Die renosterbos (Elytropappus rhinocerotis (L.f.) Less.) is 'n struik wat inheems is aan Suid-Afrika en algemeen daar voorkom, maar ook buite dié land aangetref word. Op die SANBI-rooilys word dit as veilig (LC) gelys.[1]

Renosterbos
Wetenskaplike klassifikasie
Koninkryk:
(geen rang):
(geen rang):
(geen rang):
Orde:
Familie:
Subfamilie:
Tribus:
Genus:
Spesie:
E. rhinocerotis
Binomiale naam
Elytropappus rhinocerotis
(L.f.) Less.

Dit kom in die Wes-, Oos- en Noord-Kaap, veral in renosterveld se plantegemeenskappe voor. In renosterveld kan dit die dominante spesie wees en daar word gestry oor of dit die natuurlike toestand is, of die gevolg van menslike verstoring, soos oorbeweiding is. Dit lyk egter of renosterbos se dominante posisie reeds vroeg bestaan het.

Renosterbos is 'n struik met een stam en kan tot 2 m hoog word. Die plant het 'n penwortel wat tot 6 m diep die grond in kan groei. Die blommetjies en die saadjies is baie klein en onopvallend. Bestuiwing vind glo deur die wind plaas. Die saadjies het pluimpies om deur die wind versprei te word.

Die herkoms van die naam renosterbos is oud. Van der Stel skryf in 1685 reeds:

Rinocerbosch … so genaamt omdat de Zelve daar gemeenelyk in legeren.

Ondanks die naam is dit nie bekend of renosters dit vreet nie, hoewel Kolbe dit in 1731 wel beweer het. Vir ander groot herbivore is dit nie smaaklik nie en boere het dit lank as 'n bedreiging vir hul besigheid gesien. Daar is selfs geglo dat renosterbos 'n indringerplant moet wees, maar die genus Elytropappus behoort egter tot die Kaapse floraryk.[2] Dit is 'n plant wat verstoorde of oorbeweide grond indring. Indien daar reeds 'n goeie grasbedekking is, kry die plant min kans. Daar is 'n klein vlerklose sprinkaanspesie Lentula obtusifrons wat endemies is aan die Oos-Kaap en net renosterbos vreet.[3]

Saam met renosterbos kom dikwels (waar dit domineer) ander struike voor soos Oedera genistifolia en Oedera uniflora in die suidelike renosterveld van die Overberg en Relhania fruticosa en Leysera gnaphalodes in die Swartland. In beide renosterveldgebiede word Chrysocoma ciliata, Pteronia incana en Eriocephalus africanus aangetref.[2]

Verwysings wysig

  1. "SANBI". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Oktober 2014.
  2. 2,0 2,1 Biogeography and Ecology of Southern Africa, Deel 31 van Monographiae Biologicae, Marinus J.A. Werger, A.C. van Bruggen, Springer Science & Business Media, 2012, ISBN 9400999518, ISBN 9789400999510, bls 216-217
  3. "PlantZAfrica" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Desember 2016. Besoek op 19 November 2016.

Eksterne skakels wysig