Alain Poher

Alain Émile Louis Marie Poher (17 April 1909 Ablon-sur-Seine (in die Franse departement Seine-et-Oise) - 9 Desember 1996 Parys) was 'n Franse en Europese staatsman.

Alain Poher
Alain Poher in 1969
Voorsitter van die Franse senaat
Ampstermyn 3 Oktober 1968 – 2 Oktober 1992
Voorafgegaan deur	Gaston Monnerville
Opgevolg deur	René Monory
President van die Europese Parlement
Ampstermyn 7 Maart 1966 – 11 Maart 1969
Voorafgegaan deur	Victor Leemans
Opgevolg deur	Mario Scelba
President van die Franse Republiek (tussentyds)
Ampstermyn 2 April 1974 – 27 Mei 1974
Voorafgegaan deur	Georges Pompidou
Opgevolg deur	Valéry Giscard d'Estaing
President van die Franse Republiek (tussentyds)
Ampstermyn 28 April 1969 – 20 Junie 1969
Voorafgegaan deur	Charles de Gaulle
Opgevolg deur	Georges Pompidou
Persoonlike besonderhede
Gebore	17 April 1909 Ablon-sur-Seine, Frankryk
Sterf	9 Desember 1996 Parys
Politieke party	MRP

Hy word as lid van die Mouvement républicain populaire (MRP) in 1946 verkies as lid van die Franse senaat. In die tweede kabinet Schuman word hy minister van Finansieë en sekretaris vir die begroting in die eerste kabinet Henri Queuille. Hy was ', vriend van Robert Schuman. Hy word in 1968 voorsitter van die Franse senaat en sal dit 24 jaar lank bly met 8 herverkiesings. Hy is ná die aftree van Charles de Gaulle asook na die dood van Georges Pompidou twee keer tussentydse president. In 1969 probeer hy self as kandidaat van die Centre démocrate president te word, maar hy word in die tweede ronde van die presidentsverkiesings deur Pompidou verslaan.

Biografie

Alain Poher is die seun van Ernest Poher (1875-1936, 'n spoorwegingenieur en van Louise Souriau (1872-1960). Hy kom uit 'n Bretonse burgerfamilie, wat glo van die huis Poher en deur hulle van die hertoë van Bretagne stam.

Poher was self siviele ingenieur van die École nationale supérieure des mines de Paris en van die École libre des sciences politiques

Hy trou in 1938 met Henriette Tugler (Cahors, Lot, 1907-Ablon-sur-Seine, 2004). Haar pa was 'n spoorweginspekteur. Hulle het twee dogters.

Sy denkbeelde in die politiek ondergaan die invloed van Emmanuel Mounier se personalisme. In 1938 word hy amptenaar by die ministerie vir Ekonomie, Finansieë en Nywerheid. Tydens die Tweede Wêreldoorlog is hy in kontak met die Libératio-Nord-netwerk en ná die bevryding help hy as voorsitter om sy departement te suiwer.

Hy word directeur du cabinet vir Robert Schuman en van 1948 - '52 is hy algemene kommissaris vir Duitse en Oostenrykse sake. Hy word ook voorstter van die internasionale outoriteit van die Ruhrgebied. As Schuman se planne vir die EGKS gerealiseer word word hy lid van die assemblee, wat die voorloper van die huidge Europese Parlement is.

In 1945 word hy tot burgemeester van Ablon-sur-Seine verkies. Dit behoort tot die departement Seine-et-Oise, maar ná die hervorming van 1964 word dit Val-de Marne.. In 1946 word hy ook verkies as lid van die Conseil de la Républiek en afgesien van onderbrekings in 1948 en 1952 sal hy dit tot in 1995 bly.

Hy is lid en voorsitter van die MRP, en later van die Union centriste des démocrates de progrès (UCDP) wat die Union centriste (UC) sal word.

Sentris en Europeër

Sy hele loopbaan word deur sentrisme en Europese supranasionalisme gekenmerk. Robert Schuman was sy mentor. In 1966 word hy president van wat nou die Europese Parlement heet, op 'n moment dat Schuman se supranasionale erfgoed taamlik deur sy eie land bedreig word. De Gaulle boikot selfs die vergaderings van die EEG. Die kompromis van Luxemburg beëindig die boikot maar supranasionalisme word 'n vuile woord. Die enigste vooruitgang van die Europese eenwording kan van intergoewermentele inisiatiewe kom en uitbreiding van die EEG word ook geblokkeer, omdat de Gaulle die Verenigde Koninkryk nie wil toelaat nie. Poher probeer met de Gaulle te praat, maar die president wil net 'n Europe des Patries, 'n Europa van (heeltemal soewereine) vaderlande. Ná die opstande van 1968 en 'n mislukte referendum tree de Gaulle af. Poher word tussentydse president en stel homself kandidaat vir die presidentskap. Hy word egter verslaan deur die gaullistiese Pompidou. Die nuwe president versoepel die Franse houding rakende die Engelse lidmaatskap, maar supranasionalisme bly taboe. As Pompidou skielik sterf word Poher opnuut tussentydse president en hy maak hiervan gebruik om die Europese Konvensie vir Menseregte te ratifiseer (1974). Frankryk het dit reeds in 1950 geteken, maar die gaulliste het geweier om dit te ratifiseer.

Verwysings

Hierdie artikel is (gedeeltelik) vertaal uit die Franse Wikipedia. Sien bron.