The Coming Anarchy
'The Coming Anarchy: How scarcity, crime, overpopulation, tribalism, and disease are rapidly destroying the social fabric of our planet' is 'n invloedryke artikel geskryf deur die skrywer Robert D. Kaplan, wat die eerste keer gepubliseer is in die uitgawe van The Atlantic Monthly in Februarie 1994. Dit word beskou as een van die fundamentele tesisse oor die huidige stand van wêreldsake in die era na die Koue Oorlog, en word op dieselfde vlak van leerstellige belangrikheid gerangskik as die tesisse The Clash of Civilizations van Samuel Huntington en The End of History and the Last Man van Francis Fukuyama. Amerikaanse president Bill Clinton het na bewering die artikel aanbeveel vir personeel van die Withuis.[1] Dit is ook gekritiseer as 'n malthusiese wêreldbeskouing, omdat hy die slagoffers van die situasie verwyt het en die vermeende politieke en ekonomiese oorsake soos neoliberale beleid oor die hoof gesien het.[2]
Die artikel
wysigTerwyl Fukuyama van mening was dat die einde van die Koue Oorlog 'n nuwe era van vrede in wêreldsake sou meebring, het Kaplan aangevoer dat die Koue Oorlog die naaste aan Utopie sou wees wat die wêreld ooit sou bereik. Die nuwe stryd was nie meer netjies ideologies nie, maar kultureel en histories. Kaplan beskou die wanorde en burgerlike twis wat hy in Wes-Afrika waargeneem het, as verteenwoordigend van breër wêreldtendense. Namate die omgewingstres vererger, en die verspreiding van siektes en hulpbron-konflik meebring, sal bevolkingsgroepe op die platteland meer na stedelike gebiede migreer, wat 'n toename in sosiale disharmonie sal veroorsaak. 'n Verskuiwing in kunsmatige politieke grense, van state na stede, sal identiteite volgens kulturele of stamlyne herdefinieer. Politiek sou gelokaliseer word namate die magte van die state vervaag, met subnasionale konflikte oor selfverdediging, nie ideologie nie, wat alledaags geword het. Die postmoderne wêreld sou vir Kaplan een van die talle kruissnydende identiteite, stelsels en alliansies wees, ver van die geordende staatsgebaseerde stelsel wat Kaplan destyds in die Weste gesien het. Hy volg die argument van Thomas Homer-Dixon waarin hy voorstel dat politiek weer meer gekoppel moet wees aan die fisiese wêreld en moet fokus op die bekamping van die oorsake van probleme eerder as om die gevolge te bestry. Om dit te doen, moet ons begin met die herdefiniëring van die wêreldkaart en meer aandag gee aan bestaande grenslyne eerder as om dit self te teken. Kartografie moet in drie dimensies gedoen word waarin groep- en ander identiteite bo-op die bloot tweedimensionele kleurmerke van stadstate en die oorblywende state is. Die agentskap van baie kleiner groepe moet ingesluit word, en in plaas daarvan om grense te gebruik, moet kaarte voortdurend ontwikkel in bewegende 'sentrums' van mag. Die laaste kaart, soos hy dit noem, moet 'n ewige mutasie van chaos wees.
20 Jaar later
wysigTwintig jaar na die publikasie van die oorspronklike artikel in Februarie 2016 publiseer Robert D. Kaplan, 'n opvolgartikel met die titel Why so Much Anarchy?, wat besin het oor die artikel se relevansie op daardie stadium, veral in Arabiese lande.[3] In hierdie nuwe artikel erken Kaplan dat sommige van sy profesieë, soos 'n herlewing van rassegeweld in Amerika, nie gebeur het nie. Hy staan egter ook by sommige van sy meer uitdagende argumente, soos die oortuiging dat "Islam 'n godsdiens is wat ideaal is vir die verstedelikende armes wat bereid was om te veg beklemtoon". Hy noem dus die toenemende gewildheid van die konserwatiewe Regs- en Ontwikkelingsparty (AKP) van die Turkse president, Recep Tayyip Erdoğan, wat hoofsaaklik beskou word as die aansluiting by Islamitiese neigings, as 'n vervulling van sy voorspelling van die opkoms van politieke Islam in Turkye. Hy voer ook verdere argumente aan om vas te stel watter regimes waarskynlik sal misluk, veral die teenwoordigheid van 'n sterk, robuuste burokrasie, wat op sy beurt 'n goed verskanste middelklas skep. Dus kan die waarskynlik suksesvolle demokratiese oorgang van die meeste voormalige Sowjetrepublieke na stabiele demokrasieë verklaar word deur 'n sterk burokratiese vermoeë wat deur 'n bemagtigde middelklas ondersteun word. Die gebrek aan "bourgeoise tradisies", daarenteen, kan geïnterpreteer word as een van die hoofredes vir die mislukking van state soos Sierra Leone. Oor die algemeen hou Kaplan vas aan sy oorspronklike vertelling en voorspel 'n onvermydelike anargie oor groot dele van die wêreld.
Die boek
wysigDie artikel is weer gepubliseer as die eerste hoofstuk van die boek The Coming Anarchy in 2000. Die boek bevat ook die omstrede artikel Was Democracy Just A Moment? en verskeie ander artikels deur Kaplan.
Eksterne skakels
wysigVerwysings
wysig- ↑ Lester, Toby (Augustus 1996). "Beyond "The Coming Anarchy"". The Atlantic Online. The Atlantic Monthly Company. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Februarie 2016. Besoek op 1 Februarie 2016.
- ↑ Harvey, David (2005). A Brief History of Neoliberalism. Oxford University Press. p. 185. ISBN 978-0-19-928326-2.
- ↑ "Why So Much Anarchy?". Stratfor. Besoek op 2 Februarie 2016.
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal. |
