Vlag van Indië

Die nasionale vlag van Indië is op 22 Julie 1947 amptelik in gebruik geneem. ’n Driekleur in saffraangeel, wit en groen met 'n vlootblou wiel (Aśoka Tsjakra) met 24 speke in die middel van die wit baan. Die vlag is in sy huidige vorm aanvaar tydens ’n byeenkoms van die Grondwetgewende Vergadering op 22 Julie 1947 toe dit die amptelike vlag van die Dominium van Indië geword het. Die vlag is gevolglik behou as dié van die Republiek van Indië. In Indië verwys die term “Driekleur” byna altyd na die Indiese nasionale vlag. Die vlag is gebaseer op die Swaraj-vlag, ’n vlag van die Indiese Nasionale Kongres wat ontwerp is deur Pingali Venkayya.

Vlag van Indië

Vlag van Indië
Bynaam	(hi) तिरंगा (af) Driekleur
Gebruik	Nasionale vlag
Verhouding	2:3
Goedgekeur	22 Julie 1947
Ontwerp	’n Driekleur in saffraangeel, wit en groen met vlootblou wiel met 24 speke in die middel van die wit baan.
Ontwerp deur	Pingali Venkayya

Die vlag moet volgens wet van khadi gemaak word; dit is ’n tipe handgespinde doek van katoen of sy wat deur Mahatma Gandhi gewild gemaak is. Die vervaardigingsproses en spesifikasies vir die vlag is uitgelê deur die Buro vir Indiese Standaarde. Die vervaardigingsreg van die vlag word deur die Khadi Ontwikkeling- en Dorpsindustrieë Kommissie voorbehou wat dit in streeksgroepe toeken. Sedert 2009 is Karnataka Khadi Gramodyoga Samyukta Sangha die enigste vervaardiger van die vlag.

Gebruik van die vlag word bepaal deur die Indiese vlagkode en ander wetgewing wat verband hou met die nasionale embleme. Die oorspronklike kode verbied gebruik van die vlag deur privaatburgers behalwe op nasionale dae soos Onafhanklikheidsdag en Republiekdag. In 2002, na die aanhoor van ’n appèl van ’n privaatburger, Naveen Jindal, het die Indiese Hooggeregshof die Indiese Regering beveel om die vlagkode te wysig sodat privaatburgers ook toegelaat word om die vlag te gebruik. Die Uniekabinet van Indië het gevolglik die kode gewysig om beperkte gebruik toe te staan. Die kode is weer in 2005 gewysig om bykomende gebruik toe te staan op sekere kledingstukke. Die vlagkode bepaal ook die protokol vir vertoon van die vlag en die gebruik van die vlag tesame met ander nasionale en nie-nasionale vlae.

Simboliek

Gandhi het in 1921 die vlag aan die Indiese Nasionale Kongres voorgelê. Die vlag is ontwerp deur Pingali Venkayya, ’n landbouer van Machilipatnam. In die middel was ’n tradisionele spinwiel waardeur Gandhi se visie van ’n selfversorgende Indiese bevolking deur die maak van hul eie klerasie gesimboliseer is. Die ontwerp is aangepas om ’n wit baan in die middel te bevat om voorsiening te maak vir religieuse gemeenskappe en om ’n agtergrond vir die spinwiel te bied. Om enige sektariese verbintenis met die kleurskema te vermy is gevolglik op saffraan, wit en groen besluit. Die drie kleure staan vir moed en opoffering (saffraan), vrede en waarheid (wit) en geloof en ridderlikheid (groen).

’n Paar dae voor Indiese onafhanklikheid op 15 Augustus 1947 het die spesifiek saamgestelde Grondwetgewende Vergadering besluit dat die vlag van Indië vir alle partye en gemeenskappe aanvaarbaar moet wees. Daar is eindelik op die Swaraj-vlag besluit; die driekleur het dieselfde kleure van saffraan, wit en groen behou. Die tsjarka is met die Aśoka Tsjakra, wat die ewige wiel van die reg voorstel, vervang. Die filosoof Sarvepalli Radhakrishnan wat later Indië se eerste vise-president en tweede president geword het, het die aanvaarding van die vlag, en die betekenis daarvan, soos volg beskryf:

“	Bhagwa of die saffraankleur dui op afstanddoening en belangeloosheid. Ons leiers moet onverskillig wees teenoor materiële winste en moet hulself aan hul werk toewy. Die wit in die middel is lig, die pad na waarheid om ons optrede te rig. Die groen dui op ons verhouding met die grond, ons verhouding met die plantelewe waarop alle ander lewe staatmaak. Die “Aśoka Tsjakra” in die middel van die wit is die wiel van die wet van dharma. Waarheid of satja, dharma of deug behoort die beginsel te wees te wees waarvolgens diegene wat onder hierdie vlag werk, hulself rig. Die wiel stel ook beweging voor. Dood lê in stagnering. Indië behoort nie meer teen verandering te werk nie, sy moet voorwaarts beweeg. Die wiel stel die dinamiek van ’n vreedsame verandering voor.	”
—Sarvepalli Radhakrishnan,

Ontwerp

Groottes van die Nasionale Vlag

Vlaggrootte	hoogte en breedte (mm)	Grootte van Aśoka Tsjakra (mm)
1	6300 × 4200	1295
2	3600 × 2400	740
3	2700 × 1800	555
4	1800 × 1200	370
5	1350 × 900	280
6	900 × 600	185
7	450 × 300	90
8	225 × 150	40
9	150 × 100	25

Volgens die vlagkode van Indië het die vlag van Indië ’n hoogte-breedte-verhouding van 2:3. Al drie bane van die vlag (saffraan, wit en groen) moet gelyk in hoogte en breedte wees. Die grootte van die Aśoka Tsjakra is nie in die vlagkode gespesifiseer nie maar die Aśoka Tjakra moet 24 speke hê wat eweredig gespasieer is. In afdeling 4.3.1 van “IS1: Vervaardigingstandaarde vir die Indiese Vlag” is ’n tabel wat die grootte van die Aśoka Tsjakra spesifiseer vir die nege groottes van die nasionale vlag. In die vlagkode en in IS1 word bepaal dat die Aśoka Tsjakra op albei kante van die vlag geverf moet word in vlootblou. Hieronder is ’n tabel wat die kleure vir die vlag spesifiseer.

Kleurskema	Saffraangeel		Wit		Indië-groen		Vlootblou
RGB-kleursisteem		255-204-0		255-255-255		51-153-51		0-0-128
CMYK		0-50-90-0		0-0-0-0		100-0-70-30		100-98-26-48
Heksadesimaal		FFCC00		FFFFFF		339933		000080
Pantone		021c		1c		341c		662c

Geskiedenis

Indië was in die 19de eeu onder Britse regering. ’n Aantal vlae met wisselende ontwerpe is gebruik deur die regeerders van die verskillende vorstestate in die tydperk wat die Indiese Onafhanklikheidsbeweging voorafgegaan het; die idee van ’n enkele Indiese vlag is vir die eerste keer deur die Britse regeerders van Indië geopper na die rebellie van 1857 wat uitgeloop het in direkte imperiale regering. Die eerste vlag (bekend as die Ster van Indië) was gebaseer op westerse heraldiese standaarde en was ’n rooi Britse vaandel, soortgelyk aan wat in Suid-Afrika, Australië en Kanada gebruik is; die blou vaandel het die Union Jack in die skildhoek en ’n Ster van Indië met ’n koninklike kroon daarbo op die wapperkant. Om die kwessie van hoe die ster “Indiërskap” oorgedra het aan te spreek, het koningin Victoria die Ridderkommandeur van die Orde van die Ster van Indië geskep om dienste aan die ryk deur Indiese onderdane te vereer. Gevolglik het al die Indiese vorstestate vlae gekry met simbole wat gebaseer was op die heraldiese kriteria van Europa, insluitend die reg om verwerkte rooi Britse vaandels te vertoon.

In die vroeë twintigste eeu, in die tyd van die kroning van Edward VII is gesprekke oor die behoefte aan ’n heraldiese simbool verteenwoordigend van die Indiese ryk, begin. William Coldstream, ’n Britse lid van die Indiese Burgerlike Diens, het die regering gevra om die heraldiese ster, wat hy as ’n algemene keuse beskou het, af te skaf en iets meer toepaslik te kies. Sy voorstel is nie goed ontvang deur die regering nie; Lord Curzon het dit om praktiese redes (waaronder die vermenigvuldiging van die vlag) verwerp. In hierdie tyd het die nasionalistiese mening in die dominium gelei tot ’n verteenwoordiging deur die geloofstradisie. Die simbole wat in die mode was het die Ganesja, voorgestel deur Bal Gangadhar Tilak, en Kālī, voorgestel deur Aurobindo Ghosh en Bankim Chandra Chattopadhyay, ingesluit. ’n ander simbool was die koei of Gau Mata (koeimoeder). Al hierdie simbole was egter Hindoesentries en het nie eenheid met Indië se Moslembevolking voorgestel nie.

Die afskorting van Bengale het gelei tot die inwyding van ’n nuwe Indiese vlag wat gepoog het om die menigte kaste en rasse in die land te verteenwoordig. Die Vande Mataram-vlag, deel van die Swadesji-beweging teen die Britte, het bestaan uit Indiese geloofsimbole soos voorgestel in ’n westerse heraldiese manier. Die driekleurvlag het agt wit lotusse in die boonste groen baan bevat wat die agt provinsies voorstel, ’n son en sekelmaan in die onderste rooi baan en die Bande Mataram-slagspreuk in Hindi in die middelste geel baan. Die vlag is in Kalkutta bekendgestel sonder enige seremonie en die bekendstelling het nie veel aandag in die media geniet nie. Die vlag is nie in kontemporêre regerings- of politieke verslae opgeneem nie maar is gebruik tydens die jaarlikse sitting van die Indiese Nasionale Kongres. ’n Effens gewysigde weergawe is gevolglik deur Madam Bhikaiji Cama gebruik tydens die Tweede Sosialistiese Internasionale Vergadering in Stuttgart. Ten spyte van veelvuldige gebruik van die vlag het dit nie veel entoesiasme onder Indiese nasionaliste gewek nie.

Ongeveer in dieselfde tyd is ’n ander vlagvoorstel deur Suster Nivedita, ’n Hindoe-hervormer en dissipel van Swami Vivekananda, ingedien. Die vlag het bestaan uit ’n weerligstraal in die middel en 108 olielampe vir die omboorsel met die Vande Mataram-slagspreuk aan weerskante van die weerligstraal. Die voorstel is in 1906 voor die Indiese Nasionale Kongres ingedien. Kort daarna het talle ander voorstelle die lig gesien maar geen daarvan het die aandag van die nasionalistiese beweging geniet nie. In 1916 het Pingali Venkayya 30 nuwe ontwerpe in die vorm van ’n boekie, geborg deur lede van die Hooggeregshof van Madras, ingedien. Hierdie talle voorstelle en aanbevelings het nie veel anders gedoen as om die vlagbeweging aan die gang te hou nie. Dieselfde jaar het Annie Besant en Bal Gangadhar Tilak ’n nuwe vlag as deel van die Tuisregeringsbeweging aanvaar. Die vlag het die Union Jack in die skildhoek gehad, ’n ster en sekelmaan bo in die wapperkant en sewe sterre diagonaal van die skildhoek na die wapperkant op ’n agtergrond van nege bane in rooi en groen afwisselend. Die vlag het uitgeloop op die eerste inisiatief van die regering teen enige nasionalistiese vlag omdat ’n landdros in Coimbatore die gebruik daarvan verbied het. Die verbod is opgevolg deur ’n openbare debat oor die funksie en belangrikheid van ’n nasionale vlag.

In die vroeë 1920’s het vlagbesprekings aandag gekry in die meeste Britse diminiums na die ondertekening van vrede tussen Brittanje en Ierland. In November 1920 wou die Indiese afvaardiging na die Volkebond ’n Indiese vlag gebruik. Die het die Brits-Indiese regering genoop om nuwe klem op die vlag as nasionale simbool te plaas. In April 1921 het Mohandas Gandhi in sy tydskrif Young India oor die behoefte aan ’n Indiese vlag geskryf en ’n vlag met die tsjarka of spinwiel in die middel voorgestel. Die idee van die spinwiel het van Lala Hansraj gekom en Gandhi het aan Venkayya opdrag gegee om ’n vlag met ’n spinwiel op ’n rooi en groen vlag te ontwerp waar rooi die Hindoeïsme en groen Islam sou voorstel. Gandhi wou die vlag teenwoordig hê by die Kongresvergadering van 1921 maar dit is nie betyds afgelewer nie en ’n ander vlag is tydens die vergadering voorgestel. Gandhi het later geskryf dat die vertraging gunstig was omdat dit hom laat besef het dat ander gelowe nie teenwoordig was nie; hy het daarna wit tot die vlag toegevoeg om alle ander gelowe voor te stel. Uiteindelik, te danke aan polities-religieuse gevoeligheid het Gandhi in 1929 ’n meer sekulêre interpretasie aan die kleure toegedig en gesê dat rooi die opofferings van die mense voorstel, wit stel reinheid voor en groen stel hoop voor.

Op 13 April 1923, gedurende ’n herdeking van die slagting van Amritsar deur plaaslike Kongresvrywilligers in Nagpur, is die Swaraj-vlag met die spinwiel, wat deur Venkayya ontwerp is, gehys. Hierdie gebeurtenis het gelei tot ’n konfrontasie tussen kongreslede en die polisie en vyf mense is tronkstraf opgelê. Meer as ’n honderd betogers het die vlagoptog voortgesit na die herdenking. Gevolglik, op 1 Mei het die sekretaris van die Nagpur Kongreskomitee, Jamnalal Bajaj, die Vlag Satyagraha begin. Dit het nasionale aandag geniet en ’n betekenisvolle punt in die vlagbeweging aangeteken. Tydens die Indiese Kongreskomiiteevergadering in Julie, op aandrang van Jawaharlal Nehru en Sarojini Naidu, het die kongres besluit om die vlagbeweging te ondersteun. Die vlagbeweging is bestuur deur Sardar Vallabhbhai Patel met die idee van openbare optogte en vlagvertonings deur gewone burgerlikes. Aan die einde van die beweging is meer as 1 500 mense regoor Brits-Indië gearresteer. Die Bombay Chronicle het verslag gedoen dat die beweging mense uit verskillende agtergronde, soos landbouers, studente, handelaars, arbeiders en “nasionale amptenare” gelok het. Moslemdeelname was minder prominent maar vrouens wat tot dusver nie werklik aan die onafhanklikheidsbeweging deelgeneem het nie, is betrek.

Terwyl die vlagbeweging sy dryfkrag aan Gandhi se skrywes en diskoerse ontleen het, het die beweging politieke aanvaarding gekry na die Nagpur-insident. Nuusverslae, hoofartikels en briewe aan redakteurs wat in verskeie tydskrifte en koerante van die tyd verskyn het getuig van die gevolglike ontwikkeling van ’n band tussen die vlag en die bevolking. Die konsep om die eer van die nasionale te behou het ’n integrale deel van die onafhanklikheidstryd geword. Hoewel Moslems steeds versigtig was met die Swaraj-vlag het Moslemleiers in die Kongres en die Khalifaatbeweging dit aanvaar as die nasionale vlag. Teenstanders van die vlagbeweging, insluitend Motilal Nehru het kort voor lank die Swaraj-vlag as ’n simbool van nasionale eenheid begin sien. Die vlag het dus ’n noemenswaargide strukturele komponent van die instelling van Indië geword. In teenstelling met die ingetoë reaksies in die verlede, het die Brits-Indiese regering meer aandagtig kennis geneem van die nuwe vlag en begin om ’n reaksiebeleid te definieer. Die Britse parlement het openbare gebruik van die vlag bespreek en op instruksie van Engeland het die Brits-Indiese regering gedreig om fondse van munisipaliteite en plaaslike regerings te weerhou indien hulle die gebruik van die Swaraj-vlag sou toelaat. Die Swaraj-vlag het in 1931 die amptelike vlag van die Kongres geword toe dit reeds die simbool van die onafhanklikheidsbeweging was.

Indiese vlag, die eerste seël van ’n onafhanklike Indië, vrygestel op 21 Nov 1947, was bedoel vir buitelandse korrespondensie.

’n Paar dae voor Indië sy onafhanklikheid verkry het in Augustus 1947 is die Grondwetgewende Vergadering opgerig. Om die vlag vir ’n onafhanklike Indië op 23 Junie 1947 te kies het die vergadering ’n ad hoc-komitee saamgestel met Rajendra Prasad aan die stuur en Maulana Abul Kalam Azad, Sarojini Naudi, Chakravarti Rajagopalachari, Kanaiyalal Munshi en Bhimrao Ambedkar as lede. Op 14 Julie 1947 het die komitee aanbeveel dat die vlag van die Indiese Nasionale Kongres, met geskikte veranderinge, as die vlag van Indië aanvaar moet word sodat dit vir alle partye en gemeenskappe aanvaarbaar is. Ook is voorgeneem dat die vlag geen kommunale ondertone sal hê nie. Die spinwiel van die Kongresvlag is vervang deur die tsjakra (wiel) van die Leeu van Aśoka. Volgens Sarvapalli Radhakrishnan is die tsjakra gekies omdat dit verteenwoordigend was van die dharma en die reg. Nehru het egter verduidelik dat die verandering meer prakties in aard was omdat hierdie vlag meer simmetries sou voorkom. Gandhi was ontevrede met die verandering maar het dit uiteindelik aanvaar. Die vlag is deur Nehru by die Grondwetgewende Vergadering voorgestel op 22 Julie 1947 as ’n horisontale driekleur van diepsaffraan, wit en donkergroen met die Aśoka-wiel in blou in die middel van die wit baan. Nehru het ook twee vlae, een in Khadi-sy en die ander in Khadi-katoen, aan die vergadering voorgelê. Die besluit is eenparig goedgekeur. Van 15 Augustus 1947 het dit as die vlag van die Dominium van Indië gedien en van 26 Januarie 1950 as die vlag van die Republiek van Indië.

• 
  Vlag van Brits-Indië, 1858 tot 1947
• 
  Die Vande Mataram-vlag
• 
  Vlag van die Indiese Tuisregeringsbeweging
• 
  Gandhi se vlag, bekendgestel tydens die Kongresvergadering van 1921
• 
  Die Swaraj-vlag, amptelik deur die Kongres aanvaar in 1931

Vervaardigingsproses

Kopteks van ’n Indiese vlag (no. 6, datum 2007/2008) gesertifiseer deur die ISI.

Die ontwerp- en vervaardigingsproses vir die nasionale vlag word gereguleer deur drie dokumente wat deur die Buro vir Indiese Standaarde (BIS) uitgegee word. Alle vlae word van khadi-doek (sy of katoen) gemaak. Die standaarde is in 1968 in werking gestel en in 2008 gewysig. Nege standaardgroottes van die vlag word volgens wet gespesifiseer met die grootste, wat 90x60 voet is, wat aan die hoogste vlagpaal (in die Sentrale Park in Connaught Place, Nieu-Delhi) gehys is.

Nadat Indië ’n republiek geword het in 1951 het die Indiese Standaarde-instituut (nou BIS) die eerste amptelike spesifikasies vir die vlag uitgebring. Dit is in 1964 hersien om aan die metrieke stelsel, wat in Indië ingestel is, te voldoen. Die spesifikasies is weer op 17 Augustus 1968 gewysig. Die spesifikasies dek al die belangrike vereistes vir die vervaardiging van die Indiese vlag insluitend groottes, kleurstof, chromatiese waardes, helderheid, draadtelling en henneptou. Die riglyne word beskerm onder burgerlike en kriminele wette en defekte in die vervaardigingsproses kan lei tot strawwe wat boetes en tronkstraf insluit.

Khadi of handgespinde doek is die enigste materiaal waarvan die vlag gemaak mag word en indien ’n vlag van enige ander materiaal gehys word is dit strafbaar met tronkstraf van tot drie jaar en ’n boete. Roumateriaal vir khadi is beperk tot katoen, sy en wol. Twee tipes khadi word gebruik: die eerste is die khadi-gors wat die vlag self uitmaak en die tweede is die khadi-tou wat ’n beigekleurige materiaal is wat die vlag aan die paal verbind. Die khadi-tou is ’n onkonvensionele tipe weefsel wat drie drade inweef, in teenstelling met die twee drade wat in konvensionele weefwerk gebruik word. Hierdie tipe weefwerk is uiters skaars en daar is minder as twintig wewers in Indië wat hierdie vaardigheid het. Die riglyne noem ook dat daar presies 150 drade per vierkante sentimeter en vier drade per steek moet wees en een vierkante voet moet presies 205 gram weeg.

Die geweefde khadi word van twee handweefeenhede in die Dharwad en Bagalkot-distrikte van noord-Karnataka verkry. Die Karnataka Khadi Gramodyoga Samyukta Sangha in Hubli-Dharwad is tans die enigste gelisensieerde vervaardiging- en verskaffingseenheid in Indië. Toestemming vir die oprigting van vlagvervaardigingseenhede in Indië word deur die Khadi Ontwikkeling- en Dorpsindustrieë Kommissie verleen terwyl die BIS die mag het om die lisensie terug te trek indien riglyne nie gevolg word nie. Die handgeweefde khadi vir die Nasionale Vlag is aanvanklik in Garag, ’n klein dorpie in die Dharwad-distrik, vervaardig. In 1954 is ’n sentrum onder die banier van die harwad Taluk Kshetriya Seva Sangh in Garag opgerig deur vryheidsvegters waarna ’n lisensie verkry is om vlae te vervaardig.

Sodra die materiaal geweef is word dit na die BIS-laboratoria vir toetse gestuur. Na kwaliteitstoetsing word goedgekeurde materiaal na die fabriek teruggestuur. Aldaar word dit in drie hope verdeel wat in saffraan, wit en groen gekleur word. Die Aśoka Tsjakra word dan op elke kant van die wit kleed geseefdruk, geverf of geborduur. Voorsorg word ook getref om te verseker dat die tsjakra volkome sigbaar en gesinchroniseerd aan albei kante is. Drie dele van die vereisde grootte, een van elke kleur, word dan aanmekaargestik volgens die spesifikasies waarna die finale produk gestryk en verpak word. Die BIS gaan die kleure na en sodra dit goedgekeur word, mag die vlag verkoop word.

Protokol

Korrekte horisontale en vertikale vertoon van die vlag

Vertoon en gebruik van die vlag word bepaal deur die Indiese Vlagkode van 2002 (’n opvolg van die oorspronklike Vlagkode); die Wet op Embleme en Name (Voorkoming van Onbehoorlike Gebruik) van 1950; en die Wet op die Voorkoming van Beledigings aan die Nasionale Eer van 1971. Beledigings aan die nasionale vlag, insluitend growwe skendings of vernederinge asook die gebruik van die vlag wat lei tot ’n oortreding van die Vlagkode, is volgens wet strafbaar met tot drie jaar tronkstraf of ’n boete of albei. Amptelike regulasies bepaal dat die vlag nooit die grond of water mag aanraak nie of as enige vorm van drapering gebruik mag word nie. Die vlag mag nie doelbewus onderstebo geplaas word, in iets gedoop word of enigiets anders as blomblare hou voor ontvouing nie. Geen letters mag op die vlag aangebring word nie. Wanneer die vlag buite is moet dit altyd tussen sonop en sononder vertoon word, ongeag die weersomstandighede. Voor 2009 kon die vlag onder spesiale voorwaarders snags op ’n openbare gebou vertoon word; deesdae kan burgers die vlag snags vertoon op voorwaarde dat dit aan ’n lang vlagpaal ang en goed verlig is. Die vlag mag nooit onderstebo uitgebeeld of vertoon word nie. Dit word as ’n belediging beskou indien ’n vuil of uitgerafelde toestand vertoon word en dieselfde reëls geld vir vlagpale en hyskrane wat gebruik word om die vlag te vertoon. Dit moet altyd goed onderhou wees.

Die oorspronklike vlagkode van Indië het nie toegelaat dat privaatburgers die nasionale vlag vertoon behalwe op dae soos Onafhanklikheidsdag en Republiekdag. In 2001 het Naveen Jindal, ’n nyweraar wat gewoond was aan die gebruik van die vlag soos in Amerika waar hy studeer het, die vlag op sy kantoorgebou gehys. Die vlag is gekonfiskeer en hy is met vervolging gedreig. Jindal het ’n geskil in die openbare belang by die Delhise Hooggeregshof verklaar; daarin het hy gevra om die beperking op die gebruik van die vlag deur privaatburgers te skrap en het hy aangevoer dat vertoon van die vlag met die nodige betaamlikheid en eerbied sy reg as burger was en dat dit ’n manier was om sy liefde vir sy land uit te druk. Aan die einde van die appèlproses is die saak deur die Hooggeregshof van Indië aangehoor; die hof het in Jindal se guns beslis en die Indiese regering gevra om die saak te oorweeg. Die Uniekabinet van Indië het die Indiese Vlagkode gewysig wat op 26 Januarie 2002 in werking getree het. Daardeur is privaatburgers toegelaat om die vlag enige dag van die jaar te vertoon op voorwaarde dat die waardigheid, eer en respek van die vlag in stand gehou word. Die hof het ook bepaal dat die kode nie ’n statuut was nie maar dat die beperkinge wat in die kode uiteengesit is, nagekom behoort te word; die reg om ’n vlag te vertoon is ’n gekwalifiseerde reg, nie ’n absolute reg wat aan alle burgers gewaarborg is nie en behoort geïnterpreteer te word binne die konteks van Artikel 19 van die Grondwet van Indië. Die oorspronklike vlagkode het voorts die gebruik van die vlag op uniforms, kostuums of ander kleding verbied. In Julie 2005 het die Indiese Regering die kode gewysig om sekere gebruike toe te staan. Die gewysigde kode verbied die gebruik van die vlag op klere onder die middellyf en op onderklere en verbied ook geborduurde vlae op kussingslope, sakdoeke en ander materiaal.

Wegdoening van beskadigde vlae word ook deur die vlagkode gedek. Beskadigde of vuilgesmeerde mag nie weggegooi of met disrespek vernietig word nie; die hele vlag moet in privaat verkieslik verbrand word, of deur ’n ander metode in ooreenstemming met die waardigheid van die vlag.

Vertoon

Plasingsprotokol vir die Indiese vlag saam met ander vlae

Plasing van die vlag waar ’n spreker is

Die reëls aangaande die korrekte vertoonmetodes vir die vlag noem dat wanneer twee vlae horisontaal op ’n muur vertoon word, die vlagpaalkante na mekaar moet wys met die saffraanbaan na bo. Indien die vlag op ’n kort vlagpaal vertoon word moet dit teen ’n hoek van die muur afhang sodat die vlag smaakvol kan hang. Indien twee nasionale vlae met gekruisde vlagpale vertoon word, moet die vlagpaalkante na mekaar wys en die vlae moet uitgesprei wees. Die vlag mag nooit as tafeldoek of bedekking vir ’n lessenaar, podium of gebou dien of van reëlings af hang nie. Wanneer die vlag binnenshuis vertoon word moet dit altyd regs (links vir die waarnemer) vertoon word. Wanneer die vlag dus langs ’n spreker in ’n saal hang moet dit aan die spreker se regterkant wees. Indien dit op ’n ander plek in ’n saal hang moet dit regs van die gehoor wees. Die vlag moet oopgesprei wees met die saffraanbaan na bo. Indien die vlag vertikaal vertoon word, moet die saffraanbaan links vir die waarnemer wees met die vlagpaalkant na bo.

’n Vlagprossessie

Wanneer die vlag in ’n prossessie of parade saam met ander vlae vertoon word, moet dit aan die regterkant van die marsjeerders of alleen in die middel voor wees. Die vlag mag ’n onderskeidende kenmerk van die onthulling van ’n standbeeld, monument of gedenkplaat wees maar mag nie gebruik word om ’n voowerp te bedek nie. Uit respek vir die vlag mag dit nooit vir ’n persoon of voorwerp gebuig word nie, in teenstelling met regimentskleure, organisatoriese of institusionele vlae wat wel in eerbied gebuig mag word. Gedurende die vlaghys-en-stryk-seremonie of wanneer die vlag in ’n parade verbygeweeg moet almal wat teenwoordig is, op aandag staan en in die rigting van die vlag kyk. Die teenwoordiges in uniform moet op ’n geskikte manier salueer. Die saluut moet gevolg word met die speel van die volkslied.

Indiese Vlag by die Rooi Fort

Die voorreg om die nasionale vlag op voertuie te vertoon is beperk tot die president, adjunkpresident of Eerste Minister, Goewerneurs en Luitenant-Goewerneurs van state, Hoofministers, Unieministers, lede van die Indiese Parlement en staatswetgewers (van Vidhan Sabha en Vidhan Parishad), regters van die Indiese Hooggeregshof en Hoër Howe en vlagamptenare van die weermag, vloot en lugmag. Die vlag moet vertoon word van ’n vasgemaakte massie voor in die middel of aan die regterkant van die kar. Wanneer ’n buitelandse waardigheidsbekleër in ’n regeringsvoertuig ry moet die vlag aan die regterkant vas wees terwyl die landsvlag van die waardigheidsbekleër aan die linkerkant moet wees. Die vlag moet op vliegtuie vertoon word waarin die president, adjunkpresident of Eerste Minister na die buiteland vervoer word. Naas die Nasionale Vlag moet die land waaraan die besoek gebring word ook vertoon word; wanneer die vliegtuig egter en route land sal die vlag van waar die vliegtuig geland het, vertoon word. Wanneer die president die vliegtuig betree of verlaat moet die vlag vertoon word aan die kant waar in- en uitgestap word; die vlag word soortgelyk op treine gebruik maar slegs wanneer die trein stilstaan of ’n stasie nader.

Wanneer die Indiese vlag saam met ander nasionale vlae op Indiese grondgebied vertoon word is die algemene reël dat die Indiese vlag die vertrekpunt van al die vlae moet wees. Wanneer vlae in ’n reguit lyn geplaas word moet die regterste vlag (links vir die waarnemer) die Indiese vlag wees, gevolg deur die ander nasionale vlae in alfabetiese volgorde. Wanneer die vlae in ’n sirkel geplaas word is die Indiese vlag die eerste punt gevolg deur die ander vlae in alfabetiese volgorde. In só ’n rangskikking moet alle ander vlae naastenby dieselfde grootte hê en geen vlag mag groter as die Indiese vlag wees nie. Elke nasionale vlag moet aan sy eie paal hang en almal moet op ’n gelyke hoogte hang. Die Indiese vlag kan in hierdie rangskikking ook in alfabetiese volgorde geplaas word. Wanneer die vlag aan gekruisde pale hang, moet die Indiese vlag voor die ander vlag wees en regs (links vir die waarnemer) van die ander vlag. Die enigste uitsondering tot dié reël is wanneer die vlag van die Verenigde Nasies ook betrokke is. Dit mag regs van die Indiese vlag vertoon word.

Wanneer die Indiese vlag saam met nie-nasionale vlae vertoon word, insluitend korporatiewe vlae en advertensiebaniere, moet die vlae aan verskillende pale hang met die Indiese vlag in die middel, op die linkerste punt van die waarnemer of ten minste een vlagbreedte hoër as die ander vlae in die groep. Die vlagpaal waaraan die Indiese vlag hang moet voor die ander pale in die groep wees maar indien die vlae aan dieselfde paal hang moet die Indiese vlag heel bo wees. Indien die vlag in ’n optog gedra word saam met ander vlae moet dit voor aan die optog wees. Indien die in ’n ry saam met ander vlae vooraan die optog is moet dit aan die regterkant van die optog wees.

Halfstok

Die vlag moet halfstok gehang word as teken van rou. Goedkeuring hiervoor lê by die President wat ook die rouperiode bepaal. Wanneer die vlag halfstok hang moet dit eers tot bo gehys word en dan tot in die helfte gestryk word. Slegs die Indiese vlag mag halfstok hang; alle ander vlae hang normaal. Met die afsterwe van die president, vise-president of eerste minister word die vlag oor die hele Indië halfstok gehang. Dit hang halfstok in Nieu-Delhi en die staat waar die Speaker van die Lok Sabha, Hoofregter van die Hooggeregshof, en Unieministers vandaan kom. Met die afsterwe van Goewerneurs, Luitenant-Goewerneurs en Hoofministers word die vlag halfstok gehang in die onderskeie state en gebiede. Die Indiese vlag mag nie halfstok gehang word op Republiekdag (26 Januarie), Onafhanklikheidsdag (15 Augustus), Gandhi Jayanti (2 Oktober), Nasionale Week (6-13 April) of staatstigtingsherdenkings nie, behalwe op geboue waar die afgestorwene gehuisves word. In sulke gevalle moet die vlag egter weer tot bo gehys word wanneer die lyk verwyder word. Vlaggebruik tydens die afsterwe van buitelandse hoogwaardigheidsbekleërs word bepaal deur spesiale instruksies van die Departement Binnelandse Sake. Wanneer die staatshoof of regeringshoof van ’n ander land sterf mag die Indiese sending in daardie land die Indiese vlag halfstok laat hang. In die geval van staats-, militêre of sentrale para-militêre begrafnisse word die vlag oor die baar of kis gedrapeer met die saffraan in die rigting van die koppenent. Die vlag mag egter nie in die graf laat sak word of op die brandstapel geplaas word nie.

Vertoon snags

Die vlag mag snags vertoon word indien dit goed verlig is. Die vlag by Sentraalark, Connaught Place, Nieu-Delhi, is die grootste vlag van Indië wat snags vertoon word.

Ander vlae

• 
  Vlootvaandel van Indië
• 
  Mashoofwimpel van die Indiese Vloot
• 
  Vlag van Indië se weermag
• 
  Lugmagvaandel van Indië

Verwysings

Bronnelys

• (en) Virmani, Arundhati (2008). A National Flag for India. Rituals, Nationalism and the Politics of Sentiment. Delhi, Permanent Black. p. 356. ISBN 81-7824-232-X.
• (en) Virmani, Arundhati (Augustus 1999). "National Symbols under Colonial Domination: The Nationalization of the Indian Flag, March–August 1923". Past & Present. 164: 169–197. doi:10.1093/past/164.1.169. JSTOR 651278..
• (en) Roy, Srirupa (Augustus 2006). "A Symbol of Freedom: The Indian Flag and the Transformations of Nationalism, 1906–" (PDF). Journal of Asian Studies. 65 (3). ISSN 0021-9118. OCLC 37893507. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 10 Oktober 2012. Besoek op 11 Julie 2014.
• (en) Jha, Sadan (25 Oktober 2008). "The Indian National Flag as a site of daily plebiscite". Economic and political weekly: 102–111. ISSN 0012-9976. OCLC 1567377.
• (en) "Indiese Standaarde" (PDF). Buro van Indiese Standaarde. Besoek op 1 Julie 2005.
• (en) "Indië". Flags of the World. Besoek op 30 Junie 2005.
• (en) "Indië: Historiese vlae". Flags of the World. Besoek op 30 Junie 2005.
• (en) "Laat die regte driekleur wapper". Rediff.com. Besoek op 1 Julie 2005.
• (en) "My Vlag, My Land". Rediff.com. Besoek op 1 Julie 2005.

Eksterne skakels

• (en) Indië by Flags of the World
• (en) "Flag of India". Encyclopædia Britannica. Besoek op 27 Mei 2019.

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.