idealistiese debat, stem nie ooreen met die historiese bewyse wat in vroeëre werke gevind is nie: "Ons moet eens en vir altyd afstand doen van die verouderde anachronistiese greep van die debat tussen die idealiste en realiste as die dominante raamwerk vir en begrip van die geskiedenis van die veld”. Hulle revisionistiese weergawe beweer dat daar tot 1918 internasionale betrekkinge reeds bestaan het in die vorm van koloniale administrasie, rassewetenskap en rasseontwikkeling.[7]

Realisme

wysig
 
Thukydides, skrywer van Geskiedenis van die Peloponnesiese Oorlog, word as een van die vroegste "realistiese" denkers beskou.[8]

Sien Hoofartikel: Realisme (internasionale betrekkinge))

Realisme of politieke realisme[9] is sedert die opvatting van die dissipline die dominante teorie van internasionale betrekkinge.[10] Die teorie maak daarop aanspraak dat dit staatmaak op 'n antieke tradisie van denke wat skrywers soos Thukydides, Niccolò Machiavelli en Thomas Hobbes insluit. Vroeë realisme kan gekenmerk word as 'n reaksie teen tussenoorlogse idealistiese denke. Die uitbreek van die Tweede Wêreldoorlog is deur realiste gesien as bewys van die tekortkominge van idealistiese denke. Daar is verskeie aspekte van hedendaagse realistiese denke. Die hoofbeginsels van die teorie is egter geïdentifiseer as staatisme, oorlewing en selfhelp.

  • Staatisme: Realiste glo dat nasiestate die hoofrolspelers in internasionale politiek is. [11] As sodanig is dit 'n staatsgesentreerde teorie van internasionale betrekkinge. Dit staan in kontras met liberale internasionale verhoudingsteorieë wat rolle vir nie-staatsrolspelers en internasionale instellings akkommodeer. Hierdie verskil word soms uitgedruk deur 'n realistiese wêreldbeskouing te beskryf as een wat nasiestate as biljartballe sien, liberale sal verhoudings tussen state meer as 'n spinnerak beskou.
  • Oorlewing: Realiste glo dat die internasionale stelsel deur anargie beheer word, wat beteken dat daar geen sentrale gesag is nie.[9] Daarom is internasionale politiek 'n stryd om mag tussen eiebelang state.[12]
  • Selfhelp: Realiste glo dat daar nie op ander state staatgemaak kan word om die staat se voortbestaan te help waarborg nie.

Realisme maak verskeie sleutelaannames. Dit veronderstel dat nasiestate unitêre, geografies gebaseerde akteurs in 'n anargistiese internasionale stelsel is met geen gesag bo in staat om interaksies tussen state te reguleer nie, aangesien geen ware gesaghebbende wêreldregering bestaan nie. Tweedens neem dit aan dat soewereine state, eerder as interregeringsorganisasies, nie-regeringsorganisasies of multinasionale korporasies, die primêre rolspelers in internasionale aangeleenthede is. Dus is state, as die hoogste orde, in kompetisie met mekaar. As sodanig tree 'n staat op as 'n rasionele outonome akteur in die nastrewing van sy eie eiebelang met 'n primêre doel om sy eie veiligheid – en dus sy soewereiniteit en voortbestaan – te handhaaf en te verseker. Realisme meen dat in die nastrewing van hul belange, state sal poog om hulpbronne te versamel, en dat verhoudings tussen state bepaal word deur hul relatiewe vlakke van mag. Daardie vlak van mag word op sy beurt bepaal deur die staat se militêre, ekonomiese en politieke vermoëns.

Sommige realiste, bekend as menslike natuur-realiste of klassieke realiste,[13] glo dat state inherent aggressief is, dat territoriale uitbreiding slegs deur opponerende magte beperk word, terwyl ander, bekend as offensiewe/defensiewe realiste,[13] glo dat state obsessief met die veiligheid en voortsetting van die staat se bestaan. Die defensiewe siening kan lei tot 'n sekuriteitsdilemma, waar die verhoging van 'n mens se eie sekuriteit groter onstabiliteit kan meebring namate die opponent(e) sy eie arms opbou, wat sekuriteit 'n nulsomspel maak waar slegs relatiewe winste gemaak kan word.

Verwysings

wysig
  1. ↑ Snyder, Jack(2004). "One World, Rival Theories," Foreign Policy, 145 (November/Desember), bl.52
  2. ↑ Fearon, James; Wendt, Alexander (2002), "Rationalism v. Constructivism: A Skeptical View", Handbook of International Relations (SAGE): pp. 52–72, doi:10.4135/9781848608290.n3, ISBN 9780761963059, https://sk.sagepub.com/reference/hdbk_intlrelations/n3.xml 
  3. ↑ Abadía, Adolfo A. (2015). "Del liberalismo al neo-realismo. Un debate en torno al realismo clásico" [From Liberalism to Neorealism. A Discussion Around Classical Realism] (PDF). Telos. Revista de Estudios Interdisciplinarios en Ciencias Sociales (in Spaans). 17 (3): 438–459. doi:10.36390/telos173.05. ISSN 1317-0570. S2CID 147564996. SSRN 2810410.
  4. ↑ Burchill, Scott and Andrew Linklater (2005). "Introduction," in Theories of International Relations, ed. by Scott Burchill et al., New York: Palgrave Macmillan, bl.6.
  5. ↑ Burchill, Scott and Andrew Linklater (2005). "Introduction," in Theories of International Relations, ed. by Scott Burchill et al., New York: Palgrave Macmillan, p.1.
  6. ↑ 6,0 6,1 Burchill, Scott and Andrew Linklater (2005). "Introduction," in Theories of International Relations, ed. by Scott Burchill et al., New York: Palgrave Macmillan, bl.7.
  7. ↑ Schmidt, Brian; Long, David (2005). Imperialism and Internationalism in the Discipline of International Relations. New York: State University of New York Press. ISBN 9780791463239.
  8. ↑ Sien Forde, Steven (1995). "International Realism and the Science of Politics: Thucydides, Machiavelli and Neorealism," International Studies Quarterly 39(2) bl. 141–160
  9. ↑ 9,0 9,1 "Political Realism | Internet Encyclopedia of Philosophy". Iep.utm.edu. Besoek op 4 April 2017.
  10. ↑ Dunne, Tim and Brian C. Schmidt (2004). "Realism," in The Globalisation of World Politics, edited by John Baylis, Steve Smith, and Patricia Owens, New York: Oxford University Press, 4th ed.
  11. ↑ Snyder, Jack (2004). "One World, Rival Theories," Foreign Policy, Vol. 145 (November/Desember), p.59
  12. ↑ Snyder, Jack (2004). "One World, Rival Theories," Foreign Policy, Vol. 145 (November/Desember), bl.55
  13. ↑ 13,0 13,1 Mearsheimer, John (2001). The Tragedy of Great Power Politics. New York: W.W. Norton & Company. pp. 25–26. ISBN 978-0-393-07624-0.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Internasionale_verhoudingsteorie&oldid=2723357"